فرزانه توسلی: الگویم عابدزاده بود

هفته نامه همشهری جوان - بهناز سعیدی: شاید اگر خوش شانس بود و بازی تیم ملی در فینال پخش می شد، او را قهرمان تیم ملی می دانستند. فرزانه توسلی، دروازه بان تیم فوتسال آنقدر جلوی ژاپن توپ گرفت و شوت های محکم آنها را دفع کرد که همه دخترهای تیم می گفتند اگر نبود، قهرمان نمی شدیم. گفتگوی ما با فرزانه توسلی را بخوانید.


چرا دروازه بانی؟

- با پسرعمو و برادرم بازی می کردم و علاقه زیادی به بازی آقای عابدزاده داشتم و یکی از دلایلی که به سمت دروازه بانی کشیده شدم، ایشان بودند چون آن زمان ها بازی هم می کردند. از سال ۷۹ که فوتسال بانوان درست شد، من هم شروع کردم و از سال ۸۲ هم عضو تی ملی بودم.

به فوتبال علاقه نداشتید که بخواهید آن را ادامه بدهید؟

- خیلی بعد از آن موقع که من وارد فوتسال شدم، فوتبال خانم ها آمد و ما هم چون قبل از آن در فوتسال مشغول بودیم به همین رشته ادامه دادیم. واقعیت هم این بود که مقام و قهرمانی در فوتسال بیشتر از فوتبال است.

تیم قبل از مسابقات چقدر تمرین داشت؟

- ما تقریبا یک سال و نیم در اردو بودیم، مخصوصا این اواخر اردوها خیلی فشرده بود و مدت زیادی دنبال می شد. در همین بین ما تورنمنت روسیه و سه بازی دوستانه داخل ایران با ازبکستان و چند بازی دوستانه با تیم های داخلی هم داشتیم.

بازخورد تیم های دیگر و تماشاچیانی که برای دیدن بازی می آمدند، چطور بود؟

- واقعا سفارت ایران آنجا خیلی از ما حمایت کرد و تماشاگران خیلی خوب بودند و ما اصلا احساس غربت نکردیم. آنقدر ایرانی مخصوصا در بازی فینال آنجا برای تشویق بودند که حس می کردیم در ایران بازی می کنیم. تیم های شرق آسیا هم نسبت به ما شناخت داشتند چون در دوره قبل نیاب قهرمان آسیا شده بودیم و آنها نگاه ویژه ای به تیم ما داشتند.

نکته جالب یا عکس العمل خاصی نبود که در ذهن شما مانده باشد؟

- چرا، برای مردم مالزی که خودشان مسلمان هستند خیلی جالب بود که بازیکنان آنها بی حجاب بازی می کردند و ما با پوشش کامل بودیم، پوشش در آنجا هم خیلی بازتاب داشت.

تیمی نبود که قبل از بازی با آن، استرس بگیرید؟

- در بازی های ضربدری و فینال که با تایلند و ژاپن داشتیم، استرس روی تیم خیلی زیاد بود. هر دو واقعا از تیم های برتر آسیا هستند، خصوصا در بازی های ضربدری می دانستیم که اگر ببازیم برای سوم و چهارمی می رویم و حتی ممکن است مقام سوم را هم از دست بدهیم. در بازی فینال هم چون همه برای قهرمانی هم قسم شده بودیم، گفتیم یک گام بیشتر تا موفقیت نمانده است و خدا را شکر توانستیم محکم قدم برداریم و قهرمان شویم.

چقدر دروازه بانی در این مسابقات سخت بود؟ بازیکنی بود که شما نسبت به او نگران باشید؟

- واقعیت این است که گلری یک پست خیلی حساس است. اگر در شرایط بازی، بازیکنان توپی را از دست بدهند شاید خیلی به چشم نیاید، اما وقتی گلری یک گل بد می خورد شاید تا چند روز بعدش همه بگویند آن گل باعث شد ببازیم و نتیجه نگریم؛ برای همین، پست واقعا حساس و سختی است و من خودم قبل بازی ها تمام هدفم این بود که آنجا بروم و بهترین گلر شوم. خوشبختانه یا متاسفانه انتخاب بهترین گلر نداشتیم ولی همه می گفتند که اگر انتخاب بهترین گلر وجود داشت، حتما انتخاب می شدم اما خب جزو پنج بازیکن برتر بودم.

چرا بهترین گلر را انتخاب نکردند، دلیل خاصی داشت؟

- نمی دانم. آنجا هم که خیلی از مسئولان و کادر ما دلیلش را سوال کردند گفتند که جایزه اش را نداریم در صورتی که بهترین بازیکن، خانم گل و حتی بازیکن اخلاق هم انتخاب کردند. من در کل تورنمنت فقط سه گل خوردم.

شما چند سال تان است؟

- من متولد ۶۵ هستم و تقریبا وارد ۲۹ سالگی شده ام.

