واژگونی اتوبوس حامل نخبگان عمدی بود؟
فاجعه واژگونی اتوبوس حامل دانش‌آموزان مدرسه فرزانگان کرمان بیش از آن است که بتوان نام حادثه و تصادف بر آن نهاد.
خبرآنلاین: فاجعه واژگونی اتوبوس حامل دانش‌آموزان مدرسه فرزانگان کرمان بیش از آن است که بتوان نام حادثه و تصادف بر آن نهاد.
پیشینه این‌گونه فجایع حکایت از آن دارد که فارغ از چرایی و چیستی حرکت خودروهای حتی با بیش از 70 سال قدمت در راه‌های کشورمان، در مواردی زدوبند بین دارندگان و رانندگان وسایط نقلیه عمومی از رده‌خارج و مسئولان اجاره‌کننده آن وسایل، مانع از به گورسپاری ارابه‌های مزبور شده و این ممانعت به ازدست‌رفتن جان‌های شریف کثیری از انسان‌ها انجامیده است.
داستان سوانح رانندگی در راه‌ها و جاده‌های کشورمان به‌قدری غم‌انگیز است که از وقوع نوعی تراژدی ملی روایت می‌کند.در این میان سوانحی از جمله واژگونی ارابه‌های حامل المپیادی‌ها، خبرنگاران، سربازان و... که سریالی بوده و شبه‌عمدبودن آنها تداعی معانی می‌شود، شبهه‌ناک به نظر می‌رسد.
تداوم فجایع ترافیکی دلایل زیادی دارد، اما در میان این دلایل، عامل مخاطره اخلاقی، مهم‌ترین است. این ضدهنجار فرهنگی بدبختانه با ما عجین شده است؛ چراکه مثلا در همین مورد، مسئولان مدرسه‌ای که دانش‌آموزان را سوار ارابه ترمزبریده می‌کنند در حقیقت غم و دغدغه راکب‌بودن فرزندانشان را ندارند، دیگران (غیرفرزندان) هم چه غم و چه باک!
مصداق مخاطره اخلاقی مزبور را البته نمی‌توان به زد و بند احتمالی مورد اشاره تقلیل داد؛ زیرا زنجیره تأمین از خط خارج شده‌ای مرکب از حلقه‌هایی اعم از خودروسازان و قطعه‌سازان و جاده‌سازان و راهوران و ترابران تا دادستان و فرماندار و استانداری که بعد از مرگ سهراب یادشان به نوش‌دارو می‌افتد و با انجام مصاحبه‌های سریالی از تشکیل پرونده و رسیدگی عاجل و بگیر و ببند و... بر زخم بازماندگان و وجدان‌های بیدار مردمان نمک می‌پاشند را در بر می‌گیرد.
فاجعه‌ای که پنجشنبه گذشته در جاده ماهان-کرمان روی داد و شوربختانه تعدادی از دانش‌آموزان نخبه عزیزمان را به کام مرگ برد، نه اولین در نوع خود است و نه اگر تن به پیشگیری داده نشود، آخرین خواهد بود. جا دارد مسئولان امر از درشت تا ریز را بدون فرافکنی و مسئولیت‌گریزی به وظیفه ذاتی خود تن در دهند و با روش‌های علمی از جمله مهندسی معکوس به آسیب‌شناسی و موردکاوی روی آورند و براساس نتایج حاصل، راهکارهای راهبردی و اجرائی ارائه دهند و اجرای بی‌چون و چرا و بدون اغماض آن راهکارها را نصب‌العین خود قرار دهند.
در این میان نباید فراموش کنیم که ما از جمله رکوردداران جهانی تصادفات رانندگی هستیم و خیلی زشت است که گینس از ما در این موارد یاد کند. ازاین‌رو مسئولانی که غم منافع ملی دارند باید بدانند که این بی‌بندوباری و بی‌مبالاتی در امر راهوری و ترابری نه‌تنها از ما کشته و مصدوم و معلول بی‌شمار به جای می‌گذارد و فجایع انسانی می‌آفریند، بلکه تصویری از کلان ناترازی در فاصله‌گیری ما از هنجار و روی‌آوری به ناهنحار را در اذهان دیگران ترسیم می‌کند.
نظر کاربران
نمی دانم چرا با جان انسان‌ها بازی می شود درکنار مسائل اقتصادی تصادفات را هم باید به گزینه ها اضافه کرد
چرا هیچ ایمن سازی نمیشه تاکی باید ازاین حوادث پیش بیاد خدا به بازماندگان صبر بده گرونی واقتصاد خراب واین جور اتفاقها خیلی سنگینه😶😶😶🥺🥺🥺
اینجا بی ارزش ترین ها جان آدمی است
باید ماشین نو وارد بشهتا ماشین های قدیمی از دور خارج بشه.در نهایت همه این شرایط تقصیر مسیولان است که باعث مرگ هموطنان میشوند
تو این مملکت جون آدمیزاد اصلا مهم نیست.
متاسفانه چندروزپیش درجاده اتوبوسی رادیدم که پرازسربازوطن بودکه باآن جابجامیشدندویقینابیش از۵۰سال داشت.چرا۴۰نفرجوان سربازوامیدوطن وخانواده هابایستی بااین ارابه های پیروفرسوده درجاده هاجان برکف گرفته ورفت وآمدکنندچرانبایدبهترین اتوبوسهامورداستفاده این عزیزان قرارنگیرد چه کسی گفته سربازبایدسختی بکشدتاپخته شودخامی.
وقتی واردات آزاد نمیکنید میشه همچین فاجعه دردناکی
ایران قتلگاه انسان هاست
چرا هیچکس به داد دل مظلوم ایران نمیرسه، ،،،،،،،،،،سرباز.....دانش آموز ......دانشجو......بقیه رو بی خیال مسئولیت با خودشون