کارن خاچانف، غول جدید دنیای تنیس
به نظر بعضی کارشناس‌ها، کارِن خاچانُف، می‌تواند همان غولِ چراغِ جادویی باشد که مدتهاست منتظرش هستند.
برترین ها: به نظر بعضی کارشناس‌ها، کارِن خاچانُف، می‌تواند همان غولِ چراغِ جادویی باشد که مدتهاست منتظرش هستند. غولی که بیاید و بازی تاج و تخت پادشاهان همیشگی تنیس را پس از سالها برهم بزند. به قد و قامت حدوداْ دو متری خاچانُف روس هم می‌خورَد که همان غول موعود باشد!
او کمتر از یک هفته است که به جوان اول تنیس جهان بدل شده. شهرتی ناگهانی که بعد از یک نمایش درخشان برابر نواک جوکوویچ، مرد شماره یک جهان، نصیبش شد.
خاچانُف بیست و دو ساله در فینالِ مسترز پاریس، مچ کسی را خواباند که به مرد آهنی تنیس معروف است. با این پیروزی خاچانف ناگهان با هفت رده صعود، به مرد شماره یازده تنیس جهان تبدیل شد.
او حریفی را برد که در سی و یک سالگی در اوج قدرت، آماده جشن گرفتن پنجمین قهرمانی‌اش در این مسابقات بود.
«جوکو» در چهار ماه گذشته، مثل یک آدم آهنی واقعی به آسانی حریفانش را کنار زده بود و درست یک روز پیش از بازی فینال، راجر فدرر، استاد بزرگ تنیس را در نیمه‌نهایی تسلیم کرده بود.
او اما با وجود پیروزی در بیست و دو مسابقه متوالی، حریف خاچانف جسور در بازی فینال نشد و قهرمانی را به حریف جوانش پیشکش کرد.
با این نتیجه در حقیقت یک ستاره در جمع بزرگان تنیس، متولد شد. او نه فقط با کسب اولین قهرمانی‌اش در یک تورنمنت مسترز هزار امتیازی، ناگهان سری میان سرها درآورد که اهل فن را به آینده تنیس دلگرم‌تر کرد.
طرفدارانش امیدوارند او نه فقط پس از سالها تنیس روسیه را سربلند و افتخارات تنیس‌باز بازنشسته‌ای مثل مارات سافین را تکرار کند، که انحصار قدرت بزرگانی مثل جوکوویچ، نادال و فدرر را بشکند.
در چهارده سال گذشته، با قهرمانیهای متعدد این سه تنیس‌باز پرطرفدار، فرصت زیادی برای عرض اندام بقیه، به دست نیامده.
به جز اندی ماری بریتانیایی و استن واورینکای سوئیسی، که گاهی این سه نفر را به چالش کشیده‌اند، جوان‌ترها به ندرت توانسته‌اند خودنمایی کنند.
در این مدت قهرمانیهای راجر فدرر در گرند‌اسلم‌ها به عدد بیست رسیده و او با سی و هفت سال سن، هنوز به فکر قهرمانیهای تازه است.
رافائل نادال سی و دو ساله با هفده گرنداسلم، با انگیزه یک جوان تازه‌کار به فکر رسیدن به رکورد فدرر است.
نواک جوکوویچ سی و یک ساله هم که تازه بعد از دو سال تلخ، فرم مطلوبش را پیدا کرده، با سرعت تمام در حال نزدیک شدن به این دو غول بزرگ تنیس است و در حال حاضر چهارده گرنداسلم فتح کرده.
ظاهر قضیه این است که این سه نفر برای سال ۲۰۱۹ هم خواب‌های زیادی دیده‌اند و هیچ‌کدام خیال کوتاه آمدن ندارند. این که این سه نفر در اوج آمادگی باشند، اتفاق بدی برای ورزش تنیس نیست.
در ده سال گذشته این سه نفر از محبوب‌ترین ورزشکاران دنیا بوده‌اند و در دهه گذشته باعث رونق بیشتر بازار تنیس شده‌اند، اما کارشناسان ظاهراْ نگران این هستند که بعد از آنها هیچ تنیس‌بازی نتواند جای خالی آنها را پر کند و ورزش حرفه‌ای تنیس در بالاترین سطح دچار خلا شود.
