سوپراستاري به نام رونالدو
دوشنبه شب، چشم دنیا به انگلستان بود؛ جایی که قرار بود بهترین‌های دنیای فوتبال معرفی شوند. می شد حدس زد که جوایز به چه کسانی می رسد و هیجان و استرس کاذب خبرگزاری ها نیز فایده‌ای نداشت و همان شد که همه حدس می زدند.
روزنامه قانون: دوشنبه شب، چشم دنیا به انگلستان بود؛ جایی که قرار بود بهترین‌های دنیای فوتبال معرفی شوند. می شد حدس زد که جوایز به چه کسانی می رسد و هیجان و استرس کاذب خبرگزاری ها نیز فایده‌ای نداشت و همان شد که همه حدس می زدند. رئال مادرید بر قله اروپا و دنیا ایستاده و مسی همچنان به دنبال رونالدو است و بوفون در دروازه یکه تازی می کند، زیدان نیز اولین کسی بود که هم برنده توپ طلا و هم به عنوان بهترین مربی سال برگزیده شد. بدترین جای ماجرا پخش زنده این مراسم از سایت آنتن بود. کافیست کمی در فضای مجازی چرخ بزنید تا مسخره شدن این اپلیکیشن را توسط کاربران مجازی ببینید. سانسور بچگانه و مضحکانه تصاویر غیرقابل پخش نه تنها باعث خنده بلکه جای تاسف داشت؛ البته نباید از این نکته نیز غافل شویم که جای برنامه ای که این مراسم مهم را پوشش دهد، در کنداکتور صدا و سیما به چشم مي‌آمد.
بانوان؛ نارنجی‌پوشان قهرمان
جوایز قسمت زنان این مراسم به هلندی هایی رسید که برعکس تیم مردان این کشور بسیار در اروپا خوش درخشیده اند. لیک مارتنز، بهترین بازیکن و سارینا ویگمن، بهترین مربی قسمت بانوان انتخاب شدند. مارتنز که بهترین بازیکن یوروی بانوان نیز انتخاب شد، همین تابستان به بارسلونا پیوست و به حق این جایزه را دریافت کرد. او در هلند و بارسلونا می درخشد و با توجه به سن کمش می تواند سال ها به درخشش خود ادامه دهد البته باید این موضوع را نیز در نظر گرفت که بانوان فوتبالیست غیر ایرانی، نیازی به تایید همسر برای بازی کردن و خروج از کشورشان ندارند و این مهم ترین لطف خداوند به آن هاست. سارینا ویگمن نیز که بعد از ۶ دوره قهرمانی پیاپی آلمان ها در اروپا، توانست هلند را در مقابل تماشاگران خودی و با ارائه یک فوتبال تهاجمی به قهرمانی برساند، عنوان بهترین مربی زنان را به دست آورد. البته حرف زدن در مورد بازیکنان و تیم‌های بانوان کار بیهوده ای‌محسوب مي‌شود؛ دلیلش نیز واضح است که ما از دیدن بازی های تیم های بانوان محروم و معذوریم.
منتخبین بزرگ
رئال مادرید در این بخش بیشترین سهم را دارد، هرچند که می‌توانست این‌گونه نباشد. از خط دروازه شروع کنیم، جایی که بوفون به عنوان بهترین دروازه بان انتخاب شد. انتخاب او بیش از اینکه با توجه به نحوه بازی‌اش باشد، توجه به سن و سال و تقدیر و تشکر به پاس خلق صحنه های تماشایی است. دروازه بانان به مراتب بهتر و موفق تری از بوفون حضور دارند اما با توجه به سن و سال، او انتخاب شد و به نظر نمی‌رسد که کسی از این انتخاب ناراضی باشد. بونوچی و راموس به عنوان مدافعان میانی و مارسلو و آلوز به عنوان مدافعان کناری انتخاب شدند که پر بیراه نیست اگر بگوییم بهترین ترکیب ممکن برای دفاع انتخاب شده است؛ هرچند که کیه‌لینی، هوملز و واران نیز می توانستند در این پست انتخاب شوند. عدم حضور کارواخال و انتخاب آلوز نیز علامت سوال بزرگ انتخاب ترکیب بهترین ها بود. مودریچ، کروس و اینیستا به عنوان هافبک‌ها انتخاب شدند که هرچند نام های بزرگی در این قسمت زمین هستند اما می شد ترکیب بهتری انتخاب شود. کاسمیرو و کانته به طور حتم بهترین هافبک های دفاعی حال حاضر هستند، راکیتیچ و پیانیچ در سال گذشته فوق العاده بوده اند و تیاگو آلکانترا و وراتی نیز خوب کار
کرده اند، دله علی و اریکسن، تاتنهام را به درخشش امیدوار کرده اند اما عدم حضور هافبک دفاعی در این ترکیب، کمی توی ذوق می زند. بحث برانگیزترین انتخاب های دوشنبه شب از این قسمت به بعد است. جایی که جای خالی مهاجمانی چون ام باپه، کاوانی، کین، دیبالا، ایکاردی و فالکائو که از ۱۴ شوت درون دروازه خود ۱۲ عدد را به گل تبدیل کرده‌اند، بسیار به چشم آمد و تنها به سه نام رونالدو، مسی و نیمار ختم شد تا دیگر بازیکنان، انگیزه ای برای کسب جوایز مختلف نداشته باشند.
