کره شمالی، عجیب ترین کشور دنیا
کره شمالی بدون اغراق مرموزترین و ناشناخته ترین کشور جهان است. کیم جونگ ایل، رهبر سابق کره شمالی مثل پل پوت رهبر کامبوج در دهه هفتاد میلادی، اعتقاد داشت که «هر چه دشمنان اطلاعات کمتری درباره ما داشته باشند امنیت ما بیشتر خواهد شد و آسیب کمتری خواهیم خورد.»
برترین ها: کره شمالی بدون اغراق مرموزترین و ناشناخته ترین کشور جهان است. کیم جونگ ایل، رهبر سابق کره شمالی مثل پل پوت رهبر کامبوج در دهه هفتاد میلادی، اعتقاد داشت که «هر چه دشمنان اطلاعات کمتری درباره ما داشته باشند امنیت ما بیشتر خواهد شد و آسیب کمتری خواهیم خورد.»
"کیم جونگ اون" رهبر کنونی کره شمالی
سن دقیق «کیم جونگ اون» یک موضوع سری است و حتی مردم کره شمالی هم آن را نمیدانند. کیم هم مثل پدر و پدربزرگش رهبری کشوری در حال جنگ را به عهده دارد؛ کشوری با اقتصادی رو به گسترش و کشوری که اگرچه آهسته آهسته، اما دارد درهای خود را به روی سرمایهگذارها و توریستهای خارجی باز میکند و در همین حال هم کشوری مرموز باقی مانده است. "پیونگیانگ" (سرزمین مسطح) مرکز قدرت حکومت کره شمالی محسوب میشود؛ پایتخت این کشور و جایی که اغلب مسافران کره شمالی، تقریباً تمام وقت خود را در آن میگذرانند.
"کیم چول هو" شهروند کرهای و استاد عضو مؤسسه تحقیقات بیولوژیک درباره شیوه حکومتی در کره شمالی میگوید: «ما در کره شمالی به این نظام سیاسی افتخار میکنیم. دنیا خیلی بیثبات است. همهجا صدای شلیک گلوله شنیده میشود. هیچ نظمی در دنیای بیرون وجود ندارد. ما و "مارشال" (کیم جونگ اون) اعضای یک خانواده بزرگ هستیم و وضعیت سیاسی و اقتصادی ما همینجا باثباتتر است. خلاصه امر این است که ما شهروندان کرهای به حکومت سوسیالیست خود افتخار میکنیم.»
"کیم چول" چند روز پیش کلید آپارتمان جدید خود را دریافت کرد. وی میگوید: «ما هنوز نمیتوانیم سطح زندگی خود را "خیلی بالا" توصیف کنیم، اما مارشال به ما خانهای بسیار زیبا داده است، در حالی که وضعیت مسکن در کشور، خیلی خوب نیست و اقتصاد هم وضع خوبی ندارد.»
این کار برای روحیه و انگیزه دادن به دانشمندانی همچون "چول هو" است که رهبر کره شمالی بیش از همه به آنها نیاز دارد. این دانشمند کرهای میگوید: «اقدام مارشال به این معناست که او به دانشمندان اعتماد دارد و کار ما برای توسعه کشورمان مهم است.»
"کیم چول هو" استاد عضو موسسه تحقیقات بیولوژیک
تقریباً 90 درصد از اعضای پارلمان کره شمالی از حزب کارگر این کشور هستند که قدرت را در اختیار دارد. بقیه اعضا از حزب وابسته سوسیال دموکراتیک هستند که عملاً قدرتی ندارند. چند عضو به اصطلاح "مستقل" هم در پارلمان حضور دارند. آخرین انتخابات پارلمانی در کره شمالی اوایل سال جاری میلادی در این کشور برگزار شد. در این انتخابات، "کیم جونگ اون" با صد درصد آرای همان مجمعی به عنوان معاون انتخاب شد که او را برای مقام رهبری کره شمالی انتخاب کرده بودند، دو هفته بعد از مرگ پدرش "کیم جونگ ایل" که "دبیرکل ابدی" حزب کارگر به حساب میآمد.
"کیم کیو سون" کشاورز مزرعه اشتراکی "میکوک" درباره رهبر فقید کره شمالی میگوید: «ژنرال بزرگ در تاریخ 3 دسامبر 2006 به ما سر زد. یادم میآید که برف میآمد. ژنرال، بعد از شش ماه که از تحویل این خانه به ما میگذشت، آمده بود تا وضعیت خانه را ببیند. همه اعضای خانواده غافلگیر و هیجانزده شده بودند. از طرفی هم دلمان برای ژنرال میسوخت، چون باید در آن برف سنگین خانه ما را ترک میکرد. وقتی با لبخند وارد خانه ما شد، ما هم به او ادای احترام کردیم. بخشهای مختلف خانه را بررسی کرد و خوشحال شد که وضعیت زندگی کشاورزان بهتر شده است.»
کیم کیو سون بعد از فوت پدرش، هشت سال است که در مزرعه اشتراکی میکوک کار میکند. وی پس از آن که 10 سال خدمت اجباری سربازی خود را سپری کرد، به این مزرعه آمد. این شهروند کرهای توضیح میدهد: «برنج برای کشور ما بسیار مهم است. کشاورزها هم مثل سربازهایی هستند که در مزرعه خود در حال جنگند. ما این طرز تفکر را غنیمت میشمریم. امسال 20 درصد بیشتر از برنامه تولید داشتیم. کشاورزی مایه خوشحالی ما در زندگی است. ما خانه داریم، زندگی میکنیم، استراحت میکنیم و واقعاً به چیزی بیشتر از این هم نیازی نداریم. اگرچه کار ما کشاورزی است، اما آنقدرها هم که ممکن است به نظر برسد، کار دشواری نداریم. از این کار لذت میبریم.»
"کیم کیو سون" کشاورز مزرعه اشتراکی "میکوک"
تلاش برای نگه داشتن حکومتی که در کره شمالی برپاست، یک افتخار محسوب میشود و این موضوع از طریق پخش تبلیغات در مزارع اشتراکی، دائماً به کشاورزان یادآوری میشود. بلندگوهای بزرگ که موسیقی انگیزهبخش و سخنرانیهای هیجانانگیز پخش میکنند، هر روز کشاورزان را به طرف مزارع میخوانند. دانشآموزانی که پرچمهای انقلابی و دستههای گل در دست دارند، به نوبت تلاش میکنند تا روحیه کشاورزان را بالا نگه دارند. شعارهایی که روی دیوارها نوشته شده هم همه شهروندان را به وفاداری و رها کردن تمام دنیا تشویق میکنند.
"پاک یونگ سوب" یکی از کارگرانی است که در کارخانه مزرعه اشتراکی "میکوک" کار میکند. وی میگوید: «مارشال عشق و علاقه فراوانی به این کارخانه نشان میدهد. من هم تلاش میکنم تا تمام نیرویم را برای کارم بگذارم.»
در کارخانهها و کارگاههای مختلف کره شمالی، تابلوهایی روی دیوار نصب شده که کارگرانی را معرفی میکند که به عنوان کارگر نمونه در ماه و سال معرفی شدهاند. "او یونگ نام" کارگر نمونه ماه در کارخانه شیشه "تائین فرندشیپ"، میگوید: "من خوشحالم که توانستهام مارشال "کیم جونگ اون" را خرسند کنم، اگرچه کاری که کردم کار کوچکی بوده است.» این کارگر نمونه، در طول ماه، حتی یک شیشه را هم در مراحل بستهبندی نشکسته است.
حتی هر جرمی در کره شمالی هم مجازاتی از نوع حمایت از حکومت دارد. جرائم سنگینتر با کار اجباری و جرائم سبکتر با خدمات اجتماعی جریمه میشود. خیانت یا اقدام علیه حکومت، مجازات اعدام دارد. ژنرال "جنگ سانگ تک" مربی اجتماعی "کیم جونگ اون" و دومین شخصیت اصلی در حکومت کره، سال گذشته اعدام شد. یک دادگاه نظامی او را به فساد و تلاش برای سرنگونی حکومت انقلابی کره شمالی متهم کرده بود.
دانشآموزان با پرچمهای انقلابی و دسته گل، روحیه کشاورزان را تقویت میکنند
هرکس از کره شمالی دیدن میکند، حتماً باید سری هم به "موزه جنگ" زیبای این کشور بزند؛ جایی که جلوههای ویژه و موسیقی به شما کمک میکند تا استقامت یک ملت را در مقابل همسایه جنوبی خود و همچنین آمریکا نظاره کنید. این مبارزه مخفی بیش از 60 سال طول کشید و کره شمالی هر سال پایان این تقابل نظامی را با یک رژه عظیم جشن میگیرد که قدرت نظامی این کشور را نشان میدهد. کیم جونگ اون سال گذشته از این رژه استفاده کرد تا به دنیا نشان دهد که کشورش توانسته است پهپاد بسازد. در ارتش عادی کره شمالی بیش از یک میلیون سرباز حضور دارند، البته این تعداد بدون در نظر گرفتن پلیس به شدت نظامیشده این کشور است. بیش از 50 درصد از تولید ناخالص ملی در ارتش هزینه میشود.
ارتش کره شمالی برای حکومت این کشور حکم الهامدهندگی و مهمتر از آن، حکم برقرارکننده نظم را دارد و شیوه نظامیای را نشان میدهد که جامعه بر اساس آن مدیریت میشود، جامعهای که همیشه در حالت هشدار است. کره شمالی کشوری بر اساس ایدئولوژی نظامی است. همه چیز اینجا رنگ و بوی نظامی دارد. سیستم متروی این کشور که صد متر زیر زمین است، در دهه 1970 با کمک شوروی و چین ساخته شد و قرار بود در صورت بروز حمله هستهای به پناهگاهی برای مردم تبدیل شود.
