در روضه حالمان خوبتر می شود

خبرگزاری مهر: مجید یراق بافان مجری با سابقه تلویزیون با حضور در مهر گفت: اگر برای خانواده ی ما دو امکان انتخاب باشد که به پارک و شهر بازی برویم و یا به جلسه ی روضه ، قطعا به روضه می رویم. در روضه حالمان خوبتر می شود. سرحال می شویم.

مجید یراق بافان مجری و تهیه کننده برنامه های معارفی و قرآنی رسانه ملی با حضور در خبرگزاری مهر به سوالات خبرنگار گروه دین و اندیشه پاسخ داد که متن این گفتگو در پی می آید:

-برای شروع بگویید چطور وارد عرصه مجری گری برنامه های قرآنی شدید؟

یراق بافان: من همکاریم را با تلویزیون از سال ۶۸ اما به صورت پاره وقت شروع کردم. با برنامه ای که تنها برنامه قرآنی تلویزیون در آن زمان بود و دوشنبه ها نیم ساعت پخش می شد. استاد عباس سلیمی اجرا می کرد. یک مسابقه تلویزیونی در شبکه دو بود. تهیه کننده اش هم مدرسی بود. من در آن برنامه به عنوان شرکت کننده رفته بودم ولی استاد سلیمی به من گفتند در بخش هماهنگی شرکت کنندگان کمک کن. این اولین ورود من به تلویزیون بود. آن موقع خیلی جوان بودم. بعد کاری را برای گروه مناسبت های ویژه شبکه دو انجام دادم. به عنوان بازیگر و دستیار تهیه کننده یک مجموعه نمایشی به نام «روزهای به یادماندنی» برای هفته دفاع مقدس.

نقش دوم بازیگری داشتم و دستیار تهیه کننده هم بودم. رضا صبور تهیه کننده بود و عی بابایی کارگردان. تا اینکه سال ۷۲ به واسطه فعالیت های قرآنی ونگارش دو کتاب در این زمینه، به داوری مسابقات قرآنی دانش آموزان استان تهران مشغول بودم که داود نجفی - تهیه کننده تلویزیون- براى تهیه ى گزارش به محل برگزاری مسابقات آمدند و به من گفتتند شما گزارشگری و مصاحبه با دانش آموزان را انجام بده. آن موقع گروه مناسبت های ویژه از گروه معارف جدا بود. شبکه ۳ هم تازه تأسیس شده بود. تمام امور تولید و برنامه سازی شبکه های ۱ و ۳ یکی بود. به من گفتند بیا تست گزارشگری بده . «چشمه های نور» اولین برنامه روزانه و روتین قرآنی تلویزیون بود. از شبکه ۳ پخش و در شبکه ۱ تکرار می شد. گزارشگری را از برنامه چشمه های نور شروع کردم. یک سال گزارشگری کردم. مجری این برنامه هم برادر عزیزم سید کاظم احمدزاده بود. اولین برنامه ای بود که آقا سید کاظم در تلویزیون اجرا می کرد. بعد گفتند می خواهیم جابه جا کنیم و من مجری این برنامه شدم. آخرسال ۷۲ بود.


- می خواهم بپرسم این شغل ، که یک کار ارزشی و دینی است چه تفاوتی روی زندگی و منش و رفتار شما گذاشته است؟ یعنی تأثیر قرآن بر زندگی و روابط و مناسبات شما با نزدیکان و اطرافیان شما چه بوده است؟

یراق بافان: در عین حال که افتخار می کنم مجری برنامه های قرآنی هستم اما جهت استحضار شما عرض می کنم در این ۲۱ سال هر کاری که کردم به جز دو سه موردش، همه اش در حوزه دین بوده است. ولی تماما قرآنی نبوده و معارفی و مناسبتی نیز بوده است. زیرا همزمان با اجرا ، تهیه کنندگی و کارگردانی هم می کنم. گفتگو محور، ترکیبی، مسابقه و ... اما همگی در حوزه معارفی و قرآنی بوده است. در جواب شما باید عرض کنم: بالاخره هر کسی با هر موضوعی که سبک زندگی یا کارش را تعریف می کند آثار وضعی آن در زندگی فرد ایجاد و ظاهر می شود.

