دیگر نمی شود گفت دلواپسم!

تا به حال دیده اید آدمی که تصور می کند رو به جلو می تازد، حال آنکه عقب عقب می رود؟

حسین عبدالهاشم پور در شرق نوشت:

1_ تا به حال دیده اید آدمی که تصور می کند رو به جلو می تازد، حال آنکه عقب عقب

می رود؟

خود می اندیشد در حال پیش رفتن است اما دیگران می بینند او در حال فرو رفتن است،

به گمانم حال امروز دلواپسان چنین حالی ست؛ بزرگی می گفت دچار "مکر الهی" شده اند؛

آنها پس از حمله ناباورانه به بانو فاطمه معتمدآریا در کاشان، لابد تصور می کردند که وه چه قدرتی یافته اند که پس از لغو قلدر مابانه کنسرت ها می توانند به سیمای بازیگران سینما هم چنگ بیندازند، اما امواج خشمگین و معترض مردم در تقبیح این حرکت ناپسند نشان داد جامعه ایرانی از این رفتارهای غیر قانونی به ستوه آمده است؛ طنازی می گفت دلواپسی و دل آزاری مترادف هم شده اند؛ دیگری توئیت کرد دلواپسان چنان شورش را درآوردند که آدم خجالت می کشد به عزیزی بگوید دلواپس تو شدم... دلواپسان دلواپس خود باشند، از چشم مردم افتاده اند.

2‌_ وزیر فرهنگ در واکنش به بی ادبی به ساحت بانو معتمد آریا همان گفت که از وزیر فرهنگ انتظار می رفت،

اما در ادامه نکاتی گفت که به زعم نگارنده نباید می گفت: " قطعا آنچه پیش آمده را تایید نمی‌کنیم اما به هرحال همه چیز دست دولت نیست.ما شاهد برخورد با هنرمندان و کنسرت‌ها هستیم حتی برخورد با مراکز دیپلماتیک و آتش‌زدن سفارت عربستان... به هرحال سیاست دولت کاملا روشن است و همان حرکتی که در وزارت فرهنگ و ارشاد به عنوان متولی امور فرهیختگان و هنرمندان انجام می‌دهیم، را دنبال می‌کنیم ضمن این‌که سعی می‌کنیم کمک‌هایی نیز داشته باشیم اما بعضی جاها دیگر در اختیار ما نیست و عواملی که دخالت می‌کنند پرنفوذ و پرقدرت هستند که با استفاده از پشتوانه‌های خود کار می‌کنند."

اقرار آقای جنتی به ناتوانی دولت در کنترل دلواپسان به ویژه در خصوص رویدادهای هنری شاید در جهت یادآوری مظلومیت دولت قابل درک باشد اما بعید نیست اطمینان خاطر هنرمندان را سلب کند؛ تردید در وجود امنیت می تواند هنرمندان مان را خانه نشین و یا حداکثر تهران نشین کند، حال آنکه امنیت خاطر در زمره نخستین حقوق شهروندی ست؛

چه بسا چنین اقرارهایی به گستاخی بیشتر دلواپسان و قانون شکنان هم بینجامد. به هر روی مطالبه جدی جامعه هنری فراتر از دلجویی ست،

باید بر این کژی ها همین امروز چاره اندیشی کرد.