اینجوری دوست نداریم قهرمان آسیا شویم

آی اسپورت: نمی‌دانم مبنای قضاوت‌ها چه خواهد بود. همیشه می‌خواستم بنویسم در این باره. حالا شاید اصلا وقتش نباشد اما گاهی در آتش هیزم نریختن بهتر است تا شعله‌ور کردن آتش. گاهی شاید بسوزی اما در خاموش کردن آتش اندک سهمی به اندازه ریختن یک قطره آب داشته باشی.

*اگر امروز امکانش فراهم باشد که با کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی ایران یا وینفرد شفر سرمربی استقلال و یا برانکو ایوانکوویچ مصاحبه اختصاصی داشته باشم درنگ نمی‌کنم که هیچ، کمی تا قسمتی بعد از مصاحبه پزش را هم در رسانه‌ام می‌دهم. برای یک ورزشی‌نویس و اصولا خبرنگار بهره‌مند بودن از خبر و مصاحبه اختصاصی حکم واجب‌تر از نان شب را دارد و حقیقتا دیده‌ام و چشیده و لمس کرده‌ام که خبرنگار جماعت بسیاری اندرخم یک کوچه زندگی در شغلی که همچون کارگر معدن مشاغل سخت محسوب می‌شود چگونه برای دو خط خبر یا مصاحبه اختصاصی خود را به آب و آتش می‌زنند.

اتفاقا مصاحبه‌کننده هر چه بگوید هم می‌نویسم و منعکس می‌کنم چون رسالت خبری این را می‌طلبد که با دقت و واو به واو حرف‌ها را منتقل کنی نه آنطور که باب میل خودت هست. پس عادل فردوسی‌پور و یا روزنامه خبر ورزشی و هر رسانه دیگر که یک روز نظر کی‌روش و روزی دیگر برانکو و روزهای دگر ایکس و ایگرگ‌ها را پوشش می‌دهند ذره‌ای، ذره‌ای مقصر نیستند. شاید هر چه نداشته باشم اندک صداقتی داشته باشم که در این زمانه کیمیاست. این را حسب باور و اعتقاد بپذیرید و هر گاه رسانه‌ای خبری منتشر کرد فرض را بگذارید بر صحت خبر نه هیچ چیز دگر و اگر مصاحبه‌ای منتشر شد هم فقط این را بررسی کنید که نقل قول‌ها بدرستی منتشر شده یا خیر.

*بعد از مصاحبه کی‌روش حس و حال نوشتنم نبود. روزهای سخت قلم را از قلبم گرفته. نشستم و نظاره کردم کنش‌ها و واکنش‌ها را و یادداشت‌ها را خواندم. حس و حال نقد نوشتنم نبود که نبود. بعد از مصاحبه کی روش با میثاقی تا خود امروز افسوس خوردم. البته که عصر همان روز کی‌روش در مصاحبه‌ای ولو کوتاه به برانکو تاخته و جنگ را علنی و مجددا آغاز کرده بود و فردایش هم وقتی جلد روزنامه‌ها روی کیوسک‌ها رفت تیتر اظهارنظرش را که می‌خواندی مات و مبهوت می‌ماندی که یعنی چه "که من اگر باشم برانکو نباشد." افسوس خوردم که چرا شادی ملت خراب شد و کام مردم بعد از جشن سراسری و فراموشی افزایش دقیقه‌ای قیمت دلار، موبایل، سکه، گرانی و دردهای بی‌درمان تلخ‌تر از زهر.

افسوس که کی‌روش به رغم همه بداخلاقی‌هایش ندانست و ندانست که بعد از این جام جهانی چگونه با شاهکار تیمش، فوتبال بهانه‌ای شد برای فراموشی دردهای به ظاهر تمام نشدنی مردم . حیف که او ندانست پدرها غرور از بین رفته زندگی‌شان و زخم‌های کهنه نداری‌های‌شان را با فوتبال از یاد برده و مادرها سر سجاده نمازشان نه تنها برای عاقبت به خیری جوان‌ها که برای شادی دل مردم با آبروداری تیم ملی هم دعاها کردند.

*حیف، حیف که ندانست کی‌روش که چه محبوبیتی یافته و چگونه آن را یک شبه ویرانه کرده. او ندانست و نمی‌داند برانکو یعنی پرسپولیس و شفر یعنی استقلال و سرخابی‌ها یعنی یک ملت. او قبل از جام جهانی همه دعواهایش را به تندی با برانکو کرده و با شفر هم گاهی سرشاخ شده بود و این تسویه حساب‌ها بعد از جام و حالا هم خط و نشان کشیدن‌ها فقط و فقط نامش را از قلب مردم راند و همه آنچه که فراموش کرده بودند را به یادشان آورد. کی‌روش گویی هنوز هم نمی‌داند که اینجا ایران، حرف زور خریدار ندارد.

این نیز می‌گذرد و من می‌گویم اگر بناست که کی‌روش بماند با تدبیر وزیر و وساطت سلطان و شهریارها، کینه‌ها جای خود را به مهر دهد ولی اگر بنا به دوباره جنگ و جدل و خون کردن دل ملت است برو آقای کی‌روش، برو ما جام قهرمانی آسیا را نخواستیم. باور کن ما نمی‌خواهیم قهرمان جام ملت‌های آسیا شویم و هنوز پایکوبی‌ها تمام نشده به جای عاشقی با فوتبال، نفرت و کینه و خشم شما را نظاره‌گر باشیم و هی افسوس بخوریم چرا این مرد بزرگ قدر خود نمی‌داند و تا این حد کوچک رفتار می‌کند.