یک تندیس غولپیکر در خروجی جنوبی پیونگیانگ خودنمایی میکند. این تندیس، دو زن را نشان میدهد که نماد اتحاد دوباره دو کره است. روی نقشههای رسمی، شمال و جنوب، یک کشور واحد به نام "جمهوری دمکراتیک خلق کره" به حساب آمدهاند. با سه ساعت رانندگی در بزرگراهی رنگ و رو رفته اما عریض و بینهایت تمیز و عملاً خالی از خودرو، از پیونگیانگ به مرز میرسید. این بزرگراه که دسترسی به آن محدود است، برای مانورهای نظامی نیز کاربرد پیدا میکند. هر از چند گاه به یک ایست بازرسی نظامی میرسیم که فیلمبرداری در آن نقاط اکیداً ممنوع است. مردم محلی با صبر و حوصله در صف میایستند تا مجوز خود را برای عبور نشان دهند.
موزه جنگ کره شمالی
در روستای "پن مون جام" یکی از سرهنگهای ارتش برای بازدیدکنندگان به سخنرانی درباره تاریخ نظامی کره میپردازد. این رویداد یکی از اصلیترین عوامل جذب گردشگر در کره شمالی به شمار میآید. روی مرز کاملاً مشخص بین دو کشور، اثری از سربازان کره جنوبی نیست. گفته میشود نیروهای مرزی کره جنوبی به واسطه دوربینهای کار گذاشته شده و از مناطقی که توریستها قادر به دیدن آن نیستند، مرز را رصد میکنند.
دقیقتر که شویم میبینیم هنوز وضعیت جنگی بین دو کشور حکمفرماست. این وضعیت در پی نبردی پیش آمد که میلیونها نفر را کشته و زخمیکرد و این شبهجزیره را به ویرانهای مبدل ساخت. سرهنگ دوم "نام تانگ هو" میگوید: "من میدانم که همه رسانهها تحت کنترل آمریکا است. اگر واقعاً هدفشان برقراری صلح در سراسر جهان و دو کره است، پس باید سلاحهایشان را هرچه سریعتر از کره جنوبی خارج کنند."
تفاوتهای زیادی بین دو طرف از لحاظ فرهنگ، تاریخ و اقتصاد وجود دارد. با تداوم این وضع، حتی زبانشان از هم فاصله گرفته است. با این حال خانوادههایی که در دو طرف این شکاف زندگی میکنند درصدد هستند روابط خانوادگیشان را با اقوامی که جنگ، آنها را از هم جدا کرده، حفظ کنند. این مسأله دردناک از جمله مواردی است که بهعنوان ابزار در گفتوگوهای مابین پیونگیانگ و سئول مطرح میشود.
خانوادههای جدا شده، سه روز میتوانند در کنار هم باشند
پس از چندین و چند سال، نهایتاً در ماه فوریه به خانوادههای جدا شده مهلت سه روزهای داده شد تا با عزیزان خود، از عمو و دایی و خواهر و بردار گرفته تا حتی فرزندانی که هرگز فرصت دیدنشان را نداشتهاند، دیدار داشته باشند. مردمان دو کشور میگویند ما خودمان را درگیر سیاست نمیکنیم، کاری به مذهب نداریم، فقط میخواهیم این دو ملت، یکی شود. با این حال مردم به آینده امیدوارند.
تفاوتها بین شهر پیونگیانگ و شهر "کای سانگ" بسیار است. این شهر یکی از معدود شهرهایی است که دو کره در آن همکاریهایی دارند. تنها مجتمع صنعتی مشترک در اینجا واقع است. بالغ بر یکصد شرکت از کره جنوبی 53 هزار کارمند کره شمالی را به استخدام درآوردهاند.
این منطقه که اسماً از تسلیحات نظامی خالی شده، در حقیقت یکی از مسلحترین مناطق جهان است. اعتقاد "کیم چانگ یون" از سرهنگهای ارتش کره شمالی درباره دیواری که در این منطقه و از سوی کره جنوبی ساخته شده، این است که سیاستهای جنگطلبانه آمریکا و کره جنوبی برای جلوگیری از اتحاد در منطقه موجب ساخت این دیوار شده است. ساخت دیوار در سال 1979 به پایان رسید، اما واشنگتن و سئول تا کنون وجود چنین دیواری را انکار کردهاند. البته وجود چند سامانه ضد تانک را در این منطقه انکار نمیکنند. سرهنگ "کیم" میگوید دلیل ساخته شدن این دیوار این است که کره جنوبی بتواند بهراحتی آنها را هدف قرار دهد. در ادامه معتقد است دلیل انکار وجود چنین حائلی این است که اگر جهان وجود آنرا تصدیق کند، برای کره جنوبی عواقب منفی به دنبال خواهد داشت.
مردم کره شمالی را به وفاداری به حکومت تشویق میکند
خط مشی انقلابی جمهوری خلق کره بر پایه اصل "اول ارتش" قرار دارد. این فلسفه تقدم ارتش، در طول حکومت بیستساله "کیم جونگ ایل" به اوج خود رسید. هرچه زمان بیشتر میگذرد این موضوع پیچیدهتر و بحثبرانگیزتر میشود. البته در عین حالی که این ایدئولوژی ممکن است مرموز یا حتی برای خارجیها خطرناک به نظر بیاید، اما درون کره مرتباً به آن تمسک جسته میشود و کاملاً پذیرفته شده است.
دولت کره شمالی مدعی است به خودکفایی رسیده و تنها بر خود متکی است، با این حال این گفته در تضاد کامل با واقعیت اقتصادی این کشور است. اقتصاد کشور همچنان به کمک خارجی وابسته بوده و ارز بهطرز وحشتناکی دچار کاهش ارزش شده است. کشتیهای باری از طریق شرق دریای چین از چین کالا وارد میکنند، ضمن اینکه هنوز عمدهترین بخش تأمین آذوقه از طریق کمکهای بینالمللی صورت میگیرد. سال گذشته بیش از دو میلیون شهروند کره شمالی از کمکهای سازمان ملل بهرهمند شدند.
تولید ناخالص ملی کره شمالی بیشتر از رهگذر صنایع و معادن بهدست میآید. در ردههای بعدی، بخش خدماتی و کشاورزی قرار دارد که برای تأمین نیاز همه جمعیت این کشور کافی نیست. کمی بیشتر از 15 درصد زمینها، قابل زراعت هستند. صنعت گردشگری و سرمایهگذاریهای مخفی خارجی، منبع ارزآوری هستند که این کشور به آن نیاز مبرم دارد. گردشگران خارجی تنها میتوانند با یورو، دلار یا پول چین خرید کنند و از طرفی قیمتها برای گردشگران بالاتر است. گردشگران معدودی به کره شمالی میآیند که بیشترشان ملیت چینی دارند. یک راهنمای تور باید حتماً و همه مدت با آنها باشد. توریستها اجازه ندارند بدون راهنما، اتاق هتل 47 طبقهشان را ترک کنند.
مردم کره نشانهای خاصی را روی لباس و کنار قلب خود دارند
هر صبح و شام در چند مدت مشخص یک ملودی بلند از طریق بلندگوهایی که در سراسر شبکه ریلی پیونگیانگ نصبشده، پخش میشود. تازهواردها این صدا را برای خود کابوس میدانند، آهنگی شبیه به آهنگ عزاداری که به یاد رؤسای فقید حکومت کره شمالی پخش میشود. همه بازدیدکنندگان پایتخت باید به مجسمههای غولپیکر برنزی گل تقدیم کنند. اهالی کره شمالی میگویند هر بار به هر شهری که وارد میشوند باید این مراسم ادای احترام را بهجا بیاورند.
بسیاری از نویسندگان در کره شمالی آثار خود را به ژنرالها نسبت میدهند. کتابخانه ملی، گزیدهای از آثار فاخر بنیانگذار ملت را در خود جای داده است. بیش از ۷۰۰ جلد کتاب از سخنرانیها و نمایشنامههای "کیم ایل سونگ" وجود دارد. یکی از شناختهشدهترین آثار "رئیسجمهور ابدی" یکی از سخنرانیهایی است که در آن از مردم خواسته که از فرزندش کیم جونگ ایل حمایت کنند.
"کیم سونگ جی" مدرس و قهرمان سابق تکواندو درباره احترام فوقالعاده مردم کره به این پدر و پسر میگوید: «فکر نمیکنم جهان شدت علاقه و احترام ما به رهبر بزرگ کیم ایل سونگ، رهبر کبیر کیم جونگ ایل و مارشال کیم جونگ اون را درک کند. این تاریخ است که این موضوع را اثبات میکند. آنها خانواده ما هستند، ما همخونیم. آنها پدران و ما فرزندانشان هستیم. از وقتیکه با ژاپن جنگیدهایم و آنها زمینهای ما را گرفتند، ژنرال ما را زیر بال و پر گرفت. سیاستش به نفع مردم بود و خوشبختی را به ما هدیه کرد. این است دلیل ما برای علاقه و احترام به ژنرال. به همین خاطر است که او را رئیسجمهور کردهایم. دیگر نمیدانم این موضوع را چطور توصیف کنم.»
"کیم سونگ جی" قهرمان سابق تکواندو
تقریباً سه سال از مرگ کیم جونگ ایل میگذرد. در طول آن مدت تصویری که از وی ارائه میشد بسیار به تصویر پدرش، یعنی رئیسجمهور همیشگی نزدیک بود. تصاویری که با دوربین گرفته میشوند باید بینقص باشند و هیچ عکاس یا فیلمبرداری اجازه ندارد تصاویر محو و تار بگیرد. تمامی مردم کره شمالی روی لباسشان یک نشان خاص نزدیک قلبشان نصب کردهاند و این نشان حاکی از ارادت و شایستگی شخصی است که آن را بر تن دارد.
"الخاندرو بنوس" رئیس انجمن دوستی کره در مورد فرهنگ و شیوه رفتار مردم در این کشور میگوید: «کرهایها انسانهایی خجالتی هستند و الگوی رفتاری غرب را نمیفهمند. نمیفهمند که چرا غربیها اینقدر از هم سؤال و جواب میکنند. اگر از یک کرهای سؤالی بپرسید، شک میکند که شاید چیز دیگری در ذهن دارید و احتمالاً جواب شما را هم نمیدهد. اطلاعاتی که یک کرهای دارد، صرفاً به محل زندگی و منطقهای که در آن زندگی میکند، محدود میشود.»