برای مثال از آن موقع که کارم در حوزه معارف جدی شد نه اینکه سفرهای تفریحی و سیاحتی منافاتی با برنامه های قرآنی من داشته باشند اما خودم ترجیح دادم اگر فرصتی هست بیشتر در سفرهای تحقیقاتی قرآنی استفاده کنم. به عنوان نمونه دو دفعه که به ترکیه رفتم با نگاه بررسی و تحلیل فرهنگ و اندیشه دینی ترکیه به آنجا سفر کردم. یا بیروت که رفتم هم همینطور بود. یادم هست به مناطق ۱۹۴۸ که رفتم برای بررسی فضای انقلابی و دینی مردم لبنان و فلسطین و همچنین به تصویر کشیدن آداب و رسوم مردم آن دیار در ماه مبارک رمضان بود. از این نوع سفرها ، محل ها و مقصد سفرهای آدم گرفته تا نوع پوشش، آرایش و پر کردن اوقات فراغت، همه اینها برایم از برکت قرآن و اهل بیت(ع) متاثر بوده و هست. یعنی اگر وقت خالی پیدا می کنیم خانواده ام ترجیح می دهند به زیارت و یا روضه برویم.

بعضی ها فکر می کنند حضور مداوم در این فضاها انسان را دچار غم زدگی می کند در حالی که کاملاً برداشت اشتباهی است. در روضه حالمان خوبتر می شود. سرحال می شویم. واقعا آن بهجت و شادمانی و سبُک شدن و به قول امروزی ها انرژی مثبتی که بعد از زیارت و روضه به ما داده می شود، هیچ جای دیگری این پیدا نمی شود


_در جامعه برخوردهای مردم با شما چگونه است؟

یراق بافان: وقتی مردم جاهای مختلف به ما می رسند خیلی التماس دعا می گویند. این برخورد مردم مسئولیت ما را بسیار سنگین تر می کند. بعضی وقت ها کسانی که خیلی مضطر به ما مراجعه می کنند می گویند تو را خدا دعا کن، به اهل بیت(ع) عرض می کنم: اینها به من نگفتند دعا کن ، از شماها خواستند. چون ما نوکر شما هستیم و نوکر را به ارباب مى شناسند. پس طوری مدد کنید که خیر برایشان مقدر شود. هر چه که هست مال دستگاه سیدالشهداست.

می گویند فلانی به آن دستگاه وصل است. براى همین می آیند سراغ ما وگرنه ما که چیزی نیستیم و هیچ چیز از خودمان نداریم. حالا بقیه ممکن است یک چیزهایی داشته باشند بگویند این بخش اش مال خودم است. نوش جانشان. ولی من هیچ چیزی از خودم ندارم . مثلا آن تفقدی که اخیرا رهبر معظم و معزز انقلاب از این بنده ناقابل کردند (بماند که از باب نظرکریمانه و بزرگوارنه ایشان بود و نه شایستگى من حقیر ) به غیر از اینکه علتش نام حضرت زهرا(س) بود که در آن جلسه بردم ، هیچ چیز دیگری نبود. تا گفتم : " اهل دل چون نامه انشاء می کنند/ ابتدا با نام زهرا می کنند" ، حضرت آقا یک بهجت و سرور و شعفی در چشمان مبارکشان مشخص شد که کاملا محسوس بود. می خواهم بگویم هیچ چیزش مال ما نیست. همه اش مال اهل بیت است. رفتار مردم در جامعه با ما همه اش عزت و احترام است .همان عزت و احترامی که به ابی عبدالله می گذارند. به خاطر ایشان و مادر بزرگوارشان، به ما هم که نوکر هستیم احترام می گذارند.

نمی خواهم بگویم اشتباهی تابلو این دستگاه شدم. چون اگر بگویم اشتباهی، بی معرفتی کرده ام اما یقین دارم به لطف و صدقه سر ایشان تابلوی این دستگاه شدیم. وقتی می روم یک برنامه ای در بهشت زهرا اجرا کنم پدر شهیدی می آید مرا بغل می کند و می گوید بگذار دستت را ببوسم، من هم بغلش می کنم و متوجه می شوم پدر سه شهید است. می گویم همه زندگی ام مال شماست من باید پای شما را ببوسم. می گوید بخاطر اینکه از اولی که آمدی تلویزیون همینطوری بودی. با همین پوشش و آرایش. عوض نشدی. من به خاطر همین چیزها بهت احترام می گذارم و دوستت دارم.

_ شما می گویید که هم کار اجرا می کنید و هم تهیه کنندگی و کارگردانی، با توجه به این امر مباحث و برنامه های دینی و قرآنی در رسانه ها چه آسیب هایی دارند؟ در پرداخت رسانه ای به این موضوعات کجا ضعف داریم؟ رسانه به معنای جامع و گسترده ى آن، نه فقط تلویزیون. اینها را از منظر تجربه خودتان یک آسیب شناسی بکنید. کارهایی را که کردید بگوید؟

یراق بافان: حوزه دین و اندیشه یک حوزه سهل و ممتنع است. من کل رسانه را به معنای عامش می گویم. موضوع دین واندیشه و قرآن و اهل بیت موضوعی است که سیبل هدفش قلب و روح و روان مخاطب است. روح و روان و قلب و فطرتی که خدایی است.

« فطرة الله التي فطر الناس عليها» . ما برای کسب توفیق و اثرگذاری بر مخاطب در این حوزه صدها قدم از سیاست، ورزشی، اقتصاد جلوتر هستیم. زیرا خلقت مخاطب ما الهی است. در عین حال که این مسئله یک نقطه موفقیت و یک فرصت است اما اگر درست از آن استفاده نکنیم، خودش یک تهدید می شود. بدین صورت که اگر به اعتقادات و باورهایی که مردم با آن رشد کرده اند خدشه وارد کنیم یعنی اگر مطلب ناب دینی به مخاطبانمان ارائه نکنیم، قطعا آنها خیلی زود متوجه می شوند. زود متوجه می شوند این را که فطرت و قلبشان دارد جراحت می بیند. آن وقت سریع موضع می گیرند. زیرا فطرت و روح و دانسته هایشان با دین آشنا است.

به همین دلیل ، هم این کار، کار راحتی است و هم کار سختی. موفقیت هایی که در رسانه ها داشتیم به این دلیل است که ما در بستری به نام جامعه و انقلاب اسلامی این امکان به لحاظ کمّی برایمان فراهم بوده که از دین زیاد حرف بزنیم و البته زده ایم. چه در تلویزیون چه رسانه های دیگر؛ اما از این فرصت مهیا به صورت کامل استفاده نکرده ایم. گاهی به دلیل و بهانه ى روح آماده ى مخاطب از تکنیک برتر برخوردار نشده ایم برای اینکه حرفمان را به مردم بزنیم. گفتیم مردم که دین پذیرند بنابراین بگذارید در ساده ترین قالب بریزیم و به مردم بدهیم. دم دست ترین نوع کار را در رسانه های مختلف انتخاب کرده ایم. البته نه همیشه. موارد کمی هم بوده است که تکنیک حرفه ای رسانه ای را براى بیان حرف های دینی به خدمت گرفته ایم. اما کم بوده است. خیلی کم.

معتقدم مقداری که جمهوری اسلامی، انقلاب اسلامی و حاکمیت اسلامی در ایران عزیز اسلامی برای حوزه دین سرمایه گذاری کرده خیلی بیشتر از حوزه فوتبال و ورزش است. تنها برای اینکه کارهایمان وسیع ، اما کم عمق بوده دیده نمی شود. عمق کارهایمان کم است و وسعتش زیاد. این هم حُسن است هم عیب. این مسئله یکی از عیب های ماست. چون گفتید آسیب شناسی کن، می گویم. عیب دیگر مان این است که بر اساس علایق و سلایق خودمان کار کرده ایم. غالبا ارباب رسانه ها به جا و برای مخاطبشان تصمیم می گیرند و پیام ها_ به معنی کلی و جامع رسانه ایش_ را براساس فکر و میل خودشان تولید می کنند.

