در ستایش علی دایی؛ ستاره این روز‌های فوتبال

روزنامه قانون: صراحت علی دایی کم‌نظیر است. شهریار که در چند هفته اخیر کمتر در رسانه‌ها حضور داشته، این بار سکوتش را شکست و با بی‌پروایی تمام نقدهای جدی‌اش را در حوزه مسائل مختلف مطرح کرد. جملات او کلیدی است: «وضع اقتصاد ما فردا به مراتب بدتر از امروز خواهد بود. حالا ما شاید بتوانیم خودمان را جمع کنیم اما مانده‌ام جماعت کارگر و کارمند چه کار باید بکنند؟»

از همه این‌ها مهم‌تر اظهارنظر دایی در مورد یکی از سوژه‌های داغ روز است؛ آنچه شاید نشان بدهد این همه صراحت از کجا می‌آید؛ او مي‌گويد: «خدا را شکر در اقتصاد روی پای خودم ایستاده‌ام و یک ریال وام و هدیه از کسی نگرفته‌ام. اگر این مسائل در کارنامه من بود، تا به حال هزار بار مرا دراز کرده بودند». راستش این است که خیلی چیزهای علی دایی را می‌شود دوست نداشت. او گاهی بیش از حد «خودخواه» به نظر می‌رسد و گاهی هم سر لج می‌افتد.

براي مثال وقتی حرمت تیم سابقش را نگه نمی‌دارد و بی‌محابا بابت هر گل شادی می‌کند، انگار همین خودخواهی‌اش بیرون زده؛ یا وقتی قراردادهای گرانقیمت غیرمنصفانه می‌بندد و براي بخش ناچیزی از آن که باید صرف مالیات می‌شد شهر را به هم می‌ریزد، علی دایی روی دوست‌نداشتنی‌اش را نشان می‌دهد. داستان برادر او محمد که در همه تیم‌ها کنار دستش می‌نشیند هم همين‌طور است.

دایی می‌گوید از نظر فنی خیلی به اخوی‌اش ایمان دارد اما اگر امروز خودش با او قطع همکاری کند، چند تیم در لیگ برتر یا حتی دسته اول و دوم حاضر به جذب محمد دایی هستند؟ این‌ها را گفتیم برای اینکه روشن شود «ذوب» در دایی نیستیم اما هر طور که به او نگاه کنیم، چاره‌ای جز اعتراف به این مهم نیست که شهریار فوتبال ایران، یکی از نمادهای استقلال و استغناست.

خودش زحمت کشیده، خودش به دست آورده و به همین دليل غیر از خودش مدیون هیچ‌کس نیست. او درس خوانده، زمانی که درس خواندن و دانشگاه رفتن خیلی سخت بوده و ستاره تیم ملی شده، در حالی که چنین نقطه‌ای برای بچه‌های شهرستان آن‌قدرها در دسترس نبوده است. دایی احتمالا در دنیای تجارت هم همین رویه را حفظ کرده و زیر بلیت کسی نرفته.

راز صراحت و بی‌باکی او هم در همین است. آدم‌هایی که سر خم می‌کنند و حساب‎‌شان آلوده است، معمولا کلام‌شان نرم می‌شود. هر چه دست درازتر باشد، زبان کوتاه‌تر است. قصه دایی اما فرق می‌کند. او به قول خودش نه یک ریال «وام» گرفته و نه «وام‌دار» کسی است؛ پس دلار ۹ هزار تومانی را مثل مردم به شکل کابوس می‌بیند و هیچ وقت در موقعیتی قرار نمی‌گیرد که مجبور شود برای اعاده حیثیت خودش، جلوی دوربین برنامه سفارشی تلویزیون یک ساعت دست و پا بزند، آسمان و ریسمان به هم ببافد و آخرش هم به جایی نرسد!