زمانی برای دوئل پیرمرد‌ها در انتخابات ۲۰۲۰

روزنامه شرق: سنت مناظره‌های انتخاباتی در ایالات متحده به رقابت برای کسب کرسی سنای ایالت ایلینوی در سال ۱۸۵۶ برمی‌گردد، آن زمان هفت مناظره سه‌ساعته بین «آبراهام لینكلن» و «استیون داگلاس» در فضای باز شهرهای کوچک مثل فریپورت و گالسبورگ برگزار می‌شد.

این مناظره به‌گونه‌ای بود که دو نامزد ملزم بودند هر‌کدام یک ساعت صحبت کنند و سپس فرصتی نیم‌ساعته در اختیار طرف مقابل قرار می‌گرفت. اولین موضوعی هم که در مناظره‌های انتخاباتی در آمریکا مورد بحث قرار گرفت، مبحث برده‌داری بود.

اما برگزاری مناظره تلویزیونی بین نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا از سال ۱۹۶۰ پایه‌گذاری شد و این مناظره‌ها با تأثیرگذاری بر افکاری عمومی، نقشی تعیین‌کننده در نتیجه انتخابات دارند.

با اینکه مناظره نامزدهای انتخاباتی در ایالات متحده قدمتی بیش از ۱۶۰ سال دارد اما این سنت برای نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری از ۶۰ سال پیش آغاز شد. با وجود آغاز به کار اولین شبکه تلویزیونی در ایالات متحده از سال ۱۹۲۸، اولین مناظره تلویزیونی از سال ۱۹۶۰ میان «ریچارد نیکسون» از حزب جمهوری‌خواه و «جان کندی» سناتور وقت ایالت ماساچوست و نامزد حزب دموکرات برگزار شد.

امشب (بامداد چهارشنبه به وقت ایران) هم قرار است «دونالد ترامپ» نامزد حزب جمهوری‌خواه و «جو بایدن» رقیب دموکراتش در اولین راند از سه راند مناظره تلویزیونی، در اوهایو رودرروی هم قرار بگیرند.

در ۶۰ سالی که از عمر مناظره‌های انتخاباتی در ایالات متحده می‌گذرد، آمریکایی‌ها شاهد مناظره‌هایی بودند که اغلب نقشی تعیین‌کننده در نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا داشته‌اند و منشأ تحولاتی اساسی شده‌اند.

۱۹۶۰: اولین مناظره انتخاباتی در سال ۱۹۶۰ میان نیکسون و کندی برای نامزد جمهوری‌خواه بسیار گران تمام شد. نیکسون که قبل از مناظره از بیمارستان مرخص شده بود، در اولین مناظره پیشنهاد گریم صورت برای پوشاندن آثار بی‌حالی را نپذیرفت و این موضوع مورد توجه رسانه‌ها و حدود ۷۰ میلیون بیننده تلویزیونی قرار گرفت. با اینکه نیکسون در نهایت در انتخابات ۱۹۶۰ پیروز شد اما از آن سال به بعد اهمیت ظاهر مناظره‌کننده‌ها و تکنیک‌های کنترل مناظره تلویزیونی و تحت تأثیر قرار‌دادن مخاطب به یکی از مهم‌ترین موضوعات تبدیل شد.

۱۹۷۶: در اولین مناظره تلویزیونی پس از ۱۶ سال وقفه، «جیمی کارتر» دموکرات رودرروی «جرالد فورد» رئیس‌جمهور وقت و نامزد حزب جمهوری‌خواه قرار گرفت. فورد در این مناظره گاف بزرگی داد که ضربه‌ای به اعتبار او بود و آگاهی رئیس‌جمهور وقت آمریکا از تحولات جهان را زیر سؤال برد. او مدعی شد که «حکومت شوروی هیچ سلطه‌ای بر اروپای شرقی ندارد و تا زمانی که دولت من در واشنگتن حضور دارد، چنین اتفاقی رخ نخواهد داد». در این انتخابات کارتر به پیروزی رسید.

