ترامپ تنهاتر از همیشه، در "جنگی هر روزه"

نیویورک تایمز: وقتی دونالد ترامپ، رییس‌جمهور آمریکا، در طول جلسات از مشاورانش دلسرد می‌شود، اتفاقی که کم هم پیش نمی‌آید، به صندلی‌اش تکیه می‌دهد، دست به سینه می‌نشیند و اخم می‌کند. اغلب صبرش لبریز می‌شود. به دستیارهایش می‌گوید: "احمق‌های ...! ".

دو سال است که آقای ترامپ متقاعد شده که دور و بری‌هایش احمق هستند و علیه دولت خودش دست به جنگ زده است. از این عصبانی است که آن‌ها با خواسته‌هایش مخالف هستند، حرفهایشان برایش جالب نیست، وقتی که به او می‌گویند که آنچه می‌خواهد در حیطۀ قدرتش نیست برآشفته می‌شود، و این باعث شده دچار این شک شود که پنهانی می‌خواهند زیرپایش را خالی کنند.

حال، رییس‌جمهوری که گفته بود "من به تنهایی می‌توانم" سیستم را "درست کنم"، روز به روز در سیستمی که به همان فشلی همیشه است، تنهاتر می‌شود. غوغای چند روزۀ اخیر - تعطیلی دولت، رسوایی‌های ادامه‌دار، سقوط بازار‌های سهام، خروج‌های نظامی ناگهانی و استعفای وزیر دفاع ناراضیش- این تصویر را از ریاست جمهوری القا می‌کند که در حال خارج شدن از کنترل است.

ترامپ درمیانۀ دوره‌اش نسبت به قضاوت خودش اطمینان بیشتری پیدا کرده و از هر زمان دیگری در دورانی که در کاخ سفید بوده است، بیشتر از دیگران بریده است. او بیش از همیشه زمانش را در برابر تلویزیون می‌گذراند و اغلب نگران از اینکه او را بپایند، به اقامتگاه خود می‌رود. در حالیکه مشاورانش را با سرعتی حیرت‌آور اخراج می‌کند، به سراغ نزدیکان قدیمی‌اش می‌‎رود و از این شکایت می‌کند که از آن‌هایی که کار را با او شروع کرده‌اند، معدودی هنوز کنارش مانده‌اند.

مشاوران آقای ترامپ می‌گویند، تحقیقات بسیاری که تاکنون وکیل شخصی، رییس کارزار انتخاباتی، مشاور امنیت ملی و بنیاد خانوادگیش را قربانی خود کرده‌اند، ذهن او را به خود مشغول کرده‌اند. او به دشمنانی که اغلب زمانی در زمرۀ دوستانش بوده‌اند می‌تازد و با ناراحتی احساس می‌کند که آن‌ها به او خیانت کرده‌اند.

او وقتی گردباد تیتر‌ها را از نظر می‌گذرانده گفته است: "باورت می‌شود؟ من کارم عالی است، اما هر روز جنگ داریم."

او از دستیارانش، بدون اینکه نقشی برای خود قائل باشد، پرسیده است: "چرا اینطوری است؟" دستیارانش، که بسیاری از آن‌ها معتقدند که رسانه‌ها رفتاری غیرمنصفانه با او داشته‌اند، پاسخ داده‌اند که خبرنگاران از پیروزی او و اینکه به آن‌ها ثابت کرده اشتباه می‌کنند، خشمگین هستند. ترامپ در موافقت با چنین دلایلی سر تکان می‌دهد.

رییس‌جمهور در هنگام عصبانیت، همواره به دستاوردهایش که قدرشان را نمی‌دانند اشاره می‌کند. او به متحدان گفته است: "ببینید من در مورد مکزیک و کانادا چه کردم. ببینید چه بر سر تروریسم آوردم."

