خیابان هایی که علناً درآن هروئین می‌کشند!
بوستان هرندی بر اساس وعده‌های مسئولان شهری از وجود معتادان پاک شده و لاله‌های رنگارنگ، خاطرات سیاه این بوستان را پنهان کرده است، اما حکایت همچنان باقی است.
خبرگزاری مهر: بوستان هرندی بر اساس وعده‌های مسئولان شهری از وجود معتادان پاک شده و لاله‌های رنگارنگ، خاطرات سیاه این بوستان را پنهان کرده است، اما حکایت همچنان باقی است.
دور تا دور بوستان هرندی، که زمانی پاتوق جماعت ۲ و ۳ هزار نفری معتادان و کارتن خواب‌ها بود، نرده‌ای کشیدند که از گل‌کاری‌ها و زیبایی‌های تازه متولد شده آن حفاظت کند.
بوستان هرندی آنقدر به آرامش رسیده و لباس جدید چنان برازنده آن است که باورت نمی‌شود زمانی همین بوستان چه خاطرات سیاهی را به خودش دیده است.
اما چسبیده به نرده‌های بیرونی بوستان، حکایت چیز دیگری است. در تقاطع خیابان هرندی و خزانه و کوچه‌های اطراف اولین چیزی که توی تاریکی شب جلوه می‌کند، رقص شعله‌هاست.
بار دیگر خیره بوستانی می‌شوم که طبق وعده مسئولان واقعا محافظت شده است. لاله کاری شده است و هیچ معتادی امکان نفوذ به داخل آن را ندارد؛ دست‌مریزاد.
وعده مسئولان اما انگار برش لازم برای دیوارهای بیرونی بوستان و خیابان‌های اطراف را نداشته است. صدای ناگهانی ترقه‌هایی که به استقبال چهارشنبه سوری رفته‌اند، بلند می‌شود و شادی و شعف مثل موج پخش می‌شود لابه‌لای جماعت معتادی که بی‌هیچ واهمه و نگرانی یک دستشان ختم می‌شود به پایپ و دست دیگرشان شعله گردان شیشه و هروئین شده است.
سراغ هرکدامشان که می‌روی، حجمی از لباس‌های زهوار دررفته و بی‌مصرف جلوشان پهن زمین کرده‌اند که مثلا به شغل شریف دست فروشی مشغولند. اما حتی محض رضای خدا، کسی یک بار هم لباس‌ها را ورانداز نمی‌کند؛ اینجا جنس تجارت، چیز دیگری است.
نورهای آبی بی‌فروغی که روی شعله فندک‌ها خودنمایی می‌کند، به حدی است که شوکه‌ات می‌کند. یک کلونی بزرگ از فروشندگان و مصرف کنندگان مواد مخدر در خیابان‌های اصلی جنوب شهر تهران.
این روزها خانه تکانی تکراری‌ترین تصویر محله‌های شهر تهران است، اما به نظر می‌رسد هرندی و اطراف آن نیاز به محله تکانی اساسی دارد. معتادانی که این بار نه بوستان که خیابانها و کوچه‌های اصلی را قرق کرده‌اند.
صورت‌هایی که سیاهی به آن‌ها ماسیده است، گونی‌های بزرگ زباله، نشئگی، خستگی و چشم‌هایی که بی‌هدف این سو و آن سو، دو دو می‌زند، به تصویر غالب محله‌های اطراف میدان شوش بدل شده است و لابد مردم این محلات باید دلخوش بوستانی باشند که توی آن لاله کاری شده است.
اما سیاه‌ترین تصویری که می‌شود در لابه‌لای این‌همه معتاد مشاهده کرد، جوان‌هایی هستند که از تصویر ژولیده پیرمردان گونی به دوش و آواره چسبیده به خود، نمی‌لرزند و عبرت نمی‌گیرند.
خیره جوانی می‌شوم که خودش را تورج معرفی می‌کند و عینکی که زده و مدل لباسی که پوشیده، فقط تیپ نوستالژی دانشجویی را تداعی می‌کند. هروئین می‌کشد.
۲۶ ساله است و اولین بار تریاک را در جشن فارغ التحصیلی با دوستانش تجربه کرده است؛ آن موقعی که به قول خودش مدرک مهندسی معدن را به دیوار زد.
هنوز بزرگترین نگرانی‌اش این است که پدر و مادرش اعتیاد او را کشف کنند. می‌گوید: چند سال قبل حتی از شنیدن اسم هروئین وحشت داشتم، اما حالا گرفتار آن شده‌ام.
تورج تنها یکی از جوان‌های این جماعت نشئه است. آن قدر جوان لابه‌لای معتادها زیاد است که هر اسمی را صدا کنی، یکی سر بلند می‌کند. کافی است فقط امتحان کنید.
دور تا دور بوستان هرندی، که زمانی پاتوق جماعت ۲ و ۳ هزار نفری معتادان و کارتن خواب‌ها بود، نرده‌ای کشیدند که از گل‌کاری‌ها و زیبایی‌های تازه متولد شده آن حفاظت کند.
بوستان هرندی آنقدر به آرامش رسیده و لباس جدید چنان برازنده آن است که باورت نمی‌شود زمانی همین بوستان چه خاطرات سیاهی را به خودش دیده است.
