مطرح ترین اشک های ورزشی ها (۲)

مجله تماشاگر: ورزش ایران و جهان در طول تاریخ صحنه های خاطره انگیز زیادی را به خودت دیده است. اشک ریختن ورزشکاران چه بعد از کسب یک موفقیت بزرگ و چه پس از یک ناکامی تاریخی از آن دست صحنه هایی است که همیشه مورد توجه علاقمندان به ورزش بوده است. در این گزارش به تعدادی از اتفاقات ورزشی اشاره شده که در نهایت منجر به جاری شدن اشک یک ورزشکار سرشناس شده است.

اشک های پله در اوج خوشحالی

مربیان و بازیکنان بسیاری پس از به دست آوردن جوایز ارزنده فوتبال گریستند اما کمتر کسی خوشحالی خود را محزون تر و در عین حال بجاتر از مهاجم جوانبرزیل در سال 1958 به نمایش گذاشت؛ بازیکنی 17 ساله که روزی بهترین بازیکن قرن شد، در فینال جام جهانی سوئد دو گل مقابل میزبان به ثمر رساند و نخستین جام جهانی را برای برزیل به ارمغان آورد.

هم تیمی های پله در حالی که او را بر روی دست گرفته و به بالا پرتاب می کردند، ورزشگاه را دور زدند؛ پله ای که نمی توانست خودر ا کنترل کند و اشک ریزان بر بالای دست هم تیمی هایش به پرواز درمی آمد، خبر از طلوع ستاره ای در دنیای فوتبال می داد.

چشمان گریان نابغه آرژانتینی

ایتالیا در سال 1990 یک ماه مرکز توجه دنیای فوتبال بود. لاجوردی پوشان در نیمه نهایی میزبان آرژانتین بودندو همه ایتالیایی های دوستدار فوتبال چشم به فتح جام داشتند؛ با این همه، ستاره آرژانتینی ناپولی در ورزشگاه سان پائولو و برابر تماشاگرانی که به او عشق می ورزیدند ایتالیا را از دور رقابت ها حذف کرد.

مطرح ترین اشک های ورزشی ها (1)

آن روز عصر ایتالیایی ها پارچه نوشته هایی را برافراشته بودند که بر روی آنها نوشته شده بود، «دیه گو تو را دوست داریم اما ایتالیا پدر ماست.» اما در رم و به هنگام دیدار فینال اوضاع فرق می کرد. پس از آن که آلمان آرژانتین را یک - صفر شکست داد، هواداران ایتالیا که ستاره آرژانتینی باعث حذف تیمشان شده بود به هنگام اهدای مدال نقره به مارادونا او را هو کردند. البته مارادونا پیش از این اقدام تماشاگران و به دلیل از دست دادن عنوان قهرمانی، اشک می ریخت.

اشک های گازا بند نمی آمد

در همان جام جهانی ۱۹۹۰ در حالی که بازی انگلستان در دیدار نیمه نهایی برابر آلمان گره خورده بود و مسابقه با نتیجه یک - یک ادامه داشت، پل گاسکوئین با توماس برتولد درگیر و بلافاصله با کارت زردی از سوی داور جریمه شد. این بدان معنی بود که در صورت پیروزی انگلستان و صعود به فینال، پل گاسکوئین درمهمترین دیدار فوتبال غایب خواهد بود.

تصویر او در حالی که اشک می ریخت از به یادماندنی ترین لحظات جام های جهانی محسوب می شود. هر چند که انگلستان در ضربات پنالتی حذف شد و آلمان به فینال صعود کرد و در نهایت جام قهرمانی را به خانه برد. گاسکوئین پس از آن مسابقه گفت: «از کودکی رویای حضور در جام جهانی داشتم و در ایتالیا به این آرزویمرسیدم اما آن کارت زرد به رویایم پایان داد. آن شب نمی توانستم اشک هایم را متوقف کنم.»

گازا تنها بازیکن انگلیسی نبود که در آن رقابت ها گریه کرد. استیوارت پیرس نیز پس از هدر دادن ضربه چهارم پنالتی تیمش اشک ریخت. او که به دلیل تکل های جسورانه اش لقب روانی را داشت در کل فصل بهترین پنالتی زن تیمش بود اما در این مصاف حساس باعث ناکامی کشورش شد با صورتی خیس ورزشگاه را ترک کرد.

باره سی، برلوسکنی را هم تحت تاثیر قرار داد

فرانکو باره سی مدافع و کاپیتان اسبق تیم ملی ایتالیا که خونسردی و بی تفاوتی از سر و رویش می بارید، دو بار نقاب از چهره برداشت تا عمق احساسات خود را نشان دهد. واکنش باره سی پس از پنالتی ناموفق او در جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل که آخرین حضور او در تیم ملی ایتالیا به شمار می رفت نشان از غم تسلی ناپذیر این مدافع خوددار بود. بار دیگر در سال ۱۹۹۷ و در دیدار خداحافظی خود با میلان در سن سیرو - ورزشگاهی که دو دهه او را تشویق کرده بود - باره سی آنچنان گریست که سیلویو برلوسکنی مالک بی رحم باشگاه هم تحت تاثیر قرار گرفت.