تربیت ایدئولوژیک و آموزش وفاداری به حکومت، از همان دوران کودکی آموزش داده میشود. در مهد کودک "کیم جونگ سوک" به بچهها اقدامات انقلابی ژنرال یاد داده میشود. به آنها آموزش داده میشود که دوستانشان را دوست بدارند، به رهبرشان وفادار باشند و به اطرافیان احترام بگذارند.
"الخاندرو بنوس" رئیس انجمن دوستی کره
کره شمالی در حوزه فیلم و سینما نیز وضعیت منحصربهفردی دارد. "ری یون هو" از کارگردانان کرهای در اینباره میگوید: «مهمترین چیزی که باید در فیلمها رعایت شود، انتقال روح میهنپرستی است. از طرفی، باید فرهنگ و هنر کره شمالی در فیلمها جاری و ساری باشد. البته نباید پیشرفتهای سینمایی سایر نقاط جهان را از ذهن دور کنیم. نمیخواهیم از آنها عقب بمانیم.»
چهارشنبهها مردم به پیرایشگاهها و سالنهای زیبایی سر میزنند. نزدیک ورودی این اماکن، پوسترهایی نصبشده که مدلهای محبوب مو را نشان میدهد. بانوان عموماً از کفش پاشنهبلند استفاده میکنند و اگر هم موهایشان بلند باشد آن را پایین نمیریزند. توجه زیادی به نظم، پاکیزگی و تقارن در خیابانهای پایتخت میشود. هارمونی، هماهنگی و آرامشی که در پایتخت حس میشود، نشاندهنده سبک زندگی است که مردم باید سرلوحه قرار دهند. سیاست کلی از سوی دولت ابلاغ میشود، مردم باید طبق آنچه ابلاغ میشود بخوانند، بشنوند و ببینند.
"الخاندرو بنوس" این موضوع را بیشتر باز میکند: «این مردم نیستند که مستقیماً سانسور میشوند، بلکه موسیقی یا مدهای خارجی اجازه ورود و نفوذ ندارد. از این رو زمانی که جایی برای انتقاد نباشد، نیازی به سانسور نیست. بنابراین غالباً زمانی که یک شهروند میخواهد کاری کند یا چیزی بنویسد، دولت اجازه این کار را به او میدهد.»
لیستی از مدل موهای موجود در آرایشگاه برای زنان
کره شمالی اینترنت مخصوص به خود را هم دارد. عده معدودی میتوانند از شبکه "جهانی" اینترنت استفاده کنند که از این میان میتوان به دانشمندان و محققان اشاره کرد. "کانگ سونگ چول" سرپرست اداره فناوری اطلاعات کره شمالی توضیح بیشتری ارائه میکند: «فناوری اطلاعات به ما خیلی کمک میکند. هنگامی که سومین ماهواره را به فضا فرستادیم، همین آیتی بود که به ما در انجام این مهم یاری رساند. من بهعنوان مسئول کتابخانه فناوری، آیتی را بسیار ضروری میدانم. کشور دارد دیجیتالی میشود و "اینترانت" داخلی به سرتاسر کشور راه پیدا کرده است. همه به کتابخانه فناوری اطلاعات دسترسی دارند و از این طریق میتوانند بر دانش خود بیفزایند.»
پی بردن به واقعیتهای درون کره شمالی برای افرادی که در این کشور زندگی نمیکنند، بسیار دشوار است، چراکه همواره یک حائل نفوذناپذیر بین ناظران خارجی و واقعیت کره شمالی وجود دارد. از طرف دیگر، کره شمالی هم تلاشی برای شناساندن خود به دنیا نمیکند. جز آکروباتهای عضو سیرک ملی پیونگیانگ که گاهی به کشورهای دیگر سفر میکنند، تعداد اندکی از مردم کره شمالی نماینده فرهنگ این کشور در خارج از آن هستند. روی هم رفته شمار شهروندانی که پا خارج از مرزهای این کشور میگذارند زیاد نیست. بدون شک، دلیل "مرموز" بودن کره شمالی برای تمام دنیا نیز در همین نکته نهفته است.
اعدام به شیوه های مختلف در کره شمالی چیز نادر و عجیبی نیست اما اکثر این اعدام ها معمولاً به صورت مخفیانه و بدون اطلاع سازمان های بین المللی (به دلیل سانسور مطلق و عدم دسترسی خبرنگاران آزاد به این کشور) انجام می گیرد که معمولاً در بازداشتگاه ها و اردوگاه های کار اجباری به وقوع می پیوندند. بنابراین سخت است که تعداد دقیق کسانی که در این کشور در طول سال کشته می شوند را تخمین زد اما در برخی از موارد شخص اعدام شده چنان شخصیت بلند مرتبه ای در این کشور دارد که رسانه های خارجی خیلی زود متوجه ماجرا می شوند و رسانه های داخلی نیز با دراماتیزه کردن ماجرا آن را به گوش جهانیان می رسانند.
2-اعدام در استادیوم شهر
در کره شمالی اعدام تنها مختص مقامات بلند پایه کشور نیست و در بسیاری از موارد نیز شهروندان و رعیت های بینوا نیز به چنین سرنوشت دردناکی مبتلا می شوند. در سال ۲۰۰۷، مدیر یک کارخانه در استان سان چئون به دلیل این که حضور پدر خود در دولت قبلی را کتمان کرده بود به مرگ محکوم شد. علاوه بر این وی به سرمایه گذاری خصوصی و داشتن تماس های بین المللی متهم شده بود.
۳- سرنوشت اسیران جنگی آمریکایی
در طول جنگ کره، سرباز جوانی به نام وین مینارد که در سن 17 سالگی به ارتش ایالات متحده پیوسته و تنها دو سال از حضور او در ارتش این کشور می گذشت در حمله ی نیروهای چینی به نیروهای سازمان ملل در نزدیکی رودخانه ی چونگ چون مفقود شد. بر اساس گزارش مسئولان رسیدگی به امور اسرای جنگی، مینارد در سال 1951 و تنها یک ماه پس از این حادثه به علت گرسنگی و شکنجه در یکی از اردوگاه های اسرای جنگی جان داد. ماهیت مرگ مینارد چیز غیرطبیعی نبود زیرا بسیاری از سربازانی که در این جنگ اسیر می شدند عاقبتی جز مرگ در اردوگاه ها نداشتند.
4- دستور غارت مزارع ذرت
گرسنگی و قطحی شبحی است که هر روزه در برابر چشمان بسیاری از شهروندان کره ای (شمالی) قرار دارد و موضوع کمک های غذایی همواره از اولین موارد مذاکره و گفتگو با مقامات این کشور بوده است. در تابستان سال ۲۰۱۷، شرایط برای کشاورزان این کشور سخت تر شد زیرا مقامات به سربازان این کشور دستور دادند که در صورت گرسنگی و نداشتن غذا می توانند به مزارع ذرت کشاورزان حمله کرده و آن ها را غارت کنند.
۵- سیستم سانگ بان
سیستم «سانگ بان» (songbun)- سانگ بان به معنای «عنصر» یا «پیشینه» است- یک سیستم شناسایی طبقه ای بود که در اواخر دهه ی 1960 در کشور کره شمالی به اجرا درآمد. در حالی که کیم این سونگ قدرت و اختیارات مطلق خود را در کشور به حد اعلا می رساند، وی این سیستم را به راه انداخت تا شهروندانی که خطری بالقوه برای رژیم او محسوب می شدند را شناسایی نماید. بر اساس فعالیت هایی که شهروندان و والدین آن ها انجام داده بودند بیش از سه میلیون نفر از شهروندان این کشور در سه دسته ی هسته، نوسان (مردد) و دشمن رده بندی شدند. اگر از نزدیکان کیم بودید یا در نیروهای مقاومت علیه ژاپنی ها حضور داشتید در گروه هسته قرار می گرفتید.
6- نت فلکیس دیکتاتور مآبانه
علی رغم تمامی اعدام ها، شکنجه ها و قحطی ها باز هم چگونگی تلاش مقامات کره شمالی برای نهادینه کردن حس وفاداری و میهن پرستی در شهروندان قابل توجه و البته شوکه کننده است. برای مثال در سال اخیر تلویزیون دولتی این کشور اعلام کرد که قصد دارد سرویس استریمینگ مخصوص خود را مانند سرویس نت فلیکس راه اندازی نماید. شاید رندان با شنیدن این موضوع یاد داستان رمان «۱۹۸۴» نوشته جورج اورول بیفتند.
۷- قتل با تبر
ماجرای قتل با تبر یکی از تیره ترین اتفاقاتی است که در تاریخ روابط بین کره شمالی و ایالات متحده رخ داده است. در 18 آگوست سال 1976، گروهی از سربازان آمریکایی به منطقه ی غیرنظامی حائل بین دو کره فرستاده شدند تا درخت مشهوری را قطع نمایند که دید سربازان سازمان ملل به طرف «پل بی بازگشت» موجود در این منطقه را محدود می کرد. در طی این ماموریت دو نفر از افسران آمریکایی توسط سربازان کره شمالی که در روستایی در نزدیکی این درخت قرار داشتند با تبرهای خودشان به قتل رسیدند. جنجال بالا گرفت و سه روز بعد دو گروهان بزرگ از نیروهای مشترک کره جنوبی و ایالات متحده برای قطع کردن درخت و نشان دادن قدرت خود به محل اعزام شدند.
8- فشار به سالمندان برای خودکشی
در سال های اخیر، به لطف افزایش قیمت دارو و درمان، افزایش قحطی و گرسنگی و بی عاطفگی شدید نسبت به سالمندان، بسیاری از خانواده های کره شمالی سالمندان خود را به سمت خودکشی سوق می دهند. بر اساس گزارش ها، سالمندانی که زندگی تحت سیستم اجباری رفاه اجتماعی را غیرقابل تحمل می دانند در طول روز خانه هایشان را ترک می کنند تا از درگیری با فرزندانشان جلوگیری نمایند.
