مریل استریپ، یک فمینیست یا انسان گرا؟!
مریل استریپ در فیلم تازه اش «حق را» در نقش امیلین پن هرست، فعال بریتانیایی حقوق زنان؛ بازی کرده است.
مجله تبار: مریل استریپ در فیلم تازه اش «حق را» در نقش امیلین پن هرست، فعال بریتانیایی حقوق زنان؛ بازی کرده است، در این گفت و گو، از فمینیسم و تبعیض جنسیتی در هالیوود می گوید، در حالی که تی شرتی پوشیده که روی آن جمله ای مشهور از پن هرست نوشته شده: «ترجیح می دهم یاغی باشم با برده!»
شعاری دارید که براساس آن زندگی کنید؟
آنچه می توانی را انجام بده!
از مادر و مادربزرگ تان چه درسی گرفتید؟
بهترین تعریفی که مادرم از من می کرد این بود که: «تو توانایی مریل! تو توانایی و از پس انجام هر چه ذهنت را بر آن متمرکز کنی بر می آیی.» اما مادربزرگم از سوی دیگر می گفت: «آدم هایی با اسم های احمقانه و چهره های احمقانه در جاهای عمومی ظاهر می شوند.» البته تعریف مادربزرگم در شغلی که انتخاب کردم کم تر مفید بود.
به خود هجده ساله تان چه نصیحتی می کنید؟
آن قدر وقتت را با فکر کردن درباره وزنت تلف نکن. هیچ چیز کسالت بار، احمقانه و خودویرانگری نباید تو را از لذت بردن از زندگی غافل کند.
بهترین نصیحتی که شنیدید چه بوده؟
همسرم همیشه می گوید: «از شروع کردن، شروع کن!»
دوست دارید دیگران شما را با چه چیزی به خاطر بیاورند؟
با عشقم به خانواده ام.
بزرگ ترین حسرت تان چیست؟
این که همیشه در دوستی هایم دچار فقدان توجه ام (در مقایسه با دوستی های عمیق و طولانی مادرم) چون بیشتر وقتم با خانواده و دل مشغولی های اجتماعی ام پُر شده.
بدون چه چیزی نمی توانید زندگی کنید؟
خانواده ام.
چه چیزی شما را عصبانی می کند؟
بی توجهی عمیق ثروتمندترین و تحصیل کرده ترین افراد و سازمان های دنیا نسبت به پدیده گرم شدن کره زمین، جوری که انگار این مسئله تاثیر مهمی روی آن ها، زندگی مرفه شان و خانواده هایشان نخواهدگذاشت.
به «خانمانه رفتار کردن» بیش از حد اهمیت داده نمی شود؟
باید بگویم خیلی هم کم اهمیت داده می شود. متانت، احترام، نزاکت و دل به حرف دیگران دادن، از ویژگی هایی ست که در گفتمان امروز جامعه، به ندرت دیده می شود.
امروز، مدافعان حق رای زنان، چه چیزی می توانند به ما یاد دهند؟
کوتاه نیایید و مقابل اهانت، تمسخر، تحقیر و بی توجهی تسلیم نشوید.
چه کسی برای شما الهام بخش است؟
ملاله یوسف زای و هم کلاسانش در پاکستان.
آیا شما فمینیست هستید؟
من یک انسان گرا هستم! من طرفدار برابری ام.
آزاردهنده ترین چیزی که از زنان در مصاحبه ها پرسیده می شود اما از مردان نه، چیست؟
این که می گویند: «شما همیشه نقش زنان قدرتمند را بازی می کنید... چرا چنین نقشی را انتخاب کردید؟» و چه و چه و چه! در حالی که هیچ وقت از یک مرد نمی پرسند: «شما همیشه نقش مردان قدرت مند را بازی می کنید. چرا؟» چون از نظرتان سوال بیهوده ای ست.