اما چسبیده به نرده‌های بیرونی بوستان، حکایت چیز دیگری است. در تقاطع خیابان هرندی و خزانه و کوچه‌های اطراف اولین چیزی که توی تاریکی شب جلوه می‌کند، رقص شعله‌هاست.
بار دیگر خیره بوستانی می‌شوم که طبق وعده مسئولان واقعا محافظت شده است. لاله کاری شده است و هیچ معتادی امکان نفوذ به داخل آن را ندارد؛ دست‌مریزاد.
وعده مسئولان اما انگار برش لازم برای دیوارهای بیرونی بوستان و خیابان‌های اطراف را نداشته است. صدای ناگهانی ترقه‌هایی که به استقبال چهارشنبه سوری رفته‌اند، بلند می‌شود و شادی و شعف مثل موج پخش می‌شود لابه‌لای جماعت معتادی که بی‌هیچ واهمه و نگرانی یک دستشان ختم می‌شود به پایپ و دست دیگرشان شعله گردان شیشه و هروئین شده است.
سراغ هرکدامشان که می‌روی، حجمی از لباس‌های زهوار دررفته و بی‌مصرف جلوشان پهن زمین کرده‌اند که مثلا به شغل شریف دست فروشی مشغولند. اما حتی محض رضای خدا، کسی یک بار هم لباس‌ها را ورانداز نمی‌کند؛ اینجا جنس تجارت، چیز دیگری است.
نورهای آبی بی‌فروغی که روی شعله فندک‌ها خودنمایی می‌کند، به حدی است که شوکه‌ات می‌کند. یک کلونی بزرگ از فروشندگان و مصرف کنندگان مواد مخدر در خیابان‌های اصلی جنوب شهر تهران.
این روزها خانه تکانی تکراری‌ترین تصویر محله‌های شهر تهران است، اما به نظر می‌رسد هرندی و اطراف آن نیاز به محله تکانی اساسی دارد. معتادانی که این بار نه بوستان که خیابانها و کوچه‌های اصلی را قرق کرده‌اند.
صورت‌هایی که سیاهی به آن‌ها ماسیده است، گونی‌های بزرگ زباله، نشئگی، خستگی و چشم‌هایی که بی‌هدف این سو و آن سو، دو دو می‌زند، به تصویر غالب محله‌های اطراف میدان شوش بدل شده است و لابد مردم این محلات باید دلخوش بوستانی باشند که توی آن لاله کاری شده است.
اما سیاه‌ترین تصویری که می‌شود در لابه‌لای این‌همه معتاد مشاهده کرد، جوان‌هایی هستند که از تصویر ژولیده پیرمردان گونی به دوش و آواره چسبیده به خود، نمی‌لرزند و عبرت نمی‌گیرند.
خیره جوانی می‌شوم که خودش را تورج معرفی می‌کند و عینکی که زده و مدل لباسی که پوشیده، فقط تیپ نوستالژی دانشجویی را تداعی می‌کند. هروئین می‌کشد.
۲۶ ساله است و اولین بار تریاک را در جشن فارغ التحصیلی با دوستانش تجربه کرده است؛ آن موقعی که به قول خودش مدرک مهندسی معدن را به دیوار زد.
هنوز بزرگترین نگرانی‌اش این است که پدر و مادرش اعتیاد او را کشف کنند. می‌گوید: چند سال قبل حتی از شنیدن اسم هروئین وحشت داشتم، اما حالا گرفتار آن شده‌ام.
تورج تنها یکی از جوان‌های این جماعت نشئه است. آن قدر جوان لابه‌لای معتادها زیاد است که هر اسمی را صدا کنی، یکی سر بلند می‌کند. کافی است فقط امتحان کنید.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
تا وقتی اعتیاد و معتاد باشه وضع همینه ، جاشونو شاید بتونین عوض کنین ولی باز میرن یه جای دیگه . بهتره به جاش از ورود مواد به ایران جلوگیری کنید که احتمالا اونم غیر ممکنه پس ...
گوش اگر گوش منو ناله اگر ناله توست البته آنچه به جایی نرسد فریادست...نظر دادن کلا بیفایده است.شما که شهامت انتشارشو ندارید.از مسؤلین هم که کسی نمیخونه و البته بخونه هم چه فایده.همونهایی که مجوز واردات محصولات قاچاق مثل میوه رو میدن میتونن به راحتی مواد مخدر وارد کنند.مثلا سی و چند ساله که انقلاب کردیم.آمار ورود مواد مخدر کمتر شده یا آمار معتادین؟؟؟مگه مشکل فقر و بیکاری و ترافیک و آلودگی هوا و غیره حل شده یا اوضاع رو به بهبودی میره که توقع داشته باشیم این یکی از بین بره؟؟؟.تو هیچ موضوعی هیچ کس به تنهایی مسؤولیت قبول نمیکنه و نهایتا برای رفع تکلیف و مسؤلیت میگند که باید نهادها و دستگاههای دیگه همکاری کنند.از جنس جملات تکراری دیگه......
بجای پاک کردن محله ،ادم ها را پاک کنید چقدر سطحی فکر میکنیم دور پارک نرده میکشیم اما بیرون نرده ،محله بدنام را تخریب میکنیم ،اما خیابانها و کوچه ، تا موقعی که با معضل فرهنگ با نیروی قهریه ،بجای ریشه یابی برخورد بشه ،همین است که میبینید