ملتی که زخم فقر و بی‌عدالتی دارد، مهربان نمی‌ماند
عبدالرضا خزایی (روزنامه‌نگار) در واکنش به افزایش خشونت در جامعه یادداشتی را منتشر کرد.
برترین‌ها: عبدالرضا خزایی (روزنامه‌نگار) در واکنش به افزایش خشونت در جامعه یادداشتی را در کانال تلگرامی چند ثانیه منتشر کرد.
او نوشت: خشونت دارد از چارچوب‌های شخصی بیرون می‌زند و در سطح عمومی، خیابانی و حتی رسمی خود را نشان می‌دهد. آنچه در روزهای اخیر بر یک پاکبان سمنانی، تکنسین اورژانس زابل یا دانش‌آموزان روستایی در سنندج گذشته، تنها سه تکه از پازلی بزرگ است؛ تصویری که روز به روز هولناک‌تر میشود: جامعه‌ای خسته، بی‌پناه، و لبریز از خشم‌های انباشته.
چرا یک معلم باید بچه‌های کلاسش را برای یک شارژر گم‌شده کتک بزند؟ چرا یک شهروند در بلوار، به پاکبان حمله می‌کند؟ چرا بیمار بر سر کسی که آمده برای درمانش، فرود می‌آید؟ این‌ها حوادثی نیستند که صرفاً از «مشکل روانی افراد» یا «رفتارهای شخصی» ناشی شده باشند.
این خشونت‌ها، پژواک یک رنج مزمن‌اند؛ رنج فشاری که بر روان و معیشت مردم سنگینی می‌کند و روزنه‌ای برای بروز سالم نمی‌یابد.
جامعه ما گرفتار خشونتی خزنده شده است؛ خشونتی که از سطوح خرد شروع میشود، اما عملاً حاصل کلان‌بحران‌هایی است که در سیاست، اقتصاد، آموزش، سلامت و رسانه شکل گرفته‌اند.
وقتی خط فقر هر روز بالاتر می‌رود، خدمات عمومی هر روز گران‌تر و ناکارآمدتر میشود، و مردم احساس می‌کنند شنیده نمی‌شوند و دیده نمی‌شوند، خشم به صورت ناگهانی و بی‌منطق از گلو بیرون می‌جهد.
آنکه شغلش را از دست داده، آنکه ماه‌ها حقوق نگرفته، آنکه با دندان پوسیده و جیب خالی از درمان ناامید شده، دیگر در برابر محرک‌های ساده، تاب نمی‌آورد. این‌ها آدم‌های بدی نیستند؛ زخمی‌اند.
دولت و حاکمیت در چنین شرایطی نمی‌تواند تنها با صدور احکام انضباطی یا بیانیه‌های اخلاقی به جنگ خشونت برود. باید مسئولیت بپذیرد. باید در سیاست‌گذاری‌ها بازنگری کند، عدالت اجتماعی را بازتعریف کند و سیاست‌های رفاه‌محور را تقویت نماید. مدرسه باید محیط امن باشد، خیابان باید مأمن پاکبان و تکنسین باشد، نه میدان جنگ ناگفته‌ها.
نظام تعلیم و تربیت نیاز به پالایش جدی دارد. خدمات عمومی باید با آموزش مهارت‌های تاب‌آوری همراه شوند. رسانه‌ها باید از ترویج کینه و دوگانه‌سازی دست بردارند. و مهم‌تر از همه، دولت باید صدای خشم خاموش مردم را بشنود پیش از آنکه به مشت و لگد بدل شود.
خشونت امروز، فقط نتیجه فقر نیست؛ نتیجه بی‌پناهی‌ست.
مردمی که پناه ندارند، مهربان نمی‌مانند.
نظر کاربران
اونایی که باید متوجه بشن خودشون رو زدن به نفهمی
👌👌❤❤
منم پول ندارم ،اعصابم خیلی داغونه
میترسم یکی یه چیزی تو خیابون بگه بزنمش برام دردسر بشه
خدایا کمکم کن
فقط باید پناه ببریم به خداوند متعال.
احسنت واقعادرسته
درود به نویسنده
بله انسان فقر و بی پناهی و مشکلات اقتصادی رو به صورت خشونت نشون میده چون نمیتونه انتظارات خودش و اطرافیان رو براورده کنه و راه به جایی نداره بله مسئولین عزیز نتیجه بی فکری شما رو کل جامعه پس میده 😡😡
فقر گرانی نبود شغل مناسب مسکن نامناسب تراکم جمعیتی عوامل اصلی خشونت
فقروبی عدالتی وتجاوز به حقوق انسان
واقعا درست گفتید ،ممنون از متن خوبتان ،عین واقعيت هست
در شهری شلوغ مثل تهران ومشهد افزایش خشونت هم بیشتره..
فقر و بی پولی و افسردگی مفرط
تویی که این مطلب را نوشته وتحلیل کرده ایی،آیا فکر میکنی که درست نوشته ایی،خیر این ناملایمات مربوط به فقر نیست بلکه مربوط به ازدهام جمعیت،است که در اغلب شهرهای بزرگ کشور این پدیده دیده میشود وبرای اثبات آن هم می‌توان به روستاها ومراکز خلوت مراجعه نمود از این رویدادها خبری نیست،با توجه به اینکه سطح درآمدها در این نقاط بسیار پایین‌تر است،
ایران داره تبدیل به جنگل میشه وقانون جنگل میگه بکش تا زنده بمانی اخلاقیات داره میمیره واین علتی نداره جز بی عدالتی وفقر
بهتره همه چیز رو بسپاریم ،به خدایی که هم میبینه ،هم میدونه ،هم میتونه
دقیقا درست گفتید...
شاید مطلب شما درست باشد .ولی وقتی همون روستایی به امید رشد اقتصادی به شهر اومده والان زیربار معیشت شرمنده خانواده شده و هر روز رنگ و لعاب و طبقات اقتصادی رو می بینی .تاب آوری او پایین آمده .وشاید رفتارهای خشن در جامعه هستیم .و نویسنده مطلب کاملا به موضوعات اشاره داشته .و حکومت رو در قبال افراد جامع مسئول دونسته
متأسفم آدم های ناباب مثل این معلم آبرو و حیثیت کشورمان را در رسانه های بین المللی لکه دار می کنند. خدا نسازه برات
کاملا درسته
سوادتو ببر بالا
شرمنده زن و بچه شدن خیلی سخته. دیگه تاب این همه شرمندگی را نداریم
برای ادامه این اوضاع کافیست در آمد رئیس جمهور ونمایندگان و وابستگان دولت نجومی باشد. دیگر سواره از پیاده بی خبر یا بی عار می شود.
اگرتحریم رفع نشود،اوضاع بدترهم خواهدشد!
هرروز وحشناک تر نجاتمان بدهخدا خسته آیم وبی هدف افسرده