تغییر شماره پیراهن به خاطر سندرم داون

«محبت نردبان رفعت است.» این جمله از گفته های حضرت علی (ع) است. به همین دلیل افرادی که عشق می ورزند در نظرمان برتر و بلندقدرترند و مهرشان زودتر به دل ها می نشیند.

هفته نامه سلامت - معصومه سلیمی نسب: «محبت نردبان رفعت است.» این جمله از گفته های حضرت علی (ع) است. به همین دلیل افرادی که عشق می ورزند در نظرمان برتر و بلندقدرترند و مهرشان زودتر به دل ها می نشیند. بیراه نیست اگر بگوییم بخشی از هواخواهی و محبت مان به افراد سرشناس از آنجا نشأت می گیرد که در جریان فعالیت های انسان دوستانه و محبت ها و کارهای خیری که انجام می دهند، قرار می گیریم.

بسیاری از ما از اقدامات بشردوستانه آنجلینا جولی باخبریم یا از کمک های تیلور سوییفت به آسیب دیدگان حوادث طبیعی مختلف اطلاع داریم یا اینکه می دانیم لئوناردو دی کاپریو، رابرت ردفورد و جرج کلونی از حامیان محیط زیست هستند.

اخبار فراوانی هم درباره فعالیت های موسسه های خیریه بازیکنان فوتبال، از لیونل مسی و کریستین رونالدو گرفته تا کریگ بالمی شنیده ایم. وقتی جک ویلشر، بازیکن تیم فوتبال آرسنال، حمایت خود را از کودکی که مبتلا به تومور مغزی بود اعلام کرد، آنقدر رسانه های مختلف این حرکت را بازتاب دادند و ستودند که کمتر کسی که حداقل علاقمند به دنیای فوتبال بود، از آن بی خبر ماند.

به این ترتیب چنین چهره های معروفی را به دلیل عشق به همنوعان شان هم ستایش می کنیم و دوست شان داریم اما در کشور خودمان چند چهره مطرح را می شناسیم و از فعالیت های خیرخواهانه آنها باخبریم؟

بیش از یک هفته است که هادی عقیلی، مدافع ۳۵ ساله تیم فوتبال سپاهان اصفهان برای دلگرمی مبتلایان به نشانگان داون، شماره پیراهنش را به ۴۷ تغییر داده است.

در این مدت که خیلی هم کوتاه نیست، چند ایرانی از این حرکت اطلاع پیدا کردند؟ چند فوتبال دوست متوجه آن شدند؟ چه رسانه هایی این حرکت را بازتاب دادند؟ البته مهمتر قدمی است که عقیلی برداشته ولی بهتر است ما هم این گفته کنفسیوس را فراموش نکنیم؛ «فضیلت یعنی محبت داشتن به آدمیان». گفتگوی کوتاهی با هادی عقیلی درباره تغییر شماره پیراهنش از ۵ به ۴۷ انجام دادیم که می خوانید.

تا امروز چند بار با پیراهن شماره ۴۷ وارد زمین فوتبال شده اید؟

- ۲ بار.

بیست و نهم مهر ماه درخواست تغییر شماره پیراهن داشتید. مخالفت هایی در راه این تغییر وجود داشت؟

- در قانون سازمان لیگ ایران قید شده که نباید شماره بازیکن تغییر کند ولی چون درخواست دادم و دلیلم همدردی با کودکان مبتلا به نشانگان داون بود خیلی مخالف۶ت نکردند. البته مخالفانی هم بودند اما دوستانی در سازمان لیگ که موافق این کار بودند تمام تلاش شان را انجام دادند تا این خواسته انجام شود و شد.

کمیته مسابقات سازمان لیگ موافقت خودش را تا پایان فصل جاری فوتبال اعلام کرده. در نظر دارید فصل آینده هم با همین شماره در مسابقات حاضر شوید؟

- بله چون به هر حال شماره من تغییر کرده و می خواهم پیراهنم با همین شماره بماند. در بازی های آسیایی هم که از اسفند ماه شروع می شود با شماره ۴۷ بازی خواهم کرد.

