ضربه‌ای بزرگ به سیرک رونالدو

ایران ورزشی: صدای چرخش پره‌های هلی‌کوپتر برای هواداران یوونتوس فقط می‌توانست یک معنا داشته باشد: اینکه آنها فهمیده‌اند کریستیانو رونالدو را دیگر باید یکی از خودشان بدانند. یک ماه پیش بود که رییس باشگاه آندره‌آ آنیلی سوار بر همین هلی‌کوپتر به مقصد یونان سفر کرد تا با برنده ۵ توپ طلا ملاقات کند و دست او را بفشارد و مقدمات انتقالش به یوونتوس را فراهم کند.

شنبه یکی دیگر از آن هلی‌کوپتر‌ها متعلق به پلیس محلی، بر فراز اتوبوس یوونتوس که به سمت ورونا در حرکت بود به پرواز درآمد تا اوضاع و احوال بازی را در آستانه نخستین تجربه حضور ستاره پرتغالی در یکی از بازی‌های سری A تحت نظر داشته باشد.

او که از والپولیچلا آمده بود، به‌عنوان بهترین بازیکن حال حاضر فوتبال ایتالیا، در هتلی که بی‌شباهت به یک گالری هنر نبود، برای نخستین بازی فصلش آماده می‌شد. چه کسی می‌داند که آیا رونالدو داشت به خلق شاهکار بعدی‌اش فکر می‌کرد یا نه.

یک استوری از گرانقیمت‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا در حال انجام سنت خواندن یک سرود به مناسبت ورود به یوونتوس - او ترانیه مینیا کاسینیا از ژوتوس و پونتاپس - خیلی زود در فضای مجازی پخش شد و یک بار دیگر به همه یادآوری کرد که ورود رونالدو به یووه چه تأثیری می‌تواند بر افزایش دنبال‌کنندگان این تیم در فضای مجازی داشته باشد.

هواداران به سمت فنس‌های اطراف پارکینگی که اتوبوس یوونتوس توقف کرد هجوم بردند و امیدوار بودند که با آغاز بازی، رونالدو یک بار دیگر شروع به آواز خواندن کند. آنهایی هم که داخل ورزشگاه مارک‌انتونیو بنته‌گودی بودند، بعد از شنیدن سر و صداها، متوجه رسیدن قهرمان سری A و ستاره شماره 7 جدیدش شدند و به همین دلیل به طبقه دوم ورزشگاه رفتند تا بلکه از آنجا نمایی از اتوبوس را ببینند.

از سال 2006 که پاپ بندیکت به ورونا سفر کرده بود، دیگر این ورزشگاه چنین جمعیتی را در خودش جای نداده بود و همین مساله باعث شد یک عملیات امنیتی ویژه و در نظر گرفته شدن تمهیدات ضد تروریستی که نظیرش را فقط زمان برگزاری اجلاس گروه G7 می‌بینیم شکل بگیرد.

اولتراهای‌ یوونتوس به نشانه اعتراض به افزایش قیمت بلیت‌های بازی توسط رقیب بیانکونری که آن هم به نوبه خودش می‌خواست از حضور رونالدو درآمدزایی کند، از رفتن به ورزشگاه خودداری کردند و بخشی از قوس جنوبی ورزشگاه هم که محل استقرار هواداران دوآتشه دیگر تیم شهر ورونا یعنی هلاس است خالی بود؛

ظاهراً به خاطر پیمانی که میان هلاس و کیوو وجود دارد و به موجب آن وقتی هلاس بازی نداشته باشد، هیچ کس نباید در آن بخش بنشیند. صرفنظر از آن قسمت، ورزشگاه پر از جمعیت بود.

درآمد حاصل از فروش بلیت‌های این بازی برای کیوو که تخمین زده شد در حدود یک میلیون یورو بوده باشد، رکورد قبلی باشگاه که سال ۲۰۰۴ ثبت شده بود - وقتی کیوو با اینتر خاویر زانتی، خوان سباستین ورون، ادگار داودیدز و آدریانو ۲ بر ۲ مساوی کرد - را شکست.

اکثریت این جمعیت اما برای تماشای بازی کیوو به ورزشگاه نرفته بودند. تعداد آنهایی که با پیراهن‌های سفید و مشکی در صف خرید بلیت ایستاده بودند، سبب شده بود بنتگودی برای یوونتوس حس و حال ورزشگاه خانگی خودش را داشته باشد و صدای فریاد تماشاگران وقتی که بازیکنان یوونتوس برای گرم کردن خودشان وارد زمین بازی شدند، این حس و حال را ملموس‌تر کرد.

علاوه بر هوادارانی که نه فقط از ورونا بلکه از همه نقاط ایتالیا به ورزشگاه رفته بودند، محوطه خبرنگاران هم با حضور ۱۳۵ نفر از اصحاب رسانه‌های سراسر جهان پر شده بود و برخلاف سایر بازی‌های کیوو زبان ایتالیایی تنها زبانی نبود که در آنجا به گوش می‌رسید.

در آستانه آغاز بازی، ماسیمیلیانو آلگری، سرمربی یوونتوس گفت کنجکاو است ببیند رونالدو و دیگر اعضای تیم بعد از مدت کوتاهی که از تمرینات مشترک‌شان می‌گذرد، چه عملکردی خواهند داشت.

مسلماً رونالدو تنها ستاره‌ای نبود که کارش در سری A را با بازی در ورزشگاه بنتگودی آغاز کرد چون این ورزشگاه در سال ۱۹۸۴ هم به دیه‌گو مارادونا خوشامد گفت و مقایسه‌هایی که میان شروع این دو در فوتبال ایتالیا صورت می‌گرفت نشان می‌داد ایتالیایی‌ها دیگر لازم نیست برای صحبت کردن درباره روزهای حضور ابرستاره‌ها در لیگ‌شان، نوستالژیک باشند.

اکنون حضور بهترین بازیکنان دنیا در کالچو دیگر خاطره نیست، بلکه یک واقعیت است. کیوو امیدوار بود رونالدو را همانگونه بدرقه کند که هلاس ورونا ۳۴ سال پیش با شکست دادن ناپولی، مارادونا را بدرقه کرد. بورنزو دی‌آنا، سرمربی کیوو به‌عنوان تنها سرمربی سری A با ضریب کسب برد به نسبت بازی‌های انجام شده در مقایسه با آلگری وارد بازی شد چون بعد از ورود او الاغ‌های پرنده هر سه بازی پایانی آخر فصل گذشته‌شان را بردند تا از سقوط آزاد به سری B نجات پیدا کنند.

امانوئله جاکرینی، بال کیوو که یکی از بازیکنان یوونتوس در دو فصل اول از هفت قهرمانی متوالی این تیم بود، داشت یاد و خاطره روزی را زنده می‌کرد که با چزنا در سال ۲۰۱۰، میلان زلاتان ابراهیموویچ را در ورونا ناکام گذاشت.

بعد از گلی که یوونتوس در دقیقه سوم مسابقه توسط سامی خدیرا زد، به نظر می‌رسید تکرار آن اتفاق برای کیوو مقابل یوونتوس کریستیانو رونالدو یک رؤیای محال باشد؛ گلی که استارتش با ضربه ایستگاهی میرالم پیانیچ خورد و در ادامه با تأثیرگذاری جورجو کیه‌لینی به ثمر رسید.

بعد از این گل، روی سکوها موضوع صحبت میان هواداران این بود که یوونتوس و رونالدو در این بازی چند گل می‌توانند بزنند. آلگری تیمش را با سیستمی بسیار هجومی شامل داگلاس کاستا، پائولو دیبالا، خوان کوادرادو و کریستیانو رونالدو و با آرایش 1-2-3-4 به میدان فرستاد که در آن ژوائو کانسلو هم در سمت راست خط دفاعی قرار گرفت.

یکی دیگر از تازه‌وارد‌های یوونتوس، لئوناردو بونوچی هم در ترکیب قرار گرفت و در ابتدای مسابقه گروهی از هواداران یوونتوس که او را هنوز به خاطر ترک بانوی پیر در تابستان سال گذشته نبخشیده‌اند، هو کردند. از شانس بد بونوچی، او همان کسی بود که با غفلتش روی یک سانتر به کیوو اجازه داد به بازی برگردد و انگار قرار بود او یک شب پرحادثه را تجربه کند.

