جابه جایی قدرت از ونگر به پوچه

ورزش سه: حمیدرضا صدر به پیروزی تاتنهام برابر آرسنال پرداخته، به جابجایی قدرت در شمال لندن...

بن دیویس که توپ را سانتر کرد، به نظر می رسید توپ آن قدر بلند ارسال شده که بازیکنی نتواند آن را لمس کند، ولی توپی که بلند به نظر می رسید، کمی پایین تر آمد و در سوی دیگر هری کین که شانه به شانه کوشینلی حرکت می کرد به جلو تاخت. وقتی کین به هوا پرید به نظر می رسید با تاخیر به هوا پریده، ولی با تاخیر نپریده بود، زمان بندی اش معرکه بود و توپ را با ضربه سر فرستاد درون دروازه. او تک گل دیدار را زد. هفتمین گلش طی هفت نبرد برابر توپچی ها را. گل سه امتیازی تاتنهام را. گل به زانو درآوردن آرسنال را.

نتیجه ۰-۱ همه حرف ها نبود، نه نبود. تاتنهام با یک گل پیروز شد، ولی غنای نمایش شان پس از نیمه اول که یادآور بازی های شطرنج بود ورای فاصله یک گله می رفت. آنها می توانستند "داربی لندن" را پس از سپری کردن آن نیمه ملال آور با چهار پنج گل فاصله به سود خود به پایان ببرند. آنها برخلاف دیدارهای خانگی شان با بزرگان برای گشودن دروازه تا آغاز نیمه دوم انتظار کشیدند و انتظار. مردان پوچتینو در همین میدان دروازه منچستر یونایتد را در ثانیه ۴۸/۱۰ گشوده بودند، دروازه لیورپول را در چهارمین دقیقه و دروازه بوروسیا دورتموند را در پنجمین دقیقه. با این وصف سرانجام آرسنال را در آغاز نیمه دوم تسلیم کردند.

آخرین نبرد "داربی شمال لندن" در ویمبلی به آوریل ۱۹۹۳ بازمی گشت. به همان بعد از ظهری که تونی آدامز توپ سانتر شده پل مرسون را در دقیقه یازده طی نیمه نهایی جام حذفی درون دروازه تاتنهام جای داد و بازی با همان نتیجه پایان یافت. حالا بیست و پنج سال سپری شده و آرسنال به صورت معنی داری در ویمبلی و نه وایت هارت لین برابر تاتنهام زانو زده. با ادامه رکورد مایوس کننده شان.

مردان آرسن ونگر طی بیست و شش بازی دور از خانه در لیگ صاحب 26 امتیاز شده اند، کمتر از همه رقبای بالای جدول. منچستر سیتی با همین تعداد بازی دور از خانه 55 امتیاز کسب کرده، چلسی 53 امتیاز، منچستر یونایتد 49 امتیاز، لیورپول 44 امتیاز و تاتنهام 44 امتیاز. حتی ساتهمپتون هم طی سفرهای دور از خانه اش امتیازات بیشتری از آرسنال کسب کرده. آخرین پیروزی آرسنال دور از خانه اش برابر شش حریف بزرگ ژانویه 2015 بدست آمده: 0-2 مقابل منچسترسیتی، سه سال پیش! گشودن دروازه برای آرسنالی ها در زمین حریفان بدل به چالشی شده. پانزده گل زده طی چهارده بازی دور از خانه آماری است بیش از حد نومید کننده.

بهترین بازیکن نبرد داربی لندن پتر چک بود. سنگربان آرسنال، دروازه بان تیم مغلوب. توپچی ها یک بار توپ را به قاب دروازه تاتنهام شلیک کردند، فقط یک بار. دو ضربه کرنر نواختند، فقط دو بار. نشانی از خوش بینی آرسنال طی پیروزی پنج گله خانگی برابر اورتون بر جای نمانده بود و ضد حمله های بی روح آرسنال، جای خالی شده آلکسی سانچز که گاه وبی گاه از جناح چپ به جلو می تاخت را یادآوری کرد. اوزیل پا به توپ شد، ولی نه مخیتاریان، نه ویلشر و نه اوبامیانگ برغم سرعت فراوان شان سازشان را با او کوک کردند. موسی دمبله بود که رهبری ارکستر تیم پیروز را با شایستگی انجام داد، آن هم در آستانه سی و یک سالگی اش. در حالی که دله علی و کریستین اریکسن هر بار پا به توپ شدند تیم را به جلو بردند و آرسنال را به بند کشیدند.

چهره آرسن ونگر در دقیقه 93 پیرتر شد و چروکیده تر. لاکازت پنجاه میلیونی که جای مخیتاریان گران قیمت را گرفته بود آن فرصت گرانبها را برای به تساوی کشیدن دیدار از دست داد و ونگر آه کشید و نفرین فرستاد. او خوب می دانست شکست برابر تاتنهام یعنی بر باد رفتن رویای قرار گرفتن بین چهار تیم اول جدول. فوریه تازه آغاز شده که فاصله آرسنال و منچسترسیتی صدرنشین به 27 امتیاز رسیده.

برای پاسخ به پرسش "آیا این بدترین آرسنالی نیست که طی ده سال اخیر دیده ایم؟" می توان مجادله کرد، ولی برای پذیرفتن این که تاتنهام سرانجام - با تاکید بر "سرانجام" - باشگاه برتر شمال لندن شده همگان همساز شده اند.