دو هفته اولِ رونالدو در تورین چگونه گذشت؟

ورزش سه: پرطرفدارترین نظریه بین کارشناسان پس از انتقال رونالدو به یوونتوس حکایت از "درخشش آقای شماره هفت در تفکرات آلگری" داشت. این نظریه می گفت با توجه به اینکه آلگری در یووه از روش بازی "ده سرویس دهنده - یک سرویس گیرنده" استفاده می کند.

با توجه به اینکه رونالدو اساسا دوست دارد صاحب حملات تیمش باشد و همه بازیکنان در یک سوم هجومی از کارهای اضافی پرهیز کرده و ساده ترین روش را انتخاب کنند و به وی پاس بدهند تا کار را تمام کند پس یک "همگرایی تاکتیک - ابزار" بسیار عالی شکل خواهد گرفت. درک متقابل از یکدیگر و گل و گل و گل و برد و برد و برد.

اکنون بازی ها شروع شده و یوونتوس دو دیدار را با حضور کریستیانو انجام داده است. دو دیدار، دو پیروزی و پنج گل زده. گل هایی که رونالدو در تمام کنندگی آنها نقشی نداشته ولی این به معنی کیفیت ضعیف وی نیست، بازی که کریستیانو برای یوونتوس در دو هفته ابتدایی به نمایش گذاشته با پالس های مثبتی همراه بوده، پالس هایی که احتمال وقوع نظریه مطرح شده را دو چندان کرده است. کدام نمایش و چه پالس هایی؟

همیشه اصل اول "وفاداری" است. رونالدو باید همانگونه که در رئال مادرید بازیکنان را آنچنان به خود وفادار کرده بود که سرویس دادن به وی را فراتر از مسائل تاکتیکی، به عنوان یک احساس عاطفی می دیدند، در یوونتوس نیز این "اشتیاق به فرمانبرداری" را به هم تیمی ها دیکته کند.

چیزی شبیه فرستادن بوسه های مداوم برای رهبری محبوب و جنتلمن. شاید کریس در تورین به اندازه مادرید زمان برای بسط و چند قفله کردن این وفاداری نداشته باشد، اما هرچه هست در دو بازی ابتدایی رگه هایی از این میل در بازیکنان دیده شد.

در برابر کیه وو رونالدو 21 بار هدف پاس های نهایی هم تیمی ها قرار گرفت، آماری فوق العاده از اجرای "بازی مهاجم هدف" برای اولین دیدار. بازیکنان یووه در برابر لاتزیو نیز 17 مرتبه این کار را انجام دادند، اینجا هم آمار سرویس دادن فوق العاده است چون برخلاف بازی اول که کریستیانو در آن حدود هفتاد دقیقه در ایستگاه مهاجم مرکزی چینش 4-2-3-1 به بازی گرفته شد،

در بازی دوم مانزوکیج این نقش را ایفا کرد و رونالدو در سوییچ تیم به 4-3-3 در ایستگاه گوش چپ به کار گرفته شد و خوب اینکه گوش چپ تیم از مهاجم هدف (مانزوکیج) پاس نهایی بیشتری دریافت کند نشانه این می باشد که در همین فرصت اندک شروع همکاری، بازیکنان به خوبی پی به "اعتبار کیفی تولید شده توسط رونالدو" برده اند و آرام آرام رابطه های علت و معلولی ختم شده به آقای شماره هفت بر اساس قاعده وفاداری در حال شکل گرفتن است.

آنچه که مطمئنا همزمان با شروع گلزنی های کریس بیشتر و بیشتر هم می شود. گل و گل و گل و برد و برد و برد.

پالس مثبت بعدی رونالدو به میانگین شوت های وی برمی گردد. 7 شوت برابر کیه وو و 4 شوت مقابل لاتزیو. آماری که 3 شوت دیگر رونالدو که توسط مدافعان بلاک شده نیز از آن کسر گردیده و با نرخ 5.5 شوت در هر بازی برای وی ثبت شده است.

میانگینی بالاتر از نرخ 5.2 شوت برای رئال مادرید در لالیگای فصل پیش. آنچه که نشان می دهد این تغییر با رشد نیز برای کریس همراه بوده و وی در دفاعی ترین لیگ بالقوه جهان هم توانسته در بحث های جایگیری، سرعت عمل و نواختن ضربه موثر رفتار کند.