از دور و اطرافیان شما کسی به نشانگان داون مبتلا بود که جرقه ای در ذهن شما ایجاد کرده باشد که به این مسیر وارد شوید؟

- نه نبود. وقتی برای رونمایی از دیوار ۴۷ شهرستان آباده دعوت شدم، آنجا با مبتلایان به نشانگان داون آشنا شدم و در جریان مشکلات آنها قرار گرفتم. کسانی که نشانگان داون دارند در سلول های بدن خود به جای ۴۶ کروموزوم ۴۷ کروموزوم دارند که کروموزم اضافی باعث تغییر هایی در شکل ظاهری و ذهن آنها می شود. دیوار ۴۷ باید بر خیابان اصلی، در منطقه ای پر تردد و شهری باشد که بچه های مبتلا به نشانگان داون بتوانند حرف های خودشان را روی آن نقش کنند. از شعر و نقاشی و داستان کوتاه گرفته تا معرق و فرش دستباف هر کدام به نوعی می توانند روی این دیوار جا داشته باشند. دیوار ۴۷ بهانه ای برای حمایت مادی و معنوی از بچه های نشانگان داون است.

در آباده با آقای هوشنگ نصیرزاده، کارشناس داوری فوتبال، همراه بودید. آیا ایشان هم از یاران دیوار ۴۷ و مبتلایان به نشانگان داون هستند؟

- تا جایی که من اطلاع دارم آقای نصیرزاده هم در چند رونمایی دیوارهای ۴۷ در شهرهای مختلف حضور داشتند و فکر می کنم در این زمینه فعال باشند.

جز آباده برای رونمایی از دیوار ۴۷ شهر دیگری هم رفته اید؟

- بله. دومین بار به رشت رفتم. ما به دلیل مسابقات و تمرین های زیاد چندان فرصتی نداریم که در برنامه هیا متفرقه شرت داشته باشیم ولی بعد از اینکه به رشت رفتم، تصمیم گرفتم به طور جدی این مسیر را ادامه بدهم.

از چه طریق در جریان اقداماتی که مربوط به مبتلایان به نشانگان داون است، قرار می گیرید؟

- با خانم دکتر آزاده عباس زاده که ایده دیوار ۴۷ متعلق به ایشان است، آشنایی دارم.

قبلا فعالیت هایی از این نوع داشتید که باعث شده باشد حالا به این سمت بروید؟

- من فکر می کنم هر کسی به نوبه خود و در حد توان خودش می تواند کار خیر انجام دهد. هیچ وقت با موسسه خاصی همکاری نداشتم ولی چند بار به بیمارستان امید اصفهان و بخش مبتلایان به سرطان سر زده بودم. هم خودم می رفتم و هم دوستانم را می بردم. یکی از بیماران بستری در بیمارستان نوجوانی ۱۶-۱۵ ساله بود که خوشحالم توانستم کنارش باشم. او حالا دوره شیمی درمانی اش را گذرانده و سالم و سرحال به زندگی عادی اش برگشته است.

ما همچنان با هم در ارتباطیم و این موضوع برای من حس بسیار خوبی دارد و خیلی خوشایند است. من تا حالا درباره این موضوع با کسی حرف نزده بودم و برای اولین بار مطرحش کردم. بدون تعارف بگویم خیلی از بازیکنان فوتبال قدم های انسان دوستانه برمی دارند ولی بازتاب این نوع کارها مختص به بازیکنان تیم های معروف تهران یعنی استقلال و پرسپولیس است. اگر بازیکن دیگری از یک تیم شهرستانی این کار را انجام دهد، بازتابی ندارد.

شما در همین حد پوشیدن پیراهن شماره ۴۷ با مبتلایان به نشانگان داون همراهی دارید یا اقدامات دیگری هم انجام داده اید؟

- هر کمکی از دستم بربیاید انجام می دهم. اولین قدم من همین کار بود تا این گروه را به چشم بیاورم و دیگران را متوجه آنها کنم. در واقع، کار من شناساندن بود چون خیلی ها این گروه از مردم را نمی شناسند و مشکلات شان را نمی دانند. در مراحل عبدی کمک های مالی را هم در نظر دارم.

