۱۶ سال زندگی بدون پول
اکثر ما حتی یک روز هم نمی توانیم بدون پول زندگی کنیم، چه برسد به یک هفته! نظرتان راجع به ۱۶ سال چیست؟ هیدماری اشومر، زن ۶۹ ساله آلمانی، مادربزرگ سه نوه، ۱۶ سال است بدون پول زندگی می کند.
برترین ها به نقل از هفت صبح: اکثر ما حتی یک روز هم نمی توانیم بدون پول زندگی کنیم، چه برسد به یک هفته! نظرتان راجع به ۱۶ سال چیست؟ هیدماری اشومر، زن ۶۹ ساله آلمانی، مادربزرگ سه نوه، ۱۶ سال است بدون پول زندگی می کند. اشومر موضوع فیلم مستند، «زندگی بدون پول» به کارگردانی لاین هالورسن است که در حال حاضر در سینماهای دنیا روی پرده رفته است.
در سال ۱۹۹۶ اشومر که سابقا معلم مدرسه و روان درمانگر بود، تصمیم گرفت یک سال به طور آزمایشی بدون پول زندگی کند. در دوران بچگی به عنوان فرزند خانواده پناهنده ای که در دوران جنگ جهانی دوم از دست نیروهای روسی فرار کرده بود، طعم فقر را چشیده بود. خانواده اش به آلمان فرار کردند. او در دوران بزرگسالی اش همیشه با بی خانمان های شهر دورتموند، محل زندگی اش همدردی و همذات پنداری می کرد.
دو سال پیش از اینکه تصمیم بگیرد بدون پول زندگی کند، فروشگاهی را افتتاح کرد که مردم می توانستند در آن داد و ستد کنند. موفقیت خوبی برای اشومر بود تا حدی که به او این اعتماد به نفس ترک شغلش، بخشیدن تمام دارایی هایش به جز هر آنچه در یک چمدان و کوله پشتی جا می گرفت را داد و خانه اجاره ای خود را هم تخلیه کرد. او به روزنامه تایمز اتریش گفت: «از جامعه مصرف کننده حریضی که شاهدش بود، آزار می دید.»
او متوجه شد دوستانش از این تصمیمش متعجبند و دو دختر بزرگش هم در ابتدا شوکه شدند. (اشومر می گوید حالا همه نحوه زندگی اش را پذیرفته اند). اشومر در چادر زندگی می کند، در ازای دریافت غذا و جایی برای خواب، معامله، باغبانی و تمیزکاری خانه می کند و حتی گاهی جلسات روان درمانی هم برگزار می کند. او این شیوه زندگی را «آزادانه» می خواند. «زندگی بدون پول به من قدرت زندگی، سرمایه درونی و آزادی بخشید.»
اشومر سه کتاب درباره تجاربش نوشته است. انتشار کتاب اولش با موفقیت رو به رو شد و اشومر تمام درآمد حاصل از فروش آن را در خیابان میان مردم پخش کرد.
هالورسن کارگردان فیلم مستند «زندگی بدون پول» به خبرگزاری یاهوشاین گفت داستان زندگی این زن کاملا مرا تحت تاثیر قرار داد تا فیلمی بسازم که مخاطب، خود و رابطه اش با پول و دارایی هایش را زیرسوال ببرد.
او می گوید: «این فیلم به مخاطب نحوه زندگی کردن بدون پول را یاد نمی دهد، بلکه تصویری از یک زن را نشان می دهد که تصمیم بسیار شجاعانه و الهام بخشی در زندگی اش گرفته است.»
باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir
در سال ۱۹۹۶ اشومر که سابقا معلم مدرسه و روان درمانگر بود، تصمیم گرفت یک سال به طور آزمایشی بدون پول زندگی کند. در دوران بچگی به عنوان فرزند خانواده پناهنده ای که در دوران جنگ جهانی دوم از دست نیروهای روسی فرار کرده بود، طعم فقر را چشیده بود. خانواده اش به آلمان فرار کردند. او در دوران بزرگسالی اش همیشه با بی خانمان های شهر دورتموند، محل زندگی اش همدردی و همذات پنداری می کرد.
دو سال پیش از اینکه تصمیم بگیرد بدون پول زندگی کند، فروشگاهی را افتتاح کرد که مردم می توانستند در آن داد و ستد کنند. موفقیت خوبی برای اشومر بود تا حدی که به او این اعتماد به نفس ترک شغلش، بخشیدن تمام دارایی هایش به جز هر آنچه در یک چمدان و کوله پشتی جا می گرفت را داد و خانه اجاره ای خود را هم تخلیه کرد. او به روزنامه تایمز اتریش گفت: «از جامعه مصرف کننده حریضی که شاهدش بود، آزار می دید.»
او متوجه شد دوستانش از این تصمیمش متعجبند و دو دختر بزرگش هم در ابتدا شوکه شدند. (اشومر می گوید حالا همه نحوه زندگی اش را پذیرفته اند). اشومر در چادر زندگی می کند، در ازای دریافت غذا و جایی برای خواب، معامله، باغبانی و تمیزکاری خانه می کند و حتی گاهی جلسات روان درمانی هم برگزار می کند. او این شیوه زندگی را «آزادانه» می خواند. «زندگی بدون پول به من قدرت زندگی، سرمایه درونی و آزادی بخشید.»
اشومر سه کتاب درباره تجاربش نوشته است. انتشار کتاب اولش با موفقیت رو به رو شد و اشومر تمام درآمد حاصل از فروش آن را در خیابان میان مردم پخش کرد.
هالورسن کارگردان فیلم مستند «زندگی بدون پول» به خبرگزاری یاهوشاین گفت داستان زندگی این زن کاملا مرا تحت تاثیر قرار داد تا فیلمی بسازم که مخاطب، خود و رابطه اش با پول و دارایی هایش را زیرسوال ببرد.
او می گوید: «این فیلم به مخاطب نحوه زندگی کردن بدون پول را یاد نمی دهد، بلکه تصویری از یک زن را نشان می دهد که تصمیم بسیار شجاعانه و الهام بخشی در زندگی اش گرفته است.»
باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
ما در جامعه ى انسانى ، يك سرى استاندارد هاى اوليه براى زندگى داريم، بخصوص جوامع شهرى. اين خانم اگر مى خواست اينطور زندگى مىكرد بايد به كوه و صحرا ميرفت نه تو شهر !! بيشتر اين موضوع به ارضاى خودنمايي و جلب توجه و خلاف جريان اب شنا كردن و " بياييد مرا ببينيد" شبيه و نه چيز ديگه!!!