پینک فلوید؛ موفق ترین گروه‌ موسیقی عامه‌پسند

برترین ها: پینک فلوید (Pink Floyd) یک گروه راک انگلیسی است که در لندن بنیان نهاده شد. این گروه یکی از تأثیرگذارترین گروه‌های موسیقی راک انگلیسی است که توانست با موسیقی پراگرسیو و سایکدلیک، اشعار فلسفی، استفاده از تجربیات صوتی و خلق اجراهای زنده استادانه، به موفقیت بین‌المللی دست یابد و به یکی از محبوب‌ترین و تأثیرگذارترین گروه‌های موسیقی عامه‌پسند تبدیل شود.

پینک فلوید در سال ۱۹۶۵ توسط دانشجویان سابق، سید برت، نیک میسن، راجر واترز و ریچارد رایت، تشکیل شد. آن‌ها در اواخر دهه ۶۰ میلادی و تحت رهبری سید برت دو تک‌آهنگ موفق منتشر کردند. سپس نخستین آلبوم خود تحت عنوان نی‌زن بر دروازه‌های سپیده‌دم را عرضه کردند که آلبومی موفقیت‌آمیز بود و باعث شهرت آنها شد.


دیوید گیلمور و راجر واترز

دیوید گیلمور در دسامبر ۱۹۶۸ به عنوان پنجمین عضو به گروه پیوست و به تدریج جایگزین سید برت شد که به دلیل مصرف بیش از حد مادۀ توهم‌زای ال‌اس‌دی، سلامتی روانی خود را از دست داده بود.

پس از جدایی برت از پینک فلوید، راجر واترز تبدیل به شاعر اصلی ترانه‌های گروه شد و جایگاه خود را بیش از پیش تثبیت کرد. در این زمان بود که پینک فلوید با آلبوم‌هایی مفهومی همچون نیمهٔ تاریک ماه (۱۹۷۳)، کاش اینجا بودی (۱۹۷۵)، جانوران (۱۹۷۷)، دیوار (۱۹۷۹) و برش نهایی (۱۹۸۳) به شهرت جهانی دست پیدا کرد.


ریچارد رایت در سال ۱۹۷۹، به دلیل مشکلات شخصی با واترز، گروه را ترک گفت. واترز نیز خود در سال ۱۹۸۵، پینک فلوید را ترک کرد تا گیلمور تبدیل به رهبر پینک فلوید شود. وی پس از جدا شدن واترز از گروه، به همراه نیک میسن به بقای پینک فلوید اصرار ورزید که موجب تخاصم بین اعضای باقی‌مانده و واترز شد. در نهایت، واترز با اکراه به ادامه کار پینک فلوید بدون حضور او رضایت داد و پس از آن پینک فلوید بدون همراهی واترز و به رهبری دیوید گیلمور دو آلبوم لغزش آنی در عقل (۱۹۸۷) و ناقوس جدایی (۱۹۹۴) را منتشر کرد.

ورود به تالار مشاهیر موسیقی بریتانیا

پینک فلوید در سال ۱۹۹۶ به تالار مشاهیر راک اند رول ایالات متحده و در سال ۲۰۰۵ به تالار مشاهیر موسیقی بریتانیا راه یافت. تا سال ۲۰۱۳، بیش از ۲۵۰ میلیون نسخه از آثار این گروه در سرتاسر جهان بفروش رفت که ۷۴٫۴ میلیون نسخه از آن تنها در ایالات متحده فروش رفته است. به همین دلیل، پینک فلوید در زمرهٔ پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی در دنیا قرار می‌گیرد.


همچنین از آلبوم نیمهٔ تاریک ماه به عنوان یکی از موفقیت‌آمیزترین و پرفروش‌ترین آلبوم‌های تاریخ راک در تمام دوران‌ها یاد می‌شود. این آلبوم توانست از نظر میزان فروش، به رتبۀ اول در ایالات متحده دست پیدا کند و چهارده سال در جدول باقی بماند. تاکنون بیش از ۴۰ میلیون نسخه از این آلبوم در سراسر جهان به فروش رسیده است.

پس از نزدیک به دو دهه، اعضای گروه (گیلمور، واترز، رایت و میسن) برای اجرایی خیرخواهانه در لایو ۸، گرد هم آمدند. سید برت در سال ۲۰۰۶ و ریچارد رایت در سال ۲۰۰۸ درگذشتند که بدین ترتیب این اجرا تبدیل به آخرین اجرای گروه با حضور تمام اعضا شد.

انحلال گروه پینک فلوید

در سال ۲۰۰۶، گیلمور مصاحبه‌ای با روزنامه ایتالیایی لا رپوبلیکا انجام داد و اعلام کرد که پینک فلوید منحل شده‌است. زمانی که درباره آینده گروه از او پرسیده شد، گیلمور توضیح داد که پینک فلوید دیگر موسیقی نخواهد ساخت و او در سن ۶۰ سالگی ترجیح می‌دهد بر روی پروژه شخصی‌اش کار کند. از آن زمان، واترز و گیلمور بارها اعلام کرده‌اند که قصد ندارند تا دوباره با سایر اعضا گروه، گرد هم آیند. در سال ۲۰۱۱، گیلمور و میسن در او۲ آرنا لندن، در یکی از نمایش‌های تور دیوار واترز، به وی پیوستند.


بازگشت قهرمانان

در ۵ ژوئیه ۲۰۱۴، منابع مختلفی از جمله همسر دیوید گیلمور، از منتشر شدن آلبومی جدید از گروه تحت عنوان رودخانه بی‌پایان خبر دادند. این آلبوم از آثار ضبط‌شدهٔ گروه در سال ۱۹۹۴ برگرفته شده است و قرار است به ریچارد رایت فقید تقدیم شود. احتمالا این آلبوم در اکتبر سال ۲۰۱۴ عرضه خواهد شد.


داستان جانشینی گیلمور به جای برت

در دسامبر ۱۹۶۷، دیوید گیلمور به عنوان عضو پنجم به گروه پیوست. دستیار موریسون، استیو ارورک، گیلمور را در خانه خود و با دستمزد هفتگی ۳۰ پوند به استخدام درآورد و بلک هیل اینترپرایسز در ژانویه ۱۹۶۸، او را به عنوان عضو جدید و گیتاریست دوم گروه استخدام کرد. گروه در نظر داشت تا همکاری خود با برت را فقط در زمینهٔ ترانه‌نویسی ادامه دهد و او دیگر در اجراها حضور نداشته باشد.

جنر می‌نویسد: «ایده این بود که دیوید ناکارامدی برت را پوشش دهد. سید فقط باید [ترانه] می‌نوشت. ما می‌خواستیم او را هر طور شده در گروه نگه داریم.» به دلیل سرخوردگی که در برت ایجاد شده بود، او به جای نوشتن آهنگ‌های جدیدی که موفقیت «آرنولد لین» و «نواختن امیلی را ببین» را تکرار کنند (که همین‌گونه هم از او انتظار می‌رفت)، «هنوز نگرفتیش؟» را نوشت که پس از هر اجرا آن را مقداری تغییر می‌داد تا غیر قابل یادگیری شود. در ژانویه ۱۹۶۸ عکسی از پینک فلوید پنج نفره گرفته شد که برت در آن به جای نگاه به دوربین مانند سایر اعضا، به دورتر نگاه می‌کرد.


سرانجام کار کردن با برت بسیار سخت شد. موضوع در ماه ژانویه جدی شد، زمانی که گروه در حال آماده شدن برای رفتن به سمت ساوت‌همپتون بودند، یکی از اعضا در مورد همراهی برت با آن‌ها در این اجرا پرسید که گیلمور به خاطر می‌آورد یکی از اعضا جواب گفت: «نه، بیایید خودمونو به زحمت نندازیم.» جمله‌ای که نشانی برای فرارسیدن زمان پایان عضویت برت در پینک فلوید بود.

واترز می‌گفت: «او دوست ما بود ولی بیشتر اوقات ما [از شدت عصبانیت] می‌خواستیم خفه‌اش کنیم!» در اوایل مارس ۱۹۶۸، اعضای پینک فلوید با شریک‌های تجاریشان، جنر و کینگ، ملاقات کردند و کینگ در مورد آیندهٔ گروه صحبت کرد؛ برت قبول کرد گروه را ترک کند. کینگ و جنر که برت را مغز متفکر گروه می‌پنداشتند سعی در طرفداری از او کردند و کمی بعد به روابط‌شان با پینک فلوید خاتمه دادند.

سپس موریسون بنگاه خود را به NEMS Enterprises فروخت و استیو ارورک تبدیل به مدیر گروه شد.

بلک‌هیل اینترپرایسز نیز در ۶ آوریل ۱۹۶۸، جدایی برت از پینک فلوید را اعلام کرد. پس از جدایی برت، بار ترانه‌نویسی و ادامه مسیر خلاقانه گروه تقریباً به صورت کامل به دوش واترز افتاد. در آغاز، گیلمور سعی می‌کرد تا صدای برت را در اجراهای گروه برای تلویزیون‌های اروپایی تقلید کند اما زمانی که آن‌ها در اطراف یک دانشگاه اجراهایی داشتند، از «مراقب تبر باش، یوجین» و «چقدر خوب می‌شد» استفاده کردند که توسط واترز و رایت نوشته شده بودند.

گیتارنوازی گیلمور

«زمانی که واترز خط دهنده و ترانه‌نویس اصلی گروه بود، گیلمور صدای گروه و کانون موسیقیایی آن به حساب می‌آمد.» آلن دی پرنا، در گیتار وورلد، می ۲۰۰۶ آلن دی پرنا، منتقد موسیقی، گیتارنوازی دیوید گیلمور را به عنوان عنصر جدایی‌ناپذیر موسیقی پینک فلوید ستایش می‌کرد.


رولینگ استون دیوید گیلمور را در رتبه ۱۴ لیست «۱۰۰ گیتاریست برتر تمام زمان‌ها» قرار داد و دی پرنا او را مهم‌ترین گیتاریست دهه ۷۰ دانست و او را «حلقۀ گمشده بین جیمی هندریکس و ادی ون هیلن» خطاب کرد.

در سال ۲۰۰۶، گیلمور در مورد تکنیک نواختنش گفت: «انگشت‌های [من] صدای مشخصی تولید می‌کنند... [آن‌ها] خیلی سریع نیستند، اما فکر می‌کنم که به سرعت تشخیص می‌دهم... نوعی که ملودی‌ها را می‌نوازم با چیزهایی مثل هنک ماروین و شدووز در ارتباط است». گیلمور کمتر به تک‌نوازی گیتار علاقه نشان می‌دهد؛ توانایی او در استفاده از نت‌های کم‌تر برای ایجاد سرعت بیشتر بدون کاستن از قدرت یا زیبایی کار، وی را با ترومپت‌نواز جز مشهور مایلز دیویس قابل مقایسه می‌کند.

اثرات و جوایز

پینک فلوید یکی از موثرترین و موفق‌ترین گروه‌های راک در همهٔ زمان‌ها است. آن‌ها تاکنون بیش از ۲۵۰ میلیون نسخه فروش داشته‌اند از جمله ۷۴٫۵ میلیون فروش تصدیق‌شده در آمریکا که ۳۷٫۲ میلیون از فروش تا ۱۹۹۳ بوده است. ساندی تایمز در لیست پرفروش‌ترین موسیقیدانان انگلیسی خود در سال ۲۰۱۳، واترز را با تخمین ثروت ۱۵۰ میلیون پوند در رده ۱۱، گیلمور را با ۸۵ میلیون در رده ۲۷ و میسن را با ۵۰ میلیون در رده ۴۷ قرار داد.


سبک موسیقی

پراگرسیو راک

پراگرسیو راک، که با نام پراگ راک یا پراگ نیز شناخته می‌شود، زیر شاخه‌ای از راک است که در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ و اواخر دههٔ ۱۹۷۰ در بریتانیا شکل گرفت و در کشورهای آلمان، ایتالیا و فرانسه توسعه یافت. این سبک توسعه‌یافتهٔ سایکدلیک راک بوده و از آن سرچشمه گرفته است و همانند آرت راک، تلاش می‌کند ارزش‌های هنری و اعتبار موسیقی راک را ارتقا دهد.

گروه‌های موسیقی تک‌آهنگِ پاپِ کوتاه را به سودِ تنظیم آهنگ و تکنیک‌های ترکیبیِ مرتبط‌تر با جاز یا موسیقی کلاسیک رها کردند تا به موسیقی راک همان سطح از پیچیدگی و پیشرفت و اهمیت موسیقی را ببخشند.

آهنگ‌ها با مجموعه آهنگ‌هایی جایگزین شدند که اغلب ۲۰ تا ۴۰ دقیقه زمان داشتند و شامل تأثیرات سمفونی، زمینه موسیقی گسترش یافته، فضای خیالی، متن ترانه و ارکستراسیون پیچیده بودند. منتقدان موسیقی، که اغلب مفاهیم راک را «دهان پر کن» و آوا را «افراطی» می‌خوانند، با این سبک دشمنی داشته یا تماما آن را رد می‌کنند.


پراگرسیو راک سراسر دههٔ ۱۹۷۰، به‌ویژه اواسط این دهه شاهد محبوبیت بسیار زیادی بود. گروه‌های موسیقی چون جترو تال، مودی بلوز، پینک فلوید، یس، کینگ کریمسون، جنسیس و امرسون، لیک اند پالمر (ئی‌ال‌پی) از گروه‌های موسیقی بسیار تأثیرگذار این سبک بودند.

هر چند گروه‌های اغلب تأثیرگذارِ دیگری هم بودند که موفقیت تجاری کمتری بدست آوردند. محبوبیت این سبک در نیمهٔ دوم همان دهه کمرنگ شد. این گونه برداشت می‌شود که رشد پانک راک علت کمرنگ شدن محبوبیت این سبک باشد، اگر چه در واقعیت عوامل دیگری هم دست داشتند. گروه‌های پراگرسیو راک در دههٔ ۱۹۸۰ هم با تغییر ترکیب و ساختارهای جمع و جور ترانه موفقیت تجاری خوبی بدست آوردند.

این سبک در دههٔ ۱۹۶۰ رشد کرد که دههٔ اسپیس راکِ پینک فلوید و گروه‌های موسیقی تجربیِ راک کلاسیک مانند مودی بلوز، پروکل هارم و نایس بود. دوران طلایی بیشتر گروه‌های موسیقی برجستهٔ دههٔ ۱۹۷۰ این سبک به «سمفونی پراگ» ختم می‌شود، که در آن ارکستراسیون کلاسیک و تکنیک‌های ترکیبی با موسیقی راک رواج یافتند. زیرسبک‌های دیگری هم هستند، نئو پراگرسیو راک دههٔ ۱۹۸۰ که بیشتر از همه در دسترس است، کنتربری سین دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که متأثر از جاز است، و جنبشِ راک در اپوزیسیون که تجربی و سیاسی‌ترین سبک اواخر دههٔ ۱۹۷۰ و به بعد است.

پراگرسیو راک سبک‌های تأثیر گرفته مانند کرت‌راک و پست-پانک دارد، همچنین با سبک‌های دیگر موسیقی راک ترکیب شده و زیرسبک‌هایی مانند نئو-کلاسیکال متال و پراگرسیو متال را ساختند. سبکی دیگر در قرن ۲۱ بوجود آمده که از پراگرسیو راک تأثیر گرفته و با نام نیو پراگ شناخته می‌شود.

آرت راک

آرت راک سبکی از موسیقی است که در دههٔ ۱۹۶۰ در انگلستان به وجود آمد و از سبک هایی نظیر موسیقی کلاسیک، آوانت گارد و جاز تاثیر گرفته است.

اسپیس راک

موسیقی اسپیس راک در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ در آثار گروه‌هایی همچون پینک فلوید، هاوک ویند در انگلستان شکل گرفت و در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی به اوج خود رسید. ردپای اسپیس راک را می‌توان در سبک‌های دیگر پروگرسیو راک نیز مشاهده کرد. از شاخصه‌های اصلی این سبک در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ می‌توان به وجود بخش‌های بدون کلام طولانی‌مدت در میان ترانه‌ها - با توجه ویژه به سینث‌سایزر-، ریتمهای لنگ و عمدتاً آهسته، اشعار علمی تخیلی و اسطوره وار و استفاده از صداهای محیطی اشاره کرد.

در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ و اوایل دههٔ ۱۹۹۰ گروه ازریک تنتکلز، با تلفیق سبک های دیگر همچون رگی و موسیقی نواحی شرق دور و خاورمیانه با اسپیس راک و حذف خواننده و ترانه از آهنگسازی، و تغییر ضرب و سرعت در آهنگ، فرم جدیدی از این سبک را ارائه داد.