رفتار موثری که در چند مورد از شوت ها خاطرات بازی رونالدو زیر نظر فرگوسن را یادآوری می کرد. توپگیری در نزدیک خط طولی جناحین، استارت مورب و ضربه به چهارچوب. سریع، هوشمندانه و تمیز.

اما احتمالا مهمترین پالس مثبت بازی رونالدو در دو هفته ابتدایی مخصوصا برای آلگری به "مشارکت های" او مرتبط می شود. در بالا از پنج گل زده یوونتوس که رونالدو هیچکدام را به ثمر نرسانده و از وفاداری ختم حمله به وی صحبت کردیم. اما تمام این موارد مابه ازای متقابل دارند.

به هردو گل تیم برابر لاتزیو دقت کنید. روی گل اول کریستیانو مهمترین بخش کار را انجام داده و با یک بازی سریع، یک انتقال سریع حمله از بخش طراحی به بخش تمام کنندگی را ترتیب می دهد. در واقع رونالدو یک تنه مسئولیت مهمترین قسمت حمله که توسعه آن و خراب کردن ساختمان دفاعی حریف است را بر عهده می گیرد.

بدون شک پس از این گل لبخندی از روی خوشبختی داشتن بازیکنی رو لبان آلگری نقش بسته است که توانایی فوق العاده ای برای تزریق کیفیت به یکی از مهمترین تاکتیک های یووه در چند سال گذشته، یعنی تاکتیک حمله سریع را دارد.

روی گل دوم نیز طرف دیگر بازی رونالدو کارگر افتاد و قرارگیری او در زمان مناسب در جای مناسب مقدمات گلزنی مانزوکیج را فراهم ساخت و بله اینجا نیز همچنان "لبخند آلگری اثر رونالدو" روی بوم خودنمایی می کرد. لبخندی به خاطر چیدن اولین میوه تئوری " سرگرم کردن با رونالدو. گل زدن با مانزوکیج " به طور رسمی. هرچند مانزوکیج هفته گذشته نیز موفق به گلزنی شد و برای آن گل نیز به طور غیرم

ستقیم نقش حساسیت حریفان در یارگیری روی رونالدو بارز است. اینجا می بینیم که رونالدو به شکل عالی و کاملا محسوس روی هردو گل تیمش برابر لاتزیو نقش داشته و در آنها مشارکت مستقیم کرده است. نقش و مشارکت مستقیمی که با امتیاز ۸.۳ باعث انتخاب به عنوان بهترین بازیکن زمین شد. بالاتر از دومین بازیکن این رنکینگ در کل دو تیم یعنی کانسلو با نمره ۷.۷.

نقش و مشارکت مستقیمی که در زمینه کمک به هم تیمی ها برای گل زدن به شکل دیگری هم نمود یافته است. کریستیانو در بازی کیه وو ۸ بار برای دیگر مهاجمان پاس نهایی را صادر کرده و در برابر لاتزیو نیز ۷ مرتبه این کار را انجام داده است. این کمک بخشی از همان ایجاد وفاداری می باشد که رونالدو باید برای رسیدن به آن گاهی از خودگذشتگی نیز خرج کند. در واقع چشم در چشم. قلب در برابر قلب.

به هر روی چه نام آن را کمک به بازی تیم بگذاریم و چه خودگذشتگی، نرخ ۷.۵ خلق موقعیت برای هم تیمی ها در هر بازی از سوی رونالدو یک تغییر منجر شده به رشد است.

نرخ ۲۶.۵ مشارکت مستقیم در حملات منجر به خطر تیم(مجموع پاس های نهایی دریافتی و صادرکرده) برای هر بازی، تنها با توجه به سه هفته حضور در سیستم تاکتیکی آقای آلگری یک تغییر منجر شده به رشد است.

رشد کردنی که با تاثیر گذاشتن مثبت رونالدو در دو هفته ابتدایی حاصل گشته و باید گفت حقیقتا "آقای شماره هفت پنج ستاره" خیلی زود لباس پلوخوری را کنار گذاشته و جامه جنگ پوشیده، جنگ برای خلق بازی به بازی آمارهای بهتر. آمارهایی که برای این دو هفته ابتدایی هم تا به اینجای کار چیزی بیشتر از قابل قبول بوده است.

مجتبی مرشدنژاد