چهره‌ای که از خلال مصاحبه با ۳۰ مقام فعلی و سابق دولت، دوستان شخصی، متحدان سیاسی، قانونگذاران و دستیاران کنگره‌ای به دست می‌آید، رییس جمهوری را نمایان می‌کند که از تغییر جهت‌های ناگهانی لذت می‌برد، خود را در نادیده گرفتن متحدان تاریخی آزاد می‌داند و عامل کشمکش تقریباً همیشگی در تیم خودش است و همزمان تنها غریزۀ خودش را دنبال می‌کند.

مقامات کاخ سفید به درخواست‌ها برای توضیح پاسخی ندادند. اما همچنان که رییس‌جمهور برای یافتن راهی به پیش تقلا می‌کند، مسیر در حال خطرناک‌تر شدن است. با وجود همۀ ناآرامی‌هایی که تاکنون در دو سال اول ریاست جمهوری ترامپ شاهد بوده‌ایم، در مقایسه با آنچه که پیش روست، این دو سال نهایتاً احتمالاً سال‌هایی آرام به نظر خواهند آمد.

در کمتر از دو هفته، نانسی پلوسی، نمایندۀ کنگره از ایالت کالیفرنیا، ریاست مجلس نمایندگان را که در دست پل رایان، نمایندۀ جمهوری‌خواه ویسکانسین بود، در اختیار می‌گیرد و دموکرات‌هایی که با علم قانون‌مداری به میدان آمده‌اند، قدرتش را خواهند داشت تا از خانواده، کسب‌وکار، کارزار انتخاباتی و دولت ترامپ تحقیق کنند. قدری پس از آن، او با نتایج یافته‌های رابرت اس مالر، در رابطه با روابط کارزار انتخاباتی‌اش با روسیه و اتهامش در رابطه با ممانعت از تحقق عدالت مواجه خواهد شد.

کمی بعد از آن، خانم پلوسی ممکن است توسط پایگاه لیبرالش شدیداً تحت فشار قرار بگیرد تا پروندۀ استیضاح را باز کند و بسیاری از جمهوری‌خواهان، حتی اگر آنقدر رای در سنا داشته باشند که مانع از برکناری ترامپ شوند، منتظر نبردی بزرگ بر سر اینکه آیا ترامپ مرتکب جرائم بزرگ و بزهکاری شده یا نه، هستند. در میانۀ همۀ اینها، شاهد تشدید کسری بودجه هستیم که گزینه‌های داخلی ترامپ را محدود خواهد کرد و نشانه‌هایی از کند شدن اقتصاد وجود دارد که تا به حال اصلی‌ترین نقطۀ افتخارش محسوب می‌شد.

مایکل استیل، مشاور قدیمی جمهوری‌خواهانی نظیر رایان و جان ای. بوئهنر، می‌گوید: "هیچ‌چیز که او در دو سال آینده با آن مواجه خواهد شد، نظیر چالش‌های دو سال گذشته نخواهد بود. با توجه به گردش مقامات و احساس فزاینده نسبت به اینکه رییس جمهور توسط دشمنان حقوقی و سیاسیش محاصره شده است، یا به گوشه رانده شده، شدیداً امکان دارد اوضاع بدتر شود، نه بهتر. "

پل رایان از ریاست مجلس نمایندگان می‌رود

با این حال، حتی با وجود میزان تایید عمومی ۳۸ درصدی در نظرسنجی‌های گالوپ، ترامپ طوری بر گفتگوی ملی سوار است که هیچ رییس‌جمهور مدرنی تاکنون نبوده است و پایگاه رای او از مبارزۀ او با طبقۀ حاکم به هیجان می‌آید و او را مبارزی علیه نخبگان از خود راضی‌ای می‌بینند که به بسیاری از آمریکایی‌ها دیدی از بالا به پایین دارند. او که به حفظ پایگاه خود مصمم است، با وجود موانع بسیار، بر دیوار مرزی خود اصرار ورزیده و آگاه است که دست کشیدن از وعدۀ مشهورش در زمان انتخابات، باعث خواهد شد که خاص بودنش کمتر شود. کیفیتی که رای دهندگانش اغلب به عنوان جذابیت او ذکر می‌کنند.

