دست‌هایش...

خبرآنلاین: تیم ملی ایران موفق شد با نتیجه ۲-۰ عمان را شکست دهد تا راهی یک چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا شود.

کل تیم را بعد از صبحانه جمع کرده بود و برای شان این بار حتی انگلیسی حرف نمی زد. داشت پرتغالی حرف می زد. می خواست تمام حسش را یک جا منتقل کند. اصلا دوست نداشت طوری حرف بزند که راحت نیست.

ساعت ۹ شب ، این چیزی بود که می خواست از ان برای بچه هایش بگوید. سوت راموس و جدال ۹ شب. بازی با عمان ، اولین بازی حذفی تیم ملی . قبل ترها که مسابقات ۱۶ تیمی بود ، از سال ۲۰۰۷ تا دوره قبلی در ۲۰۱۵ ، ما هر بار در این اولین بازی حذفی اوت می دیم و بر می گشتیم خانه.

حالا که جام ۲۴ تیمی شده ، یک دوئل به دوئل های حذفی مان هم افزوده شده است. کی روش برای بچه هایش می خواست از این حساسیت بگوید. از همان دقیقه یک تا دقیقه پایانی بازی.

او برای شان از یک جدال نفس گیر گفت برای همه چیز یا هیچ چیز. اینکه یک مسیر ۸ ساله ، به این ۹۰ دقیقه گره خورده است. این فینال چهارم است از ۷ فینال.

گفت یا می بریم یا همین جا تمام این ۸ سال به باد می رود.

بچه ها خیلی زود و درست لحظه ای بعد از اولین سوت راموس ، داور بازی پی بردند که کی روش چه گفته. اولین فرار از عمانی ها ، یک لحظه غفلت از مجید حسینی و بعد پنالتی. وای! چه زود انگار دست تقدیر خفت ایران را گرفته بود. غافلگیری بالاتر از این؟

بیرو روی خط دروازه بود و مهاجم عمانی روبرویش . سردار به علی گفت بپر کدام سمت! یار عمانی ضربه را زد و نه ! ما گل نخوردیم. بیرو با کف دست توپ را بیرون زد. خب بازی انگار از صفر باید شروع می شد و بیرو برای مان یک قهرمان ملی . نه خبری از علی پروین است و نه احمدرضا عابدزاده اما بیرو توی دروازه انگار مدام خاطره معروف این دو را با خود تکرار می کند که چارچوب دروازه برای مان مام میهن است. باید با همه وجود برایش جنگید.

حالا بازی به کلی فرق می کرد. ما شوک اولیه را رد کردیم. بازی برای مان از نو آغاز شد. پیش امدیم. اشکان در آخرین تورنمنت ملی احتمالی اش ، فوق العاده پیش می رفت. او به تیم ریتم می داد. جهانبخش می خواست بالاخره ان کیفیت بالای بین المللی اش را نشان دهد و سردار و طارمی هم که همیشه آنجا هستند برای اتفاقات شیرین.

بقیه بچه ها هم بودند. باز خبری از مسعود و حاج صفی و شجاعی نبود. سامان قدوس هم روی نیمکت بود اما 4 دفاع مان و گلر همان ترکیب جام جهانی بودند. زوج امید ابراهیمی و وحید امیری هم که باز سر جای شان بازی می کردند.

طرفداران مان هم که همچنان روی سکوها عالی پیش می رفتند. با رقص پرچم های شان. با فریادهای شان و با هیجانی که داشتند.تیم البته نیاز به گل داشت. چه کسی شوک اولیه را می داد؟ یک ارسال خوب از میلاد محمدی ، اشتباه دفاع عمانی ، تیزهوشی فوق العاده جهانبخش و گل! باورش سخت بود اما سرانجام جهانبخش کیفیت بالایش در لیگ های اروپایی را در یک بازی ملی به رخ کشید.

قبل از این ها شاید راموس باید یک پنالتی هم برای ایران روی دژاگه می گرفت که نگرفت. ایران اما با گل جهابخش ، با روحیه تر روی حریف سوار شد. طارمی و آزمون راحت تر شدند و ما پیش رفتیم. در یکی از فرارها طارمی پنالتی گرفت و اشکان عالی گلش کرد. یک نیمه و دو گل برای ما. چه بهتر از این. حالا ما نیمی از راه تا بازی با چین را رفته بودیم. در همین نیمه سردار و طارمی توپ هم از دست دادند.

شروع نیمه دوم باز ایران سوار بازی بود. باز سردار موقعیت ساخت اما گل نزدیم. آنها هم که در پایان نیمه اول شوت سی متری شان را بیرو عالی گرفته بود ، یکی دو بار موقعیت های نصفه و نیمه داشتند اما خبری از گل نبود. بیرو البته در بازی با عمان بازی با پایش را هم به رخ کشید. شاید هم حرف های محمد تقوی را دیده بود که گفته گلر فوق العاده مان برای رسیدن به اروپا باید بازی با پایش را هم تقویت کند.

دقایق طی می‌شدند. کی‌روش به هدفش رسیده بود. او برای بازی با چین دو یارش را از دست داد. وحید امیری و مجید حسینیدو اخطاره شده بودند. روزبه چشمی و سامان قدوس به زمین آمدند و آن دقایق پایانی بازی که خیالش از صعود راحت شد، مسعود شجاعی را هم به زمین فرستاد.

سردار و طارمی اگر کمی با دقت و کمی خوش شانس بودند احتمالا ۶ گله می شدیم اما ایران انگار با همان برد دو گله راحت بود. ایران اولین دوئل حذفی را طی کرد و حالا همه دلهره دارند از مصاحبه صبح فردا . آیا باز کی‌روش طوفانی به پا می کند؟

ما چهارم بهمن ماه با چین بازی داریم. بازی با تیم مارچلو لیپی بزرگ.

آیا این بار طلسم می شکند و تیم بعد سه دوره ناکامی به جمع ۴ تیم اول آسیا می رسد؟

جایی که کی روش گفته بود رسیدن به آن مرحله رویای مان است.