نامه‌ای برای پیروز، آن عزیزِ بی‌جهت

هم‌میهن: همین اول کار بگویم که بابت از دست رفتن پیروز بسیار متاسف و ناراحتم. این چندوقت دو‌سه باری درباره عکس‌ها و رفتاری که با پیروز می‌شد در این ستون نوشتم. حرفی که درباره او می‌زدم پشتوانه علمی نداشت و صرفا برای اینکه اوقات خوانندگان خوش شود، می‌نوشتم. جالب اما اینکه هر بار عده‌ای چنان پشت این حیوان در می‌آمدند که انگار زبانم لال با امر مقدسی شوخی کرده بودم.

می‌دانم که این چند وقت اوضاع مملکت به سامان نبوده است. پروازم هم‌الان از سوئیس ننشسته و پنج ماه گذشته را با پوست و جان و استخوانم درک کرده‌ام. اما اگر قرار باشد منصفانه نگاه کنیم، حجم و محتوای واکنش‌ها در رابطه با این اتفاق منطقی نبود. همانطور که رفتار با پیروز در زمان حیاتش درست نبود. راستش را بخواهید خوب که فکر می‌کنم این بچه نه از زندگی شانس آورد نه از مرگ. نمی‌خواهم تنزه‌طلبی کنم، حالا که روزگار امروز را می‌بینم خودم را بابت همان دو سه باری که عکس‌اش را منتشر کردم و درباره‌اش نوشتم تا بیشتر سر زبان‌ها بیفتد، مقصر می‌دانم. پیروز برای بسیاری از مردم ایران عزیز بود. از آن جهت عزیز بود که در موقعیت ویژه‌ای به دنیا آمد. در موقعیت ویژه‌‌تری رشد پیدا کرد و در موقعیت تراژیکی مرد. پیروز برای ما عزیز بود چون حقیقتا زیبا بود. پیروز برای ما عزیز بود چون به خودمان قبولانده بودیم که می‌توانیم همه بدبختی‌ها و کمبود‌هایمان را با عکس زیبایی از او به فراموشی بسپاریم. پیروز برای ما عزیز بود چون بی‌دلیل به ما حس پیروزی می‌داد. پیروز برای ما عزیز بود، چون زبان‌بسته بود. پیروز برای ما عزیز بود، چون اظهارنظر نمی‌کرد. پیروز برای ما عزیز بود، چون رسانه تصمیم گرفته بود که عزیز جلوه‌اش دهد. پیروز برای ما عزیز بود، اما عزیز بی‌جهت.