وقتی آندو از امام رضا (ع) حاجت گرفت

مجله تماشاگران امروز: آندرانیک تیموریان؛ او در همه سال های گذشته یکی از بهترین های تیم ملی بوده است. پسر شیطون ارمنی تیم ملی این روزها برای جام ملت ها آماده می شود. او در اردوی تیم ملی فوتبال در آفریقای جنوبی به سوالاتمان پاسخ داده. گفتگویی به بهانه رسیدن کریمس.


نزدیک کریسمس همه یاد شما می افتند. یکی دو بار هم عکس ات در همین روزها رفته روی جلد نشریه های ورزشی...

- اجازه بدهید سال نو را به مسیحی های داخل و خارج ایران تبریک بگویم و امیدوارم هر جا که هستند، سلامت و خوب باشند.

بهترین هدیه ای که برای کریسمس گرفته اید چه بوده است؟

- اولین کادو را سال ها قبل وقتی جوان تر بودم از پدر و مادرم گرفتم ولی دقیقا به خاطر نمی آورم بهترین هدیه کدام بوده است. به هر حال هدیه مخصوصا هدیه سال نو از دست پدر و مادر همیشه خوب و لذتبخش است.

در تهران، خیابان میرزای شیرازی و منطقه مجیدیه جایی است که نمادهای کریمس زیاد دیده می شود. این دو منطقه این روزها حال و هوای جالبی دارند.

- خیلی قشنگ است. اکثر مغازه ها لوازم کریسمس دارند، درخت های تزیینی می گذارند و می فروشند. سال نو که می شود اتفاقات خوب و قشنگی قرار است رخ دهد، همه این موضوع را به فال نیک می گیرند و به همین دلیل یک شوق خوبی در بین ارامنه ایجاد می شود برای جشن گرفتن و هیچ کس هم از این قاعده مستثنی نیست.


حال و هوای خیابان مجیدیه در دوران کریسمس زمان کودکی شما با الان چه تفاوتی کرده؟

- خیلی فرق کرده، اکثر دوستان من از ایران رفته اندو من آشنای زیادی در آن قسمت شه رندارم. سال نو را با خانواده خودم می گذرانم چون اکثر دوستانم آمریکا زندگی می کنند. البته با آنها هم در ارتباط هستم.

تیم آرارات بازیکنان زیادی به تیم ملی داد ولی یکباره از فوتبال کنار کشید؟

- بازیکنان تیم آرارات اکثرا دوستان خودم بودند و ایران را ترک کرده اند. آرارات چون باشگاه مختص این اقلیت دینی است، نتوانست به آن دوران سال هفتاد، هفتاد و چهار و پنج برگردد. البته الان تیم در باشگاه های تهران است و ان شاءالله بتوانند به دسته بالاتر بیایند ولی شرایط خیلی دشواری دارند، خصوصا که بازیکن به اندازه کافی ندارند و در حقیقت تیم استخوانداری ندارند و با کمبودهای مالی و بازیکنی روبرو هستند.

در هر تیمی که هستید شما را به عنوان بازیکن شاداب و در حقیقت بمب انرژی تیم می شناسند، البته این به ظاهر و نوع بازی خشن شما نمی خورد.

- اکثر بازیکنان تیم ملی دوستان من هستندو این طبیعی است که هر بازیکنی در هر تیم در اردوها چند دوست صمیمی داشته باشد. من هم سعی می کنم چه در تیم باشگاهی و چه در تیم ملی در اردوها در کنار هم باشیم و به خوبی و خوشی از هم یاد کنیم و از آن زمانی که در کنهار هم هستیم لذت ببریم چون برگشت پذیر نیست و فقط خنده ها و شوخی ها و احترام ها می ماند. من سعی کرده ام شوخ طبع باشم و با فضای مستطیل سبز متفاوت باشم. در زمین بازی همیشه جدی هستم و بعد از فوتبال هم در خدمت دوستان و خانواده هستم و دوست دارم در کنار آنها شاد باشم و بخندم.


خیلی ها گریه تو بعد از بازی با بوسنی و شادی ات بعد از برد برابر قطر را فراموش نمی کنند. می گفتندنبه خاطر همان شادی، مجبور شدی لیگ قطر را ترک کنی. واقعا چطور می شود که در این دوره و زمانه یک نفر اینقدر برای علاقه به پیراهن تیمش هزینه بدهد؟

- این صحبت ها فکر می کنم کهنه شده باشد. بازیکنی نداریم که برای تیمش یا تیم ملی غیرت نداشته باشد. بازیکنی نیست که برای پرچم ایران یا پیراهنی که می پوشد ارز قائل نباشد. همه بازیکنان تیم ملی برای تیم زحمت کشیده اند. من هم یکی از اعضای کوچک تیم بودم که توانستم برای تیم ملی زحمت بکشم. مثل سایر بازیکنان که در این چند سال در کنار هم بوده ایم. این جور مسائل در فوتبال حرفه ای پیش می آید.

من خیلی ناراحت بودم که دردومین حضورم در جام جهانی نتوانستم به مرحله دوم بروم. بار اول جوان تر بودم بیست و دو سه سال سن داشتم و در بازی های مقدماتی هم حضور نداشتم و به همین دلیل فضا را درک نمی کردم؛ درباره خوشحالی بعد از برد در مقابل قطر هم خب به عنوان بازیکن تیم ملی ایران دوست داشتم تیم ملی درآن بازی پیروز شود و اصلا به عواقب و اتفاقات بعد از آن فکر نمی کردم. خدا را شکر که تلاش بازیکنان، کادر فنی، ماساژورها و اصحاب رسانه همه جواب داد و توانستیم اقلا تیم ملی را یک پله در دنیا ارتقا بدهیم. فکر نمی کنم کسی توقع داشت تیم ملی چنین عملکردی در جام جهانی داشته باشد.

نکته مثبتی که تو داری این است که به رغم اینکه اقلیت مذهبی هستی، ابایی نداری که همه جا کنار بقیه بازیکن ها باشی. حتی بارها دیده شده در مراسم مختلف، قرآن را بوسیده ای یا جایی از قولت خواندم که گفته بودی حاجت را از امام رضا (ع) گرفته ای.

- این شخصیت خانوادگی من است و درست است که من ارمنی هستم اما پاسپورت ایرانی دارم و در این کشور بزرگ شده ام. شکر خدا تا به حال هم نه در باشگاه و نه در تیم ملی هیچ مشکل اخلاقی و رفتاری نداشته ام و این نشان دهنده بزرگی من نیست، این نشاندهنده این است که من خودم را کوچکتر از همه می دانم و سعی می کنم به اعتقادات دوستانم احترام بگذارم. البته به خیلی از اینها اعتقاد دارم.


کلا خیلی اهل خرید و خوردن قهوه و بحث های فلسفی هستی. واقعا کتاب های فلسفی می خوانی؟

- خیلی وقت پیش می خواندم الانه نه.

فیلم چطور؟ چه فیلم هایی می بینی؟

- من بیشتر فیلم های اکشن می بینم.

در اردوها روحیه رهبری داری. دوست داری بعدها مربی شوی؟

- اگر بگویم نه شاید دروغ باشد. هر فوتبالیستی دوست دارد یک روزی سرمربی یک تیم باشد و داشته ها و دستاوردهای دوران بازی خود را به جوان ترها و کسانی که آینده تیم ملی یک کشور هستند، یادبدهد. من هم بالاخره چند سال فوتبال حرفه ای بازی کرده ام و اگر زمان و شرایط مناسب باشه چرا که نه.

در تیم هایی که بوده ای شاید سوگلی ونورچشمی مربیان نبوده ای اماهمه دوستت داشته اندو هیچ کس شکایتی نداشته که آندو کم می گذارد. آیا واقعا همینطوری هستی که نشان می دهی یا نقش بازی می کنی؟

- من از بچگی دوست داشتم از زمانی که در زمین هستم تا زمانی که از زمین بیرون می روم، خودم باشم و مهمتر اینکه دوست داشتم زمانی کهس رم را روی بالش می گذارم خیالم راحت باشد که تمام تلاش خودم را کرده ام و نقطه تاریکی در زندگی ام نباشد. یعنی طوری نباشدکه مثلا بیست سال بعدبرگردم و بگویم می توانستم بیست سال قبل این کار را انجام بدهم و انجام ندادم.


خب چندتا سوال هم درمورد این روزهای تیم ملی بپرسم. درمورد اردوی آفریقا، فکر می کنی برای آمادگی در جام ملت ها این اردو کافی باشد؟

- اکثر لژیونرهای ما درگیر تیم های باشاهی شان بودندو نتوانستندبه آفریقای جنوبی بیایند. آقای کی روش و کادر فنی بهترین های لیگ را دعوت کردندو سه بازی تدارکاتی خوب برگزار کردیم. البته بازی سوم از دو بازی اول کمی تمرینی تر بود. شاید به خاطر اینکه شرایط بازیکنان و بازی در لیگ فشرده ایران و نگرانی از مصدومیت های احتمالی اجازه نمی داد بیشتر از این تیم زیر فشار برود. در کل اردوی خوبی بود. امیدوارم دراین سه هفته باقیمانده به جام ملت های آسیا کادر فنی بتواند بازیکنان خوبی به تیم دعوت کند و موفق شویم برای کشورمان افتخار بیافرینیم.

برخی معتقدند امکانات و اردوهای تیم ملی ایران برای جام ملت ها قابل مقایسه نیست با کاری که رقبای ما دارند انجام می دهند. این نگران کننده نیست؟

- ما بعد از جام جهانی تا الان واقعا خواب بودیم و هیچ پیشرفتی در فوتبال مان نداشتیم. از لحاظ بازی های دوستانه و دعوت نکردن تیم های خوب خارجی یا رفتن به آن کشورها. فقط در باد سه تا بازی جام جهانی خوابیده ایم. الان همه از تیم قهرمانی می خواهند چون می گویند در جام جهانی سه تا بازی خوب داشته ولی با شرایطی که داریم شاید رسیدن به قهرمانی خیلی سخت باشد. ما برای فوتبال ملی مان چه کار کردیم که الان انتظار قهرمانی داریم.

رفتن به نیمه نهایی هم البته بد نیست.

- آره، این هم خوب است؛ خصوصا که ۱۰ سال است به نیمه نهایی نرفته ایم ولی واقعا نرفته ایم چون هزینه ای برای آن نکرده ایم. یعنی چیزی نکاشته ایم که بخواهیم برداشت کنیم. هیچ کدام از تیم های لیگ ایران از تیم صدرنشین تا تیم آخر ۴ بازیکن مستعد که به تیم ملی کمک کند، پیدا نمی شود. مربی نداریم برود استعدادیابی کند در ۱۱ سالگی، ۱۲ سالگی، ۱۶ سالگی بازیکن ها را بیاورد در آکادمی فوتبال خودش بزرگ کند و از آنها بهره ببرد.

اینها واقعیت ها و اتفاقات بد فوتبال است که در ایران رخ می دهد. فوتبال ایران روزانه زندگی می کند. امروز را به فردا برساند. فردا را به هفته دیگر و اصلا آینده نگری ندارد. این نگاه که فوتبال، بازیکنان و مربیان ایران در ۱۰ سال آینده چه دیدگاه و شرایطی خواهند داشت وجود ندارد، چرا؟ چون هیچ جا قراردادهای بازیکنان و مربیان فوتبال ایران حرفه ای ۳ ساله یا ۵ ساله نیست و آن فضای قدرت را نه مربی دارد و نه بازیکن که بخواهد برای ۵ سال آینده خودش برنامه ریزی کند.