جاه طلبی برانکو، برگ برنده پرسپولیس

ایران ورزشی: بیش از همه، چهر‌ه آرام برانکو در خاطرمان مانده بود اما نمی‌دانستیم که پشت همین چهره‌ سرد و به ظاهر بی‌تفاوت، چقدر انگیزه خوابیده، و چه توانایی‌هایی. یادمان رفته بود آرزوهایی که با چیرو دنبال‌شان می‌دویدیم، به دست همین مربی دوست‌نداشتنی رنگ واقعیت به خود گرفته بود. برانکو که آن روزها کمتر کسی دلش می‌خواست پروفسور بخواندش، برای فوتبال ایران قدم‌های بزرگی برداشت اما انگار ما او را تازه شناخته‌ایم. تقریبا از روزی که برای نجات پرسپولیس به ایران برگشت. برانکو به اندازه روزهای حضورش در تیم‌ملی آرام است اما توانایی‌های فنی و انگیزه‌هایش چشمگیرتر. بی‌آنکه محرومیت نقل و انتقالاتی باشگاه پرسپولیس به هراس بیندازدش و یا مشکلات و موانع و حتی کج‌خلقی‌ها او را ناامید کند، از قهرمانی می‌گوید و به جای خودش، بازیکنانش را بالا می‌برد.

مهم‌ترین دلیل پیشرفت‌های اخیر پرسپولیس را از هر که بپرسی، می‌گوید برانکو. مردی که حالا می‌توانیم ادعا کنیم به درستی او را شناخته‌ایم اما آیا تفکراتش را هم؟ منظور، تفکری است فراتر از اصرار به بازی کردن فلان بازیکن و نادیده گرفتن بهمان بازیکنی که شاید از نظر ما بهترین است.

آن تفکری را می‌گوییم که پشت نمایش‌های هر هفته پرسپولیس پنهان شده و شاید هنوز بیگانه است برای فوتبال ما. فهمیدنش آسان‌تر می‌شود اگر برگردیم به دو فصل پیش. به «پرسپولیس»ی که بعد از سیاه‌روزی‌های لیگ چهاردهم، سرافرازانه ژست یک مدعی را به خود گرفته بود.

ایوانکوویچ می‌رفت که به قراردادش با پرسپولیس اعتباری تازه ببخشد اما پیش از آن، در توجیه پیشرفت بازیکنان پرسپولیس موهایش را نشان داد که چقدر رنگ‌پریده شده‌اند. اینکه «نمی‌بینی چقدر پیر شده‌ام؟» شوخی بود اما جدی‌گویی‌های پروفسور خیلی حرف داشت: «من هم شنیده بودم که می‌گفتند این بازیکنان بازیکن نیستند اما از نظر من اینطور نبود. همان روز اولی که تمرین‌شان را دیدم، گفتم با اینها می‌توان به قله رسید؛ اگر بخواهند و تلاش کنند.»

با همین نگاه ساده اما متفاوت، برانکو از تیمی که دیگر هیچکس روی آن حساب نمی‌کرد، یک مدعی ساخت. یک پرسپولیس مدعی که یاد گرفته بود تا نفس دارد، باید بجنگد. با هر قدم، بازیکنانش رشد می‌کردند و حالا دیگر اعتماد به نفس را در تمام رفتار و حرکات‌شان در زمین می‌شد دید. ‌اشتباهات‌شان اما کم نبود. با همین اشتباهات بچگانه، قهرمانی لیگ پانزدهم را از کف دادند اما درسی که از ناکامی گرفتند، خیلی بزرگتر می‌نمود. چیزی که در قهرمانی زودهنگام‌شان در فصل شانزدهم عیان بود. این بار قهرمان شدند، آن هم سه هفته پیش از سوت پایان فصل اما اشباع نشدند. نه آنها و نه حتی سرمربی باتجربه‌شان که به لطف حضور او، باشگاه هم سر و سامانی گرفته و حرفه‌ای‌تر به نظر می‌رسد. این اما همه پرسپولیس نیست. پرسپولیس امروز را باید در جاه‌طلبی‌های مردی بیابیم که لقب «مرد یخی» شاید خیلی برازنده‌اش نبود. مردی که مهم‌ترین دلیل پیشرفت‌های اخیر پرسپولیس است اما طوری رفتار می‌کند که انگار خودش هم به قدرت بازیکنانش تکیه کرده. همان بازیکنانی که از او اعتماد به نفس گرفتند اما تقصیرهای‌شان در ناکامی‌ها را برانکو هرگز به زبان نیاورد. در عوض، موفقیت‌ها را همیشه به پای آنها نوشت.

از برانکو ایوانکوویچ حرف می‌زنیم. مردی که می‌توانیم روزها از او انتقاد کنیم و هیچکدام از انتقادهای‌مان بی‌پاسخ نماند. مردی که رکوردها را نادیده از سر می‌گذراند و می‌گوید که «قهرمانی‌ها» تنها اتفاق‌های دلخواه او هستند: «می‌دانم که هیچ کاری بدون مشکل پیش نمی‌رود اما من همیشه اهداف بلندمدتی دارم. خلاصه بگویم، می‌خواهم که همیشه در هر تورنمنتی که به میدان می‌رویم، قهرمان باشیم. این هدفی است که من برای همه فصل‌های فوتبالی‌ام نوشته‌ام.» مهم‌تر اینکه هر بار جایگاه تیمش را به او یادآوری کنی، به این جمله تکراری میهمانت می‌کند: «ما تازه اول راه هستیم.» همین چند کلمه ساده اما شاید مهم‌ترین فاکتور در پیشرفت و موفقیت‌های اخیر پرسپولیس است.