۱۹۸۰: كارتر در‌حالی‌که مناظره اول خود با «رونالد ریگان» جمهوری‌خواه و «جان اندرسون» نماینده حزب سوم را تحریم کرده بود، حاضر شد در مناظره دوم در برابر این رقیب قرار گیرد. کارتر، ریگان را متهم کرده بود که قصد دارد بودجه مراقبت‌های بهداشتی برای سالمندان را قطع کند اما ریگان به دلیل این‌گونه موضع‌گیری‌های کارتر بارها به انتقاد از او پرداخت و با خنده تأکید می‌کرد که «تو حرف‌های من را اشتباه تفسیر می‌کنی.

اکنون باز هم همین اشتباه را داری تکرار می‌کنی». خنده‌های ریگان در واکنش به کارتر نظر تماشاگران را جلب کرد و به بحث روز سیاسی در آمریکا تبدیل شد. ریگان در انتخابات این سال پیروز شد.

1984: ریگان 73‌ساله، وقتی با «والتر موندال» دموکرات 56‌ساله مناظره می‌کرد؛ مشکل سن بالای خود را که موندال بارها به آن اشاره می‌کرد، بی‌اهمیت دانست و تأکید می‌کرد که «من می‌خواهم تو این نکته را متوجه شوی که من قصد ندارم سن و سال را به یک بحث انتخاباتی تبدیل کنم. قصد ندارم برای اهداف سیاسی از جوانی و بی‌تجربگی رقبایم سوءاستفاده کنم». ریگان باز‌ هم پیروز انتخابات شد.

1988: «مایکل دوکاکیس» نامزد حزب دموکرات به انتقاد از موضع‌گیری‌های «جورج دبلیو بوش» رقیب جمهوری‌خواه خود پرداخت و در بخشی از مناظره خطاب به بوش گفت: «آیا شما از مجازات مرگ برای کسی که به همسرش تجاوز کرده و او را کشته حمایت می‌کنید؟»، این سؤال فرصتی طلایی برای بوش بود که از سوی منتقدان، «مرد یخی» لقب گرفته بود. بوش در پاسخ به دوکاکیس جنبه احساسی خود را به خوبی نشان داد و توانست رقیب را به گوشه رینگ ببرد. بوش در این انتخابات پیروز شد.

1992: «بیل کلینتون» دموکرات، جورج بوش جمهوری‌خواه و «راس پروت» مستقل مناظره‌های نه‌چندان جذاب این سال را برگزار کردند و در نهایت کلینتون پیروز انتخابات شد.

1996: در یکی از مناظره‌های بیل کلینتون و «باب دال» جمهوری‌خواه، یک دانشجو از دال پرسید «آیا با داشتن73 سال فکر نمی‌کنید برای درک نیازهای جوانان کمی پیر باشید؟»، دال پاسخ داد: «با این سن فکر می‌کنم هوش و تجربه نشان می‌دهد که من گزینه مناسبی برای ریاست‌جمهوری باشم». در این میان کلینتون هم گفت: «من فقط می‌توانم به شما بگویم که من فکر نمی‌کنم سناتور دال برای ریاست‌جمهوری زیادی مسن باشد. سن او به قدمت عقاید اوست که من آنها را به چالش کشیده‌ام». کلینتون دوباره در انتخابات پیروز شد.

2000: «ال گور» معاون بیل کلینتون رقیب «جورج دبلیو بوش» پسر رئیس‌جمهور سابق آمریکا بود. ال گور در اولین مناظره زمانی که بوش در حال صحبت بود، با صدای بلند آه می‌کشید. «ما همه اشتباه می‌کنیم. بارها پیش آمده که من یک یا دو عبارت را اشتباه تلفظ کرده‌ام». بوش در دومین مناظره خود تأکید کرد که در مناظره قبلی به عمد چند کلمه را اشتباه تلفظ کرده بود. این نامزد جمهوری‌خواه در انتخابات پیروز شد.

2004: آخرین مناظره میان بوش و «جان کری» دموکرات تفاوت‌ها و تضادهای آشکار میان این دو نامزد را نشان می‌داد. هر‌چقدر بوش با مسائل و سؤالات بسیار ساده روبه‌رو می‌شد، کری سعی داشت تا با افشای برخی حقایق از دوران ریاست‌جمهوری بوش رأی‌دهندگان را به سمت خود متمایل کند اما در نهایت بوش دوباره پیروز انتخابات شد.

