۱۱ موسیقیدان فوق‌العاده‌ای که در دهه‌ی اخیر از دست دادیم

برترین‌ها: موسیقیدان‌های واقعی اغلب بخشی از وجود خود را در کارهایشان وارد می‌کنند که برای طرفداران آن‌ها بسیار آشنا و قابل درک است. بدین ترتیب، گاهی اوقات از آهنگ‌ها و اشعار این موسیقیدانان می‌توان حتی مرگ آن‌ها را نیز پیش‌بینی کرد.

در بهترین زمان‌ها، دنیا پس از شنیدن موسیقی آن‌ها به مکانی پرنورتر و جذاب‌تر تبدیل می‌شود و وقتی که این دنیای فانی را ترک کنند، آن احساس نیابتی بین طرفدار و هنرمند در نتیجه این نقصان از بین می‌رود. در حالی که موسیقی برای نسل‌ها زنده باقی می‌ماند، می‌خواهیم نگاهی بیندازیم به هنرمندان بزرگ عرصه موسیقی که در یک دهه اخیر از دستشان دادیم.

این هنرمندان نه تنها مرز‌های موسیقی را درنوردیدند بلکه رویکرد‌های منحصربفرد ترانه‌سرایی را به طرفداران خود معرفی کردند که باعث الهام گرفتن موسیقی مدرن به نحوی که امروزه می‌شناسیم شدند. اگر چه ممکن است برخی از دوست داشتنی‌ترین چهره‌های درگذشته دنیای موسیقی در این فهرست جای نگیرند، اما این به معنای تاثیر نداشتن آن‌ها در اعتلای موسیقی نبوده است.

۱۱. چاک بری

تاریخ تولد: ۱۹۲۶

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۷

این فهرست را با پدرخوانده بی‌چون و چرای موسیقی راک اند رول آغاز می‌کنیم. با اطمینان می‌توان گفت که اگر چاک بری (Chuck Berry) نبود، موسیقی راک به معنایی که امروزه می‌شناسیم وجود خارجی نداشت. سبک نواختن گیتار او به مدلی محبوب در میان گیتاریست‌های راک در سراسر جهان تبدیل شد.

همچنین بری به عنوان موسیقیدانی متفاوت شناخته می‌شد که علاوه بر اجرا، خود ترانه‌هایش را می‌نوشت. از Rock and Roll Music تا Johnny B Goode، چاک بری موهبتی طبیعی برای داستان‌سرایی از طریق موسیقی و تبدیل آهنگ‌های بیروح راک اند رول به آثار ادبی پرجزییات داشت. بدین ترتیب سبک موسیقی او تاثیری عمیق بر گروه‌های موسیقی بیتلز و رولینگ استونز گذاشت، که هر دو برخی از کار‌های بری را اجرا کرده یا از آن‌ها تقلید کردند.

او همچنین در به جا گذاشتن میراثی ماندگار از خود غفلت نکرده و در کنار اجرا تا بعد از ۸۰ سالگی، آخرین آلبومش با نام Chuck را تنها مدت کوتاهی قبل از مرگش ضبط کرد که مدتی پس از مرگ منتشر شد. اگر چه همه الویس پریسلی را سلطان راک اند رول می‌شناسند، اما چاک بری پیشگام این سبک از موسیقی بود که راه برای دیگر هنرمندان مشهور این سبک باز کرد.

۱۰. گلن فری

تاریخ تولد: ۱۹۴۸

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

گروه موسیقی The Eagles از آن گروه‌هایی است که حوزه قلمرو آن‌ها فراتر از یک ژانر خاص است. با ترکیبی از موسیقی‌های راک، پاپ، کانتری و آر اند بی، این گروه در طی ۹ سال ابتدایی فعالیت خود به اوج موسیقی رسید و در مرکز این گروه دوست داشتنی کسی نبود جز موسس آن، گلن فری (Glenn Frey).

در کنار درامر و آهنگ‌نویس گروه، دان هنلی، فری یکی پس از دیگری ترانه‌های مشهور و موفق گروه را در دهه ۱۹۷۰ می‌نوشت. آهنگ‌هایی مانند Take It Easy، New Kid in Town و Tequila Sunrise تنها چند نمونه از استعداد خارق‌العاده فری در بازی با کلمات هستند. جدای از اشعار، فری شنوایی بی‌نظیری برای درک ملودی داشت.