به پیامگیر و مخاطب توجه کامل و دقیق نمی کنند. مثالی که همیشه می زنم این است. یک کاری را طراحی می کنیم به مردم می گوییم پشت سرش سکه و مکه می دهیم که مردم بیایند از آن استقبال کنند؛ درحالیکه اگر ۱۰ درصد از این سکه ها و مکه ها را خرج پژوهش و نظر سنجی و نیاز سنجی جامعه قبل از طراحی و ایده پردازی و اجرا بکنیم،مردم خودشان دنبال ما می آیند. البته اصلا مخالف با جایزه و هدیه نیستم اما مى گویم براى جذب مخاطب بیشتر راه درستی نیست. پس عیب دیگری که در حوزه برنامه سازی و پیام رسانی دینی به طور اعم آن در جامعه رسانه ای مان هست این است که نیاز سنجی از مردم نمی کنیم، یک طرفه حرکت می کنیم. می گوییم الان من تصمیم می گیرم و تشخیص می دهم که نیاز جامعه مان در حوزه دینی و مذهبی این است. خودم تصمیم می گیرم. خودم برنامه سازی و تولید برنامه و محتوا می کنم و بعد می گویم این ها را مخاطبان "باید" ببینند، مردم هم می گویند ما این را نمی خواهیم و نمی بینیم .


_مقایسه ای کردید برنامه های دینی را با برنامه های غیر دینی. برنامه های ورزشی ما مثل ۹۰ برند شدند اما برنامه های معارفی برند نداریم. چرا؟

یراق بافان: البته من با لفظ برنامه های غیر دینی مخالفم. همه برنامه های رسانه ملی دینی است. چون رسانه ى ما دینی است. چون منصوب حاکمیت دینی است. اما در پاسخ به سوال شما عرض می کنم که: امیدوارم به مردم جسارت نشود. متأسفانه معده ی روح و روان مردم ما پیتزا خور شده است مثل معده ى جسم مان. همه هم در آن مقصریم. این همه، همه داخلی نیست فقط و صرفا. نقش طرف خارجی بسیار پر رنگ تر است. یعنی آن کسانی که از زمان پیامبر اعظم(ص) جزو دشمنان اسلام بودند آدمهای بدون عقل و اندیشه ای نبودند. آنها بسیار دقیق برنامه ریزی و نقشه ریزی برای از بین بردن اسلام می کردند.

از یهودیان در زمان پیامبر تا امروز. بسیار مرموزانه عمل می کردند. نقش خارجی این تقصیر را بیشتر از داخلی می بینم. اگر خواستید برایتان اثبات می کنم. معده روح و روان جامعه هدف رسانه های امروزی ما، دنبال کالری کاذب است. یعنی دنبال پیتزا و پفک و نوشابه است. امیدوارم ورزشی ها ناراحت نشوند اما برنامه های ورزشی با هوش هیجانی مردم بسیار ارتباط مستقیمی دارند شاید به همین دلیل بسیار مورد اقبال مردم قرار گرفته است. البته منکر جذابیت ها و نشاط موجود در آن نمی شوم اما همه موفقیت در برنامه های ورزشی و برنامه های هیجانی تنها به دلیل سطح بالای تکنیکی و کیفی آنها نیست. ایراد دیگر این است که ما هم درارتقای کیفی و قالب ارائه پیاممان در حوزه دین و اندیشه دینی ضعف داریم. در عین حال مردم ما هم تلاششان برای تفکر و پذیرش سختی اندیشیدن پایین آمده است.

_ما نمی خواهیم شما برنامه های دیگر صدا و سیما را بکوبید!

یراق بافان: من هم نمی خواهم برنامه های دیگر را بکوبم. اما شما می گویید هیچ برنامه ای مثل برنامه های ورزشی برند نشده اند. آن وقت من هم مجبور می شوم مخالفت کنم و بگویم چرا ، برند شده اند.

_ مثال بزنید

یراق بافان: برنامه این شب ها، برنامه سمت خدا ، برنامه شب آسمانی . اینها تازه تعدادی از برنامه های دینی برند در تلویزیون هستند.

_می خواهم بگویم این برنامه ها مثل برنامه ۹۰ مخاطب ندارند. می خواهیم آسیب شناسی کنیم.

یراق بافان: فکر می کنم نوع مخاطبین برنامه های دینی با برنامه های ورزشی فرق می کند. آن جنجالی که در برنامه های ورزشی است طبیعی است که بیشتر سروصدا می کند. در حوزه دین این هیاهو ها وجود ندارد. البته بازهم تاکید می کنم که با تمام این اوصاف ، برنامه هایی که نام بردم برند تثبیت شده دینی هستند. یک عیب دیگری هم که من و شما را به اینجا رسانده که از من این سوال را می کنید این است که دوستی می گفت ۶۰ تا دوربین به دنبال کشیده شدن ربات صلیبی پای فلان بازیکن در گینه هستند و به انعکاس آن می پردازند اما در جستجوی مسایل دینی هم اینگونه عمل می کنیم؟! مسایلی بسیار بسیار مهم تر از پای فلان فوتبالیست. البته داخل پرانتز بگویم که من با کلی از فوتبالیست ها رفاقت صمیمی دارم اما الان داریم بحث کلی می کنیم.

رصدی که رسانه ها در حوزه ورزش می کنند اگر این مقدار روی برنامه دینی هم می شد مخاطبانمان چند برابر بود. البته نمی گویم که عیب اینجاست که به برنامه های دینی مثل ورزشی توجه نمی کنند بلکه می گویم این حد توجه به یک بازیکن عیب است. همین جنجال به پا کردن ها با پرداختن به این موضوعات است. آقای دکترحداد عادل چند شب پیش می گفتند مردم ما یک ویژگی ای که دارند این است که محبتشان بر معرفتشان غلبه دارد. یعنی آنقدری که ابی عبدالله را دوست داریم ابی عبدالله را نمی شناسیم. این یک واقعیت است. البته متاسفانه در ۱۰و۱۵ سال اخیر این فرایند احساسی نگری یا سطحی نگری، افزایش یافته است. یکی از نخبگان اخیرا می گفت عقلانیت از جامعه ما دارد کنار زده می شود و سطحی نگری دارد رایج می شود. همان چیزی که عرض کردم. گفتم دستگاه گوارش روح و روان ما، امروز با آن ۵۰ سال پیش فرق کرده است.

_آیا دولت بیشتر از همه مقصر نیست؟

یراق بافان: با شما اصلا موافق نیستم. همان طور که گفتم بیشتر تقصیر را از مقصر خارجی می بینم. همین وسایل ارتباطی جدید. واتس آپ، تانگو، وایبر، اینستاگرام و فیس بوک (البته من فیس بوک ندارم ) اینستاگرام هم تا زمانی که فیلتر نیست، استفاده می کنم. بعضی ها از من گله می کنند که تفکرت غلط است، می گویم یک اعتقاد شخصی دارم که دلیلش هم شاید برای خیلی ها مقبول نباشد. بالاخره تابع نظامی هستیم که می گوید درست یا غلط، این فیلتر است. هجمه ای که الان دشمنان روی ما می آورند خیلی زیاد است. هر فردی روح و روان و بدن خود را هر طور که تنظیم کند همانطور عادت می کند.

برای مثال من روزی یک وعده غذا می خورم و اگر یک وعده به دو وعده تبدیل شود کارم به دکتر و دارو می کشد. هر جور معده روح و روانتان را عادت دهید آن هم با شما همان طور پیش می آید. کسانی با دقت فراوان و نقشه دقیق و یک برنامه ریزی بلند مدت و البته با صبوری بسیار آمدند برای ما برنامه ریزی کردند که علاقه ما را به این کالری های کاذب بیشتر کنند. به جای آبگوشت و قورمه سبزی، پیتزا خورمان کردند. اینکه در این وضع دولت مقصرتر از همه است را قبول ندارم. مقصر خارجی که دستمان به او نمی رسد و او هم دارد می تازد سهمش بیشتر از همه است. الان تخدیر فکر و اندیشه و حوزه عقلانیت در دستور کار جهان معاند با ما و اسلام است.

الان دیگر کراک و شیشه و مواد مخدر جواب نمی دهد. دوره ى تخدیر افراد با این مخدرها تمام شده است. بر اساس یک آمار دقیق این حرف را می زنم. بمباران فکر و اندیشه که در فضای مجازی روی جوانان ما می کنند در دستور کار دشمن است. یک عده از جوانان ما معتاد این نوع برنامه ریزی شده اند. این برنامه ها قدرت تفکر و اندیشیدن افراد را پایین می آورند. برنامه دینی نیاز به همراهی فکری دارد. برنامه دینی، زمان برای تأمل و تحلیل می خواهد. متأسفانه برخی از افراد در حوزه فکر کردن تنبل شده اند. خیلی حاضر نیستند مغز و اندیشه شان را به کار بگیرند. فکر کردن یک کار سختی است. متأسفانه ما امروز دنبال این هستیم که کار راحت انجام دهیم. برنامه های دینی و موضوعات دینی نیاز به فکر کردن زیادی دارد.


_با آن چیزی که شما آن را پاتک فضای مجازی می گویید باید چه کار کنیم؟ اگر فکر می کنید مقصر اصلی آنها هستند، به عنوان یک برنامه ساز و تهیه کننده بگویید؟

یراق بافان: این کار بسیار سختی است. این حرفی که می زنم سلب مسئولیت نکند. آنها اتفاقا دنبال همین هستند که ما را به یک واگرایی و پوچی و تهی شدن درونی بیاندازند. اینکه، بگوییم ما که کاری از دستمان بر نمی اید بگذار دیگران با آن مقابله کنند. واقعیت این است که یک بدنی را که تماما عفونت یا سرطان گرفته نمی توان نیشتر بزنیم که درمان شود. اینطوری نمی شود. مقابله با آنها نیاز به یک برنامه ریزی اساسی دارد. معتقدم شورای عالی انقلاب فرهنگی، سیاست گذاران کلان علمی کشور، نخبه های دانشگاهی و حوزوی، فارغ از برگزاری همایش و بیلان دادن باید کاری بکنند کارتان با روردرو نشستن صرف و برگزاری جلسات بدون خروجی اجرایی و عملیاتی چیزی بدست نمی آید.

اگر هم چیزی دربیاید اینها کاغذهایی می شوند که چند جلد کتاب منتشر می شوند و می روند در کتابخانه ها خاک می خورند. فارغ از این موضوع باید به یک منظومه ای برسیم در حوزه مقابله با دین ستیزان و احیای فرهنگ دینی و ملی ما. از ادبیات گرفته تا مراوداتمان. در معماری، اقتصاد، زبان، فرهنگ، سیاست و همه این چیزهای ملی ما آمیخته با تعالیم دینی ما هستند. اینها هیچ منافاتی که با هم ندارند حتی همه جا با هم ممزوج هستند. معتقدم باید یک منظومه ای توسط نخبگان و خبرگان این حوزه ها درست شود. کار یک دستگاه و یک نفر هم نیست.

_ شما به عنوان کار خودتان یک ایده ای در این زمینه بدهید.

یراق بافان: ایده من همین است. اگر بخواهید یک موضوع و معضل بزرگ حل شود، باید یک فکر بزرگ برای مقابله با آن روبرویش بایستد. نه اینکه مجید یراق بافان به عنوان یک برنامه ساز تک و تنها مقابله کند. البته این واکسن های موضعی و مقطعی هم می تواند موثر باشد اما اگر بخواهیم اساسی مقابله کنیم همین تلاش همه جانبه و همت سه نهادی که قبلا گفتم را می خواهد. قبول داریم که چه اتاق فکرهایی با چه هزینه هایی برای پژوهش و اندیشه دارد در جهان معاند اسلام تدارک دیده می شود؟!

ما یک هزارم آن برای فکر کردن در این حوزه ها هزینه نمی کنیم. این را باید بپذیریم. راهکار بنده این است که بزرگان این مملکت به صورت متحد و دور هم -جامع الاطراف- نه اینکه فقط حوزه علمیه به تنهایی، دانشگاه ها، شورای عالی انقلاب فرهنگی هرکدام زیرشاخه هایشان را در نظر بگیرند. حوزه به عنوان مسئول تامین محتوای معنوی و دینی؛ دانشگاه از ابعاد مختلف پزشکی و مهندسی گرفته تا حوزه روانشناسی و تا حوزه جامعه شناسی، اقتصاد، سیاست. شورای عالی انقلاب فرهنگی را هم برای ضمانت اجرایی عرض می کنم. یعنی سطوح علمی، حاکمیتی و مدیریتی.

اینها باید دور هم جمع شوند مثل ورزشکارانی که دست روی دست هم می گذارند و یاعلی می گویند، یاعلی بگویند و یک کاری انجام دهند. باید هم قَسم بشویم. نتیجتاً ؛ یک: اینکه بپذیریم مشکل داریم. دو: راهکار مقابله و اصلاحش را پیدا کنم. آن هم به صورت جامع و کامل. سه: این راهکاری که بدست آوردیم چگونه باید در جامعه اجرایی و عملیاتی بشود. یک منظومه ای با حضور این سه نهادی که عرض کردم باید تشکیل شود. آن وقت این منظومه تبدیل به یک برنامه عملیاتی بشود.فقط هم در مرحله منظومه نماند. به نظرم این راهکار نه برای مقابله و درمان بلکه برای پیشگیری هم مفید است.

_چند واژه می گویم شما هر چه به ذهنتان می آید در یک جمله بگویید.

قرآن : دو جمله می گویم. یکی از خودم و یکی از امام(ره). امام (ره) فرمودند: " قرآن، بزرگترین دستور زندگی مادی و معنوی انسان است" . این تعریف امام(ره) از قرآن است که خیلی دوستش دارم. و خودم هم می گویم: " یادگار ماندگار رسول الله" است.

اسلام : "رحمت و مهربانی و آرامش"

کربلا : " عشق است "

ولایت : " راه نجات " است. خورشیدی که در تمام زندگی _ مخصوصا در هجوم فتنه هایی به سان پاره های شب تار بر ما حمله ور می شوند_ راهمان را از روز روشنتر می کند.

راستی : خیلی از آنهایی که حتی به اندازه ی سر سوزنی دروغ می گویند بدم می آید.

غیبت : کار آدمهای ناتوان است. آدمهایی که نمی توانند قد فکری و توانی خودشان را بلند کنند می روند زیر پای دیگران را خالی می کنند که آنها را هم قد خودشان کنند. زیرا تلاش نمی کنند که قد خودشان را بلند کنند. غیبت هم یکی از ابزارهای این افراد است.

روضه: روضه "بهشت" است. معنای لغوی و اصطلاحی و معنای تجربی اش بهشت است. همه اش بهشت است.

_می خواهم کمی درباره ایمان بگوید : متأسفانه گاهی اوقات بین اسلام و ایمان فرق قائل نیستیم. در حالیکه باید فرق قائل شویم. این نکته دستور خدا در قرآن است. در ایمان هم فکر می کنیم که همه آدمها در دایره ایمان وارد بشوند مومنند در اعلی مرتبه. درحالیکه باز این هم مستقر و مستودع دارد. می آید و می رود در بعضی ها. بعضی ها مومنند همیشه اما بعضی ها گاهی مومن و گاهی نه. اعتقاد زمانی است که تبدیل به باور شود و به قول امروزی ها نهادینه شود. آن موقع اسمش ایمان مستقر می شود. این تعریف من از ایمان است.

_نفس انسان؟

یراق بافان: مخالف این هستم که نفس بد است. نفس همیشه بد نیست. نمی خواهم وارد بحث حوزوی و دانشگاهی شویم. فارغ از اینکه نفس اماره و لوامه و مطمئنه داریم. اما خودمانی اگر بخواهیم بگوییم نفس همیشه بد نیست. ولی اگر که عنانش را دست شیطان بدهیم آدم را بیچاره می کند. معتقدم که باید مدام دعا کنیم که نفسمان پاک باشد.مثل این است که ظرفی را لبریز از خاک کنیم و بعد بگوییم در آن گندم بریزیم دیگر جای یک دانه گندم را هم ندارد. اول باید خاک را تخلیه کنیم و بعد گندم بریزیم. اگر نفسمان را از نور خدا پر کنیم دیگر جایی برای شیطان در آن نمی ماند. هر چه از خدا خالی اش کنیم همانقدر اجازه می دهیم شیطان جای خدا بنشیند. اما راستش را بخواهید من از نفس خیلی می ترسم!

_یک حدیث بگویید که کمتر شنیده شده است

یراق بافان: حدیثی از امام رضا (ع)داریم که خیلی به غلط استفاده می شود. دوست دارم اصلاح شود. "من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق" یک روایت غلط است. درست این حدیث این است که «من یشکر المنعم من المخلوقین لم یشکر الله عزوجل». نعمت دادن هم نه اینکه دست تو جیب کنیم و برای دیگران خرج کنیم یا سفره های غذا پهن کنیم فقط. صرفا اینها نیست. همینکه من در خیابان از جلوی شما رد می شوم و شما به من لبخند می زنید و اخم نمی کنید این یک نعمت است. به من یک تصویر خوب و لبخند داده اید باید از شما قدردانی و تشکرکنم. امام رضا(ع) هم می فرماید اگر ازمخلوقی که به تو نعمت داد قدرشناسی و تشکر نکنی مثل این است که از صاحب آن نعمت که خداست قدرشناسی نکرده اید.

