عکس هایی جالب به مناسبت تولد «مارادونا»

وبسایت گل: حالا او مردی پنجاه و چهارساله است با چشمانی همیشه خیس،ابروانی گره کرده و نطق هایی هماره آتشین.به سانِ تمامی قهرمان های آمریکای جنوبی.گویی روح آزادی طلبِ ((چه)) در او حلول کرده و او را در رده ی دلاورمردان آن دیار جای داده است، جایی که شجاع دلِ یک متر و شصت و پنج سانتیمتریِ ما،مانند اسلاف نامدار خویش،بی پروا مقابل هرآنچه ردی از ظلم و تقلب و بیداد بود ایستاد،خواه عوامل فیفا و پیرمرد ریاکارش باشد خواه مسوولان مملکتی.او به تاسی از چه گوارا و کاسترو که نقششان را بر بازوان خویش حک کرده،نمادی برای اعتراض بود،هر حرکت و هر شادیِ پس از گلِ او،غریوی بود که جنبه های ستیزه جویانه ی شخصیتش را عیان می ساخت.


او یک ((چپِ)) کلاسیک است،یک سمپاتِ تمام عیار که پیر و جوان را مجذوب شخصیت کاریزماتیکش می سازد.او احساسی است،رو بازی می کند و پروایی از بیان عقاید ساختارشکنانه اش ندارد،همین بی باکی در زندگیِ خصوصی اش نیز تا جایی ریشه دوانده که جریانات متعدد کارهای خلاف قانون،یک زندگیِ سراسر متلاطم را برایش رقم زده ،گویی از تجربه کردن هیچ ابایی ندارد و با درنوردیدن مرزهای تهور،اسلوبی را پایه گذاری کرد که باید ((اسلوب مارادونا)) نام گذاری کرد،اسلوبی که مرامش شهامت است و مسلکش بی پروایی.


فنوتیپش که یک جنگجوی سرخپوست را شبیه سازی می کرد پشتوانه ی قویتری از نژاد واقعی اش را داشت،چرا که پدرش یک ((مستیزو))-دورگه سرخپوست آمریکایی اروپایی- بود.جنوب بوینس آیرس برای پا گرفتنِ یک سرخپوستِ اصیل،برای رشد تمام احساسات متناقض یک پسربچه فقیر جای خوبی بود،جایی که تنها دلخوشی، فوتبال بود و شاید مربی باهوش تیم ((لاس کبولیتاس))-بچه پیازها-فکرش را هم نمی کرد که پسرک ده ساله ای که او کشفش می کند بعدها تماشاگران فوتبال را با حرکات افسانه ای خود تا مرز جنون پیش می برد


.جادو در ذات دیه گو به ودیعه گذاشته شده بود تا جلوه های شکوهمند و باورنکردنی اش را تا شعاع هزاران کیلومتر فراتر،در ناپل و مکزیکوسیتی و بارسلون به رخ جهانیان بکشاند. سکانس اختتامیه فیلم ((راننده تاکسی)) با نمای بسته نگاه تراویس بیکل در آینه ((تاکسی))-تنها چیزی که دارد- به شیئی نامشخص در حالی که از ((بتسی)) - معشوقه اش-دور می شود تمام می شود،همان نگاهِ نافذِ منزویِ خیسِ خسته ی دیگو در جام جهانی ۹۴، هنگام خداحافظی از فوتبال((معشوقه اش)).

این عکس ها بخش مهمی از دوران حرفه ای پرافتخار دیه گو مارادوناست؛ ستاره ای که خیلی زود از نوجوانی فقیر، به بزرگترین و گران ترین بازیکن دنیا تبدیل شد و یک تنه تیم ملی کشورش را قهرمان جام جهانی کرد.،


اولین عکس با پیراهن آرژانتینویس جونیورز؛ از همان اول مشخص بود که او چه اعجوبه ای خواهد شد


مارادونا یپش از رفتن به بارسا، تنها یک فصل برای بوکا بازی کرد اما همیشه طرفدار این تیم باقی ماند


جام جهانی ۱۹۸۲ برای مارادونا سراسر ناکامی بود؛ این لحظه خروج او از زمین، بعد از اخراج مقابل برزیل است


با پیراهن بارسا؛ او دو سال برای آبی و اناری ها بازی کرد و قهرمان لالیگا و کوپا دل ری شد


کارلوس بیلاردو علی رغم مخالفت بسیاری، مارادونا را کاپیتان آرژانتین کرد؛ دیه گو به اعتماد سرمربی اش پاسخ داد


کره ای ها مقابل آرژانتین به هر شیوه ای برای متوقف کردن مارادونا متوصل شدند اما فایده ای نداشت


دست خدا؛ معروف ترین گل تاریخ جام جهانی؛ دیه گو انتقام کشته شدگان مالویناس را از انگلیسی ها گرفت


البته او دقایقی بعد با زدن این گل نشان داد که برای بردن تیمش به فینال جام جهانی هر کاری می کند؛ او با عبور از ۵ بازیکن انگلیس، زیباترین گل تاریخ جام جهانی را زد


مارادونا مقابل ماتئوس؛ در سرزمین آزتک ها پیروزی از آن دیه گو بود اما هنوز یک نیمه از دیدار آنها باقی مانده بود


قهرمانی در جام جهانی اوج افتخارات دوران حرفه ای مارادونا بود؛ این هدیه او به همه مردم کشورش بود


در برابر پلاتینی، جدال آنها یکی از جذاب ترین رویارویی های دهه ۸۰ بود


پیروزی مقابل ایتالیا در ناپل؛ طرفداران ناپولی احساس کردند مارادونا به آنها خیانت کرده است


شب نحس رم؛ ماتئوس انتقامش را از مارادونا گرفت


دیدار پلی آف جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل استرالیا، مارادونا بعدا گفت در آن دیدار دوپینگ کرده بودند


گلزنی مقابل یونان در اولین دیدار جام جهانی ۱۹۹۴؛ او تنها در یک دیدار دیگر آن جام به میدان رفت


آخرین روزها در بوکا؛ بومبونرا باز هم به عشق او پراز جمعیت می شد


اشک های خداحافظی؛ دنیای فوتبال هم با او گریست


نشستن روی نیمکت تیم ملی آرژانتین در جام جهانی ۲۰۱۰؛ خیلی ها اعتقاد داشتند برای او زود بود


هدایت الوصل؛ دوره ای نه چندان پرثمر


در کنار ژوزه؛ مورینیو تنها در کنار ستاره ای مانند مارادونا اینطور متواضعانه راه می رود