آمار و ارقام شبکه‌های تلویزیونی نشان می‌دهد که تعداد بیننده‌هایی که مسابقات میان این سه نفر را می‌بینند، بسیار بیشتر از مسابقاتی است که فقط یک نفر از آنها در زمین مسابقه است.
این وضعیت برای دیدارهایی که حتی یکی از این سه نفر هم در میدان نیست، بسیار بدتر و دلسرد‌کننده‌تر است.
برای مثال شبکه سی.بی.اِس آمریکا، اعلام کرده که فینال اوپن آمریکا در سال ۲۰۱۴ بین مارین چیلیچ و کی نیشیکوری، کم‌ترین شمار بیننده برای این مسابقه در پنجاه سال گذشته را داشته.
همین نکته است که بسیاری نگران روزهای بعد از خداحافظی این نسل طلایی هستند و به خاطر همین نکته است که کارشناس‌ها از ظهور پدیده‌هایی مثل همین کارن خاچانف استقبال می‌کنند.
مشکل دیگر اینجاست که ستاره‌های دیگر مثل ماری سی و یک ساله و واورینکای سی و سه ساله، بشدت دست به گریبان آسیب‌دیدگی‌های متعدد هستند و مدتهاست که نمی‌توانند به شرایط ایده‌ال برگردند.
شاید اگر خوش‌بینی بیشتری به آینده این دو تنیس‌باز بود، الان دست‌اندرکاران تنیس حرفه‌ای، نگرانی کمتری داشتند.
اگر کارِن خاچانُف را که الان مرد شماره یازده دنیاست کنار بگذاریم، باید گفت در جمع ده تنیس‌باز برتر فعلی، فقط سه نفر، آلکساندر زِورِف آلمانی، گریگور دیمیتروف بلغاری و دومنیک تیم اتریشی، زیر سی سال هستند.
این مسئله، میانگین سنی جمع ده نفر برتر را به ۲۹ سال و ۸ ماه رسانده که در چهل سال گذشته بی‌سابقه است.
در این جمع فقط یک نفر و آن زورف است که نسبت به بقیه شانس بیشتری برای قهرمانی در گرنداسلم‌‌های آتی دارد.
اما نه او و نه باقی تنیس‌بازان جوانی که به آنها امید زیادی بسته شده، به ندرت می‌توانند فدرر ۳۷ ساله و نادال ۳۳ ساله و طبیعتاً جوکوویچ ۳۲ ساله را به دردسر بیاندازند.
مدتهاست وقتی این سه نفر با تنیس‌بازان کم سن و سال‌تر بازی می‌کنند، این جوان‌ها هستند که در میانه مسابقه، نفس‌شان به شماره می‌افتد و زود تسلیم می‌شوند.
الان تماشای تنیس‌باز جوانی که جلوی فدرر، نادال و جوکوویچ، نفس‌بریده و درمانده در انتظار پایان مسابقه است، اتفاقی کاملاُ عادی است.
برای همین در حال حاضر عجیب نیست که می‌بینیم نه فقط همه قهرمانان گرنداسلم در سال ۲۰۱۸ که هفت نفر از هشت فینالیست این مسابقات، همگی بالای سی سال بودند.
تنها مورد استثنا، دومنیک تیم در فینال اوپن فرانسه بود که مغلوب رافائل نادال شد.
اگر به خاطر بیاوریم که نادال برای اولین بار در نوزده سالگی، جوکوویچ در ۲۱ سالگی، فدرر در ۲۲ سالگی و سالها پیش از آن بوریس بکر در ۱۷ سالگی، برای اولین بار قهرمان گرنداسلم شدند، می‌توان پی برد که چرا کارشناسان منتظرند هر چه زودتر نشانه‌ای از نسل نوی تنیس برای ثبت یک قهرمانی در مسابقات گرنداسلم ببینند.
شاید برای همین است که دنیای تنیس از تولد پدیده‌های جوانی مثل کارن خاچانُف به این اندازه ذوق‌زده شده است.
ارسال نظر