۹- مرگ اوتو ورمبیر
در طول سال های گذشته و در میان شهروندان آمریکایی که در زمان حضور در کره شمالی دستگیر شده اند، مورد اوتو ورمبیر ترسناک ترین و شناخته ترین آن ها بوده است. این جوان آمریکایی در ژانویه سال 2016 و در سن 22 سالگی به جرم دزدیدن یک پوستر تبلیغاتی دولتی از اتاق هتل محل اقامتش دستگیر شد، جایی که وی در زمان گردش در این کشور در آن اقامت داشت. ورمبیر که دانشجوی دانشگاه ویرجینیا بود در دادگاهی که کمتر از یک ساعت به طول انجامید به 15 سال زندانی شدن در اردوگاه کار اجباری محکوم شد.
10- ماجرای پولگاساری
اینکه کره شمالی افرادی را برای ربودن اهداف خود در خارج از کشور استخدام می کند بر کسی پوشیده نیست اما یکی از جالب ترین و باورنکردنی ترین این موارد مربوط به ربوده شدن یک کارگردان سرشناس اهل کره جنوبی به نام شین سانگ اوک بود. همسر شین که او نیز یک بازیگر سرشناس به شمار می آمد از طریق یک نقشه حساب شده توسط ربایندگان کره ای (شمالی) به چین کشانده شده و سپس ربوده شد. در ادامه آقای شین که برای پیدا کردن ردی از همسر خود به چین رفته بود نیز مفقود گردید.
۱۱- ربودن ژاپنی ها
در طول دهه ی 70 و 80 میلادی ده ها شهروند ژاپنی به دستور مقامات کره شمالی ربوده شده و به این کشور منتقل گردیدند. کیم جون ایل در سال 2002 این ربوده شدن ها را تایید کرد و گفت که این افراد -که در میان آن ها یک متخصص آرایش و زیبایی، یک دختر مدرسه ای و یک زوج جوان دیده می شد که در ساحل دزدیده شده بودند- توسط نیروهای ویژه «خودسر» دزدیده شده اند.
در این کره خاکی تنها دو کشور وجود دارند که کوکاکولا وارد آن ها نشده است: کوبا و کره شمالی. تحریم های شدید بین المللی باعث شده که کمپانی کوکاکولا نتواند در بازار مصرف نوشیدنی ها در کره شمالی وارد گردد اما این بدان معنا نیست که مردم این کشور طعم کوکاکولا را نچشیده اند؛ البته نسخه ی تقلبی آن. در این کشور می توانید انواع مختلفی از نوشیدنی های کوکاکولا را در رستوران ها و فروشگاه ها خریداری نمایید و همه ی آن ها نیز در ظاهر شباهت بسیاری به نوشیدنی های کوکاکولا دارند.
۲- مدل موی کیم جونگ اون
چند سال پیش مدل موی کیم جونگ اون تنها مد رسمی و قابل قبول مردانه در این کشور به شمار می آمد. تمامی مردان این کشور منزوی دوست داشتند که مدل مویشان شبیه رهبر جوانشان باشد از این رو موهای خود را به همان شکل درآوردند. بدین ترتیب این مدل مو به سرعت در کره شمالی همه گیر شده بدون این که اجباری از جانب دولتمردان کره شمالی برای این موضوع در میان باشد. خیلی زود این امر چنان فراگیر شد که کیم جونگ اون را ناراحت کرد و بدین ترتیب این مدل کوتاه کردن مود از لیست مدل های رسمی و مورد تایید سیستم دیکتاتوری این کشور کنار گذاشته شد. اینکه چرا مردمی با این حد از مشکلات و گرفتاری های جانکاه چنین عاشقانه و با علاقه از رفتارهای دیکتاتور جوان خود پیروی می کنند به یک راز شبیه است.
3- استارباکس
در کره شمالی نمی توان چیزی امپریالیستی تر از یک نوشیدنی گرم و با مخلفات پیدا کرد و به همین دلیل در پیونگ یانگ هیچ نوشیدنی استارباکسی نخواهید یافت. البته بخش زیادی از این موضوع به دلیل تحریم های بین المللی است اما در کره شمالی هیچ کسی به این موضوع اشاره نخواهد کرد. در پایتخت کره شمالی کافی شاپ های بسیار زیادی وجود دارد که علی رغم شباهت ظاهری به قهوه خانه های استارباکس نباید از این اسم در داخل آن ها استفاده نمایید. در کره شمالی، استارباکس را یکی دیگر از محصولات بنجل امپریالیستی ایالات متحده می دانند و هیچ گاه دوستداران رهبر بزرگ کره شمالی با نوشیدن این نوشیدنی بدردنخور شأن کمونیستی خود را پایین نخواهند آورد، حتی اگر اجازه و توان آن را نیز داشته باشند.
۴- رنگ کردن مو
بلوند کردن موها برای مردم کره شمالی غیر ممکن است و این موضوع در مورد رنگ های دیگر نیز صحت دارد. رنگ موی همه باید سیاه باشد و تنها در یک صورت می توانید موی خود را رنگ بزنید آن هم این که موی خاکستری داشته باشید که در این صورت تنها از رنگ مشکی برای رنگ زدن آن استفاده خواهید کرد. در این کشور، رنگ کردن مو یک سنت و عادت امپریالیستی به شمار آمده و در صورتی که به چنین کاری دست بزنید هم شما و هم آرایشگری که این کار را برای شما انجام داده به شدت تنبیه خواهید شد.
5- ساندویچ مک دونالدز
مردم کره شمالی به ساندویچ های مک دونالدز نیز دسترسی ندارند. البته این ممنوعیت چندان نیز بد نیست زیرا این ممنوعیت به قیمت چاق نشدن مردم کره شمالی در نتیجه ی خوردن ساندویچ های ناسالم و چرب آمریکایی تمام می شود که بسیار نیز به سود مردم این کشور خواهد بود. اما موضوع جالب این است که رهبران و شخصیت های بلندمرتبه ی سیاسی و نظامی این کشور مقادیر زیادی از این ساندویچ ها را از طریق چین وارد کرده و از خوردن آن ها لذت می برند اما به دلیل نگرانی از چاق شدن و مریض شدن مردم خود، مصرف این ساندویچ ها را برای آن ها ممنوع کرده اند! البته باید بدانید که این کشور همبرگر مخصوص خود را دارد که در سال ۲۰۰۰ توسط رهبر سابق این کشور، کیم جونگ ایل، ساخته شده و به مردم این کشور عرضه شد. این همبرگر «گوگیگیوپبانگ» (Gogigyeopbbang) نام داشته که به معنای «هر آن چه که دوست دارید» است.
۶- کود شیمیایی
در سال های بسیار دور، کود شیمیایی مصرفی در کره شمالی از همسایه ی جنوبی اش وارد می شد و همه نیز می دانیم که رابطه ی این دو کشور چگونه پیش رفته است. در سال های اخیر، کره شمالی کود شیمیایی مورد نیاز خود را از چین وارد می کند و تحریم های سازمان ملل نیز بیش از پیش بر ورود کود شیمیایی به این کشور تاثیر منفی گذاشته است. نبود کود شیمیایی مناسب و کافی مشکل بزرگی برای مردم این کشور منزوی به شمار می آید زیرا در صورت رشد نامناسب و ناکافی دانه های کاشته شده در مزارع، مشکل سیر کردن شکم در کشور از قبل گرسنه کره شمالی دو چندان خواهد شد.
7- لباس جین
در کره شمالی، لباس جین نیز مانند رنگ کردن مو نوعی سم امپریالیستی کاپیتالیستی به شمار می آید و رهبری اجتناب از پوشیدن لباس جین بر عهده جوانان این کشور گذاشته شده است. بدین ترتیب گروهی از نوجوانان تقریباً ۱۵ ساله در خیابان های شهرهای بزرگ این کشور قدم زده و شهروندانی که لباس جین یا شبیه به آن را به تن دارند شناسایی کرده و به آن ها تذکر می دهند. چنین ممنوعیت و بازرسی در استان های شمالی هامگ یونگ و یانگ گانگ که با شهرهای چین هم مرز هستند و ساکنان آن ها بیش از دیگر نقاط کشور در معرض آلوده شده به ارزش های کاپیتالیستی قرار دارند حاکم شده است.
۸- فیلم های خارجی
همانند پنگوئن ها در قطب جنوب، مردم کره شمالی نیز هیچ ذهنیت و دانشی در مورد آن چه که خارج از دنیای آن ها در داخل کره شمالی رخ می دهد ندارند. این موضوع تنها در صورتی تغییر می کند که شهروندان این کشور بتوانند به نسخه های غیرقانونی از فیلم های و سریال های تلویزیونی خارجی و بخصوص آمریکایی دسترسی داشته باشند. رژیم کره شمالی نیز از همین موضوع بیم دارد و فیلم هایی که در غرب ساخته شده اند یک تهدید محسوب می شوند زیرا این موضوع باعث می شود مردم با خود فکرهای خاصی کرده و سوالات خطرناکی بپرسند.
9- پیرسینگ
در کره شمالی اجازه دارید گوش های خود را سوراخ کنید و در آن ها گوشواره معمولی بیندازید اما سوراخ کردن بینی یا حلقه ی ناف را فراموش کنید. پیرسینگ نماد مسموم دیگری از امپریالیسم و کاپیتالیسم شناخته شده و در صورت دیده شدن توسط بریگادهای مبارزه با کاپیتالیسم به دردسر بزرگی خواهید افتاد. همچنین پلیس مد و فشن این کشور زنانی که دارای دامن های بسیار کوتاه باشند را نیز تحت تعقیب قرار داده و کسانی که کفش های با شکل نامناسب، لباس های آستین کوتاه مانند تی شرت و دختران مجردی که در بازارهای عمومی کسب و کار دارند را بازداشت و تنبیه خواهند کرد.