_یک آیه از قرآن بگویید می خواهم گلچین باشد.

یراق بافان: دو تا می گویم. یکی فراز " مَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ " این آیه را خیلی دوست دارم. با این آیه و بیت حافظ زندگی می کنم : " تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار/ که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند"

یکی هم " وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا یحتسب" هر كس از خدا پروا كند [خدا] براى او راه بيرون‏ شدنى قرارمی‏ دهد و از جايى كه حسابش را نمی كند به او روزی می رساند . یک وقت در زندگی زیاد دنبال پول و بقیه نعمت های مادی و معنوی می رویم اما اینها از کجا آمده نمی دانیم. بعضی وقت ها برای یک السلام علیک یا ثامن الحجج گفتن است. بعضی وقتها برای صلی الله علیک یا ابا عبدالله گفتن است. یک دفعه دیدی یک پولی از یک جایی برایت می رسد که می گویی از کجا آمده؛ غافل از اینکه این پول را امام حسین(ع) برای سلام کردنش به تو حواله کرده است.

_سالهای زیادی است که اجراهایتان را دیده ایم سبک اجرایی که شما دارید متفاوت از دیگر مجریان است. در یک برنامه بودم دیدم شما در آنجا روضه خواندید ، شعر خواندید ، دعا خواندید و مردم هم گریه کردند من چنین روش اجرا را در دیگرمجریان حتی آنهایی که برنامه دینی و قرآنی اجرا می کنند ندیدم. فکر می کنم سبک خاصی در اجرا دارید، مثلا وقتی وارد حرم موسی بن جعفر علیه السلام شدید در کاظمین ، گفتید ما داریم می رویم خدمت باباجان امام رضا(ع). این لقبی که شما به امام کاظم دادید. افراد دیگر نمی دهند. شما می گویید امام رضا جانم. آیا این سبکی است که ساخته و پرداخته خود شماست؟

یراق بافان: اجازه بدین اول یه جمله بگم : اصلا مجری هستم که روضه خوان باشم. از عناوین جهان مرثیه خوان ما را بس... اما در پاسخ به فرمایش شما، همه اش لطف خدا است. من ۱۶ سال آزمون و خطا کردم خیلی قلمبه، سلمبه گویی می کردم. فکر می کردم باید از واژه های عجیب و غریب استفاده کنم. واژه سازی می کردم اما بعد از این ۱۶ سال فهمیدم که باید با مردم ساده و روان حرف زد. سبک عجیب و غریبی در اجرا ندارم اما چیزی که سعی کردم به آن برسم این بود که جلوی دوربین هم همانطوری که در جامعه و بین مردم هستم با آنها حرف بزنم. مثلا تعبیر عرض سلام و ادب و احترام را اصلا دوست ندارم . یعنی همانطور که در خیابان با یک آشنا سلام علیک می کنم جلوی دوربین هم همانطور با مردم سلام علیک می کنم.

بعد اگر عادت کردی که پشت و مقابل دوربینت یکی باشد و با مردم یک جور حرف بزنی سعی می کنی که پشت دوربین هم هر حرفی را نزنی. آنوقت درونت درست می شود. مجری خوب کسی نیست که زیاد حرف بزند و مردم او را با حرف زدنش تأیید کنند. مجری خوب مجری ای است که اگر بیاید جلوی دوربین چشم به چشم مردم شود و هیچ چیز هم نگوید مردم صداقت و درستی او را از چشمانش باور کنند. زیرا چشم آدمها، صادق ترین عضو بدن است. به چشم نگاه کنند می فهمند. بیشتر از آنچه که باید دنبال پالایش و مراقبه از زبانش باشد باید به دنبال پالایش و مراقبه درونی اش باشد. آنوقت آن چشمی که قبل از زبان با مردم صحبت می کند این صاف بودن را منتقل می کند... دعا کنید من هم این جوری بشوم.