2008: «سارا پی لین» معاون و همراه «جان مک کین» رقیب جمهوری‌خواه «باراک اوباما»ی دموکرات در مناظره با جو بایدن معاون و همراه اوباما، بارها سیاست‌های اعلام‌شده از سوی دموکرات‌ها درباره جنگ عراق و اقتصاد را به چالش کشید. هر‌چقدر بایدن تلاش می‌کرد به آرامی پاسخ پی لین را بدهد، معاون مک کین به تندی واکنش نشان می‌داد. بایدن و پی لین هر دو تأکید داشتند که سیاست اقتصادی دولت را برای طبقه متوسط آمریکا قابل تحمل‌تر خواهند کرد اما بایدن تأکید می‌کرد که مک کین بر سیاست‌هایی اصرار می‌ورزد که در جریان بحران مالی 2008 نادرست‌بودن آنها ثابت شده است. تیم اوباما- بایدن در این انتخابات پیروز شد.

2012: اوباما در اولین مناظره خود با «میت رامنی» جمهوری‌خواه برای چند ثانیه تعادل خود را از دست داد و طرفداران خود را نگران کرد. رامنی در مناظره دوم در پاسخ به سؤالی درباره حقوق برابر فارغ از جنسیت گفت که او یک کابینه کامل فقط شامل زنان برای دولت خود در نظر گرفته است. این پاسخ رامنی با واکنش‌هایی در رسانه‌های اجتماعی روبه‌رو شد و کاربران با انتشار تصاویری از کابینه احتمالی رامنی به تمسخر او پرداختند. اوباما در این انتخابات به پیروزی رسید.

2016: اولین مناظره بین دونالد ترامپ جمهوری‌خواه و «هیلاری کلینتون» دموکرات حدود 84 میلیون بیننده تلویزیونی در ایالات متحده داشت که یک رکورد برای مناظره‌ها و رقمی کم‌ظیر در دوران دیجیتال محسوب می‌شود. توهین و تبادل اتهام میان کلینتون و ترامپ مناظره دوم این دو را تحت‌الشعاع قرار داده بود.

کلینتون با اشاره به نوار ویدئویی ترامپ که در آن اظهارات پرخاشگرانه جنسی علیه زنان مطرح می‌کرد، به ترامپ حمله کرد. ترامپ هم در مقابل با متهم‌كردن بیل كلینتون، همسر هیلاری کلینتون به سوءاستفاده از زنان، سعی در واکنش داشت. کلینتون در کتاب خود که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، نوشت که ترامپ در مناظره دوم در پشت صحنه به دنبالش رفت و قصد عصبی‌کردنش را داشت.

هیلاری نوشت «اما در عوض من به‌جای خشمگین‌شدن با خونسردی واکنش نشان دادم و به او گفتم که من در زندگی با مردان زیادی مثل تو روبه‌رو شده‌ام و می‌دانم چه رفتاری باید در مقابلشان داشته باشم». ترامپ در مناظره سوم کلینتون را «زنی کثیف و ناخوشایند» خطاب قرار داد و به این سؤال که «آیا نتیجه انتخابات را هر چه باشد خواهد پذیرفت؟» پاسخ روشنی نداد. ترامپ در این انتخابات پیروز شد.

کمیسیون مناظره ریاست‌جمهوری

در ایالات‌ متحده مناظره‌ها در سطح ملی از سوی نهادی به نام «کمیسیون مناظره ریاست‌جمهوری» که به اختصار CPD خوانده می‌شود، برگزار می‌شود. این کمیسیون یک سازمان خصوصی و غیرحزبی است. کمیسیون مناظره‌ ریاست‌جمهوری به‌عنوان یک سازمان زیر نظر قانون فدرال، حامی و اسپانسر برگزاری مناظره‌های ریاست‌جمهوری است. مسئولیت اصلی این کمیسیون، اطمینان‌یافتن از این است که نامزدهای انتخابات از این امتیاز برخوردار باشند که خود را به‌طورکامل و شایسته به مردم معرفی کنند. این کمیسیون هیچ نامزدی را تأیید و حمایت نمی‌کند و حق مخالفت با هیچ‌کدام از آنها را هم ندارد. این سازمان همچنین از انتخابات سال ۱۹۸۸ تاکنون اسپانسر تمامی مناظره‌ها بوده است.