۱۰- آیفون
قوانین کره شمالی از جوک خنده دارتر به نظر می رسد. در حالی که رهبر این کشور بخش اعظم درآمد و بودجه این کشور را صرف ساختن سلاح های هسته ای می کند، شخصیت های سیاسی و نظامی بلندمرتبه این کشور با خوردن همبرگرهای مک دونالدز، نوشیدنی های الکلی گران قیمت و ساعت های آرمانی خوشگذرانی می کنند اما نمی تواند برق خانه ها را بیش از ساعاتی کوتاه در شبانه روز روشن نگه دارد. با وجود این مشکلات آشکار و اولیه، رژیم بی وقفه تلاش می کند که تمامی شهروندان رنج کشیده و عمدتاً مردم گرسنه این کشور باور داشته باشند که در یک کشور سعادتمند زندگی می کنند.
11- موسیقی هایی که رژیم دوست ندارد
برای کیم جونگ اون، موسیقی موضوع بسیار حساسی به شمار می آید به خصوص اگر شعر آن در مدح او نبوده و با گفته ها و رفتارهای نیاکان درگذشته او مناسبتی نداشته باشد. روی هم رفته اگر این موسیقی با ارزشهای رهبران این کشور سازگاری نداشته باشد مجازات مرگ در انتظار خاطیان خواهد بود. اخیراً ۱۲ موسیقیدان، از جمله نامزد سابق کیم جونگ اون به جرم خواندن ترانه هایی که به مذاق رهبر بزرگ عزیز خوش نیامده در ملاء عام اعدام شدند.
کره شمالی ثروت هنگفتی را خرج نیروهای مسلح میکند
دقیقا مشخص نیست که رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، چقدر برای تامین بودجه ارتش کره شمالی هزینه میکند، اما گفته میشود ثروت زیادی در این راه صرف میشود. ارتش کره شمالی از لیزرها و موشک هایی استفاده میکند که در سایر کشورها ممنوع است و همچنین دارای یک واحد جنگ سایبری قابل توجه است. خدمت سربازی برای همه مردم بالای ۱۸ سال کره شمالی، حتی زنان اجباری است. همچنین کره شمالی دارای تعداد زیادی زیردریایی (بین ۷۰ تا ۷۵ زیردریایی) است.
برای تحصیل در کره شمالی باید کار کنید
آیا میدانستید دانش آموزان کره شمالی باید میز، صندلی و حتی بخاری خود هنگام زمستان را خودشان بخرند؟ همچنین آنها مجبورند در طول مدرسه کار کنند تا چیزهایی برای دولت تولید کنند. اگر والدین میخواهند تمرکز دخترشان روی درس باشد و از کارهای سخت دور باشد، یا باید به معلمان رشوه دهند یا فرزندشان را به مدرسه نفرستند که در این صورت تنها فرصت تحصیلشان را از دست میدهد.
به دلیل کمبود بودجه دولتی، بیشتر خیابانها آسفالت ندارند. درواقع، اگر در کره شمالی سفر کنید، میبینید که کمتر از ۳% جادهها تکمیل شده اند. یعنی از تمام جاده های کشور، تنها ۲.۸۳% آسفالت شده اند.
ثروت خالص بیل گیتس از تولید ناخالص داخلی کره شمالی بیشتر است
بیل گیتس حدود ۷۸.۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۶ ثروت داشته که چهار و نیم برابر کره شمالی است. طبق گزارش ها، تولید ناخالص داخلی کره شمالی حدود ۱۷.۴ میلیارد دلار است در حالی که تولید ناخالص داخلی آمریکا ۱۶.۷۷ تریلیون دلار است.
این یکی احتمالا شما را شوکه نمیکند، اما سال گذشته کره شمالی به عنوان فاسدترین کشور جهان شناخته شد. درصورتی که فساد کامل را صفر و کاملا عاری از فساد را ۱۰۰ در نظر بگیریم، کره شمالی و سومالی امتیاز ۸ را به دست میآورند. همچنین نتایج نشان میدهد که ۶۸% از همه کشورها مشکلات جدی فساد دارند و هیچ کشوری کاملا عاری از فساد نیست.
کره شمالی تقریبا به اندازه پنسیلوانیا است
با دیدن این تصاویر ممکن است فکر کنید کره شمالی کشور بزرگی است، اما در واقع، تقریبا هم اندازه پنسیلوانیا است. کره شمالی تقریبا ۱۲۰۵۳۸ کیلومتر مربع است در حالی که مساحت کشور ما ۱۶۴۸۱۹۵ کیلومتر مربع است. اما برخلاف پنسیلوانیا تنها ۱۹.۵% از آن برای تولید محصولات کشاورزی استفاده میشود.
پس از اینکه با بازدید شما از این کشور موافقت شد، یک راهنما به شما اختصاص داده میشود. شما نمیتوانید بگویید «نه، متشکرم». این راهنما اجباری است و در مدت اقامتتان همیشه با شما خواهند بود و تور شما به ندرت ون را ترک خواهد کرد. راهنما همه کارهای شما را تحت نظر خواهد داشت، حتی آنها به شما میگویند که کی بخوابید و کی بیدار شوید.
در کره شمالی سربازان همه جا هستند
در این عکس، عکاس سعی کرده از گفتگوی دو سرباز عکس بگیرد. در کره شمالی دیدن سربازها در همه جا چیز عجیبی نیست.
به گفته کسانی که از این کشور بازدید کرده اند، مصرف و خرید ماریجوانا در این کشور کاملا آزاد است و نیازی نیست نگران تعقیب قانونی باشید. البته دقیقا مشخص نیست که هیچ قانونی علیه ماریجوانا وجود دارد یا قوانینی وجود دارند که اجرا نمیشوند یا خیر. همچنین مشخص نیست که قوانین یکسان برای گردشگران و شهروندان کره شمالی اعمال میشود یا خیر.
خدمات عمومی کره شمالی دشوار است
این عکس که در یادبود عظم مانسو هیل گرفته شده، دخترانی را نشان میدهد که یونیفورم پوشیده و یکی از پیاده راهها را به عنوان شکلی از خدمات عمومی جارو میکنند. چیزی که احتمالا در کشورهای دیگر مشاهده نخواهید کرد.
برای خروج از این کشور باید ۸۰۰۰ دلار بپردازید
ترک کره شمالی کار آسانی نیست و اگر هنگام فرار دستگیر شوید به سختی مجازات میشوید. اما یک راه وجود دارد و برای آن باید ۸۰۰۰ دلار بپردازید. این پول فقط شما را به چین میرساند و افراد بسیاری کمی واقعا قادر به پرداختن چنین مبلغی هستند؛ بنابراین ترک این کشور تقریبا غیرممکن است.
مردم محلی و گردشگران نمیتوانند از یک فروشگاه خرید کنند
در کره شمالی آزاد نیستید که هرجا خواستید بروید. در این عکس، عکاس بعد از اینکه توانست یک دقیقه از دو راهنمایش دور شود به یک فروشگاه محلی رفت، اما پلیس مانع ورود او شد، چون این فروشگاه برای مردم کره شمالی بود. او تنها ۱۵ ثانیه وقت داشت این عکس را بگیرد.
نمیتوانید آزادانه در این کشور سفر کنید
حتی اگر شهروند کره شمالی باشید، اجازه ندارید آزادانه در این کشور سفر کنید و اگر میخواهید از شهرتان خارج شوید باید اول مجوز بگیرید. این یعنی دولت میداند که هرکسی کجاست. آنها هنوز اجازه ندارند با اتومبیل خودشان سفر کنند و باید از اتوبوس یا قطار استفاده کنند.
کره شمالی به پیونگ یانگ افتخار میکند
پایتخت کره شمالی و بزرگترین شهر آن پیونگ یانگ است. این شهر در جنگ کره نابود شد و در نهایت با طرحهای کیم ایل سونگ بازسازی شد.
کارگران دولتی در کره شمالی بسیار سخت کار میکنند
در اینجا کارگران دولتی را مشاهده میکنید که در حال حمل بار روی پل هستند. به نظر میرسد آنها به کامیون یا چیزی مشابه آن دسترسی ندارند که اشیای سنگین را حمل کند یا حداقل کارگران را به محل ساخت و ساز برساند. به لباسهای قهوهای آنها توجه کنید. به نظر میرسد باید مشخص باشد که آنها برای دولت کار میکنند.
ساختمان های دولتی پیونگ یانگ بسیار چشمگیر است
این یکی از ساختمانهای دولتی آن هاست که تصویر کیم ایل سونگ روی آن نمایش داده میشود. رهبر جمهوری دموکراتیک کره شمالی اکنون کیم جونگ اون، نوه کیم ایل سونگ است.
معماری کره شمالی ابتدایی است
به جز یکی دو ساختمان و یادمان، معماری کره شمالی بسیار ساده و ابتدایی است. در اینجا بلوکهای آپارتمانی را میبینید که مردم در آن زندگی میکنند و آن را خانه مینامند، اما بیشتر شبیه زندان است تا محل زندگی!
فقط خیابانهای کره شمالی عادی به نظر میرسند
هنگام رانندگی در پیونگ یانگ، به نظر میرسد در یک شهر شلوغ عادی هستید. تعداد زیادی از مردم در خیابانها راه میروند، چون هیچ ترافیکی وجود ندارد. راهنما هرجا که محیط اطراف خوب و جالب توجه به نظر برسد عمدا سرعت را کم میکند و هرجا ناخوشایند باشد سرعت را زیاد میکند تا گردشگران نتوانند عکس بگیرند.
ایستگاه قطار صحنه سازی شده
این ایستگاه قطار پیونگ یانگ و یک منظره عجیب برای عکاس است. قطار او تنها قطار آن روز بود، بنابراین انتظار میرفت ایستگاه بسیار خلوت باشد، اما اصلا خلوت نبود. به نظر عکاس ایستگاه قطار مانند صحنه تئاتر، ساختگی بوده است. همه بسیار خوب لباس پوشیده بودند و شبیه شهروندان مدلی بودند که سوار قطار میشدند، که برای او بسیار عجیب بود.
حتی چینیها نیز کنترل میکنند
مردم کره شمالی آزادی کافی ندارند که هرجا میخواهند بروند. دولت برجهای مراقبت و نگهبانانی دارد که مطمئن شود مردم فرار نمیکنند. اگر کسی حین فرار دستگیر شود به اردوگاه کار اجباری فرستاده میشود و اگر مشخص شود که خیانتکار است محکوم به مرگ میشود. اگر چینیها کسی را در حال فرار دستگیر کنند، مردان را برمی گردانند و زنان را به مردان چینی میفروشند.
تاکسیهای کره شمالی برای گردشگران نیستند
تاکسیهای این کشور فقط برای مردم کره شمالی هستند و گردشگران اجازه ندارند از آنها استفاده کنند. هم چنین تاکسیها بسیار گران هستند و فقط افراد ثروتمند جامعه توانایی استفاده از آنها را دارند.
کره شمالی و چین بسیار نزدیک هستند
در این تصویر کره شمالی را در سمت چپ و چین را در سمت راست و در مرز چین و کره در رودخانه یالو میبینید. همان طور که میبینید تفاوت زیادی بین این دو کشور وجود دارد.
ماشین یک وسیله لاکچری است
شما در این کشور مردم زیادی را در حال رانندگی خودرو و کامیون نمیبینید. داشتن خودرو کاملا لاکچری است و مردم پیاده، با دوچرخه یا گاری سفر میکنند و نمیتوانید ترافیک را بهانهای برای دیررسیدن به محل کارتان کنید.
سربازان به همه حرکات شما نظارت دارند
این عکس در یکی از پارکهای پیونگ یانگ گرفته شده است. دو زن در حال تمیز کردن خیابان هستند و سرباز باید نظارت کند که کارشان را به درستی انجام میدهند. کار در این کشور حتی بدون نظارت دائمی سربازان هم به اندازه کافی استرس زا هست.
کره شمالی تقویم متفاوتی دارد
تقویم کره شمالی یا تقویم جوچه از سال ۱۹۱۲ و سال تولد رهبر کره شمالی و پدربزرگ رهبر فعلی، کیم ایل سونگ آغاز میشود. این تقویم از سال ۱۹۹۷ یعنی سه سال پس از مرگ رهبرشان تقویم رسمی شد. این یعنی سال ۲۰۱۷ سال ۱۰۶ جوچه در کره شمالی است.
تبلیغات دائمی تلویزیون
در اینجا خدمتکار یک رستوران را مشاهده میکنید، اما این عکس درباره او نیست. در صفحه نمایش تلویزیون تصویر یکی از رهبران ملی کره شمالی را میبینید. این یکی از پیامهای تبلیغاتی است که به صورت شبانه روزی پخش میشود. کارگران و مشتریان انتخابی ندارند جز اینکه به او گوش دهند. در واقع این موسیقی پس زمینه آن هاست!
پل دوستی چین و کره
بالاخره یک تصویر خوشایند از کره شمالی! پل دوستی چین و کره که دوندونگ را به شهر سینویجو متصل میکند؛ آخرین جایی که قبل از ورود به این کشور میتوانید چراغهای روشن رنگی را ببینید. همانطور که حدس میزنید منطقه تاریک در سمت چپ تصویر آغاز کره شمالی و افسردگی است...
در کره شمالی ممکنترین کاری که شهروندان میتوانند انجام دهند این است که آرام باشند و هرچه به آنها گفته میشود گوش کنند. در واقع هرچیزی که کیم جونگ اون به عنوان قانون بیان میکند خوب است و باید انجام شود. اما بسیاری از این قوانین غیرمنطقی هستند، مثل اینکه هیچکس دیگری در این کشور نمیتواند نام «کیم» داشته باشد، تکنولوژی ممنوع است و حتی تماس داخل کشور به سختی ممکن است.
سه نسل مجازات
در کره شمالی قانون «سه نسل مجازات» وجود دارد و تنها دلیلی که مردم جهان این قانون را میدانند مردی به نام «شین دونگ هیوک» است که در کمپ ۱۴ زندان کره شمالی به دنیا آمده است. تقریبا ۱۵۰ هزار نفر در این کمپ با کار سخت و قحطی و گرسنگی زندگی میکنند. طبق این قانون اگر اعضای خانواده به عنوان خائن یا مجرمی شناخته شوند که ناسپاسی آنها را نشان میدهد کل خانواده گرفتار میشوند. والدین، بچهها و نوهها همگی خائن محسوب میشوند و باید مجازات شوند. دونگ هیوک یکی از تنها کسانی است که از این زندان فرار کرده و توانسته داستانش را بگوید. او مصاحبهای با اندرسون کوپر انجام داد و حقایق جدید و عجیبی عنوان کرد مثل اینکه او نمیدانست آمریکا وجود دارد و زمین گرد است.
پایتخت کره شمالی پیونگ یانگ است. حدود ۲.۵ میلیون نفر در این شهر زندگی میکنند. شگفت انگیز است، زیرا برای زندگی در این شهر باید مجوز دولتی داشته باشید. دولت باتوجه به سطح درآمد، سطح تحصیلات و مفید بودن شما تصمیم میگیرد که میتوانید در این شهر زندگی کنید یا نه. عجیب است که این جمعیت در پیونگ یانگ زندگی میکند، چون یک نفر باید به دقت انتخاب کند که چه کسی بماند و چه کسی برود.
در جاهایی مثل کانادا، انگلستان و بسیاری از کشورهای دیگر، افراد معمولا به راحتی به اینترنت و تلویزیون و همه سرگرمیهای دیگری که تکنولوژی فراهم میکند دسترسی دارند. اما همانطور که میتوانید حدس بزنید، در کره شمالی اینها کالای لوکس به حساب میآیند. ظاهرا تنها کسانی که در این کشور به اینترنت دسترسی دارند کیم جونگ اون و برخی از شهروندانی هستند که برای انجام حرفه خود باید از کامپیوتر استفاده کنند. در واقع آنها تنها ۲۸ وبسایت قابل دسترسی دارند که بیشتر آنها روی آگاه نگاه داشتن شهروندان از اقدامات روز رهبرشان تمرکز دارند. بقیه شامل سایت غذا میشود که فقط دستور غذاهای سنتی کره شمالی را دارد و هر هنر و فرهنگی که در این شهر جریان دارد؛ و همه این سایتها بسیار کم کیفیت هستند.
تنها افراد خاصی میتوانند رانندگی کنند
در کره شمالی تنها مردان اجازه رانندگی دارند؛ و معمولا فقط مسئولین دولتی میتوانند رانندگی کنند. هرچند این برای کسانی که عجله دارند به مقصد برسند خوب است، اما بسیار عجیب هم هست. چند سال پیش تصویری در اینترنت منتشر شد که خیابانهای بسیار خلوت کره شمالی را نشان میداد. درست مثل بیشتر قوانین آن ها، این قانون هم واقعا دلیل خوبی ندارد. این کشور درمورد شهروندانی که میخواهند کشورشان را ترک کنند بسیار سختگیر است. اما در واقع حتی یک ماشین هم نمیتواند زیاد از کشور دور شود. چه اشکالی دارد که همه بتوانند ماشین داشته باشند؟ مجبوریم فرض را بر این بگذاریم که بسیاری از آنها درآمد کافی برای خرید ماشین را ندارند یا دوچرخه سواری و پیاده روی سالمتر است.
تماس تلفنی خارج از کشور مجاز نیست
تلفن یکی دیگر از کالاهای لوکس کره شمالی است. در کشورهای دیگر تلفنها و شرکتهای تلفن زیادی هستند که با هم رقابت میکنند. اما در کره شمالی حتی ابتداییترین تلفنهای همراه هم وجود ندارد. آنها از تلفنهای ثابتی استفاده میکنند که به شدت کنترل میشود و قوانینی برای استفاده از تلفن دارند. یکی از این قوانین تماس بین المللی را ممنوع میکند. در سال ۲۰۰۷ مردی که بیش از یک تماس بین المللی داشت کشته شد. کسانی که این قانون را زیر پا میگذارند در مقابل چشم ۱۵۰ هزار نفر اعدام میشوند.
برای آموزش و تحصیلات فرزندتان باید هزینه کنید
در این کشور اگر میخواهید فرزندان خود را به مدرسه بفرستید باید هزینه زیادی برای آن پرداخت کنید. هر کودکی که به مدرسه میرود، والدین نه تنها باید هزینه لباس و شهریه او را پرداخت کنند، بلکه هزینه میز، صندلی، و هرچیز دیگری که در مدرسه استفاده میشود را هم برعهده دارند.
پرهیز از کتاب مقدس
کتاب مقدس در کره شمالی نماد فرهنگ غرب است و آنها فرهنگ غرب را ممنوع کرده اند. کتاب مقدس مسیحیان اصلا در این کشور مجاز نیست و هرکسی که با آن دستگیر شود به دردسر بدی میافتد. آنها میترسند که این کتاب روی شهروندان تاثیر بگذارد یا باعث تغییر مذهب آنها به دینی شود که در کره شمالی پذیرفته شده نیست و این قانون را بسیار جدی میگیرند. یک بار زنی شانس خود را امتحان کرد و مثل بسیاری از افراد دیگر که این قانون را نقض کردند اعدام شد. کره شمالی جایی برای امتحان کردن شانس نیست.
اپل؟
برندهای خاصی هستند که به هیچ قیمتی حق ندارند محصولاتشان را در کره شمالی توزیع کنند. این برندهای خاص اپل، مایکروسافت و سونی هستند، اما هیچ توضیح واقعی وجود ندارد که چرا این برندها ممنوع هستند. شاید، چون آمریکایی هستند کیم جونگ اون دوست ندارد با آنها کار کند. علاوه بر این، شهروندان کره شمالی اطلاعات زیادی درباره فناوری ندارند. آنها آنقدر منزوی هستند که حتی نمیدانند چه چیزهایی ندارند. احتمالا حتی اگر این محصولات در کره شمالی هم فروخته میشد هم نمیتوانستند آن را تهیه کنند. این کشور به تکنولوژی بالای خودش افتخار میکند، اما اگر گوشی هوشمند، اینترنت و ... نداشته باشید چطور میتوانید پیشرفته باشید؟
درست مثل کتاب مقدس، ادبیات غرب هم در کره شمالی پذیرفته شده نیست و تنها فروش و نگهداری آثار ادبی مربوط به کره شمالی مجاز است. اگر یک توریست به دلایل احمقانه کره شمالی را به عنوان مقصدش انتخاب کند همه کتاب ها و نوشته های مربوط به کشورش را باید تحویل دهد. لطفا یکی از افراد نادانی نباشید که فکر میکنند میتوانند پنهانی از فرودگاه عبور کنند، چون دستگیر میشوید.
تلویزیون اصلا جالب نیست
تلویزیون یکی از برگزیدههای فرهنگ غربی گذشته است. در واقع، باوجود بهترین نمایشهای تلویزیونی که همزمان پخش میشوند به سختی میتوان تصور کرد نتوان با یکی از آنها شب آرامی را گذراند. اما در کره شمالی اوضاع متفاوت است. آنها فقط ۳ کانال دارند. این کانالها معمولا حول اقدامات رهبرشان در آن روز میگردد و فقط میتوانند از بین فیلمها و مستندهای تکراری و اخبار انتخاب کنند. حتی آنها زمانهای پخش مشخصی دارند که ساعت ۵ صبح، ۸ صبح و ۱۰ شب است و معمولا بیشتر از ۲۰ دقیقه طول نمیکشد. میتوان گفت که آنها تا به حال یک فیلم را تا انتها ندیده اند.
رهبر کره شمالی تا هشتم ژوئن ۱۹۹۴ کیم سونگ دوم بود. او از دنیا رفت و این روز به سوگواری او اختصاص داده شده است. به این معنی که هیچکس نمیتواند در این روز بخندد یا خوشحال باشد و شهروندان به طور کلی باید غمگین باشند. حتی اگر او را دوست ندارید مجبورید برایش سوگواری کنید.
زندگی سخت و خسته کننده است و ما نمیتوانیم هر روز سرحال و گوش به زنگ باشیم. اما در کره شمالی اگر در یک جلسه خوابتان ببرد یا خمیازه بکشید واقعا غیرقانونی است. وزیر دفاع کره شمالی «هیون یونگ چول» به طور اتفاقی در جلسهای که توسط کیم جونگ اون برگزار شده بود، خوابش برد. او به طرز بی رحمانهای اعدام شد. جرم او بی احترامی بود. لازم به ذکر نیست که این مجازات بسیار زیادی برای یک خستگی ساده است.
شغل را دولت منصوب میکند
واقعا مهم نیست برای چه مدرسه میروید یا حتی موقعیت مدرسه رفتن را داشته باشید، چون شغلها را دولت کره شمالی تعیین میکند. این شغلها عمدتا بر اساس آنچه نیاز است تعیین میشوند. وقتی دولت شغلی را برای شما انتخاب کرد آن شغل مادام العمرتان میشود. وقتی بچهها مدرسه را تمام کنند، فرمهای سه حرفهای خود را پر میکنند. والدین به مسئولین رشوه میدهند تا شغل هایی به آنها بدهند که به آنها حقوق واقعی پرداخت کنند و در کارخانه هایی نباشد که محصول واقعی تولید نمیکنند و فقط برای نمایش هستند.
این یکی از مهمترین قوانین کره شمالی است. اگر آپارتمانتان آتش بگیرد، اولین کاری که باید بکنید این است که همه عکس هایی که از رهبران سیاسی در خانه تان دارید را نجات دهید. سپس میتوانید وسایل خودتان را نجات دهید. هیچ توضیح منطقی برای این قانون وجود ندارد، اما ممکن است به دلیل خودخواهی رهبران سیاسی باشد. هم چنین فکر میکنیم داشتن حداقل یک عکس از رهبران سیاسی در خانه یک قانون باشد.
با بررسی بر روی افرادی که از کره شمالی به چین فرار کردهاند و پس از جنگ کره که در سال ۱۳۲۹ اتفاق افتاد به دنیا آمدهاند. مشخص شده است که میانگین قد ساکنین کره شمالی نسبت به همسایگان خود در کره جنوبی حدود ۵ سانتیمتر کوتاهتر است.
کره شمالی ساعت جهانی خاص خود را دارد
در سال ۱۳۹۴ دولت کره رسماً ساعت جهانی خاص خود را اعلام کرد، این ساعت جهانی بر اساس نام پایخت کره شمالی، پیونگیانگ نامیده میشود و حدود ۳۰ دقیقه عقبتر از کره جنوبی و ژاپن است.
کره شمالی استفاده از ساعت جهانی خاص خود را همزمان با جشن هفتاد سالگی آزادی کره شمالی از ژاپن در تاریخ ۲۴ مرداد ماه سال ۱۳۹۴ اعلام کرد. از قرار معلوم ساعت رسمی پیونگیانگ قبل از قوانین ژاپن نیز در این کشور استفاده میشده است.
کیم جونگ اون، به تمامی شهروندان مرد در کره شمالی دستور داده تا موهای خود را مانند وی اصلاح کنند
یکی از منابع آگاه از جریانهای داخلی پیونگیانگ به روزنامه The Chosun Ilbo که در کره جنوبی منتشر میشود گزارش داده است که مقامات کره شمالی مردهای این کشور را وادار کردهاند تا موی سر خود را بیشتر از ۲ سانتیمتر بلند نکنند، زنهای ساکن کره شمالی نیز اجازه ندارند موهای خود را از روی شانه بیشتر بلند کنند.
از طرف دیگر مردهای کره شمالی نیز باید حتما موهای خود را همانند مدل موی کیم جونگ اون کوتاه کنند، جالب است بدانید این مدل مو در کره شمالی با نام Ambitious شناخته میشود. بانوان کره شمالی نیز باید موهای خود را مانند مدل موی همسر کیم جونگ اون کوتاه کنند.
فرار از کره شمالی حدود ۸ هزار دلار هزینه بر میدارد
هزینههای فرار از کره شمالی از زمان رهبری کیم جونگ اون بیشتر شده است. بنا به آماری که حدود ۲ سال پیش منتشر شد، فرار از کره شمالی به مقصد چین حدود ۸ هزار دلار خرج برمیدارد. این مبلغ بسیار بیشتر از میانگین درآمد ساکنین کره شمالی است. حدود ۳ سال پیش درآمد یک شهروند کره شمالی چیزی حدود ۱۸۰۰ دلار در سال برآورد شده بود.
هزینه خرید نوشیدنی برای برگزاری مراسم سالانه یادبود کیم جونگ-ایل حدود ۵۰۰ برابر بیشتر از درآمد یک شهروند کره است
کیم جونگ-ایل پدر کیم جونگ اون است و برگزاری مراسم سالانه بزرگداشت وی چیزی جدود ۹۱۳ هزار دلار خرج دارد. کیم جونگ-ایل در سال ۱۳۹۰ درگذشت.
اگر پایتخت کره شمالی یکی از شهرهای آمریکا بود، به عنوان چهارمین شهر پرجمعیت آمریکا شناخته میشد
بر اساس گمانهزنیهایی که حدود ۲ سال پیش انجام شده است پیونگیانگ حدود ۲،۸۶۳ نفر جمعیت دارد. این تعداد جمعیت حتی از ساکنین شهر بوستون آمریکا نیز بیشتر است، ۲ سال پیش آمار حکایت از جمعیت ۲.۳ میلیون نفری بوستون داشت.
کره شمالی توانست در جام جهانی ۲۰۱۰ به برزیل گل بزند
کره شمالی در جام جهانی ۲۰۱۰ شرکت کرد و توانست به بزریل گل بزند، اما در نهایت با نتیجه قابل قبول ۱-۲ بازی را به برزیل واگذار کرد. اما پس از شکست 7 بر صفر برابر پرتغال در همین بازی ها، تعدادی از بازیکنان تیم از ترس مجازات به کشورشان بازنگشتند و کیم جونگ هون سرمربی این تیم به اتهام تحقیر کشورش، اعدام شد.
مساحت کره شمالی حدود مساحت ایالت پنسیلوانیا آمریکا است
ایالت پنسیلوانیا آمریکا مساحتی حدود ۱۱۹۲۷۹ کیلومتر مربع دارد. مساحت کره شمالی نیز برابر با ۱۲۰۵۳۸ کلیومتر مربع است. اما از این مساحت زیاد در ایالت پنسیلوانیا، تنها ۲۰ درصد از خاک این ایالت قابل زراعت است. از طرف دیگر تنها ۱۹.۵ درصد از خاک کره شمالی قابل کشت و زرع است.
کره شمالی معتقد است که ۱۰۰ درصد مردم این کشور باسواد هستند
سازمانهای جهانی افرادی که بالای ۱۵ سال که قادر به خواندن و نوشتن هستند را باسواد میشناسند. کره شمالی نیز در این زمینه گزارشی اعلام کرده و مدعی است که ۱۰۰ درصد زنان و مردان این کشور باسواد هستند.
کمتر از ۳ درصد از جادههای کره شمالی آسفالت است
در کره شمالی ۲۵،۵۵۴ کیلومتر جاده وجود دارد که از این میزان تنها ۷۲۴ کلیومتر جاده آسفالت در کره شمالی گزارش شده است. به این ترتیب با یک حساب سرانگشتی میتوان گفت تنها ۲.۸۳ درصد از جادههای کره شمالی آسفالت است.
