کشف اکسیژن در مریخ بعد از ۴۰ سال
کشف اکسیژن در مریخ راز های جالبی از گذشته ی این سیاره را فاش می کند.
وب‌سایت تکرا: دانشمندان توانستند بعد از ۴۰ سال و برای اولین بار، اکسیژن اتمی را در لایه های بالایی اتمسفر مریخ کشف کنند. البته باید گفت که اکسیژن اتمی با اکسیژنی که تنفس می کنیم، متفاوت است.
وجود این گاز در این لایه نشان می دهد که گاز ها به راحتی می توانند از اتمسفر مریخ فرار کنند؛ این اندازه گیری ها به دانشمندان کمک می کند تا درک بهتری از چگونگی پوشش گاز های محافظ مریخ و چرایی آنها در چند میلیارد سال گذشته داشته باشند.
اگر حیات در مریخ وجود داشته باشد، این گاز ها در ایجاد آن نقش مهمی ایفا کرده اند.
اتمسفر زمین، شامل هوایی است که آن را تنفس می کنیم؛ اتمسفر ما را از اشعه های مضر خورشید در امان می دارد، چرخه ی آب را امکان پذیر می کند و از بازگشت انرژی حرارتی خورشید به فضا جلوگیری می کند.
دانشمندان معتقدند که میلیاردها سال قبل، سیاره ی مریخ نیز از اتمسفری برخوردار بوده که توانایی ایجاد آب مایع و حیات را داشته است؛ اما به مرور زمان، این سیاره سرد و بی ثمر می شود.
دانشمندان در سال ۲۰۱۵ به این نتیجه رسیدند که در حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل، مریخ به شکل مرموزی میدان مغناطیسی خود را از دست داده است، این امر شرایطی را ایجاد کرد که انفجار انرژی عظیمی از خورشید، اتمسفر آن را از بین ببرد. این روند همچنان ادامه دارد.
و این جایی است که اکسیژن اتمی وارد بازی می شود.
دانشمندان در سال ۲۰۱۵ به این نتیجه رسیدند که در حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل، مریخ به شکل مرموزی میدان مغناطیسی خود را از دست داده است، این امر شرایطی را ایجاد کرد که انفجار انرژی عظیمی از خورشید، اتمسفر آن را از بین ببرد. این روند همچنان ادامه دارد.
اکسیژن اتمی برخلاف اکسیژنی که تنفس می کنیم (O۲)، تنها یک اتم دارد. چرا که به راحتی با مواد دیگر واکنش نشان می دهد. اکسیژن اتمی در سطح سیاره ی زمین، دوام نمی آورد. دلیل تعداد زید آن در فضا، وفور اشعه ی ماوراء بنفش است. حجم زیاد UV موجود در فضا، تمام مولکول های اتم اکسیژن O۲ را شکسته و آنها را به اکسیژن تک اتمی تبدیل می کند.
به همین دلیل است که بیشتر اکسیژن اتمی موجود، در لایه های بالایی قرار دارند؛ اتم و مولکول ها در این لایه امکان فرار را دارند. دانشمندان بر این باورند که این مساله یک فاکتور اساسی در تعیین چگونگی شکست و فرار آزادانه ی گازهاست. اندازه گیری اکسیژن اتمی موجود در اتمسفر مریخ، سرنخ های بیشتری درباره ی فرسایش گیج کننده ی این سیاره را در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
ماموریت وایکینگ و مارینر در دهه ی ۱۹۷۰، آخرین ماموریتی بود که منجر به کشف اکسیژن در مریخ شد. این بار، دانشمندان از رصدخانه ی استراتوسفری برای ستاره شماسی مادون قرمز SOFIA استفاده کردند.
رصدخانه ی SOFIA که در ارتفاع ۳۷۰۰۰ تا ۴۵۰۰۰ پایی از سطح آب قرار دارد، توانست نیمی از اکسیژن اتمی مورد انتظار دانشمندان را اندازه گیری کند. (تغییرات موجود در اتمسفر را در نظر داشته باشید). دانشمندان قصد دارند همچنان از SOFIA برای تهیه ی تصویر بهتری از اتمسفر مریخ استفاده کنند. آنها یافته های جدید را با اندازه گیری های به عمل آمده از سایر بخش های مریخ، مقایسه می کنند.
