لکه سیاهی به نام فینال حذفی

ورزش‌سه: حدود ۴ سال قبل وقتی مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ به منظور زنده نگه داشتن یاد شهدای خرمشهر در هشت سال دفاع مقدس تصمیم گرفتند فینال جام حذفی را در ورزشگاه تازه تاسیس نفت و گاز اروندان خرمشهر برگزار کنند، انتقادهایی به این مساله مطرح شد. از همان زمان نسبت به شرایط برگزاری و امکانات نامناسب برای برگزاری یکی از مهم ترین مسابقات فوتبال ایران نگرانی هایی وجود داشت اما با اصرار مدیران این امر محقق شد و برای سه سال متوالی فینال حذفی در خرمشهر انجام شد.

سال اول استقلال و ذوب آهن در خرمشهر به مصاف هم رفتند، سال دوم تراکتورسازی و نفت تهران مسابقه دادند و در سال سوم که همین چند روز قبل بود استقلال با خونه به خونه بابل دیدار کرد؛ مسابقه ای که با حاشیه های زیادی همراه شد و تاوان سنگین برگزاری آن در خرمشهر نابینا شدن یکی از هواداران استقلال بود.

اگرچه در دو سال ابتدایی میزبانی خرمشهر در فینال حذفی اتفاق خاصی از نظر امنیت ورزشگاه و حواشی رخ نداد اما در بازی روز پنجشنبه استقلال و خونه به خونه مسائلی به وجود آمد که همه هواداران فوتبال را شرمسار کرد. اینبار دیگر همه با کمبود امکانات رفاهی و وضعیت نه چندان مناسب چمن ورزشگاه نفت و گاز اروندان خرمشهر کنار آمده بودند اما خراب شدن جشن قهرمانی استقلال و نابینا شدن یکی از هواداران حسابی کام طرفداران فوتبال را تلخ کرد.

آنهایی که پنجشنبه شب در ورزشگاه خرمشهر بودند، صحنه های کاملا زشتی را تماشا کردند؛ از آنجایی که هواداران صنعت نفت آبادان هم به واسطه باخت در نیمه نهایی حذفی مقابل استقلال به حمایت از خونه به خونه برخاسته بودند، پیش بینی می شد روز سختی در انتظار ماموران انتظامی باشد، با این حال تدابیر لازم اندیشیده نشد و اتفاقات ناگواری را به همراه داشت.

هنوز سوت آغاز بازی به صدا در نیامده بود که هواداران مخالف استقلال ناگهان شروع به کندن صندلی ها و پرتاب آن به سمت جایگاه کناری که خبرنگاران و هواداران در آن نشسته بودند، کردند. چند دقیقه‌ای پرتاب صندلی، بطری و سنگ ادامه داشت و جالب اینکه مسئولان انتظامی هیچ تلاشی برای پایان غائله نکردند تا هواداران نفت آبادان و خونه به خونه خودشان بی خیال شدند.

در طول مسابقه هم این پرتاب سنگ و بطری به داخل زمین به صورت مقطعی ادامه یافت تا اینکه با نزدیک شدن به سوت پایان شرایط بسیار سخت تر شد و دیگر کل ورزشگاه(حتی هواداران استقلال) سنگ و بطری هایی را به داخل زمین و جایگاه های مجاور انداختند. یکی از همین سنگ ها هم به اسماعیل بهداروند هواداران استقلال برخورد کرد و حالا او بینایی چشم راست خود را از دست داده است.

بعد از بازی نیز شاهد جشن قهرمانی شبیه به ۱۰، ۱۵ سال قبل بودیم؛ درست مثل همان زمان هایی که اسب به وسط زمین می فرستادند و هواداران جام را می گرفتند و می دویدند. اینبار خبری از اسب و چاپار نبود اما جام قهرمانی و مدال های برخی بازیکنان دزدیده شد تا شرایط اسفناک کاملا قابل درک باشد. کار به جایی رسید که یکی از لیدرهای استقلال جام قهرمانی را دوان دوان از پارکینگ دوردست ورزشگاه از خودروی یک هوادار پس گرفت و به رختکن استقلال برگرداند. حبس شدن استقلالی در رختکن هم نکته قابل توجه دیگری بود که باعث کتک خوردن برخی لیدرها و هواداران استقلال شد؛ آنهایی که مقابل در رختکن استقلال تجمع کرده بودند با رفتاری خشن از ورزشگاه به بیرون رانده شدند. در همین گیر و دار یکی از عکاسان ورزشی که از تهران به خرمشهر سفر کرده بود نیز دوربینش به سرقت رفت و ضرر مالی سنگینی(در حدود ۲۰ میلیون تومان) متحمل شد.

در پیگیری اتفاقات فینال حذفی، کمبود نیروهای یگان ویژه در ورزشگاه خرمشهر مساله ای بود که قبل از شروع بازی کاملا به چشم می آمد، از سوی دیگر مقامات مسئول بسیار زیادی اعم از نمایندگان مجلس و مسئولان نه چندان عالی رتبه استانی برای تماشای بازی به ورزشگاه آمده بودند.

شاید موضوعی که باعث شد هواداران استقلال به داخل زمین بروند، به رفتار نسنجیده برخی مسئولان استانی برمی گشت. درست چند ثانیه بعد از اینکه مهدی رحمتی جام را بالای سر برد، مسئولان استانی برای گرفتن عکس سلفی با جام و بازیکنان استقلال به سمت سکوی قهرمانی هجوم بردند و با شلوغ شدن آن قسمت هواداران هم یکی یکی از قسمت های مختلف وارد زمین شدند. جالب اینکه کمبود نفرات نیروی انتظامی عاملی شد برای اینکه هیچ کس نتواند مانع از ورود هواداران به زمین شود و تا به خودشان آمدند دیدند کل ورزشگاه داخل زمین هستند. در آن شرایط فقط بازیکنان سریعا از محل فراری داده شدند و در نهایت از در پشتی رختکن سوار بر اتوبوس شده و ورزشگاه را ترک کردند.

مجموعه اتفاقاتی که روز پنجشنبه در خرمشهر رخ داد، برای فوتبال ایران خوب نبود. حالا همه از خراب شدن جشن استقلال و نابینا شدن یکی از هواداران این تیم حرف می زنند و این مساله لکه سیاهی در کارنامه مدیرانی است که اصرار به برگزاری مسابقه در ورزشگاه ناامن نفت و گاز اروندان داشتند. اگرچه آنها همه تقصیرها را گردن ماموران حفظ امنیت ورزشگاه می اندازند اما نباید این مساله را هم فراموش کرد که برگزاری فینال حذفی در این خرمشهر تصمیمی احساسی بود که از سوی مسئولان فوتبال اتخاذ شد.

از سوی دیگر حفظ حرمت و احترام به خون شهدای خرمشهر و شلمچه در ۸ سال دفاع مقدس وظیفه همه ایرانی ها است و نمی شود این موضوع را نادیده گرفت، اما اینکه با تصمیم عجولانه و احساسی بخواهیم این پاسداشت را انجام دهیم، منطقی به نظر نمی رسد. حالا خانواده در اندوه نابینایی فرزندش مانده، تعداد کثیری از هواداران با زخم های ناشی از درگیری با ماموران مواجه اند و چه بسا با ادامه این روند در خرمشهر اتفاقات بدتری هم رخ بدهد.

شاید اتفاقاتی که در ورزشگاه خرمشهر رخ داد، دلیلی برای پس گرفتن میزبانی خرمشهر در فینال حذفی باشد. وقتی در ایران ورزشگاه های بزرگ تر و امن تری وجود دارد که می شود خیلی راحت تر جشن قهرمانی در آن برگزار کرد و همه از برگزاری جشنی شیک(مثل جشن قهرمانی پرسپولیس در لیگ برتر) لذت ببرند، چه اصراری وجود دارد که جان هزاران نفر به خطر بیفتد و در نهایت تیم قهرمان نیز نتواند لذت کسب جام را آنطور که دلش می خواهد بچشد؟!