به بهانه درگذشت آستوری؛ مرثیه‌ای به رنگ بنفش

ورزش سه: برای آنهایی که سری آ را هنوز هم جذاب ترین لیگ دنیا دانسته و هر از چند گاهی خاطرات استادیوم ها غرق دود و مه، دعواهای ستاره های بداخلاق و فراوانی مدعیان برای فتح اسکودتو را مرور می کنند، فلورانس بخش تفکیک ناپذیری از زیباترین خاطرات لیگ رو به زوال ایتالیا طی ۳ دهه اخیر بوده است.

فیورنتینا روزی غول کش بزرگی در سری آ بود و تا همین اواخر و روزهای حضور پراندلی نیز حتی تا مرز حذف بایرن مونیخ در اروپا پیش می رفت؛ اما وایولا، سالهاست تابوت مرگ را تشییع کرده و بنفش ها چاره ای جز مرور آلبوم های تصویر شیرین گذشته پیش روی خود ندارند.

مرگ کاپیتان داویده آستوری ۳۱ ساله، حال و هوای مردن را دوباره در شهری زنده کرد تا خاطرات فوتبالی اش همیشه در حاشیه نقاشی و گالری های بی مانند، معماری کم نظیر و آغازبخش رنسانس در ایتالیای نوین باقی مانده است.

۳ دهه پیش و در روزهایی که روبرتو باجو برای افزایش ارتفاع پرواز خود ترجیح داد لباس بنفش را برکنده و یوونتوس را سکوی پرتاب خود کند، هواداران فیورنتینا می دانستند که حالا دیگر سوگواری، بخش مهمی از خاطرات تیمی خواهد شد که با آن زندگی می کنند و شاید به همین دلیل بود که با محاصره دفتر پونتلو رئیس باشگاه و پرتاب آجر و مواد محترقه و تظاهرات عمومی، ۵۰ مصدوم تقدیم انتقالی کردند که هنوز هم زخم آن مرهم نیافته است.

اما خدای فلورانس، تنها چند سال بعد گابریل باتیستوتا را پیشکش بنفش ها کرد تا درخشش این ستاره موبلند آرژانتینی، دوباره فیورنتینا را تبدیل به یکی از خطرناک ترین تیم های سری آ کند.

باتی گل با شمایلی یادآور کرت کوبین، در دهه ۹۰ هر حریفی را از زیر تیغ سهمناک شم گلزنی خود گذراند و وایولا با حضور او در پیشانی خط حمله و طنازی روی کاستا، افنبرگ و لادروپ هر کدام در مقاطعی در میانه میدان و هنرنمایی تولدو درون دروازه، حالا به سادگی فقدان بودای کوچک را هضم کرده و مایه سربلندی شهر شده بود

با حضور باتیسوتا، مرزهای درخشش فیورنتینا از کشور چکمه ای نیز فراتر رفت و آن موقع حتی آرسنال و منچستریونایتد نیز خاطرات تلخی از ضربات سهمگین و وحشتناک ستاره آرژانتینی در ذهن داشتند.

اما به سان همه داستان های رومانتیک، باتی گل هم در سن ۳۱ سالگی پایتخت فعلی ایتالیا را به پایتخت سابق ترجیح داد و با انتقال به جمع جالوروسی ها، بار دیگر رخت سیاه را بر تن ساکنان فلورانش نشاند.

تنها چند ماه بعد، اتفاقی که نباید رخ می داد شکل گرفت و این بار و بعد از سالها، باتیستوتا دروازه بنفش ها را باز کرد تا بهت زده ترین هواداران فیورنتینا، رقم زننده یکی از رومانتیک صحنه های سینمایی-فوتبالی سری آ باشند. تصمیم باتی گل به شادی نکردن و اشک های او، سکانس پایانی برای شهری بود که باز هم قهرمان خود را تقدیم کرده بود؛ مانند داویده آستوری.

این اواخر، تیفوسی ها حتی حوصله نداشتند تکرار انتقال باجو را در قامت برناردسکی جوان ترسیم کرده و باز هم آشوبی مقابل آرتیمو فرانکی به پا کنند؛ در فلورانس، قلب فوتبال خیلی پیشتر از اینها ایستاده بود.

روزهای کوتاه و شیرین حضور پراندلی روی نیمکت، یادآور خاطرات درخشان یکی از هفت خواهر رعب انگیز سری آ در سالهای پیشین بود؛ اما این شیرینی آنقدر کوتاه بود که کسی حوصله مرور آن را در پس خاطرات تلخ فلورانس نداشت.

دیروز صبح و با انتشار خبر درگذشت داویده آستوری، جهان فوتبال یک بار دیگر در شوک بزرگی فرو رفت؛ اما هواداران فیورنتینا پیش از این، بارها مردن و تقدیم قهرمانان خود را تجربه کردند و از دست دادن آستوری، تنها یکی از خاطرات تلخ و عاشقانه حاضران در آرتیمو فرانکی در سالهای اخیر بود.

آریا فاطمی مقدم