چه رازهایی در دندان‌های ما نهفته‌است؟
نوزادان انسان در بازه زمانی ۹ ماهه بین لقاح و تولد رشد زیادی دارند تا به مغزهای پیچیده‌شان فرصتی برای بقا داده شود؛ این که چگونه تکامل به انسان چنین نرخ رشد نسبتاً سریع قبل از تولد را می دهد هرگز روشن نبوده است.
خبرآنلاین: نوزادان انسان در بازه زمانی ۹ ماهه بین لقاح و تولد رشد زیادی دارند تا به مغزهای پیچیده‌شان فرصتی برای بقا داده شود؛ این که چگونه تکامل به انسان چنین نرخ رشد نسبتاً سریع قبل از تولد را می دهد هرگز روشن نبوده است.
با توجه به اینکه رشد مغز در رشد اولیه انسان چقدر حیاتی است و اندازه سر به نوبه خود بر اندازه فک‌های ما تأثیر می‌گذارد، محققان احتمال می‌دهند که دندان‌ها اطلاعات ارزشمندی در مورد بارداری اجداد ما داشته باشند.
دندان ها در حدود هفته ششم بارداری شروع به شکل گیری می کنند، اما لایه های بیرونی سخت شده خود را تا سه ماهه دوم تشکیل نمی دهند. از آنجا، لایه های در حال رشد می توانند سوابق تاریخ زندگی خود را از شیر گرفتن تا فعالیت جنسی حفظ کنند.
لزلیا هلوسکو، دیرین‌بیولوژیست از مرکز تحقیقات ملی اسپانیا برای تکامل انسان (CENIEH) توضیح می‌دهد:" بقایای دندانی فراوان‌ترین بخش‌های موجود در فسیل‌ها هستند."
تحقیقات قبلی این تیم روی میمون‌ها نشان می‌دهد که رشد آهسته‌تر یک حیوان متولد نشده به فقدان رشد دندان مولر سوم ( سه دندان آخر که در طرفین فک های بالا و پایین هستند، دندان های آسیاب بزرگ، آسیای بزرگ، مولار یا مولر نامیده می شوند ) مرتبط است، بنابراین هلوسکو، تسلا مونسون دیرینه‌انتروپولوژیست دانشگاه واشنگتن و همکاران، نسبت‌های بین طول دندان مولر سوم و اول را در گونه‌های نخستی‌هایی که هنوز زنده هستند اندازه‌گیری کردند.
آنها دریافتند که سرعت رشد قبل از تولد، اندازه سر و اندازه دندان مولر در همه این نخستی‌ها از یک الگو پیروی می‌کنند. بنابراین آنها از این الگوی تثبیت شده برای بررسی تاریخ تکامل ما استفاده کردند و فسیل‌های نخستی‌ها را که بین ۶ میلیون تا ۱۲۰۰۰ هزار سال پیش می‌زیستند و ۱۳ گونه انسان‌نما را پوشش می‌دادند، تجزیه و تحلیل کردند.
هر دو بقایای جمجمه و دندان نشان می دهند که نرخ رشد قبل از تولد در طول ۶ میلیون سال گذشته افزایش یافته است. این یافته‌ها همراه با لگن فسیل‌شده و آناتومی سر، این نظریه را تایید می‌کند که حاملگی‌های طولانی‌مدت شبیه انسان در چند صد هزار تا میلیون سال گذشته، در طول پلیستوسن، تکامل یافته‌اند.
هنگامی که نخستی‌ها در حدود ۵.۳۳۳ میلیون سال پیش در پلیوسن اولیه به راه رفتن روی دو پا روی آوردند، که نشانه‌هایی از آن در فسیل‌های استرالوپیتکوس و آردیپیتکوس نمایان شد، نرخ رشد قبل از تولد آنها هنوز بیشتر شبیه به میمون‌های زنده امروزی بود.
اما با تکامل هومو ارکتوس در پلیستوسن اولیه، حدود ۲،۵۸۰،۰۰۰ سال پیش، یک تغییر قطعی رخ داد که در آناتومی لگن آنها نیز منعکس شد.
این تغییرات همزمان با گسترش علف‌خواران و جمعیت‌های گیاه‌خوار است که ممکن است برای جنس همو منابع اضافی مورد نیاز برای افزایش اندازه نوزادان و سرمایه‌گذاری طولانی‌تر مادر را فراهم کرده باشد.
پیشرفت‌هایی در ابزارهایی که در این زمان اتفاق افتاد ممکن است بازتابی از اندازه مغز در حال رشد اجداد ما و همچنین تکامل احتمالی شکار گروهی باشد که به نوبه خود منابع بیشتری را فراهم می‌کرد.
این تیم در پایان می‌گوید:" این حلقه بازخورد ممکن است به نوبه خود امکان تکامل مغزهای بزرگ‌تر و افزایش ظرفیت جمجمه در انسان‌های بعدی را فراهم کند."
ارسال نظر