وجود این گاز در این لایه نشان می دهد که گاز ها به راحتی می توانند از اتمسفر مریخ فرار کنند؛ این اندازه گیری ها به دانشمندان کمک می کند تا درک بهتری از چگونگی پوشش گاز های محافظ مریخ و چرایی آنها در چند میلیارد سال گذشته داشته باشند.
اگر حیات در مریخ وجود داشته باشد، این گاز ها در ایجاد آن نقش مهمی ایفا کرده اند.
اتمسفر زمین، شامل هوایی است که آن را تنفس می کنیم؛ اتمسفر ما را از اشعه های مضر خورشید در امان می دارد، چرخه ی آب را امکان پذیر می کند و از بازگشت انرژی حرارتی خورشید به فضا جلوگیری می کند.
دانشمندان معتقدند که میلیاردها سال قبل، سیاره ی مریخ نیز از اتمسفری برخوردار بوده که توانایی ایجاد آب مایع و حیات را داشته است؛ اما به مرور زمان، این سیاره سرد و بی ثمر می شود.
دانشمندان در سال ۲۰۱۵ به این نتیجه رسیدند که در حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل، مریخ به شکل مرموزی میدان مغناطیسی خود را از دست داده است، این امر شرایطی را ایجاد کرد که انفجار انرژی عظیمی از خورشید، اتمسفر آن را از بین ببرد. این روند همچنان ادامه دارد.
و این جایی است که اکسیژن اتمی وارد بازی می شود.
دانشمندان در سال ۲۰۱۵ به این نتیجه رسیدند که در حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل، مریخ به شکل مرموزی میدان مغناطیسی خود را از دست داده است، این امر شرایطی را ایجاد کرد که انفجار انرژی عظیمی از خورشید، اتمسفر آن را از بین ببرد. این روند همچنان ادامه دارد.
اکسیژن اتمی برخلاف اکسیژنی که تنفس می کنیم (O۲)، تنها یک اتم دارد. چرا که به راحتی با مواد دیگر واکنش نشان می دهد. اکسیژن اتمی در سطح سیاره ی زمین، دوام نمی آورد. دلیل تعداد زید آن در فضا، وفور اشعه ی ماوراء بنفش است. حجم زیاد UV موجود در فضا، تمام مولکول های اتم اکسیژن O۲ را شکسته و آنها را به اکسیژن تک اتمی تبدیل می کند.
به همین دلیل است که بیشتر اکسیژن اتمی موجود، در لایه های بالایی قرار دارند؛ اتم و مولکول ها در این لایه امکان فرار را دارند. دانشمندان بر این باورند که این مساله یک فاکتور اساسی در تعیین چگونگی شکست و فرار آزادانه ی گازهاست. اندازه گیری اکسیژن اتمی موجود در اتمسفر مریخ، سرنخ های بیشتری درباره ی فرسایش گیج کننده ی این سیاره را در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
ماموریت وایکینگ و مارینر در دهه ی ۱۹۷۰، آخرین ماموریتی بود که منجر به کشف اکسیژن در مریخ شد. این بار، دانشمندان از رصدخانه ی استراتوسفری برای ستاره شماسی مادون قرمز SOFIA استفاده کردند.
رصدخانه ی SOFIA که در ارتفاع ۳۷۰۰۰ تا ۴۵۰۰۰ پایی از سطح آب قرار دارد، توانست نیمی از اکسیژن اتمی مورد انتظار دانشمندان را اندازه گیری کند. (تغییرات موجود در اتمسفر را در نظر داشته باشید). دانشمندان قصد دارند همچنان از SOFIA برای تهیه ی تصویر بهتری از اتمسفر مریخ استفاده کنند. آنها یافته های جدید را با اندازه گیری های به عمل آمده از سایر بخش های مریخ، مقایسه می کنند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر