۱۰ بازنده بزرگ ورزشی ایران در سال ۹۳

هفته نامه تماشاگر - مجتبی هاشمی: مانند تمام سال های گذشته و مثل همه سال هایی که پیش رو داریم، سال ۱۳۹۳ نیز با اتفاقات تلخ و شیرینی در ورزش همراه بود و پیروزی ها و شکست های زیادی را به تاریخ ورزش کشورمان اضافه کرد. تعدادی از ستاره های ورزش کشورمان در این سال روی نوار پیروزی بودند و در نقطه مقابل آنها، برخی دیگر از ورزشکاران سال سخت و ناموفقی را پشت سر گذاشتند. بعضی ها در سال ۹۳ به اوج رسیدند و برخی دیگر از اوج به زیر آمدند. چنان که اگ ربنا را بر لیست کردن «برخاستگان» و «فروافتادگان» این سال بگذاریم، برای هر کدام از این لیست ها نام های زیادی را می توان ردیف کرد.

۱- حامد حدادی (بسکتبال)

در لحظه های پایانی بازی های آسیایی، بیشتر طلاهای کنار گذاشته شده برای کاروان ایران ناگهان به نقره تبدیل شدند. شروع ناامیدکننده بسکتبال در کوارتر اول بازی با کره در فینال، ایرانی ها را به شدت نگران کرد. بچه های بچیروویچ اما مبه خودشان آمدند و در کوارتر دوم موفق ظاهر شدند و در مسیر پیروزی در مسابقه قرار گرفتند. مسیری که البته تا آخر با صمد و حامد و رفقا مهربان نبود.

در یکی از ضعیف ترین نمایش های عمر حامد حدادی، برتری ۵ امتیازی ایران برابر کره جنوبی به سرعت در کوارتر چهارم جبران شد و میزبان حتی موفق شد از تیم ایران پیشی بگیرد.


به نظر می رسید تدبیر سرمربی و خطاهای تاکتیکی بازیکنان کره جنوبی، ایران را به مسابقه برمی گرداند. در اتمسفر بسیار سنگین ورزشگاه، ایران در ثانیه های پایانی به اختلاف دو امتیازی حریف رسید اما نه پرتاب سه امتیازی نیکخواه بهرامی و نه ریباند حامد حدادی، هیچ کدام به امتیاز ختم نشدند تا ناگهان همه چیز از دست برود.

تیمی که بعد از ناکامی در راه صعود به دور دوم جام جهانی سطح خودش را بالاتر از قاره آسیا می دانست، بعداز پیروزی زجرکش برابر قزاق ها، در نبرد با کره نشان داد که قدرت مطلق اول آسیا نیست و در این ناکامی بدون تردید نقش حامد حدادی و ریباندِ ناموفقش در آخرین لحظه پررنگ تر از سایرین بود.

۲- هاشم بیک زاده (فوتبال)

تقدیر تلخی که هاشم بیک زاده را در آستانه تورنمنت های مهم بین المللی دچار مصدومیت می کند، در سال ۹۳ هرگز دست از سر او برنداشت و فرصت حضور در دو آوردگاه مهم مثل جام جهانی و جام ملت های آسیا را از این بازیکن گرفت.

مدافع بلندقامت استقلال که سال ۹۲ را با خوش شانسی و موفقیت سپری کرده بود، سال ۹۳ به همان نسبت با بدشانسی و ناکامی مواجه شد و بهترین موقعیت های حرفه ای را در زندگی فوتبالی اش از دست داد.


او که در معیت تیم ملی مجوز حضور در جام جهانی را برای فوتبال ایران کسب کرده بود در آستانه حضور در این رقابت ها و در حالی که همه منتظر رویارویی او و لیونل مسی در برزیل بودند دچاغر مصدومیت شد و ایام جام جهانی را روی نیمکت و توی حسرت سپری کرد.

بعد از آن تابستان تلخ او دوباره بهبود پیدا کرد و به عرصه رقابت های باشگاهی بازگشت اما در فصل زمستان و در آستانه حضور در جام ملت های آسیا یک بار دیگر آسیب دید تا این بار رقبای آسیایی از مواجهه و رویارویی با بانمک ترین هاشم تاریخ فوتبال ایران محروم شوند.

بیک زاده بعد از پایان جام ملت ها نیز هنوز به میادین بازنگشته و فعلا روی نیمکت استقلال مشغول خمیازه کشیدن است.