در نتیجه، یک جنگ جناحی احتمالاً دقیقاً همان چیزی است که او می‌خواهد. او به طور خصوصی به دستیارانش گفته از اینکه دموکرات‌ها در انتخابات میان‌دوره‌ای ماه پیش توانستند مجلس نمایندگان را در اختیار بگیرند خوشحال است، و گفته که به نظرش این موضوع انتخاب دوباره‌اش را تضمین خواهد کرد، چرا که می‌توان از آن‌ها به عنوان ضدقهرمان‌هایی بدردبخور استفاده کرد. این حرف شاید یک لاف به نظر برسد، اما تاریخ سوابقی از امکان درستی این ادعا در خود دارد. بیل کلینتون و باراک اوباما، پیشینیان دموکرات او، حتی شکست‌های بزرگتری در انتخابات‌های میان‌دوره‌ای تجربه کردند، اما به هر روی مجدداً انتخاب شدند.

مارک شورت، هماهنگ‌کنندۀ سابق امور حقوقی رییس جمهور، می‌گوید: "مسلماً اینکه نانسی پلوسی را مانع موفقیت قلمداد کنیم بهتر از پل رایان است. این برای حزب و برای اتحاد جمهوری‌خواهان بهتر است. واقعیت این است که دموکرات‌ها ممکن است آنقدر از قدرتشان استفاده کنند، که به ضرر خودشان تمام شود. "

هر دو جناح، مصمم از احتمال همکاری در زمینۀ مسائلی نظیر بازسازی شبکۀ فرسودۀ جاده‌ها، پل‌ها و دیگر زیرساخت‌ها سخن می‌گویند. جاش گوتهایمر، دموکرات از نیوجرسی و رییس مشترک انجمن حل‌کنندگان مشکلات که انجمنی با مشارکت دو حزب است، می‌گوید: "فرصتی که در دورۀ یک دولت چندپاره وجود دارد این است که هر دو جناح با هم کار کنند تا کاری را برای کشور انجام دهیم. "

در روز‌های اخیر، وقتی که کنگره تحول سیستم عدالت کیفری را متحول کرد، امری که قابل‌ملاحظه‌ترین قانونگذاری داخلی دو حزبی در دوران ترامپ محسوب می‌شود، این امکانات مشاهده شد. آقای ترامپ امیدوار به کسب حمایت هر دو جناح در توافق تجاریش با مکزیک و کانادا است. اما یک دموکرات کنگره می‌گوید که این حزب از این تصور که می‌تواند با آقای ترامپ برسد، به این باور رسیده که به هر قیمتی باید جلوی او را بگیرد، چرا که او بسیار خطرناک است.

ترامپ اخیراً با هم حزبی‌های جمهوری‌خواهش نیز درگیر بوده است. آن‌ها با صدایی بلند به تصمیم او برای بیرون کشیدن نیرو‌های آمریکا از سوریه و افغانستان اعتراض کردند و با قطعنامه‌ای در سنا، اساساً نحوۀ برخورد او را با عربستان سعودی پس از قتل جمال خاشقجی، مورد شماتت قرار دادند. استعفای جیم ماتیس، وزیر دفاع که به بیرون کشیدن نیرو‌های نظامی و رویکرد بی‌ملاحظۀ ترامپ نسبت به اتحاد‌های آمریکا اعتراض داشت، باعث نگرانی شدید جمهوری‌خواهان شده است.

با این حال، وقتی که به نظر می‌رسید ترامپ برای اجتناب از تعطیلی دولت از خواسته‌اش برای بودجۀ دیوار مرزی عقب خواهد کشید، محافظه‌کاران مجلس نمایندگان بر او شوریدند. همزمان، جمهوری‎خواهان سنا، که برای باز نگاه داشتن دولت بدون پول دیوار، یکصدا رای دادند، وقتی که تغییر جهت داد و از امضای چنین اقدامی سر باز زد، خشمگین شدند.

