گوی آتشین ترسناک که در آسمان استرالیا ظاهر شد چه بود؟

اولین ساعات پس از مشاهده گلوله آتشین در آسمان همه چیز خیلی مرموز به نظر می‌آمد. ۷ آگوست، حوالی نیمه‌شب، مردم سراسر ملبورن نور درخشانی را در آسمان دیدند و فیلم ویدیویی عبور گوی آتشین از آسمان در شبکه‌های اجتماعی فراگیر شد. فیلم ویدئویی به وضوح گوی آتشینی را نشان می‌دهد که از هم می‌پاشد و تیکه‌هایش هم جدا جدا می‌سوزند.

گزارش‌هایی در سراسر ایالت ویکتوریا از شنیدن صدای یک انفجار مهیب گزارش شده است. چنین صداهایی یعنی قطعات به اندازه کافی سالم مانده‌اند تا وارد اتمسفر پایین‌تر شوند، در غیر این صورت از روی زمین قابل شنیدن نخواهند بود. به نوبه خود، این به ما می‌گوید که حداقل بخشی از این گوی آتشین متراکم بوده است.

علاوه بر این، درخشش گلوله آتشین در برخی ویدیوها رنگ‌های واضحی داشت؛ به ویژه نارنجی. این به ما می‌گوید که این شی یک سنگ فضایی نیست، بلکه ساخته دست انسان، با مقدار قابل توجهی پلاستیک یا فلز در حال سوختن است.

بنابراین، به احتمال زیاد ما به تازگی شاهد چندین تن زباله فضایی بوده‌ایم. این زباله‌ها هر چیزی هستند که انسان در مدار قرار داده و دیگر تحت کنترل ما نیست و دوباره وارد جو زمین شده است. با با این حال سایت جهانی ردیابی زباله‌های فضایی این مورد را پیش‌بینی نکرده بود.

بر اساس تحلیل اولیه جاناتان مک داول، اخترشناس مستقر در ایالات متحده، گلوله آتشین ممکن است سومین مرحله موشک سایوز ۲ حامل ماهواره ناوبری «GLONASS-K۲» باشد. این موشک توسط روسکاسموس، آژانس فضایی روسیه، در ۷ آگوست پرتاب شد.

درخشندگی باورنکردنی گلوله آتشین به لطف سرعت فوق‌العاده‌ای اجسام هنگام ورود به جو نازک بالای زمین یعنی حدود ۲۵۰۰۰ کیلومتر در ساعت یا بیشتر است. وقتی دست‌های خود را به هم می‌مالید، از اصطکاک پوستتان احساس گرما می‌کنید. اگر این کار را هزار بار سریع‌تر انجام دهید، می‌بینید که دستانتان از گرما به رنگ سفید می‌درخشند. اگر اصطکاک بین فلز زباله‌های فضایی و جو نازک زمین در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری باشد، نور بسیار درخشانی مشاهده می‌کنیم.

بیشتر زباله های فضایی به زمین نمی‌رسند. گرمای باورنکردنی ۵۰۰۰ کلوین یا بیشتر که در اثر ورود به جو ایجاد می‌شود، تقریبا تمام این قطعات را می سوزاند. با این حال، برخی از بلوک‌های موتور سخت‌تر ممکن است به زمین برسند و به همین دلیل است که هشدارهایی درباره ورود زباله‌های فضایی به جو به ویژه به هواپیماها ارسال می‌شود. با این حال، زباله های فضایی بسیار سریع سفر می‌کنند، حتی یک اشتباه بسیار کوچک در محاسبه ورود مجدد باعث می‌شود صدها کیلومتر دورتر ظاهر شوند. برای بهبود پیش‌بینی‌ها، ما به ایستگاه‌های ردیابی بهتر روی زمین و مدل‌سازی پیشرفته‌تری از تعامل بین زباله‌های فضایی و اتمسفر فوقانی نیاز داریم.

خوشبختانه حتی ساختمان‌ها، نسبت به مناطق خالی از جمعیت خشکی و دریا اهداف کوچکی هستند، پس چه برسد به آدمیزاد. در حالی که گزارش‌هایی وجود داشته، خوشبختانه این موارد بسیار نادر هستند و زباله‌های فضایی چندان برای ما خطرناک نیستند.