مسافت تمام جادههای آسفالت کره شمالی تنها با فاصلهای بین نیویورک و شهر کلیولند برابری میکند
کره شمالی چیزی برابر با ۲۵،۵۵۴ کیلومتر جاده دارد، با این میزان جاده میتوان ۳ مرتبه به دور سیاره پلوتو پیچید. اما تنها ۷۲۴ کیلومتر از این جادهها آسفالت است، این مقدار با مسافت بین نیویورک و شهر کلیولند برابری میکند.
سرانه تولید ناخالص داخلی قطر ۷۳ بار بیشتر از کره شمالی است
در گزارشی که دو سال پیش منتشر شد قطر چیزی برابر با ۱۳۲،۱۰۰ دلار سرانه تولید ناخالص داخلی داشت در صورتی که سرانه تولید ناخالص کره شمالی در سال ۱۳۹۳ برابر با ۱۸۰۰ دلار مشخص شده است.
کره شمالی به عنوان یکی از فاسدترین کشورهای دنیا به حساب میآید
بر اساس فهرستی که در سال گذشته برای مشخص کردن معیار فساد در کشورهای دنیا منتشر شده بود، کره شمالی در مقام سوم فاسدترین کشورهای دنیا قرار گرفت. سومالی و سودان جنوبی نیز به ترتیب رتبههای اول و دوم را در این فهرست داشتند.
در این معیار که عدد صفر به معنای بیشترین میزان فساد و عدد ۱۰۰ به معنای عدم وجود فساد در کشورها به حساب میآمد، حدود ۱۷۶ کشور بررسی شدند و کره شمالی سال گذشته امتیاز ۱۲ را از ۱۰۰ کسب کرد، ۲ سال پیش نیز کره شمالی در این گزارش توانسته بود امتیار ۸ را کسب کند.
نظر کاربران
چه باحالن!!!!!!!!!!!!
شرط ازدواجش معرکه بووووووووووووود!!!!!!!
پاسخ ها
اره واقعا مرسی شرط ازدواج ولی سگ تو اون کشور
واقعا که دیگه نمی خوام ازاین کشوردیدن کنم افتضاحه
نفسم گرفت از قوانین این کشور مسخره!!!
مطمئنید مردمانش راضی هستند از این شرایط؟
می دونستید کره شمالی بمب هسته ای دارد
پاسخ ها
په نه په هسته هاش بمب داره
تو برنامه سفرم به دور دنیا کره شمالی حذف میکنم. دیوانه ها
واي خداي من حالم بد شد از اين كشور و قوانين مسخره
سلام اين چه جور جاييه ديگه ادم خو كشي كنه بهتره كه
اینجا کشور یا زندان!
صد رحمت به زندان!
كشور با حاليه.....همه چي آرومه من چقدر خوشحالم
امیدواری خیلی خوبی بود ولی متاسفانه پر از سوتی های جالب ، اخه کی میتونه این مطلبو تایید یا رد بکنه ، کره شمالی : اگر هم میخاین از نظام مملکتی خودتون طرفداری کنید خواهشا از ما مایه نگذارید. من یکی که خیلی خندیدم. امیدوارم با گذاشتن این پیام به کسی توهین نشده باشه.
پاسخ ها
عرفان جان خودمونیم بد تیکه ای انداختیها.ولی یکم هم ترسیدی نترس بابامن پشتتم برو جلوبرو
راستت میگه یه جا گفته بود ساعت 11 ختموشی میدن یه جا دیگه کفت ساعت 9
خیلی کشور مسخره ایه.مگه دیر از جون حیوونند .امین جان قصد توهین ندارم ولی مطمئنی فقط خوشحالی من فکر کنم یکم سرخوشی درسته دوست من
امیدوارم سر کارمون نگذاشته باشین.ضمنا واقعا کشورشون مردم صبوری داره که این وضعیت رو تحمل میکنند.
سوتیت زیاد بود، اگه اینگونه که تو گفتی باشه مردم راضی نمی شند.یا تو سرته بودی وارونه دیدی یا مردم کره شمالی دور از جون...
جای وحشتناکیه من که 5دقیقه هم تحمل نمیکنم
اینم بگو که داخل کره شمالی فقط یک پیتزا فروشی وجود داره.
kheili khoobe age hamin ravand ro edame bedan hatman be ye jaee miresan
یقین داشته باشیم که از زندان کره شمالی برامون حرف نزدی؟
وقتیکه توی یک نظام سیاسی برمبنای یک ایدئولوژی دگم وکاملا بسته بر مبنای کیش شخصیت پرستی واطاعت مطلق وکورکورانه ونفی هویت فردی اشخاص از لحظه تولد تامرک بوسیله تبلیغات بمباران بشی وکاملا ایزوله ات کنند وهیچ ارتباطی بادنیای خارج از این نظام نداشته باشی میتونند دراوج بدبختی به مردم بقبولانند که خوشبخترین ملت روی زمین هستند!! بله دوستان واقعیت هراسناک زندگی در کره شمای همینی بودکه خواندید میتونیدتوی اینترت بیشراز اینها پیدا کنید
aaaallllllliiiiiiiiiii
من که باور نمی کنم آخه مگه میشه حق داشتن چیزی رو ندارن مردمش همه دیوونن دروغه مگه چه خبره ههههههههههههههههههههههههههههوووووووووووووووووووووووووووووووووووووو
دلم برای مردمشون سوخت
همش درسته...من تازه یه مستند دربارش از نشنال جئو گرافیک دیدم.....این کشور خیلی محدوده...اونا احساس خوشبختی میکنند....درست...اما چرا؟؟؟
چون که از بیرون هیچ خبری ندارن....چون هیج جایی و ندیدن....برای همین فکر میکنن خیلی خوشبختن.....!!!
100 رحمت به کشور خودمون ایران.
ما در مقابل اونا تو لاس وگاس زندگی میکنیم!!!
خخخخخخخخ
من بدون ایرانسل 1 ساعت هم نمیتونم!!!!
الان اونا یعنی کره شمالیا هم قوانین کشور مارو می خونن میگن خوش به حال خودمون!
پاسخ ها
اونا دسترسی به چیزی ندارن که قوانین ما رو بخونن
واقعاً که عجیب بود خیلی ممنون.
اینجا کشور نیست ی زندان ..مسخره .
من که اصلا باور نمیکنم
وقتي پرنده اي در قفس به دنيا مياد قفس براش معني نداره
و اگه خارج از قفس باشه اذيت ميشه
ملت كره شمالي هم همينطورن چون از بچگي با اين قوانين به دنيا اومدن اگه قوانين رو رعايت نكنن اذيت ميشن
بابا چرت نگین کشور همچین چیزایی نداره مطمئنم
خدا لعنتشون کنه مسولین کره که رحم ندارن
چه کشور مسخره ای.اه اه.حالم به هم خورد اخه چرا نباید با کسانی که در خارج هستن ارتباط تلفنی برقرار کرد؟واقعا کشور چرتیه
خوب دارن ادامه میدن. همینجوری پیش بره تا چند سال دیگه منقرض میشن
با اینکه قوانین گندی دارند فقط قانون ازدواجش خوبه کره ای ها اگه تا چند سال دیگه همین طوری ادامه بدند دوباره نسل میمونا میاد ما به کره ایی ها میخندیم پس بزاریم به کارشون ادامه بدند
ميگم کاش چند سال این قانون ازدواجشونو تو کشور خودمونم اجرا کنیم مطمئنا جواب ميده مخصوصا برای افزایش جمعیت، میگید نه امتحان کنید.!
مردمشون ... میگن خوشبخت ترینن اونا ازرو ترس میگن..خیلی مزخرفه کشور نیست که آشغالدونیه
واااااااااااااااااای...مغزم داره میترکه اخه چقدر فرق دارن کره شمالیااااا با کره جنوبیااااااا.....
دلم براشون سوخت ...
دروغ بود همش.......من دوسال اونجا درس میخوندم همه چی عالی بود از ایران خیلی بهتر بود حداقب
همه قوانینش یه طرف اون قانونش هم که ساعت شیش با شیپور از خواب بیدارت میکنن یه طرف. بزارین ملت بخوابن.
خدارو شکر حداقل یه کشور بدبخت تر از ما پیدا شدیم که بهش حسودی نکنم
به ایران امید وار شدم
حتما باید برم این کشور....
واقعا که البته خیلی کسارم میشناسم اومدن ایران گفتن چه جوری اینحا زندکی میکنید
اگ کسی حق عکاسی نداره وهیچ خبرنگاری حق ورود نداره پس این عکسا رو کی گرفته
اگه عکس وعکاس ودوربین وجود نداره؟پس چطور اونا عکس گرفتن؟یعنی نظامی کره شمالی عکس گرفتن؟....
واقعا کشور مسخره ایه اگه دختر و پسری که میخوان ازدواج کنند از وزارت اطلاعات باید اجازه بگیرند یا مثل اینکه نباید از دوربین و گوشی استفاده کرد
ایران مهد دلیران!!!!!!
فقط به جنگ فکر میکنن
فکر نکنم تو آمازون هم همچنین قبیله ای وجود داشته باشه
بمیرن بهتره
آخ...دلم برای اون مردم بیچاره میسوزه....اون مسئولان الکی و عوضی چی کار کردن با این مردم ؟ وای..حالم بد شد....
عجیب
چقدراینجاآشناست
من شکرکشیدم سری افغانستان دوست دارم
سگ تو اون کشور
اعصابم خوردشدازدست حکومت کره شمالی کثیف نجس ملت بیچاره اش چه میکشه
داره کشورش رو محافظت میکنه اگه کشور ما هم از اول نمیزاشت مردم به اینترنت دسترسی داشته باشن نمیزاشت ماهواره وارد شه و خیلی چیزا هم وضع ما بهتر بود هم اینقد معتاد به اینچیزا نمیشدیم کشور قانون داریه
خوب سه نسل طول کشیده تا شده این. ما اول راهیم. به نظرم فرزندان ما این چیزارو تجربه خواهند کردم. اگر ایران اینجوری پیش بره
جز احساس خوشبختی کار دیگه نمی تونن کنن