۳- کیانوش رستمی (وزنه برداری)

برای نخستین بار در سال های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، وزنه برداری ایران با امید دو طلای مسلم به بازی های آسیایی قدم گذاشت. تقریبا تردیدی وجود نداشت که هم بهداد سلیمی و هم کیانوش رستمی با خوش رنگ ترین مدال های اینچئون از پله های فرودگاه امام (ره) پایین خواهند آمد و پیروزی شان را با مردم جشن خواهند گرفت.


بهداد طبق پیش بینی ها طلا گرفت اما کیانوش رستمی خالق تراژیک ترین بخش درام ایران در اینچئون شد. کیانوش در حرکت یکضرب، رستمی بود برای خودش و توانست در صدر جدول گروه جای بگیرد اما مدر حرکت دو ضرب، دو بار وزنه ۲۱۲ کیلوگرمی را انداخت. او طلایش را با وزنه ۲۰۸ کیلوگرمی مسجل می دانست و کار را به شدت ساده گرفته بود. شاید حتی مربیان وزنه بردار ۲۰ ساله چینی نیز توقع نداشتند او در حرکت آخرش وزنه سنگین ۲۱۸ کیلوگرمی را بزند و طلای این وزن را از آن خودش کند. تیان تو اما همه را غافلگیر کرد و علاوه بر تنبیه سخت رستمی خوش خیال، مدال برنز رسول تقیان را نیز تبدیل به مقام چهارمی بی مدال کرد.

به این ترتیب کیانوش رستمی یکی از ناکام ترین ورزشکاران ایران در اینچئون و یکی از فروافتادگان سال ۹۳ لقب گرفت. البته ناکامی او با ناکامی ورزشکاران بی مدال تفاوت هایی جزیی داشت. او با مدال اینچئون برگشت اما نه مدالی که برای آوردنش به کره رفته بود.

۴- مهرداد پولادی (فوتبال)

مدت ها بعدتر از آنکه دریبل خوردن لئو مسی از پولادی، سوژه آهنگ های زیرزمینی شده بود، ستاره ایران در رقابت های جام جهانی در میان بازیکنانی قرار گرفت که معافیت شان از خدمت جعلی بود و حق حضور در فوتبال ملی و باشگاهی ایران را نداشتند.

اصرار به حضور مهرداد در استرالیا اما سرانجام جواب داد و بازیکنان محبوب مربی پرتغالی با وجودس رباز بودن، همراه با تیم ملی به استرالیا رفت. پولادی شروع خوبی در تورنمنت داتشت اما اخراتج در دیدار با عراق، موجب شد تیترهای خشن خیل زود «سرباز فراری» تیم ملی را مورد نکوهش قرار دهندو او را عامل اصلی شکست بدانند.


مهرداد با تیم ملی به ایران بازنگشت و با خاطره ای تلخ از جام، به قطر رفت تا برای الشحانیه بازی کند. او حالا عنوان قهرمانی با تیم ملی را که می توانست ضامن نجات او از شر مشکلاتش باشد از دست داده و باید بلافاصله بعد از پایان قرارداد با باشگاه قطری، در تهران خودش را به سازمان نظام وظیفه معرفی کند!

می گویند اگر پولادی با پای خودش به پادگان نرود، نیروی انتظامی جمهوری اسلامی برای دستگیری او به پلیس بین الملل متوسل خواهد شد! مسی که نتوانست جلوی او را بگیرد، شاید اینترپل بتواند!

۵- بهداد سلیمی (وزنه برداری)

در پایان بازی های آسیایی و در حالی که مدال طلا را بدون شکستن رکورد به دست آورده بود، از شکست رکورد مجموع در رقابت های جهانی پیش رو خبر داد.

مسابقات جهانی اما نه تنها با رکوردشکنی برای هرکول دوست داشتنی ورزش ایران همراه نشد، بلکه حتی دست او را از مدال طلا هم خالی گذاشت!


بهداد با کسب مدال نقره در قزاقستان، به جای آنکه بهترین ورزشکار رقابت ها باشد، تبدیل به بیست و یکمین ورزشکار برتر مسابقه های جهانی شد. او وبا تکرار عملکردش در بازی های آسیایی می توانست طلای جهان را به دست بیاورد اما دور بودنش از شرایط آرمانی برای بردن این مسابقه به شکل ناامیدکننده ای مشخص بود.

در پی شکست در این مسابقه، بعضی ها ناکامی بهداد را به حضور خانواده اش در بین جمعیت تماشاگران و تزریق بالای استرس به او ربط دادند اما خودش در مصاحبه های بعد از مسابقه، از مشکلات مالی و عدم حمایت مسئولان به عنوان دلایل شکستش نام برد.