مردان؛ بدسلیقگی محض
انتخاب ام باپه به عنوان پسر طلایی سال، اولین جایزه ای بود که اعلام شد. بازیکنی که در سال گذشته فوق العاده کار کرد و با وجود اینکه به حضور در بارسلونا علاقه نشان داده بود با اهمال بارتومئو، ريیس باشگاه کاتالانی، از دست آن ها رفت و به پاری‌سن ژرمن فرانسه پیوست. حضور نیمار، مسی و رونالدو در بین سه نفر برتر سال اوج بدسلیقگی و شاید سیاسی کاری برگزارکننده ها بود. رونالدو به جز نقش پررنگی که در قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان دو سال اخیر داشت، هیچ کار دیگری نکرده بود. قهرمانی پرتغال در یورو، فقط با حضور او شکل گرفت و درخشش چندانی نداشت. رئال، قهرمانی‌اش در لالیگا را نیز مدیون رونالدو نیست و به وضوح مشخص است که رونالدو درمدت زمان چندماه با افت شدیدی روبه‌رو شده است. مسی نیز مانند رونالدو کار خاصی در سال ۲۰۱۷ انجام نداده است و اگر بازی انتهایی تیم‌ملی آرژانتین با اکوادور را در مرحله انتخابی جام جهانی کنار بگذاریم، دیگر چیزی از مسی در این سال ندیدیم. این نکته نیز جالب است که مسی اين اواخر از رونالدو آماده تر است اما برای کسی اهمیتی ندارد. انتخاب نیمار به عنوان سومین فرد این مثلث، عجیب ترین موضوع بود. نیمار زمانی که در
بارسلونا حضور داشت، به هیچ وجه آماده نبود و از زمان انتقالش به پاریس، در لیگ بی کیفیت و ضعیف فرانسه، خوش درخشیده و شايدهمین ملاک انتخابش بوده است. اگر این پازل سه نفره را کنار يكديگر بچینیم، متوجه می شویم که همان دلیلی که ملاک انتخاب نیمار است، ملاک انتخاب نشدن رونالدو نیست و برای مسی درنظر گرفته نشده است. ما قصد نداریم در کار مربیان و بازیکنانی که دست به همچنین انتخابی زدند، دخالت کنیم اما ملاک انتخاب این بازیکنان را باید تک به تک با آن ها بررسی کرد. دلایل جالبی به طور حتم برای انتخاب‌های‌شان خواهند داشت.
پادشاهی زیدان
زمانی که زيدان از فوتبال خداحافظی کرد، دل‌مان برایش تنگ شد اما فکر نمی کردیم به همین سرعت از دیدن تفکرات جذابش در زمین، لذت دوچندان را تجربه کنیم. زمانی که به جای بنیتز به نیکمت رئال مادرید تکیه زد، عمر مربیگری اش را دو یا سه ماه تخمین می زدند اما دیدن چند ماهه اش نیز ،قند در دل‌مان آب می کرد. دیشب که نامش به‌عنوان مربی برگزیده اعلام شد، شکر به جای آوردیم که ما هستیم و از دیدن او، مرور خاطرات بازی کردنش در پیراهن سفید رئال مادرید و آبی فرانسه و دیدن کیفیت بازی گرفتن از جوانانی چون ایسکو و آسنسیو، لذت می بریم.
نظر کاربران
این نظر شماست رونالدو بهترینه هم پرتغال هم رئال تاثیر گذاره
لطفا سلایق شخصی رو توی نظراتتون وارد نکنید . اتفاقا ریال مادرید قهرمانیش رو مدیون رونالدوست . گلها و هتریک هاش رو توی یک چهارم توی فینال یادتون نیست... پرتغال حتی سعود از گروهش رو هم مدیون گلهای رونالدوست. رونالدو نصف مسی هم توی لیگ بازی نکرد که بخواد به اندازه اش گل بزنه
لطفا این سایت خوب و کامل رو با تحلیل های بچه گانه زیر سوال نبرید
ای کاش نمیخوندم چون ارزش خوندن نداشت