اگر می توانستید چه تغییری در صنعت فیلم سازی انجام می دادید تا کمی تبعیض جنسی را در آن از بین ببرید؟
مردان وقتی صدایشان مسلط است باید به جهان جوری نگاه کنند که انگار چیزی اشتباه است، باید حسش کنند. افرادی که در آژانس ها و استودیوها هستند هنگام تصمیم گیری باید به دور میز نگاه کنند و وقتی می بینند نیمی از اعضایشان زن نیستند، حس کنند چیزی اشتباه است. از آن جا که سلیقه هایمان متفاوت است، ارزش مان متفاوت است. «بهتر» نیست، متفاوت است!
آیا به «سندروم ایمپاستر»* معتقدید؟ یا این که جایی حس کنید فردی متقلب هستید و دست تان رو خواهدشد؟
من به خوبی می دانم در چه کاری خوب هستم و در چه کاری خوب نیستم و در همه لحظه هایی که در حال انجام کاری هستم این را در مرکز توجهم دارم.
آیا دانستن این که از همکار مردتان کم تر دستمزد می گیرید عصبانی تان می کند؟
آه عزیزم! چرا اصلا باید چنین چیزی را تصور کنی؟
* سندروم ایمپاستر (impostor syndrome) پدیده ای روانی است که در آن افراد نمی توانند موفقیت هایشان را بپذیرند. برخلاف آن که شواهد بیرونی نشان می دهد که فرد با رقابت و تلاش به موفقیت رسیده. خود فرد تصور می کند لیاقت موفقیت را ندارد و کلاه بردار است.
خوش شانسی، موقعیت مناسب یا فریب دادن دیگران را مسبب موفقیت خود می دانند. این افراد نمی پذیرند که باهوش یا تلاش گرند! این عبارت را نخستین بار، روان شناسان در ۱۹۷۸ به کار بردند. محققین این سندروم را پدیده ای موثر بر ذهن زنانی می دانند که علی رغم جایگاه تحصیلی و حرفه ای برجسته خود، بر این باورند که هیچ استعدادی ندارند و هر کسی را که غیر از این بیندیشد، نادان می دانند.
بسیاری از زنان موفق هم هستند که نسبت به اجرای خوب کار خود اضطراب دارند. تفاوت این دو دسته از زنان چگونه مشخص می شود؟ افراد دارای سندرم ایمپاستر الگوهای تفکر خاصی دارند. الکساندرا لویت، نویسنده «نقاط کور» می گوید: حس می کنند لیاقت موفقیت خود را ندارند، موفقیت های شان نتیجه شانس است یا در موقعیت خوب و در زمان خوبی قرار گرفته اند. افراد با این سندرم تصور می کنند فرد متقلبی هستند و در نهایت، صلاحیت نداشتن شان مشخص خواهدشد».
آنچه می توانی را انجام بده!
از مادر و مادربزرگ تان چه درسی گرفتید؟
بهترین تعریفی که مادرم از من می کرد این بود که: «تو توانایی مریل! تو توانایی و از پس انجام هر چه ذهنت را بر آن متمرکز کنی بر می آیی.» اما مادربزرگم از سوی دیگر می گفت: «آدم هایی با اسم های احمقانه و چهره های احمقانه در جاهای عمومی ظاهر می شوند.» البته تعریف مادربزرگم در شغلی که انتخاب کردم کم تر مفید بود.
به خود هجده ساله تان چه نصیحتی می کنید؟
آن قدر وقتت را با فکر کردن درباره وزنت تلف نکن. هیچ چیز کسالت بار، احمقانه و خودویرانگری نباید تو را از لذت بردن از زندگی غافل کند.
بهترین نصیحتی که شنیدید چه بوده؟
همسرم همیشه می گوید: «از شروع کردن، شروع کن!»
دوست دارید دیگران شما را با چه چیزی به خاطر بیاورند؟
با عشقم به خانواده ام.
بزرگ ترین حسرت تان چیست؟
این که همیشه در دوستی هایم دچار فقدان توجه ام (در مقایسه با دوستی های عمیق و طولانی مادرم) چون بیشتر وقتم با خانواده و دل مشغولی های اجتماعی ام پُر شده.
بدون چه چیزی نمی توانید زندگی کنید؟
خانواده ام.