هر چه که بود، نوار پیروزی های هرکول وزنه برداری ایران در سال ۹۳ پاره شد تا در مورد آینده او و مدال هایی که به آن امید بسته بودیم، تردیدهای کمرنگی به وجود بیاید.

۶- علی دایی (فوتبال)

پرسپولیس پرستاره علی دایی در لیگ سیزدهم فاصله بسیار کمی با قهرمانی داشت اما در نهایت به قرار گرفتن در رده دوم بسنده کرد. به نظر می رسید پرسپولیسی ها با حفظ همه ستاره ها و تقویت تیم در چند پست، یکی از قوی ترین و باثبات ترین پرسپولیس های چند سال اخیر را بسازند اما نه خبری از جذب بازیکنان با کیفیت شد و نه ستاره های لیگ سیزدهم در این تیم ماندگار شدند.

لجبازی های مدیریتی، ضعیف شدن پرسپولیس از لحاظ بازیکن را به دنبال داشت و این تیم با علی دایی خیلی زود در لیگ برتر به بن بست رسید. دایی تنها ۷ هفته بعد از آغاز لیگ، به شکلی عجیب از کادر فنی پرسپولیس کنار گذاشته شد و در ادامه به چند پیشنهاد دیگر پاسخ منفی داد تا احتمالا تا پایان این لیگ استراحت کند.


خیلی ها یکی از دلایل ضعف پرسپولیس در تیم بستن را سفر اروپایی دایی در تابستان می دانستند. اگرچه به نظر می رسید مشکلات از جای دیگری به وجود آمده است چون حتی نفراتی مثل خلعتبری که برای پرسپولیسی شدن تا زمان بازگشت دایی منتظر مانده بودند وقتی پول و اراده ای از سمت باشگاه پرسپولیس ندیدند، به ناچار راهی دیگر تیم ها شدند.

دایی علاوه بر شکست در میدان مسابقه و اخراج از نیمکت پرسپولیس، به سبب قرارداد ۲ میلیاردی خودش در این فصل و همچنین به واسطه رقم سنگین قرارداد برادرش روی نیمکت، در شبکه های اجتماعی به شدت از سوی هواداران سرخپوش سرزنش شد. او فصلی را باخت که می توانست بهترین فصل زندگی اش باشد.

۷- یوسف کرمی (تکواندو)

مرد طلایی تکنواندو در یکی دو دهه اخیر و دارنده مدال برنز رقابت های المپیک ۲۰۰۴، بعدتت از شکست در المپیک ۲۰۱۲ در بازی های آسیایی ۲۰۱۴ نیز ناکام ماند تا کارنامه ورزشی اش در این سال های آخر با نمراتی منفی بسته شود.


قهرمان دو دوره بازی های آسیایی در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۰ در راه کسب سومین مدال طلایش از این رقابت ها ناکام ماند و در همان دور اول با شکست مقابل حریف ازبکستانی از دور مسابقات کنار رفت. این در حالی بود که اکثر تکواندوکاران کشورمان با مدال از اینچئون بازگشتند و رشته تکواندو یکی از موفق ترین رشته های ایران از نظر کسب مدال در رقابت های اینچئون بود اما کرمی به عنوان کاپیتان این تیم با دست خالی از این مسابقات بازگشت تا بلافاصله بعد از این شکست به فکر خداحافظی از ورزش حرفه ای بیفتد.

تکواندوکار پرافتخار کشورمان که از سال ۷۰ در این رشته مشغول به فعالیت بود طی این مدت در ۴۵ مسابقه بین المللی شرکت کرد و ۳۷ بار مدال طلا گرفت اما در این سال های آخر بخت با او یار نبود و مدال طلای جهان در سال ۲۰۱۱ به آخرین عنوان قهرمانی او در رشته تکواندو بدل شد.

۸- محمد رویانیان (فوتبال)

دوران شیرین و جذابی که رویانیان با حضور در فوتبال و جولان هر روزه روی صفحه اول روزنامه های ورزشی تجربه کرده بود، در سال ۹۳ با ناکامی ها و درگیری های تمام نشدنی او به نقاط تلخ و باریک خود رسید.

مدیرعامل سابق پرسپولیس بعد از جدایی از این تیم با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم کرد و برای پس دادن حساب های پیچیده مالی در دوران مدیریتش بارها مجبور به پاسخگویی به سازمان بازرسی ... شد. کار به جایی رسید که حتی منزل شخصی رویانیان و خانواده اش نیز بابت وام میلیاردی او از بانک ها توقیف شد!


