چالش «سطل آب یخ» سیلاب شد!
چالش «یک سطل آب یخ» در ایران که کلید خورد خیلی زود با استقبال بسیار زیاد جامعه هنری و ورزشی کشور رو به رو شد. چالشی که برای معرفی بیماری نادر و ناشناخته به نام ALS شروع شد، بیماری که تا پیش از شروع شدن این چالش، تعداد بسیار کمی از آن شناخت داشتند.
روزنامه ایران: چالش «یک سطل آب یخ» در ایران که کلید خورد خیلی زود با استقبال بسیار زیاد جامعه هنری و ورزشی کشور رو به رو شد. چالشی که برای معرفی بیماری نادر و ناشناخته به نام ALS شروع شد، بیماری که تا پیش از شروع شدن این چالش، تعداد بسیار کمی از آن شناخت داشتند.
چالشی که یک چالش بزرگ‌تر را پیش رو قرار داد. بی خبری از بحران کمبود آب در کشور! بحرانی که ممکن است یک اشتراک دیگر هم با بیماری ALS پیدا کند، درمان ناپذیر و غیرقابل جبران. عضو کمیسیون انرژی مجلس می‌گوید: «وضعیت آب بحرانی‌تر از آن است که به اطلاع مردم می‌رسد. » او یک خبر تلخ هم می‌دهد. کمبود آب در ایران وضعیتی شبیه شمال آفریقا دارد.
حال این سؤال پیش می‌آید: با توجه به نفوذ هنرمندان و ورزشکاران در افکار عمومی آیا این حرکت به تبلیغ مصرف بی‌رویه آب در کشور منجر می‌شود؟ آیا نباید خلاف جریان حرکت و اثبات کرد که در کار خیر گاهی احتیاج به استخاره است، مانند هند و فلسطین!
مگر یک سطل آب چقدر می‌شود؟
سؤال سخت و خطرناکی است. چه جوابی می‌شود به چنین سؤالی داد! روبرت بگلریان، نماینده مسیحیان و ارامنه جنوب تهران در مجلس و همچنین عضو کمیسیون انرژی درباره کمبود آب در کشور می‌گوید: «شرایطی همچون شمال آفریقا داریم و بحران هر روز بیش از روز گذشته خودش را نشان می‌دهد.» آنچه بگلریان از شباهت ایران با شمال آفریقا می‌گوید تمام ماجرا نیست. به گفته او «وضعیت آب کشور بحرانی‌تر از آن است که به اطلاع مردم می‌رسد.»
یک نکته دیگر را هم یاد‌آوری می‌کند. او اعتقاد دارد «فرهنگسازی» مصرف آب نیاز به زمان دارد اما دیگر فرصت کافی برای این کار نداریم. «چالش آب یخ» با توجه به استقبال هنرمندان می‌توانست فرصت خوبی برای فرهنگسازی در مصرف باشد که نشد! تأثیر هر هنرمند و ورزشکار را در تعداد طرفداران آن ضرب کنید تا معلوم شود چه فرصتی از دست رفت!
همین مسأله هم بگلریان را به این نتیجه می‌رساند که «مهم‌ترین کاری که باید انجام دهیم این است که باید بهره‌وری را بالا ببریم و منابع را به سمت زیرساخت‌های بخش آب سوق دهیم.»
رئیس اسبق اتاق بازرگانی تهران هم می‌گوید: «براساس گزارش ناسا ایران وارد یک دوره ۳۰ ساله خشکسالی و بی‌آبی شده است.» این تمام کابوس سه دهه آینده نیست. در ۱۰ سال اول این دوره کشاورزی در ایران از بین می‌رود! از بین رفتن کشاورزی تنها به خشک شدن زمین‌ها و بایر شدن آنها منجر نمی‌شود.
تنها زمین‌های سبز، قهوه‌ای و زرد نمی‌شوند، جمعیت عظیمی از کشور بیکار می‌شوند. جمعیت عظیمی که همین امروز و در ابتدای کابوس، بیکاری و وضعیت‌شان دغدغه و معضل جامعه است. ناصر کرمی اقلیم شناس و استاد دانشگاه برگن نروژ اعتقاد دارد که ایران در حال تبدیل شدن به «سومالی» است. او یک نکته دیگر را هم می‌گوید که پای کشاورزان را به وسط می‌کشد.