چقدر به آینده تیم و حضور خودتان در آن امید دارید؟

- الان نصف تیم باتجربه و نصف تیم کم تجربه هستند و جوان ها هم کنار باتجربه های تیم خیلی زحمت کشیدند و فکر می کنم این تورنمنت کسب تجربه برای بازیکنان جوان تیم بود. بازی در تیم و در کل فوتسال سن ندارد و تا وقتی که بازیکن آمادگی بدنی دارد، می تواند حضور داشته باشد. اگر قرار باشد ما به مسابقات جهانی گواتمالا برویم، باید واقعا برنامه های ویژه ای برای تیم در نظر گرفته شود.


الان انتظارات از این تیم خیلی بالا رفته است و خدای نکرده اگر در جام جهانی نتیجه ای را که مد نظر مسئولان است نگیریم، مطمئنا این قهرمانی زیر سوال می رود و همه از این تیم انتقاد می کنند. باید بازی های تدارکاتی بیشتری برای ما در نظر بگیرند و آسیا برای ما فتح شده است، این تیم باید جهانی شود و بازی هایی با اسپانیا، پرتغال و تیم های اول جهان برای تیم ترتیب داده شود و اگر این اتفاق بیفتد، پتانسیل این را داریم که در جهان هم حرفی برای گفتن داشته باشیم.

پس نسبت به حریف های خارج از آسیا و جهانی هم شناخت دارید؟

- بله. دو سال جام هانی آزمایشی یک بار در اسپانیا و یک بار در پرتغال تیم اعزام شد که یک بار مقام ششم و یک بار مقام پنجم را به دست آوردیم.

استقبال از تیم چطور بود؟

- راستش دو سال پیش که از کره آمدیم، استقبال خیلی بیشتر بود. فکر می کنم چند نفر از مسئولان فدراسیون و خانواده های بچه ها در فرودگاه بودند. از ارگان های دیگر و وزارت ورزش کسی نبود. حتی ما فکر می کردیم مردم عادی بیایند چون بالاخره شنیدیم خبر قهرمانی در داخل ایران انعکاس داشته و انتظار داشتیم استقبال خیلی پرشورتر باشد و خیلی جا خوردیم.

در فضای مجازی چه بازخوردهایی می گیرید؟

- همیشه قبل از اینکه تیم اعزام شود، هیچ کس سراغی از آن نمی گیرد ولی وقتی یک تیم نتیجه می گیرد و برمی گردد، همه می خواهند به نحوی خودشان را به آن تیم بچسبانند. خدا را شکر الان بله، ولی قبلش این حمایت ها اصلا نبود. می توانم بگویم این فقط مختص تیم ما نیست و ورزش خانم ها کلا مظلوم واقع شده است چون با تمام مشکلات بهترین مقام ها را هم کسب کرده اند.

شما در چه باشگاهی بازی می کنید؟

- امسال دومین سالی است که عضو تیم دانشگاه آزاد هستم. آقای دادکان یکی از مدیران خیلی خوب ورزش ما هستند. پارسال که برای اولین بار با ایشان قرارداد بستیم، به همه تعهدهایشان عمل کردند و تا جایی که امکان داشت بهترین امکانات را برای تیم فراهم کردند. ما الان تنها تیمی هستیم در فوتسال بانوان ایران که تقریبا سه ماه است تمرین های باشگاهی خودمان را شروع کرده ایم در حالی که خیلی از تیم ها هنوز قرارداد بازیکنانشان را هم نبسته اند.


چقدر دستمزد می گیرید؟

- ۲۰ میلیون.

بعد از بازگشت تیم به ایران درباره پاداش صحبتی نشده است؟

- نه، واقعیت این است که گفتند ولی اینکه چقدر می خواهند بدهند و چگونه تقدیر کنند، حرفی زده نشده است. اتفاقا در پایگاه خبری فوتسال که نگاه کردم مصاحبه آقای عابدزاده را دیدم که گفتند باید واقعا از این ورزشکاران حمایت شود و حتی گفته بودند باید به تک تک شان یک آپارتمان بدهیم و این کوچکترین جیزی است که می توان با آن از این تیم تقدیر کرد. ما ۳۰۰ دلار پاداش گرفتیم که آنقدر کم بود که حتی آقای عابدزاده هم از این موضوع تعجب کرده بودند. البته قرار شده داخل ایران تقدیر شود.

و کاپیتانی که نتوانست همراه تیم باشد.

- خانم اردلان سال هاست در تیم زحمت کشیدند و حق شان بود که آنجا حضور داشته باشند و در این قهرمانی سهیم باشند. یک بازیکن خیلی تاثیرگذار بودند و خیلی می توانستند در این تورنمنت به ما کمک کنند و وقتی به اردوها آمدند، آنقدر آمادگی شان بالا بود که همه ما می دانستیم با حضور ایشان حتما موفق خواهیم بود ولی به خاطر دلایل شخصی که برای شان پیش آمد نتوانستند حضور داشته باشند و امیدوارم این مشکل حل شود.