پرحاشیه‌ها به بهشت نمی‌روند

وبسایت روزنامه گل: ۱- استقلال تهران در دیداری حساس موفق شد با حذف تیم پرطرفدار صنعت نفت آبادان، راهی دیدار پایانی جام حذفی شود. این بازی دو چهره مهم داشت که بعد از مدت‌ها به میادین و کانون توجهات بازگشته بودند. یک طرف سوشا مکانی بود که پس از حدود دو سال حضور در نروژ، به صنعت نفت آبادان پیوسته بود تا کمالوند بعد از جاسم کرار، فرصت آرام و متحول کردن یک بازیکن دیگر را هم داشته باشد. در سوی دیگر اما استقلالی‌ها به شدت امیدوار بودند که با بازگشت پژمان منتظری، هم خط دفاعی‌شان مستحکم‌تر شود و هم روزبه چشمی به جای اصلی‌اش برگردد.

2- اختلاف دو تیم خیلی زود و در هنگام گل نخست بازی آشکار شد؛ جایی که منتظری جلو کشیده، روی اشتباه عجیب و مبتدیانه سوشا، با خونسردی توپ را به تور دروازه حریف دوخت. در ادامه بازی هم سوتی دوم سوشا، گل بعدی را به آبی‌ها تقدیم کرد. پژمان هم در مجموع نشان داد که حسابی سرحال است و کی‌روش همچنان می‌تواند روی او حساب کند. این عملکرد فنی معنی‌دار شاید مهم‌ترین درس بازی نیمه‌نهایی حذفی بود که بار دیگر نشان داد آدم‌های بزرگ چگونه‌اند.

۳- چند سال قبل در اروپا مدتی این نظریه رایج شد که مربیان جنجالی و به اصطلاح اساتید جنگ روانی، موفق‌ترین مربی‌ها هستند. همان روزها در کشور خودمان هم طرفداران تونی اوليویرا در تبریز سعی می‌کردند رفتارهای محیرالعقول این مربی مسن کنار زمین را با حرکات مربیان خارجی مقایسه و توجیه کنند. امروز اما در لالیگا، والورده‌ای که همه فکر می‌کردند با جدایی نیمار تا نیم‌فصل هم دوام نمی‌آورد، یکه‌تازی می‌کند و شانس زیادی برای کسب سه‌گانه دارد. در انگلیس هم درحالی که مورینیو و کونته مشغول جنگ‌های روانی همیشگی‌شان هستند، پپ آرام و باوقار تقریبا قهرمانی‌اش را مسجل کرده. لیورپولی‌ها هم که با آمدن کلوپ و آن اداهای لنزپرورش امیدوار به تغییر و قهرمانی در جزیره بودند، همچنان بازیکن متوسط می‌خرند، به تیم‌های پایین جدولی می‌بازند، در حسرت جام می‌سوزند، و یواشکی آرزو می‌کنند که کاش همان راجرز باشخصیت و متین را اخراج نکرده بودند. این حکایت وقار و جنتلمن بودن در فوتبال است که خیلی‌ها در ایران آن را جدی نمی‌گیرند.

4- امروز یک بار دیگر می‌توانیم سوشا و پژمان را به بازیکنان جوان‌تر نشان دهیم تا بدانند که دیده شدن به هر قیمتی نمی‌ارزد. مکانی که راهی نروژ شده بود، خیلی زود نشان داد هنوز هم همان جوانی است که در زمان درگیری‌اش با علی دایی، یک روز در میان الگوی ورزشی-اخلاقی‌اش را عوض می‌کرد و چندسال بعد هم با عملکردش در پرسپولیس صدای یکی مثل کریم باقری را درآورد. او هنوز برای صنعت نفت بازی نکرده مصاحبه کرد که «زندگی من خودش یک دانشگاه است». در همان مصاحبه هم باز تاکید کرد که «پوشش من فقط به خودم مربوط است»!

۵- پژمان منتظری اما در تمام مدت مصدومیت، سرش را پایین انداخت و فقط به بازگشت فکر می‌کرد. او نه ‌تنها به ماجرای جباری و حواشی بازوبند واکنشی نشان نداد، بلکه حتی در مورد شایعه اختلاف با شفر و کنار گذاشته شدن از تیم هم ترجیح داد سکوت کند تا حرف‌هایش را در میدان بزند. یک لحظه چشمان‌تان را ببندید و تصور کنید بر فرض محال، عادل فردوسی‌پور برای ویژه‌برنامه قرعه‌کشی جام‌جهانی به‌جای پژمان منتظری، از سوشا مکانی دعوت می‌کرد. به نظر شما فردای آن روز چند تیتر اعجاب‌انگیز روی خروجی رسانه‌ها بود؟ پژمان اما دو ساعت در استودیوی نود نشست و آب از آب تکان نخورد. کاش سوشا امروز به جای گرفتن ژست لوس خداحافظی از آبادان، با آرامش به کارش ادامه دهد تا شاید خاطره خوشی به‌جای بگذارد. شلوغ‌ها، پرحاشیه‌ها، جنجالی‌ها و پرحرف‌ها هیچ‌وقت رستگار نمی‌شوند!