این کشمش هزینه دارد. آقای ترامپ خود روی موفقیت‌هایش پا می‌گذارد. درگیری بر سر دیوار مرزی، تنفیذ تحول عدالت کیفری توسط او را کمرنگ کرد. خروج ناگهانی از سوریه، بر پیروزی‌های نظامی علیه داعش سایه انداخت. در کارزار انتخابات میان دوره‌ای، تمرکز او بر کاروان مهاجران، باعث شد تا عملکرد اقتصادی مثبتی که تا پیش از سقوط اخیر بازار‌ها می‌توانست بر آن مانوور دهد، تحت‌الشعاع قرار بگیرد.

دیوید وینستون، یک تحلیلگر نظرسنجی جمهوری‌خواه، می‌گوید: "وقتی که راجع به اقتصاد صحبت می‌کند، واکنش مثبت بسیار مثبت‌تری می‌گیرد. مشخصاً در موضوعات دیگر، نتوانسته به نقطه‌ای برسد که بتواند یک رضایت کلی ایجاد کند. سوال این است که به نقاط ضعفتان بپردازید یا با نقاط قوتتان بازی کنید؟ "

رییس جمهور که همواره پیرو تصمیمات لحظه‌ای بوده، به گفتۀ نزدیکانش، روز به روز بیشتر به این باور می‌رسد که نیازی به مشاور ندارد. او تا به حال سه رییس ستاد کارکنان، سه مشاور امنیت ملی، شش هماهنگ‌کنندۀ ارتباطات، دو وزیر کشور، دو دادستان کل داشته و به زودی مجبور است به سراغ دومین وزیر دفاعش هم برود. گردش کارکنان در سطح ارشد به ۶۵ درصد رسیده است.

برخی در ابری از اتهامات احاطه شده‌اند، از جمله وزیر سلامت و خدمات انسانی، رییس آژانس حفاظت محیط زیست و در تازه‌ترین مورد، وزیر داخلی او. دیگران پس از رویارویی با ترامپ، سمت خود را ترک کردند. آقای ماتیس، پس از خروج رکس تیلرسون از وزارت امور خارجه، اچ آر مک‌مستر از مشاورت امنیت ملی و جان اف کلی از ریاست ستاد کارکنان، آخرین فرد از محور شیوخی بود که برخی آنان را مانعی در برابر تکروی‌های رییس‌جمهور می‌دانستند.

استیو گلداستاین، که معاون وزارت خارجه بود تا اینکه همراه با رکس تیلرسون اخراج شدند، می‌گوید: "رکس تیلرسون و جیم ماتیس دو تن از نجیب‌ترین کسانی بودند که تا به حال در دولت خدمت کرده‌اند. آن‌ها خیلی به هم نزدیک بودند و سخت برای انجام آنچه که برای کشور بهتر است کار می‌کردند و گاهی اوقات می‌طلبید که با کاخ‌سفیدی‌ها بی‌رحمانه روراست باشند. ".

اما فرد فلیتز، که امسال حدود شش ماه به عنوان رییس ستاد کارکنان برای جان بولتون، مشاور امنیت ملی فعلی، کار کرده، می‌گوید که تیم جدید منسجم‌تر است و از تیم قبلی که همواره او را زیر سوال می‌بردند، بیشتر مناسب او است.