رویانیان که در دوران مدیریتش، سعید شیرینی را به عنوان یکی از پرحاشیه ترین سرپرست های تاریخ پرسپولیس به این تیم آورد، امسال شاهد بازداشت طولانی مدت این یار دیرین خودبود و حتی شایعه بازداشت خود او نیز مدتی در محافل فوتبالی دهان به دهان پیچید. شایعه ای که هرگز تایید نشد و هیچ کس خبر بازداشت محمد رویانیان را رسما تایید نکرد اما اتفاقاتی که بعد از ترک پرسپولیس برای او رخ داد دست کمی از بازداشت و توقیف نداشت. او در مقابل دوران کوتاهی که به ماه عسل با پرسپولیس گذرانده بود تاوان سنگینی پس داد، ظاهرا!

۹- طالب نعمت پور (کشتی فرنگی)

سال گذشته در همین روزها، طالب نعمت پور با مدال طلایی که از رقابت های جهانی ۲۰۱۳ کسب کرده بود در قامت یک قهرمان ملی و از ورزشکاران موفق سال ۹۳ به شمار می رفت. اما یک سال بعد از آن روزهای خوش،حالا طالب یک ورزشکار دوپینگی است که تازه یک چهارم از دوران محرومیت خود را سپری کرده و معلوم نیست یک بار دیگر فرصت درخشش بر روی تشک های کشتی را به دست بیاورد یا نه.


نعمت پور، متولد شهریور ماه ۱۳۶۳ در شهرستان کوهدشت از استان لرستان، قهرمانبازی های آسیایی گوانگ ژو در سال ۲۰۱۰ و دارنده مدال طلای جهانی ۲۰۱۳ در وزن ۸۴ کیلوگرم کشتی فرنگی بود که آزمایش دوپینگش در تابستان امسال از سوی فیلا مثبت اعلام شد.

طالب، سال گذشته به همراه امیر علی اکبری دو مدال طلای کشتی فرنگی ایران را در رقابت های جهانی به دست آوردند اما آزمایش دوپینگ هر دوی آنها مثبت اعلام شد! البته دوپینگ علی اکبری کمی زودتر از نعمت پور مسجل شده و به دلیل سابقه قبلی حکم محرومیت مادام العمر از سوی فیلا برای او در نظر گرفته شده بود.

۱۰- پیام صادقیان (فوتبال)

اگر شما یک فوتبالیست جوان باشید یا استعدادهایی ویژه و چشمگیر اما - بنا به هر دلیلی - تصمیم بگیرید این استعداد را هدر بدهید و فوتبالتان را نابود کنید، از چندطریق می توانید این خودزنی را به سرانجام برسانید. مثلا می توانید با رعایت نکردن اصول حرفه ای هر ساعتی دلتان خواست بخوابید و هر تفریحی دلتان خواست ردیف کنید تا بدن ناآماده تان همیشه و در اسرع وقت دچار مصدومیت شود! یا دائما با آرنج به سر و کله حریفان بکوبید و با کله بروید توی شکم داور تا همیشه نیمی از سال را با محرومیت سپری کنید.

یک راه دیگر هم این است که رفقای صمیمی تان را از میان بی مغزترین و رسواترین آدم های اجتماع (مثلا از زیر زمین!) انتخاب کنید تا آنها بقیه اقدامات تخریبی را به صورت یکجا و تضمینی برایتان انجام بدهند!


خلاصه برای سوزاندن استعداد، راه های زیادی وجود دارد ک همگی به یک مقصد می رسند اما پیام صادقیان برای محکم کاری تمام این راهکارها را به صورت توأمان به کار بسته تا از نتیجه کار خودش کاملا مطمئن باشد.

ملی پوش سابق ایران در رده پایه و ستاره فصل گذشته پرسپولیس به قول شاملو «چنان دست تطاول به خود گشاده که طلسم معجزتی مگر پناهش دهد از گزند خویشتن»

پیام صادقیان آنقدر خودش را در زیرزمین پنهان کرده که هواداران پرسپولیس دیگر هیچ خاطره شیرینی از او در یاد ندارند. آخرین خاطره به جا مانده برای سرخ ها که فراموش نشدنی به نظر می رسید پاس گل درجه یک پیام در بازی با ملوان بود که آن هم با معجزه دیوانه وار مهدی طارمی در مصاف با لخویا بایگانی شد. حالا پیام دو راه بیشتر ندارد، یا خاطره جدید بسازد یا آخرین میخ را بر تابوت خودش بکوبد و در افق محو شود؛ همراه با صدای فالشی که در پس زمینه میخواند: «بذار تو حال خودم باشم...»