هدف از تشکیل

این کمیسیون به این دلیل شکل گرفت تا افکار عمومی این شانس را داشته باشند که در مناظره‌ها نامزدهای برتر دو حزب را بهتر بشناسند. تا قبل از سال ۱۹۸۸، مناظره‌های ریاست‌جمهوری نواقص زیادی داشت. اولین مناظره ریاست‌جمهوری در سال ۱۹۶۰ بین نیکسون و کندی برگزار شد، اما در سال‌های ۱۹۶۴، ۱۹۶۸ و ۱۹۷۲ چنین مناظره‌هایی را شاهد نبودیم. در سال‌های ۱۹۷۶، ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴ مناظره‌های ضعیفی برگزار شد که در آنها به بسیاری از چالش‌های رایج داخلی و خارجی پرداخته نشد. تجربه مناظره ۱۹۸۴ این نگرانی را در رسانه‌ها شدت بخشید که ممکن است با چنین مناظره‌هایی، رأی‌دهندگان از طرح دغدغه‌های واقعی خود محروم شوند.

هم‌زمان دو نظرسنجی انجام‌گرفته از سوی دانشگاه‌های ‌هاروارد و جورج تاون نشان داد که مردم آمریکا خواستار یک مناظره جامع هستند و آن را یک فرایند تأثیرگذار برای انتخاب رئیس‌جمهور می‌دانند. در واکنش به این دو تحقیق، به ترتیب رهبران وقت کمیته‌های دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه، از تأسیس کمیسیون مناظره‌های انتخاباتی حمایت کردند. به همین ترتیب کمیسیون مناظره‌های ریاست‌جمهوری در ۱۹ فوریه ۱۹۸۷ در منطقه کلمبیا به‌عنوان یک سازمان غیرانتفاعی تأسیس شد تا مباحث و مناظره‌های بین نامزدها را نظم دهد.

مدیران کمیسیون

درحالی‌که تا سال ۱۹۸۹ رهبران دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه این کمیسیون را اداره می‌کردند، در این سال حاکمیت این دو حزب در این کمیسیون پایان یافت. یکی از شروط اصلی جذب اعضای جدید برای این کمیسیون، داشتن دیدگاه ملی بود و دیدگاه حزبی در آن جایی نداشت. بر همین اساس، در ۳۰ سال اخیر هیچ‌کدام از اعضای برجسته دو حزب به این سازمان راه نیافته‌اند و بیشتر اعضای این کمیسیون درحال‌حاضر افرادی هستند که داوطلبانه در آن خدمت می‌کنند.

در ترکیب هیئت فعلی این کمیسیون، علاوه بر اعضای پایه‌گذار، این نام‌ها نیز دیده می‌شوند: «جان دانفورد» سناتور سابق، «چارلز گیبسون» از اعضای سابق شبکه ABC، «جان گریفین» مدیر اجرائی کمپانی ال‌ال‌سی، «جین هرمن» مدیر اجرائی مرکز مطالعات بین‌المللی ویلسون، «آنتونیو هرناندز» مدیر اجرائی بنیاد جامعه کالیفرنیا، کشیش «جان جنکینز» مدیر دانشگاه نوتردام، «جیم لرر» سردبیر سابق بخش خبری شبکه «پی‌بی‌اس»، «نیوتون مینوو» مشاور ارشد ال‌ال‌پی، «ریچارد پارسونز» مشاور ارشد یکی از شرکای کمپانی ال‌ال‌سی و سناتور سابق و «کنت وولاک» مدیر سابق مؤسسه دموکراتیک ملی برای امور خارجی.

روش تأمین سرمایه

این کمیسیون حق دریافت هیچ پولی از سوی دولت یا احزاب سیاسی ندارد و در واقع وجه آن هر چهار سال یک ‌بار از سوی شبکه‌هایی که میزبان این مناظره‌ها هستند، تأمین می‌شود؛ با‌این‌حال این شبکه‌ها در تعیین شکل مناظره‌ها نقش چندانی ندارند و تعیین شکل مناظره‌ها بر عهده رأی‌دهندگانی است که دیدگاه غیرحزبی دارند و هدف این برنامه‌ها نیز تأمین همین هدف است که مناظره‌ها یک‌‌سویه و یک‌جانبه نشود و از هیچ نامزدی حمایت نکند.