در حالی که شاید مخاطب ضرورتاً با آهنگ ارتباط برقرار نکند، رویکرد فری به نوشتن ملودی‌ها می‌توانست بی‌تفاوت‌ترین مخاطبان را به گریه بیندازد.

میراث گلن فری نه تنها در دنیای موسیقی ماندگار شده بلکه هنرمندانی که رویکردی مشابه را در زمینه ترانه‌سرایی در پیش گرفتند نیز تحت تاثیر عمیق خود قرار داد. تاثیر او را می‌توان در بسیاری از موسیقی‌های سبک کانتری مشاهده کرد که با داستان‌هایی ساده که گروه The Eagles در دوران اوج خود اجرا می‌کردند شبیه هستند. حتی تور‌های امروزی گروه The Eagles نیز تجلیلی از موسیقی بی‌نقص و جذابی است که گلن فری به دنیای راک بخشید.

۹. پرینس

تاریخ تولد: ۱۹۵۸

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

پرینس (Prince) در تمام دوران فعالیت حرفه‌ای خود یک شخصیت متفاوت و غیرمعمول در دنیای موسیقی بود که از صحنه موسیقی محلی مینیاپولیس آمده و به خاطر ترکیب سبک‌های موسیقی و ایجاد یک بسته موسیقی تروتمیز شناخته می‌شد.

وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، پرینس واقعاً یک نابغه در عرصه موسیقی بود با مخزنی بی‌پایان از آهنگ‌های کلاسیک، از درمانده کنندگی ۱۹۹۹ تا بمب Purple Rain و آلبوم مشهور و افسانه‌ای Sign o' the Times. حتی زمانی که از انظار عمومی محو شد نیز پرینس از هنرمند بودن دست برنداشت.

او همچنان به تجربه کردن موسیقی‌های مختلف مانند جاز و موسیقی اکسپریمنتال ادامه داد. وقتی که عرصه موسیقی می‌خواست کنترلش را در دست بگیرد، پرینس سلاح‌هایش را برداشته و به جنگ استودیو برادران وارنر رفت تا اطمینان حاصل کند که بر روی موسیقی که تولید کرده بود کنترل کامل داشته باشد.

تاثیر پرینس را می‌توان به وضوح در موسیقی آر اند بی امروز دید. ماهیت احساسی هنرمندانی مانند برونو مارس و دِ ویکند (The Weeknd) بدون شک طیف‌هایی از Purple On را همراه خود دارند در حالی که هنرمندانی مانند جانل مونی (Janelle Monae) و آلیسیا کیز در مورد مهارت موسیقایی بی‌نظیر پرینس و تاثیرپذیری خود از آن بار‌ها سخن گفته‌اند.

دهه ۸۰ به عنوان دوران طلایی خوانندگان موسیقی پاپ شناخته می‌شود، اما پرینس به همه ما ثابت کرد که یک هنرمند واقعی چگونه تولید اثر می‌کند.

۸. چستر بنینگتون

تاریخ تولد: ۱۹۷۶

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۷

وقتی که در جولای ۲۰۱۷ جنازه بی‌جان چستر بنینگتون (Chester Bennington) در خانه‌اش در کالیفرنیا پیدا شد، طرفداران گروه لینکین پارک (Linkin Park) به معنای واقعی کلمه دیوانه شدند. پزشک قانونی به این نتیجه رسید که خواننده اصلی گروه دست به خودکشی زده است.

او زمان مرگ تنها ۴۱ سال سن داشت. در روز ۲۶ می‌همان سال، بنینگتون اجرایی داشت که هیچ شباهتی به دیگر اجراهایش در طول دوران فعالیتش نداشت. نزدیکترین دوستش، کریس کورنل، که خواننده اصلی گروه موسیقی Soundgarden بود در قبرستان در لس آنجلس به خاک سپرده شد.

چستر در سخنرانی برای حاضران چنین گفت: «اسم من چستر است. من این افتخار بزرگ را داشتم که دوست کریس باشم و به عنوان یکی از اعضای خانواده‌اش کنارش باشم» و پس از آن صدای دیگر اعضای گروه بلند شد.

چستر بنینگتون در اوایل دهه ۲۰۰۰ به عنوان صدایی غنی در یکی از بهترین گروه‌های موسیقی راک برای خود نامی دست و پا کرده و از طریق جیغ‌هایی مملو از خشم احساسات درونی خود را بروز می‌داد، اما روز مرگ کورنل صدای او متفاوت بود: محزون، شکننده و غم‌انگیز. کمتر از دو ماه بعد، این بار نوبت به عزاداری برای خود بنینگتون رسید.

او با حلق‌آویز کردن خود به زندگی‌اش پایان داد، درست یک هفته قبل از آنکه قرار بود گروه تور آمریکای شمالی خود را آغاز کند. وی همواره در مورد مشکلاتش با اعتیاد و افسردگی صحبت می‌کرد، اما حتی کسانی که نزدیکش بودند نیز از خودکشی او شوکه شدند.

۷. رانی جیمز دیو

تاریخ تولد: ۱۹۴۲

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۰

یکی از بزرگ‎ترین فقدان‌های دهه اخیر در عرصه موسیقی، مرگ رانی جیمز دیو (Ronnie James Dio) به عنوان یکی از پیشگامان عرصه موسیقی متال و هوی متال بود. او کار خود را با تشکیل گروه Elf آغاز کرد، اما بعد‌ها در کنار ریچی بلکمور گروه موسیقی متال Rainbow را تشکیل داد.

علیرغم اندام بسیار ریزش، دیو به خاطر صدا و ظاهرش به سرعت جلب توجه می‌کرد با صدایی که بسیاری از خوانندگان موسیقی راک را شرمنده خود می‌ساخت. مدت کوتاهی بعد از تشکیل گروه Rainbow، دیو به گروه Black Sabbath پیوست و این گروه را از رکودی که پس از رفتن آزی آزبورن، خواننده افسانه‌ای موسیقی متال، از گروه به آن دچار شده بودند رهایی بخشید.

در تمام مدت همکاری‌اش با این گروه و حتی زمانی که خود به تنهایی شروع به کار کرد، دیو به یکی از تاثیرگذارترین چهره‌ها در موسیقی متال مدرن تبدیل شد. در کنار صدا، دیو با تم‌های تاریک و داستان‌های افسانه‌ای که در اشعارش جریان داشت به شکل‌گیری هارد راک کمک کرد.

برخی بر این باورند که وی در ابداع ژست انگشتی موسوم به «شاخ‌های شیطان» که به ژستی مترادف با موسیقی راک در کل تبدیل شد نقش اساسی داشته است. جدای از آثار خارق‌العاده‌اش، بسیاری از موسیقیدانان دیو را به عنوان یک نابغه در این صنعت به یاد دارند.

بدین ترتیب به خاطر موسیقی‌های فوق‌العاده‌ای که برای طرفداران موسیقی متال از خود به جای گذاشت، هیچ کس هنوز هم این مرد کوچک را فراموش نکرده که با تمام اطرافیان و همکارانش رفتار انسانی داشته و سعی در کمک به آن‌ها داشت. به همین دلیل بسیاری بر این باورند که در کنار داشتن صدایی حیرت‌انگیز، دیو یک انسانی واقعی بوده که فراتر از یک اجرا کننده موسیقی خوب است.

۶. جرج مایکل

تاریخ تولد: ۱۹۶۳

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

سال ۲۰۱۶ سال صفر و سال بسیار بدی برای صنعت موسیقی و دوستداران این عرصه بود و مرگ جرج مایکل (George Michael) بدترین گزینه برای به پایان بردن این سال جهنمی بود. او خواننده‌ای بود که به معنای واقعی کلمه بازار موسیقی راک و پاپ را دگرگون ساخت. همه ما به یاد داریم که از همان کودکی با شور و شعف آهنگ‌هایی را از او زمزمه می‌کردیم.

او یک استعداد ذاتی و طبیعی برای ملودی داشت، ترانه‌هایش را خودش می‌نوشت، شخصیتی کاریزماتیک داشت، بخشنده بود و مهم‌تر از همه اینکه یکی از تاثیرگذارترین و منحصربفردترین صدا‌های عصر مدرن را داشت. با بالا رفتن سن همگی رفته رفته از خوانندگان مورد علاقه خود در جوانی دور می‌شوند، اما این قانون در مورد جرج مایکل صدق نمی‌کرد، زیرا مایکل همواره در حال نوآوری بود.

علیرغم دو دهه فعالیت در اوج موفقیت، در سال‌های منتهی به مرگش، مایکل با مشکلاتی مانند اعتیاد و افسردگی گریبانگیر بود، اما این مشکلات باعث نشده بود که کسی از بازگشت خلاقانه وی ناامید شود، اما حتی با عدم تولید آهنگ‌های جدید نیز شهرت و اعتبار مایکل از بین نمی‌رفت. جرج مایکل در زندگی شخصی‌اش نیز انسانی فوق‌العاده بود به طوری که بسیاری از کار‌های انساندوستانه و خیرخواهانه‌اش تنها پس از مرگش برای همگی عیان شدند.

۵. لئونارد کوهن

تاریخ تولد: ۱۹۳۴

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

یک خداحافظی کوتاه. چند جمله، اما با کلماتی در اوج شفافیت، سادگی و زیبایی. شاید شما نیز نامه لئونارد کوهن (Leonard Cohen) به زنی که روزگاری شیفته‌اش بود، ماریان ایهلن، را که در رختخواب مرگش نوشته بود خوانده یا شنیده باشید. او شنیده بود که معشوق گذشته‌اش در حال مرگ است و دو ساعت بعد نامه‌ای به او نوشت و در آن گفت که او نیز پیر شده و بدنش دیگر توان ادامه دادن ندارد.

او البته از قبل نیز نامه‌هایی برای معشوق خود نوشته بود، در آهنگ‌هایی مانند So Long, Marianne و Bird on the Wire. اما این بار چنین نوشت: «خوب می‌دانم که آنچنان فاصله کمی از تو دارم که اگر دستت را دراز کنی، فکر می‌کنم بتوانی دستم را بگیری». یکی از دوستان ایهلن که در بالین مرگش همراه او بود ادعا کرده که وی قبل از مرگ دستش را دراز کرده بود.

لئونارد کوهن خواننده و ترانه‌سرایی بسیار تاثیرگذار بود که آثارش بیش از نیم قرن طرفداران عرصه موسیقی را شیفته خود کرده بود. او یکی از بزرگترین و موثرترین موسیقیدانانی بود که در دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ به دنیای موسیقی معرفی شدند. تنها باب دیلن بود که تاثیری بیش از او بر نسل موسیقیایی خود گذاشت و شاید تنها پل سیمون و جونی میچل بودند که به عنوان یک شاعر ترانه‌سرا به جایگاهی مشابه او دست یافتند.

صدای تاثیرگذار و متفاوت کوهن، در کنار الگوی گیتار نایلونی و همخوانی یونانی پشت صدای او آهنگ‌هایی هیجان‌انگیز در مورد عشق و عرفان، جنگ و صلح، اکستازی و افسردگی تولید می‌کرد. او یکی از معدود موسیقیدانانی بود که حتی در ۸۰ سالگی نیز آهنگ‌هایی پرفروش می‌ساخت.

۴. تام پتی

تاریخ تولد: ۱۹۵۰

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۷

بسیاری بر این باورند که تام پتی (Tom Petty) یکی از پیشگامان موسیقی راک است، اما این مرد چیزی فراتر از آن بود. همانند موسقیدانان هم عصر خود از جمله بروس اسپرینگستین، پتی کار خود را به عنواون بچه‌ای از طبقه کارگر آغاز کرد. اما وقتی به سن ۳۰ سالگی رسید، پتی نام خود را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین خواننده-ترانه‌سرا‌های تمام تاریخ به ثبت رساند.

او همچنین با بی‎عدالتی‌هایی که در صنعت موسیقی وجود داشت مبارزه می‌کرد. وقتی که هزینه تولید و ضبط آهنگ‌ها افزایش یافت، پتی تاکید داشت که موسیقی او نباید خارج از توان پرداختی طرفداران وفادارش باشد. همزمان که به تولید آهنگ ادامه می‌داد، کوهن مهارت‌های ترانه‌سرایی‌اش را صیقل می‌داد.

اگر چه پتی در دهه ۱۹۷۰ به شهرت رسید، اما بهترین و موفق‌ترین آثار او در دهه ۱۹۹۰ تولید شدند و بدین ترتیب بود که وی به یکی از شناخته‌شده‌ترین و محبوب‌ترین شخصیت‌ها در صنعت موسیقی تبدیل شد. اگر چه پتی دیگر با ما نیست، اما میراث او به عنوان یک پسربچه در خانواده‌ای کارگر اهل فلوریدا که به قلب توده‌های مردم دنیا راه یافت فراموش نشدنی است.

۳. جرج مارتین

تاریخ تولد: ۱۹۲۶

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

شاید بتوان جرج مارتین (George Martin) را نادیده‌گرفته‌شده‌ترین تک چهره دنیای موسیقی دانست، مردی که اغلب از او با لقب «پنجمین بیتل» یاد می‌شود و این لقب بی‌دلیل و بی‌مسما به او داده نشده است. او در دوران فعالیت گروهش، Fab Four، همواره نقش تهیه کننده گروه را داشت.

سبک تولید او بسیار منحصربفرد بود و با دانش موسیقایی‌اش حتی آثار گروه بیتلز را نیز تحت تاثیر قرار داد. او که با سبک موسیقی کلاسیک آشنایی کامل داشت تنظیم ارکستری بسیاری از آهنگ‌های موفق گروه بیتلز مانند Eleanor Rigby و I Am The Walrus را بر عهده داشت.

در حالی که لنون و مک کارتی ترانه‌سرایی بسیاری از آهنگ‌های موفق گروهو را بر عهده داشتند، قدرت تنظیم جرج مارتین به پالایش موسیقی گروه و ایجاد پکیجی که دلخواه طرفداران موسیقی بود کمک بسیاری کرد. در واقع مارتین موسیقی تولید شده توسط اعضای گروه را گرفته و آن را به چیزی فراتر از موسیقی گوش‌نواز تبدیل می‌کرد.

۲. لمی کیلمیستر

تاریخ تولد: ۱۹۴۵

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۵

لمی کیلمیستر (Lemmy Kilmister) خواننده اول گروه هارد راک Motorhead بود که در طول سه دهه فعالیت موسیقایی به شکل‌گیری ویژگی‌های سبک موسیقی متال کمک بسیاری کرد. همچنین او دارای صدایی شبیه غریدن بود که به استاندارد دیگر خوانندگان اصلی گروه‌های متال مانند جیمز هتفیلید گروه متالیکا تبدیل شد.

هم او بود که استفاده از صدا‌های خشن و گوشخراش را در موسیقی متال باب کرد. وی در شرایطی که یک سبک موسیقی شلوغ را داشت به تمام این دستاورد‌ها دست یافت. او یک خواننده متال بود، اما خود را متال هِد نمی‌دانست. لمی خود را یک طرفدار راک اند رول می‌دانست که موسیقی او نیز در همین سبک بود، اما با صدایی بلندتر و خشن‌تر.

وی بدون این که بداند جماعت و فرهنگی فرعی از طرفداران متال را به خاطر ظاهر، سبک و صدای خود ایجاد کرده بود. در روزگاری که راک استار‌ها با بالا رفتن سن از موفقیت و شهرت فاصله می‌گرفتند، لمی تا پایان عمر همچنان پرطرفدار، موفق و فعال باقی ماند.

۱. دیوید بووی

تاریخ تولد: ۱۹۴۷

تاریخ درگذشت: ۲۰۱۶

مرد ستاره‌ای. دوک لاغراندام سفیدپوش. ستوان تام. هر آنچه که دوست دارید او را صدا بزنید، اما دیوید بووی (David Bowie) از دوران فعالیت موسیقیایی خود میراثی فراموش‌نشدنی و بی‌مانند به جای گذاشته است. از همان آغاز کارش در دهه ۱۹۶۰ تا آخرین کارش با عنوان Blackstar در سال ۲۰۱۶، بووی از هر موسیقیدان هم‌عصر خود دستکم یک قدم جلوتر بود.

استعداد بی‌نظیر او در زمینه ترانه‌سرایی به بووی کمک کرد که بتواند در سبک‌های مختلف فعالیت کند، از راک و دنس راک گرفته تا موسیقی الکترونیک و آوانگارد در دهه ۱۹۹۰. بدین ترتیب بووی در دوران مختلف فعالیتش شخصیت‌های متعددی به خود گرفت، از زیگی استارداست تا همان دوک لاغراندام سفیدپوش.

اما بزرگترین جنبه حرفه‌ای دیوید بووی نترس بودن و جسارتش بود. بووی آزمایش کردن را دوست داشت و به نظر می‌رسید که از لغزش تجاری واهمه‌ای ندارد. از همان آغاز تا آلبوم و آهنگ پایانی‌اش، دیوید بووی از مرگ قریب‌الوقوع خود می‌گفت، اما در نهایت بدون ترس آن را در آغوش گرفت.

اگر چه تنها به ۱۰ موسیقیدان بزرگی که در یک دهه اخیر از دست داده‌ایم اشاره کردیم، اما نباید از نام دیگر ستارگان این عرصه مانند ویتنی هیوستون (۲۰۱۲)، بی بی کینگ (۲۰۱۵)، آرتا فرانکلین (۲۰۱۸) و مرل هاگارد (۲۰۱۶) نیز براحتی گذشت.

منبع: whatculture