روز قبل از بازی، آلگری به تیمش در مورد زیادی خوشبین شدن به کسب نتایج و پیروزی‌های آسان در این فصل و غرق شدن در رؤیای کسب سه‌گانه به خاطر جذب رونالدو هشدار داده بود. او به این نکته اشاره داشت که اگرچه رئال مادرید فصل گذشته چهارمین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان طی 5 سال اخیر را برد اما در همین فصل گذشته این تیم پس از 10 بازی، نسبت به صدر جدول لالیگا 20 امتیاز فاصله داشت. آلگری قطعاً تکرار چنین اتفاقی را برای تیمش در این فصل تحمل نخواهد کرد.

اتفاقی که در نخستین بازی این فصل یوونتوس رخ داد سبب شد همه فرضیه‌ها در مورد اینکه حتی پیش از آغاز فصل می‌توان یوونتوس را برنده همه جام‌ها دانست، به چالش کشید. اگر یوونتوس را پیش از آنکه حتی نخستین ضربه فصل به توپ زده شود باید قهرمان دانست، پس چرا برگزاری بازی‌ها، چرا برگزاری لیگ؟ بهتر نبود بازیکنان الان به سواحل می‌رفتند تا آفتاب بگیرند یا به اسکی بروند؟

کیوو با عملکردش نشان داد که حق با آلگری است. آلگری پس از بازی هم حرف‌های قبلی‌اش را تکرار کرد: «سطح تمرکز بازیکنان ما افت کرده بود. شما فکر می‌کنید که بازی را تحت کنترل دارید و به همین دلیل آن را شل می‌گیرید و حواس‌تان پرت می‌شود.

نتیجه‌اش این می‌شود که اجازه می‌دهید حریف سانتر کند و به خاطر دفاع ضعیف شما، به گل برسد اما ما به چنین بردهایی نیاز داریم چون این بردها بلافاصله به شما می‌فهماند که کسب پیروزی آسان نیست. ما تنها 7 روز است که تمرینات گروهی با حضور تمام بازیکنان‌مان داریم اما این مقطع از فصل، مقطعی است که نباید امتیاز از دست بدهیم.»

چیزی که آلگری از رخ دادنش می‌ترسد در نیمه دوم رخ داد و آن زمانی بود که جاکرینی در گلزنی گوی سبقت را از رونالدو و دیگر مهاجمان یوونتوس ربود و از روی نقطه پنالتی گل دوم کیوو را زد و این تیم پیش افتاد، تیمی که کل بودجه‌اش برای پرداخت حقوق بازیکنانش 5/9 میلیون یورو است یعنی کمتر از یک سوم حقوقی که یوونتوس فقط به رونالدو می‌دهد.

آنجا بود که یوونتوس نگرانی از شروعی تلخ را به معنای واقعی احساس کرد و جاکرینی به تحقق رؤیایش امیدوار شد. یوونتوس داشت بهای یکسره نکردن کار حریفش در نیمه اول، آن زمانی که همه جوره بر بازی سوار بود را می‌داد. رونالدو دو بار با شوت‌هایش سورنتینو را به دردسر انداخت و آخرین تلاشش برای گلزنی هم منجر به مصدومیت شدید دروازه‌بان حریف شد اما باز موفق به گلزنی نشد.

یوونتوس اما خوش‌شانس بود که تعویض‌های طلایی آلگری، ماریو مانژوکیچ و فدریکو برناردسکی - اتفاقی که سبب شد رونالدو بیش از پیش به سمت چپ متمایل شود - زمینه‌ساز یک گل به خودی از سوی بازیکن کیوو شد. برناردسکی در دقایق تلف شده نیمه دوم گل سوم تیمش را هم زد تا آن را از شکست نجات دهد.

در یک روز داغ تابستانی در ورونا، یوونتوسی‌ها برای کسب پیروزی با گران‌ترین بازیکن تاریخ سری A بیش از چیزی که تصور می‌شد به زحمت افتادند. کریستیانو به سری A خوش آمدی. مارادونا هم اینجا کار آسانی نداشت.

ESPN