آقای فلیتز می‌گوید: "او وقتی آمد یک غیرخودی به تمام معنا بود و برخی سیاست‌های غیرسنتی را اجرا کرد که جواب دادند و یک سری چیز‌ها را امتحان کرد که جواب ندادند، و یکی از چیز‌هایی که جواب نداد، آوردن یک سری بود که جواب نمی‌دادند، مثل آقای مک مستر و تیلرسون. "

آقای تیلرسون، اخیراً در یک سخنرانی عمومی، آنچه را که دیگران در خفا می‌گویند را علناً گفت. اینکه ترامپ اغلب برای انجام کار‌هایی که از حیطۀ اختیاراتش خارج است فشار وارد می‌کند و وقتی به او بگویند که نمی‌تواند چنین کاری کند، خوشش نمی‌آید. او از محدودیت متنفر است و به اتوکرات‌هایی نظیر ژی جین‌پینگ، رییس جمهور چین، که نیازی نیست با قوای مستقلی نظیر خزانۀ فدرال و دادگاه‌ها سر و کله بزنند، حسادت می‌کند.

در روز‌های اخیر آقای ترامپ از دستیارانش در مورد اینکه می‌تواند جروم اچ پاول، رییس خزانه‌داری‌ای که خودش نصب کرده را اخراج کند، پرسیده است و گفته که پاول، "من را تبدیل به هوور خواهد کرد. " هوور رییس‌جمهور آمریکا در دورۀ رکود اقتصادی بزرگ بود. ترامپ در یک جلسه با مدیران شرکت‌های تولید خودروی آلمانی، تهدید که استاندارد‌های بالاتری در مصرف بهینۀ سوخت برای خودرو‌های وارداتی وضع خواهد کرد، و این در حالی بود که دستیارانش به او گفته بودند که نمی‌تواند چنین کاری بکند.

او می‌تواند در رابطه با کارکنانش سخت‌گیر باشد. بعضی می‌گویند که او مرتب به آن‌ها فحش می‌دهد. حتی شوخی‌هایش هم می‌توانند آزاردهنده باشند. وقتی لری کودلو، مشاور اقتصادیش، پس از سکتۀ قلبی‌ای که امسال داشت، دوباره به سر کار بازگشت، ترامپ در مقابل سایر دستیاران به او گفت، "لری تو شش هفته اینجا بودی سکته قلبی کردی؟ "

ترامپ اخیراً وقت بسیار کمتری را با دوستان قدیمی می‌گذراند. این حس انزوا در مهمانی‌های تعطیلات این ماه نمود بیشتری پیدا کرد، وقتی که او چند دقیقه‌ای ظاهر شد، چند عکس برای رفع تکلیف با مهمانان از پیش انتخاب شده گرفت و بدون اینکه با کسی گرم بگیرد، به طبقۀ بالا رفت. او بخشی از آخر هفتۀ پیش از تعطیلی دولت را تا زمانی که ملانیا از فلوریدا برگشت، تنهایی سر کرد.

آقای ترامپ همچنان به ریاست جمهوری از منظر یک شومن تلویزیون نگاه می‌کند. او به کارکنانش گفت که دلش می‌خواهد یک مراسم آتش‌بازی در کوه راشمور برگزار شود. پیش از امضای لایحۀ زراعی، یک ویدیو از خودش در مراسم امی سال ۲۰۰۵ منتشر کرد که کلاه حصیری به سر و چنگک به دست، آهنگ یک سریال تلویزیونی به نام "گرین ایکر" را می‌خواند.

او برای شب انتخابات در ماه نوامبر، اصرار داشت که یک مهمانی اعیانی در اتاق شرقی برگزار کند. وقتی که مقامات کاخ سفید هشدار دادند که چنین مهمانی‌ای با توجه احتمال شکست در انتخابات کنگره، مناسبتی ندارد، او در هر صورت اصرار کرد که این کار انجام شود.

طبق همۀ روایتها، استفادۀ ترامپ از تلویزیون کابلی در ماه‌های اخیر افزایش یافته است. در حالی که زمان ملاقات‌هایش که از ۹ یا ۹ و نیم صبح شروع می‌شدند، در بسیاری از روز‌ها به ۱۱ صبح می‌رسد. آقای ترامپ، در "زمان اجرایی"، در اقامتگاه خود ساعت‌ها تلویزیون می‌بیند و نسبت به آنچه در فاکس نیوز می‌بیند، واکنش نشان می‌دهد. وقتی که در وست وینگ است، تلویزیون را هنگام ملاقات‌هایی که در دفتر بیضی دارد روشن می‌گذارد و یک گوشش به آن است که ببیند چه می‌گوید.

