نگاهی به تجربه ایران در بستن تنگه هرمز

اعتماد: سال۱۳۶۶ ایران از پذیرش قطعنامه۵۹۸ سربازمی‌زد. سایر کشورهای منطقه مانند کویت و عربستان، برای امنیت نفت‌کش‌هایشان در خلیج فارس به شوروی و آمریکا پیشنهاد دادند که کشتی‌ها با پرچم آنها از تنگه هرمز عبور کنند. 

جمهوری اسلامی، این کشورهای منطقه را به حمایت از صدام متهم کرده، مدعی بود آنها نفت عراق را با کشتی‌های‌شان صادر می‌کنند. برای همین تصمیم گرفته‌شد که این کشتی‌های غیرنظامی با عملیات نظامی متوقف شوند.

قرارگاه نوح نبی سپاه، سر راه کشتی‌ها، مین دریایی گذاشت و اولین کشتی عبوری (بریجتون) به آن برخورد کرد. آمریکا در پاسخ، کشتی مین‌گذار، ناو آبی-خاکی «ایران اجر» را از بین برد.

در ۲۵فروردین ۶۷، ناو آمریکای ساموئل رابرتز، درحال اسکورت نفتکش‌های کویتی در آبهای آزاد به یکی از مین‌هایی که کشتی ایران اجر قرار داده‌بود، برخورد. پاسخ آمریکا عملیات آخوندک بود.

در ۲۹فروردین به سکوهای نفتی نصر و سلمان در خلیج فارس که نیروهای سپاه در آنها مستقر بودند، حمله شد. در این عملیات ۳ ناوگروه شامل ۴ ناوشکن، ۳ ناوچه، یک ناو آبی-خاکی، یک ناو موشک‌انداز و ۱ ناو هواپیمابر به همراه یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده حضور داشتند.

قایق‌های تندرو عاشورا سپاه در نبرد با جنگنده‌های آ۶ آمریکا موفق نبودند و به سمت ابوموسی رفتند. اما ناوچه موشک‌انداز جوشن که در آن نزدیکی بود «بنا به دستور صادره» به کمک سکوهای نفتی آمد اما محاصره شد.

نیروهای آمریکا به نیروهای ایرانی پیشنهاد می‌دهند از کشتی خارج و سوار قایق‌های نجات شوند تا منتقل شوند. اما فرمانده جوشن، ناخدا یکم «عباس ملک» آژیر جنگ را به صدا در آورد و به فرمانده آمریکایی می‌گوید: «اینجا خلیج فارس است و شما حق هیچگونه دخالتی در امور کشور مرا ندارید و لازم است منطقه را ترک کنید.»

۲ ناو آمریکایی، ۶ موشک «ریم۶۶ استاندارد» به سمت ناو موشک‌انداز جوشن شلیک کردند که در نتیجه جوشن از بین رفت.

 در ادامه ناوچه سبلان، خواهرخوانده سهند، دیگر دارایی با ارزش نیروی دریایی به این نبرد فرستاده شد. سرنوشت سبلان مانند سهند بود. یک بمب اسکیپر سبلان را کاملا از کار انداخت. به این ترتیب تقریبا بخش مهمی از توان دریایی ارتش ایران در خلیج فارس ازبین رفت.