تابوشکنیِ این دختران به زندگی‌شان رنگ بخشید
در حالی که محدودیت‌های حضور زنان در فعالیت‌های ورزشی در افغانستان ادامه دارد، گروهی از دختران در کابل با هنر رزمی ووشو در کنار یکدیگر حضور یافته و به زندگی‌شان رنگ می‌بخشند.
فرارو: گروهی از دختران در افغانستان علاقمند به ووشو، فعالیت ورزشی را یکی از مهم‌ترین ابزارهای مقاومت خود در برابر محدودیت‌ها علیه زنان می‌دانند.
در حالی که محدودیت‌های حضور زنان در فعالیت‌های ورزشی در افغانستان ادامه دارد، گروهی از دختران در کابل با هنر رزمی ووشو در کنار یکدیگر حضور یافته و به زندگی‌شان رنگ می‌بخشند. آن‌ها تلاش می‌کنند با استفاده از امکانات خود بر محدودیت‌های فعالیت ورزشی در کشور غلبه کنند.
این ورزشکاران جوان که در سالن ورزشی در غرب کابل به ورزش می‌پردازند، به سختی فعالیت می‌کنند تا همنوعان خود را به مشارکت در زندگی اجتماعی تشویق کنند.
دخترانی که به این سالن می‌آیند بیشتر در گروه سنی ۱۵ تا ۲۰ ساله هستند و به دلیل ممنوعیت‌های دولت طالبان پس از کلاس ششم مجبور به ترک تحصیل شده‌اند.
این ورزشکاران جوان ۳ تا ۴ روز در هفته در باشگاه جمع شده و در روز‌های دیگر نیز در خانه مربی ۲۰ ساله خود باز کنار یکدیگر جمع شده و به ورزش تناسب اندام و همچنین معاشرت مشغول می‌شوند.
نادره درویش، مربی این دختران با بیان اینکه ۹ سال است که ووشو انجام می‌دهد و در ۳ سال اخیر به تمرین ورزشکاران می‌پردازد، گفت: تاکنون در مسابقات ورزشی ملی و بین‌المللی زیادی شرکت کرده و می‌خواهم تجربیات خود را در اختیار این جوانان قرار دهم.
وی افزود: مهم‌ترین هدف من افزایش اعتماد به نفس زنان کشور و حمایت از آنان است.
درویش با اشاره به اینکه تعداد آن‌ها در سال گذشته از ۱۵۰ نفر به ۳۰ نفر کاهش یافته، تصریح کرد: (طالبان) آمدند و شاگردانم را بردند، من را هم به اداره پلیس بردند. مجوزمان را هم پاره کردند. بیشتر ورزشکارانی که در سطح ملی در مسابقات شرکت می‌کردند الان خانه نشین شده و می‌توانند به سالن بیایند.
وی با بیان اینکه از برخی کشور‌ها دعوتنامه دریافت کرده، افزود: تصمیم گرفتم بروم حتی از برزیل هم دعوتنامه دریافت کردم، اما به دلیل مشکلات خانوادگی و شاگردهایم نتوانستم. اگر قرار باشد بروم با تیمم خواهم رفت.
زلیخا نجفی ۱۸ ساله، که در این سالن ورزش می‌کند نیز با بیان اینکه پس از محرومیت از تحصیل ورزش را آغاز و اهتزاز پرچم افغانستان در المپیک را هدفگذاری کرده گفت: از هدفم دست بر نمی‌دارم. در این شرایط ورزش برای هر زن افغان مانند تحصیل و خواندن و نوشتن است. ورزش مانند تکیه گاه است و می‌توان از طریق آن بر ترس غلبه کرد و به زندگی ادامه داد.
ارسال نظر