وقتی برمه خود را مقصر دانست

در سال ۱۹۹۶ اتفاق جالبی در بوندس لیگا رخ داد؛ آندریاس برمه که روزگاری یکی از بهترن هافبک های فوتبال جهان بود، زمانی که تیم مورد علاقه اش کایزرسلاترن به بوندس لیگای ۲ سقوط کرد خود را گناهکار دانست و در همان زمین مسابقه و در آغوش رودی فولر اشک ریخت. او یک هفته بعد هم در فینال جام حذفی از زمین اخراج شد اما تیمش عنوان قهرمانی را به دست آورد.

اشک های سرمربی کره جنوب در بازی برابر ایران

در مسابقات مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا ۹۶، ایران و کره جنوبی در مصافی حساس به دیدار یکدیگر رفتند و شاگردان ری یونگ مین (سرمربی وقت کره جنوبی) در آن روز سرنوشت ساز مجبور بودند درخشش ستاره های ایرانی را تماشا کنند. چهار گل علی دایی، یک گل کریم باقری و یک گل خداداد عزیزی یکی از عجیب ترین نتایج تاریخ آسیا را رقم زد. در دقایقی که پیاپی توپ های ایران به قعر دروازه کره می غلتید، مربی چشم بادامی کره ای ها اختیارش را از دست داد و مقابل دوربین های تلویزیونی اشک ریخت. گریه ری یونگ مین، از آن صحنه هایی است که از ذهن اغلب فوتبالدوستان پاک نمی شود.

رفتار مشابه بالاک و ندود

در دیدار نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۲، میشائیل بالاک ستاره تیم ملی آلمان در آن مسابقات، دقایقی پس از دریافت کارت زردی که به معنی عدم حضور او در دیدار فینال بود، گل پیروزی بخش تیمش مقابل کره جنوبی را به ثمر رساند تا هم تیمی هایش لذت حضور در فینال را تجربه کنند.


لحظاتی پس از آنکه آلمانی ها با پیروزی زمین را ترک کردند، این حقیقت که بالاک نمی تواند در برابر برزیل به میدان برود، موجب شد تا اشک های بالاک سرازیر شود. مشابه این اتفاقات در سال ۲۰۰۳ هم رخ داد. پاول ندود که می دانست اگر یوونتوس رئال را شکست دهد و به دیدار فینال راه پیدا کند، او به دلیل دو اخطاره بودن در آن بازی حضور نخواهدداشت گل برتری تیمش را به ثمر رساند و هم تیمی هایش را به دیدار مقابل میلان راهنمایی کرد و پس از به ثمر رسیدن گل چشمانش غرق در اشک شد.

زاگالو گریه روماریو را درآورد

پس از آنکه گل های روماریو برزیل را به فتح جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا رهنمون کرد، همگان او را بهترین مکمل ریوالدو و رنالدوی ۲۱ ساله در حفظ عنوان قهرمانی چهار سال بعد می دانستند اما مرد پرتلاش خط حمله برزیل به هنگام آماده سازی جهت حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ دچار مصدومیت عضلانی شد و از آن زمان رقابتی شدید با زمان را آغاز کرد تا بتواند در ترکیب تیم ماریو زاگالو جایی داشته باشد. پاهای این فوتبالیست توان گذشته را نداشت. چشمان روماریو، یک روز پیش از اعلام اسامی تیم ملی برزیل، وقتی فهمید جایی در میان بازیگران برزیلی جام جهانی ۹۸ ندارد پر از اشک شد.

کوفور و مشت هایی که به زمین می زد

فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۹ و شکست دراماتیک بایرن برابر منچستر واقعه ای است که هیچ گاه از ذهن علاقمندان به فوتبال پاک نمی شود. فرگوسن سرمربی سابق منچستر آن قهرمانی را مدیون دوگلی است که منچستریونایتد در وقت اضافی برابر بایرن مونیخ در نوکمپ به ثمر رساند. در حالی که شیاطین سرخ از این واقعه به خوبی یاد می کنند، بازیکنانی از بایرن شب ها در حالی که عرق سرد بر تن شان نشسته با کابوس ضربه نوک پای اولگونار سولشار از خواب بیدار می شوند. واکنش بایرن مونیخ پس از شکست را می توان در رفتار ساموئل کوفور خلاصه کرد. پس از گل دوم کوفور مدافع بایرن با عصبانیت مشت بر چمن ورزشگاه می کوبید اما لحظاتی بعد اشک از چشمانش سرازیر شد.

اشک های فراموش نشدنی

بدون شک رونالدو پیش از نخستین مصدومیت جدی زانو در نوامبر ۱۹۹۹ در لباس اینتر که او را شش ماه از میادین دور کرد، بهترین بازیکن جهان محسوب می شد. این بازیکن استثنایی پس از مصدومیت طولانی در آوریل همان سال برابر لاتزیو به میدان بازگشت اما در اواسط نیمه دوم و در حضور فرناندو کوتوی پرتغالی اتفاق عجیبی رخ داد.

در آن لحظه که بعید است حالا حالاها از ذهن اهالی فوتبال برود، زانوی رونالدو به شکل وحشتناکی مصدومشد و وی در استادیومالمپیک ودر حالی که پایش را در دست گرفته بود، از درد فریاد می کشید. اشک های رونالدو در حالی که به بیرون زمین انتقال داده می شد از یادها نمی رود.

اگرچه رونالدو بعد از بهبودی با برزیل قهرمان جهان (۲۰۰۲) شد و بعدها به عضویت رئال مادرید درآمد اما بسیاری بر این باورند که رونالدو هیچ گاه رونالدوی همیشگی نشد. چشمان رونالدو یک بار دیگر آن هم به هنگام اعلام بازنشستگی خود غرق در اشک شد.

شکست پرتغال و ناراحتی رونالدو

کریستیانو رونالدو، جانشین بکام در منچستر یونایتد دیگر بازیکنی بود که ناکامی اش را باور نمی کرد و به گریه افتاد. این ستاره پرتغالی پس از شکست در فینال یورو ۲۰۰۴ برابر یونان، ناکامی برابر فرانسه در نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان و باخت منچستریونایتد مقابل آرسنال در فینال جام حذفی سال ۲۰۰۵ اشک ریخت. البته این اتفاق با احساسی دیگر پس از قهرمانی منچستر در لیگ قهرمانان اروپا سال ۲۰۰۸ رخ داد.

یکی از گرانترین بازیکنان فوتبال جهان در این باره می گوید: «برایم راحت نبود که در یازده سالگی لیسبون را ترک کنم. قبل از اینکه این تجربیات را کسب کنم هر روز گریه می کردم. در این مدت چیزهای زیادی آموختم به خصوص اینکه چگونه فشارهای جانبی را تحمل کنم. هنوز هم گاهی اوقات گریه می کنم. گاهی از روی شادی و بعضی وقت ها به دلیل ناراحتی.»

اشک بکام در رختکن درآمد


دیوید بکام در ترکیب تیم ملی فوتبال کشورش فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرده است؛ به ثمر رساندن گل های حساس، مصدومیت های طولانی مدت و کارت قرمزهای بد موقع. پس از تعویض شدن در دیدار مرحله یک چهارم نهایی برابر پرتغال که با شکست انگلیس همراه بود، این هافبک حاشیه ساز امیدوار بود بتواند یک جام جهانی دیگر را نیز تجربه کند. در ماه فوریه اما رویاهای او بر باد رفت. آسیب دیدگی شدید اودر یکی از دیدارهای میلان باعث شد تا شانس حضور در آفریقای جنوبی را از دست بدهد. ایگناسیو آباته، هم تیمی او می گوید: »او در رختکن تیم به شدت گریه می کرد. او اصلا حرف نمی زد و همه تیم برای او ناراحت بودند.»

تری دوبار گریه کرد

اشک های جان تری مدافع تیم ملی انگلیس که تیمش توسط پرتغال از یورو ۲۰۰۴ حذف شد، نیز از یاد اهالی فوتبال نمی رود. این اتفاق البته در سال ۲۰۰۸ هم تکرار شد. او پنالتی اش در فینال لیگ قهرمانان را از دست داد تا چلسی مغلوب منچستریونایتد شود. کاپیتان آبی های لندن پس از آن بازی گفت: «من از اشک ریختن خجالت نمی کشم. این جامی بود که سال ها برای به دست آوردن آن انتظار کشیده بودم و نمی توانستم خودم را کنترل کنم. همه می دانند که چقدر احساساتی هستم.»

اشک های میهن پرست کره ای

هیچ کس در جام جهانی ۲۰۱۰ شانسی برای کره شمالی آن هم پس از قرار گرفتن در گروهی که برزیل، پرتغال و ساحل عاج در آن قرار داشتند، قائل نبود. در نخستین دیدار کره شمالی در برابر پرتغال به هنگامی که بازیکنان دو تیم در زمین ایستاده بودند در حین نواخته شدن سرود ملی کره شمالی جونگ تائه سه اختیار خود را از دست داده و گریست.

این در حالی بود که دوربین های تلویزیونی مشغول حرکت بر روی چهره بازیکنان دو تیم بودند و بیش از یک میلیارد نفر اشک های خوشحالی او را از حضور در بزرگترین رویداد دنیای فوتبال به نظاره نشستند. جونگ تائه سه در ژاپن به دنیا آمده و برای به دست آوردن تابعیت کره شمالی جنگیده بود و از اینکه نماینده کره شمالی در عرصه جهانی محسوب می شد در پوست خود نمی گنجید.