اخیراً، اخبار برای او تلخ بوده‌اند. او از اینکه وکیل شخصیش، مایکل کوهن که به برنامه‌ریزی غیرقانونی برای پرداخت حق‌السکوت برای ساکت نگه داشتن زنانی با دونالد ترامپ ارتباط داشته‌اند اعتراف کرده، موجب عصبانیت شدید او شد. برنامه‌ریزی‌ای که به گفتۀ کوهن به دستور ترامپ صورت گرفته بوده است.

با این وجود، به گفتۀ نزدیکان ترامپ، با وجود همۀ گزارش‌هایی که از عصبانیت رییس‌جمهور و نگرانیش نسبت به احتمال استیضاح به گوش می‌رسد، او به ندرت این اضطراب خاص را علناً بروز می‌‍دهد. در عوض، سرخوردگی، عصبانیت و جنون که دستیارانش آن‌ها را به عنوان نشانه‌هایی از آنچه واقعاً بر او می‌گذرد، تعبیر می‌کنند.

آقای شورت می‌گوید: "اینکه تحت تاثیر قرار نگیرید، یک چالش است. طبیعت انسان این است وقتی موضوع همۀ رسانه‌هاست، حواسش پرت شود، اما مهم این است که آن انضباط درونی را داشته باشید تا تحت تاثیر این موضوع قرار نگیرید. "

آقای ترامپ با گرفتن تصمیماتی نظیر خروج نیرو‌ها از سوریه که باعث افزایش محبوبیت ولادیمیر پوتین شد، که برای رقبا دستمایه‌ای می‌شوند تا او را رییس جمهوری متمایل به روسیه معرفی کنند، کمکی به خود نمی‌کند.

رهم امانوئل، رییس ستاد کارکنان دورۀ اوباما، و شهردار کنونی شیکاگو، می‌گوید: "مالر تصمیم خواهد گرفت که آیا همدستی‌ای با روس‌ها در جریان انتخابات وجود داشته یا نه. اما الان می‌توانیم بگوییم که در سیاست خارجی با روس‌ها همدستی وجود داشته و این به نفع آمریکا نیست. "

اخیراً ترامپ وقت بیشتری را صرف به خاطر آوردن روز‌های خوش کاندیداتوری و پیروزیش در انتخابات ۲۰۱۶ می‌کند. او پاییز را اینگونه گذراند که به گروههاییی از بازدیدکنندگان نامه‌هایی را که از کیم جونگ اون دریافت کرده و در آن‌ها یک دیکتاتور قسی القلب به ستایش ترامپ می‌پردازد و ترامپ نامشان را نامه‌های عاشقانه گذاشته، نشان می‌داد. او همچنان از جنبه‌هایی از کارش، به خصوص جنبه‌هایی که نمایانگر قدرت هستند، لذت می‌برد. او پس از یک موتورسواری به دوستانش گفته بود: "جاده‌ها را به خاطر من بستند! ".

اما این سرخوشی‌ها بسیار کمتر شده است. این روز‌ها سرشار از کشمکش‌هایی است که اغلب ساختۀ خود اویند. مشاوران بیشتری او را تنها می‌گذارند. شکاف‌ها در بزرگتر شدن هستند. "هر روز جنگ است"، اما خبری از صلح نیست.

آقای گلدستاین می‌گوید: "چیزی که سعی می‌کنم بفهمم این است که کجا تمام خواهد شد. لحن همۀ طرف‌ها در حال تشدید شدن است. به نظرم احترام نسبت به جایگاه ریاست جمهوری از قبل کمتر شده است. چطور مردم به عقب برخواهند گشت؟ یا اینکه این واقعیت جدیدی است که باید به آن عادت کنیم؟