کرمی اعتقاد دارد برای اینکه کشور به سومالی تبدیل نشود و تمام زمین‌های کشاورزی از بین نروند باید یک جراحی سخت انجام داد که در این درمان بخشی از کشاورزان بیکار می‌شوند:
چالشی که یک چالش بزرگ‌تر را پیش رو قرار داد. بی خبری از بحران کمبود آب در کشور! بحرانی که ممکن است یک اشتراک دیگر هم با بیماری ALS پیدا کند، درمان ناپذیر و غیرقابل جبران. عضو کمیسیون انرژی مجلس می‌گوید: «وضعیت آب بحرانی‌تر از آن است که به اطلاع مردم می‌رسد. » او یک خبر تلخ هم می‌دهد. کمبود آب در ایران وضعیتی شبیه شمال آفریقا دارد.
حال این سؤال پیش می‌آید: با توجه به نفوذ هنرمندان و ورزشکاران در افکار عمومی آیا این حرکت به تبلیغ مصرف بی‌رویه آب در کشور منجر می‌شود؟ آیا نباید خلاف جریان حرکت و اثبات کرد که در کار خیر گاهی احتیاج به استخاره است، مانند هند و فلسطین!
مگر یک سطل آب چقدر می‌شود؟
سؤال سخت و خطرناکی است. چه جوابی می‌شود به چنین سؤالی داد! روبرت بگلریان، نماینده مسیحیان و ارامنه جنوب تهران در مجلس و همچنین عضو کمیسیون انرژی درباره کمبود آب در کشور می‌گوید: «شرایطی همچون شمال آفریقا داریم و بحران هر روز بیش از روز گذشته خودش را نشان می‌دهد.» آنچه بگلریان از شباهت ایران با شمال آفریقا می‌گوید تمام ماجرا نیست. به گفته او «وضعیت آب کشور بحرانی‌تر از آن است که به اطلاع مردم می‌رسد.»
یک نکته دیگر را هم یاد‌آوری می‌کند. او اعتقاد دارد «فرهنگسازی» مصرف آب نیاز به زمان دارد اما دیگر فرصت کافی برای این کار نداریم. «چالش آب یخ» با توجه به استقبال هنرمندان می‌توانست فرصت خوبی برای فرهنگسازی در مصرف باشد که نشد! تأثیر هر هنرمند و ورزشکار را در تعداد طرفداران آن ضرب کنید تا معلوم شود چه فرصتی از دست رفت!
همین مسأله هم بگلریان را به این نتیجه می‌رساند که «مهم‌ترین کاری که باید انجام دهیم این است که باید بهره‌وری را بالا ببریم و منابع را به سمت زیرساخت‌های بخش آب سوق دهیم.»
رئیس اسبق اتاق بازرگانی تهران هم می‌گوید: «براساس گزارش ناسا ایران وارد یک دوره ۳۰ ساله خشکسالی و بی‌آبی شده است.» این تمام کابوس سه دهه آینده نیست. در ۱۰ سال اول این دوره کشاورزی در ایران از بین می‌رود! از بین رفتن کشاورزی تنها به خشک شدن زمین‌ها و بایر شدن آنها منجر نمی‌شود.
تنها زمین‌های سبز، قهوه‌ای و زرد نمی‌شوند، جمعیت عظیمی از کشور بیکار می‌شوند. جمعیت عظیمی که همین امروز و در ابتدای کابوس، بیکاری و وضعیت‌شان دغدغه و معضل جامعه است. ناصر کرمی اقلیم شناس و استاد دانشگاه برگن نروژ اعتقاد دارد که ایران در حال تبدیل شدن به «سومالی» است. او یک نکته دیگر را هم می‌گوید که پای کشاورزان را به وسط می‌کشد.
کرمی اعتقاد دارد برای اینکه کشور به سومالی تبدیل نشود و تمام زمین‌های کشاورزی از بین نروند باید یک جراحی سخت انجام داد که در این درمان بخشی از کشاورزان بیکار می‌شوند:
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر