آتش بیار معرکه‌ای به نام صداوسیما
به خاطر همین رفتار است که صداوسیما از سوی بخشی از مردم متهم به «میلی» بودن می‌شود. یک جریان همه تریبون‌ها را در اختیار دارد و هر چه دوست دارد می‌گوید.
مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: این روزها اصول‌گرایان سیاسی و فرهنگی به میدان آمده‌اند و لب به گلایه گشوده‌اند که هاشمی گلپایگانی دبیر ستاد امر به معروف و حسن عباسی سخنران و خود استاد پندار معروف، مواظب حرف‌هایی که می‌زنند باشند تا این همه خسارت به بار نیاورند.
تقریبا همه این حرف‌ها را ما مدت‌ها قبل زده بودیم. نوشتیم که آقایان! اظهارات افرادی مثل هاشمی گلپایگانی و عباسی، تنها زمینه ساز بحران‌های اجتماعی می‌شود و هیچ ثمر دیگری ندارد.
حالا این افراد نظرات خود را بیان می‌کنند و البته روا نیست که افراد را از بیان نظرات‌شان محروم کرد. همه حق دارند نظرات خود را بیان کنند، اما مسئله مهم این است که چرا صداوسیما که مثلا رسانه ملی است و باید به وحدت کشور کمک کند، آتش بیار معرکه باشد و به این افراد تریبون بدهد؟
حضور رائفی‌پور یا حمید رسایی در تلویزیون و در بهترین زمان پخش چه معنایی دارد؟
جوانی که حرف‌های رائفی‌پور را در تلویزیون می‌شنود که اعتراض او به شرایط امروز کشور را به امر جنسی و هیجانات به جا مانده از کرونا، ربط می‌دهد با خود چه فکر می‌کند؟ ایا احساس نمی‌کند که از تلویزیون رسمی کشور مستقیماً به او توهین می‌شود؟
حمید رسایی به تلویزیون آمده است و می‌گوید: « کل معترضان در تهران ۱۵۰ نفر هستند! که فقط از این خیابان به آن خیابان می‌روند و از همدیگر فیلم می‌گیرند!»
به عقیده نگارنده بهتر است اصول‌گرایانی که حرفشان خریدار دارد به جای داد زدن بر سر هاشمی و عباسی، بر سر صداوسیما فریاد بزنند که چرا به جای عقلانیت، تندروی می کند و تریبون انحصاری و ملی را فقط در اختیار کسانی میگذارد که به جبهه پایداری تعلق دارند.
به خاطر همین رفتار است که صداوسیما از سوی بخشی از مردم متهم به «میلی» بودن می‌شود. یک جریان همه تریبون‌ها را در اختیار دارد و هر چه دوست دارد می‌گوید.
حرف‌های عقلانی هم گاهی به تازگی اواخر شب از شبکه 4 طرح می‌شود. البته سوی دیگر این مناظره‌ها افرادی هستند که پروژه عصبانی کردن مردم را اجرا می‌کنند.
حضور احسان کرمی در من و تو، یا حذف چهره شناخته شده ای چون عادل فردوسی‌پور، سروش صحت، محمد صالح اعلا و ... از آنتن تلویزیون، نشان می‌دهد که مدیران صداوسیما فقط هدفی خاص را دنبال می‌کنند. آنها می‌خواهند مثل روزنامه کیهان که همه آدم‌هایش مثل هم فکر می‌کنند، در صداوسیما هم همه یک رنگ باشند.
امروز اگر صداوسیما به معنای واقعی ملی بود دیگر کسی برای شنیدن اخبار و یا دیدن حوادث سراغ شبکه‌های آنور آبی نمی‌رفتند. الان بخشی از مردم برای کسب اخبار سراغ هر رسانه‌ای می‌روند به جز صداوسیما.
ارسال نظر