ارتباط با بچه های نشانگان داون از این نظر که دارای عواطف شدیدی هستند چه تاثیری روی شما داشته؟

- وقتی با این عزیزان برخورد کردم سادگی درونی یک کودک را دیدم. به نظر من آنها همیشه کودک باقی می مانند. البته از نظر سادگی و پاکی احساسات. همان اولین باری که به شهرستان آباده رفته بودم پسری به اسم رامین به من وابسته شده بود و خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم.

این بچه ها شما را با عنوان فوتبالیست می شناسند؟

- تعداد خیلی کمی از آنها، چون نمی توانند استادیوم بروند. همانطور که خیلی از آنها امکان مدرسه رفتن هم ندارند و به دلیل ترس از آسیب دیدن خیلی کم در ورزش های گروهی شرکت می کنند و همین که همان چند نفر محدود مرا شناختند برایم خیلی جالب و خوشحال کننده بود.

به طور کلی دوست دارید در این مسیر خاص که در آن قدم گذاشته اید چه اتفاقاتی بیفتد و چه چیزهایی تغییر کند؟

- نه به خاطر اینکه خودم این کار را انجام داده ام ولی فقط امیدوارم این حالت منفی گرایانه رسانه ها به ویژه رادیو و تلویزیون که بیشتر به اتفاقات غیرمهم و البته منفی می پردازند، از بین برود چون دید مردم نسبت به آدم های معروف در ایران خیلی خوب نیست. به نظر من، این دید باید عوض شود. این نگاه می تواند به وسیله نشان دادن این نوع فعالیت ها مثبت شود. به هر حال مثبت اندیشی جامعه را جلو می برد و منفی گرایی ما را به عقب می راند. به اندازه کافی مشکلات داریم. اگر بخواهیم مدام به آنها دامن بزنیم، جامعه را بیشتر به سمت افسردگی و بدبینی می بریم.

هیچ رسانه ای کارهای انسان دوستانه ما را بازتاب نمی دهد

تا امروز این کار شما بازتاب هایی داشته؟ آیا باعث شده همراهان جدیدی پیدا کنید و کسانی اعلام آمادگی کرده اند؟

- هم تیمی های خودم که اصلا نمی دانستند موضوع چیست، هواداران هم همینطور ولی بعد از تغییر دادن شماره ام متوجه شدند. مهدی شریفی از هم تیمی های من است که وقتی سمت زمین بازی می رفتیم، گفت: «پیرهنتو اشتباه پوشیدی.» و من جریان را برایش توضیح دادم. او علاقمند شد که در مراسم های مربوط به مبتلایان به نشانگان داون شرکت کند و اعلام آمادگی کرد که همکاری داشته باشد. قبلا هم همراه من به بیمارستان امید اصفهان آمده بود چون یکی از اقوام شان به سرطان مبتلا بود که حالا خوشبختانه او هم بهبود پیدا کرده و سلامتش را دوباره به دست آورده است اما بازتاب های رسانه ای، متاسفانه، متاسفانه و خیلی متاسفانه وجود نداشت.

برنامه های ورزشی منفی گرا هستند. منظورم این است که دوست دارند حواشی منفی را بازتاب دهند چون جذابیت شان برای مردم بیشتر است و خیلی به فعالیت های فرهنگی، انسان دوستانه و همیاری کاری ندارند. مخصوصا اینکه برای برنامه هم نفعی نداشته باشد. در این صورت اصلا بازتاب نمی دهند. تا این لحظه هیچ برنامه رادیویی یا تلویزیونی این کار انسان دوستانه را بازتاب نداده. متاسفانه اگر کار غیرفرهنگی انجام دهیم، سریع همه جا انعکاس پیدا می کند ولی این کارها نه.