چه چیزی شما را عصبانی می کند؟
بی توجهی عمیق ثروتمندترین و تحصیل کرده ترین افراد و سازمان های دنیا نسبت به پدیده گرم شدن کره زمین، جوری که انگار این مسئله تاثیر مهمی روی آن ها، زندگی مرفه شان و خانواده هایشان نخواهدگذاشت.
به «خانمانه رفتار کردن» بیش از حد اهمیت داده نمی شود؟
باید بگویم خیلی هم کم اهمیت داده می شود. متانت، احترام، نزاکت و دل به حرف دیگران دادن، از ویژگی هایی ست که در گفتمان امروز جامعه، به ندرت دیده می شود.
امروز، مدافعان حق رای زنان، چه چیزی می توانند به ما یاد دهند؟
کوتاه نیایید و مقابل اهانت، تمسخر، تحقیر و بی توجهی تسلیم نشوید.
چه کسی برای شما الهام بخش است؟
ملاله یوسف زای و هم کلاسانش در پاکستان.
آیا شما فمینیست هستید؟
من یک انسان گرا هستم! من طرفدار برابری ام.
آزاردهنده ترین چیزی که از زنان در مصاحبه ها پرسیده می شود اما از مردان نه، چیست؟
این که می گویند: «شما همیشه نقش زنان قدرتمند را بازی می کنید... چرا چنین نقشی را انتخاب کردید؟» و چه و چه و چه! در حالی که هیچ وقت از یک مرد نمی پرسند: «شما همیشه نقش مردان قدرت مند را بازی می کنید. چرا؟» چون از نظرتان سوال بیهوده ای ست.
اگر می توانستید چه تغییری در صنعت فیلم سازی انجام می دادید تا کمی تبعیض جنسی را در آن از بین ببرید؟
مردان وقتی صدایشان مسلط است باید به جهان جوری نگاه کنند که انگار چیزی اشتباه است، باید حسش کنند. افرادی که در آژانس ها و استودیوها هستند هنگام تصمیم گیری باید به دور میز نگاه کنند و وقتی می بینند نیمی از اعضایشان زن نیستند، حس کنند چیزی اشتباه است. از آن جا که سلیقه هایمان متفاوت است، ارزش مان متفاوت است. «بهتر» نیست، متفاوت است!
آیا به «سندروم ایمپاستر»* معتقدید؟ یا این که جایی حس کنید فردی متقلب هستید و دست تان رو خواهدشد؟
من به خوبی می دانم در چه کاری خوب هستم و در چه کاری خوب نیستم و در همه لحظه هایی که در حال انجام کاری هستم این را در مرکز توجهم دارم.
آیا دانستن این که از همکار مردتان کم تر دستمزد می گیرید عصبانی تان می کند؟
آه عزیزم! چرا اصلا باید چنین چیزی را تصور کنی؟
* سندروم ایمپاستر (impostor syndrome) پدیده ای روانی است که در آن افراد نمی توانند موفقیت هایشان را بپذیرند. برخلاف آن که شواهد بیرونی نشان می دهد که فرد با رقابت و تلاش به موفقیت رسیده. خود فرد تصور می کند لیاقت موفقیت را ندارد و کلاه بردار است.
بسیاری از زنان موفق هم هستند که نسبت به اجرای خوب کار خود اضطراب دارند. تفاوت این دو دسته از زنان چگونه مشخص می شود؟ افراد دارای سندرم ایمپاستر الگوهای تفکر خاصی دارند. الکساندرا لویت، نویسنده «نقاط کور» می گوید: حس می کنند لیاقت موفقیت خود را ندارند، موفقیت های شان نتیجه شانس است یا در موقعیت خوب و در زمان خوبی قرار گرفته اند. افراد با این سندرم تصور می کنند فرد متقلبی هستند و در نهایت، صلاحیت نداشتن شان مشخص خواهدشد».
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
وای عجب عکسای خوبی بودن.. واقعا خانم مریل استریپ معنی کامل فتوژنیک به نظر من