عظمتِ بدون افتخار؛ داستان هلند در جام جهانی ۹۸

طرفداری: هلندی ها به ندرت در جام جهانی، در سرگرم کردن فوتبال دوستان به مشکل می خورند. با وجود آنکه هرگز در این رقابت ها، عنوانی نداشته اند، همیشه یک نسل یا یک شخص خاص از هلند، در جمع بهترین ها قرار می گیرد. از میان تمام نسل های طلایی فوتبال و استعدادهایی که کشورهای بزرگ پرورش می دهند، این هلند است که همواره بهترین بوده. افرادی مانند یوهان کرایوف، رینوس میشل، رود کرول و آرین روبن در طول تاریخ نام این کشور را در فوتبال برجسته تر کرده اند اما، این هلند ۱۹۹۸ بود که نام کشورشان را در فرهنگ عامه فوتبال، نوشت.

البته تیمی که در 1988 در آلمان غربی قهرمان اروپا شد هم قطعا بزرگ بود؛ حضور بازیکنانی مانند رود گولیت، فرانک ریکارد و مارکو فان باستن افسانه ای طعم قهرمانی را دوچندان کرد اما این هلند 1998 در جام جهانی فرانسه است که تحت هدایت گاس هیدینک، به حد کافی مورد تحسین قرار نگرفت.

این تیم قطعا پشت سر آخرین تیمی که بزرگترین افتخار اروپایی هلند را به ارمغان آورد- قهرمانی آژاکس در لیگ قهرمانان ۱۹۹۵ تا به امروز، بزرگترین افتخار کشور محسوب می شود- قرار می گیرد. تجسم آن آژاکس با حضور یوهان کرایوف و بینش فوق العاده رینوش میشل از توتال فوتبال، حسی عالی منتقل می کند.

فوتبالی هجومی با بازیکنانی که قادر بودند در چند پست هم به میدان روند. تیمِ لوئیس ون خال بر فوتبال هلند و اروپا تسلط پیدا کرده بود. حذف میلان در راه قهرمانی در اروپا می توانست آن ها را به رویای دیرینه یعنی قهرمانی پیاپی در اروپا نزدیک کند اما فصل 1996، با شکست در برابر یوونتوس در پنالتی ها، به شکلی بد خاتمه یافت اما این پایان راه نبود. تاریخ باید کمی بیشتر منتظر می ماند.

این تیم از ابتدای دهه گذشته با حضور اکثریت بازیکنان هلندی که هماهنگی مناسبی با هم داشتند نوید روزهای خوبی را می داد. تنها خارجی های تیم یاری لیتمانن، نوانکو کانو و و هموطنش فینیدی جرج بودند. ستاره آن آژاکس کسی نبود جز دنیس برکمپ. مردی که تیم فرزندان خدا را به مقصد اینترمیلان ترک کرد و موفقیت های بیشتری در انتظارش بود. برکمپ تمام کیفیت های لازم برای یک بازیساز ستاره بودن را در اختیار داشت. سرعت بالا، مهارت و هوش؛ همه این ها به وفور در برکمپ مشاهده می شد. برکمپ در مواجهه با مدافع حریف بی رحم بود و انقدر استعداد و برتری داشت که هرتیمی را یک تنه پیش ببرد.

پس از فتح یک جام یوفا با اینتر، او به آرسنالی رفت که قرار بود نقطه اتکاء تیم باشد، نوآور، خلاق و تصمیم گیرنده. در سال 1998 پیراهن توپچی های لندن را برتن کرد. تنها چندماه قبل از جام جهانی 98 فرانسه. با فتح عنوان لیگ و جام حذفی و کسب عنوان بهترین مهاجم و بهترین بازیکن فصل یگ به استقبال جام جهانی می رفت.

لاله های نارنجی در دوره گروهی با تیم های مکزیک، کره جنوبی و بلژیک هم گروه شدند. هلندی ها با شروع بد در سن دنیس مقابل بلژیک، اصلا قانع کننده نبودند. قطعا تساوی ۰-۰ مقابل بلژیک شگفتی محسوب می شد. پاتریک کلایورت، مردی که کل تابستان شایعات پیرامون مقصد آتی اش منتشر می شد، هشت دقیقه بعد به خاطر ضربه آرنج به صورت لورنزو استالنس از زمین بازی اخراج شد تا فقدان بزرگی برای هلند به شمار بیاید.

بازی ابتدایی کمی بد بود اما بازی دوم هیچ ربطی به آن هلند خسته کننده نداشت. پیروزی 5-0 مقابل کره جنوبی با گل هایی که فیلیپ کوکو و اوورمارس در نیمه اول زدند و در ادامه آتش بازی، پیر فن هایدونگ، رونالد دی بوئر و دنیس برکمپ هم به آن ها ملحق شدند تا عزم راسخ لاله های نارنجی، به همه اثبات شود. گل دی بوئر، یکی از بهترین نمایش ها برای نشان دادن هنر فوتبال هلندی به جهانیان بود.

نوبت به بازی سوم مرحله گروهی رسید. درست به مانند بازی اول، همه چیز به بن بست خورده بود. مکزیک تنها حریف آن ها در راه رسیدن به مرحله حذفی بود. ۲۰ دقیقه ابتدایی با گلزنی رونالد دی بوئر و کوکو با نتیجه ۲-۰ به نفع هلند ادامه یافت اما ریکاردو پلائز و لوئیس هرناندز- زوج مکزیک در خط حمله- دو گل در ۲۰ دقیقه پایانی به ثمر رساندند تا با وجود اینکه هلند به عنوان سرگروه به مرحله بعدی صعود کند، در عین حال ضعف های آن ها هم آشکار شود.

سورینام، کوچکترین کشور آمریکای جنوبی، که در گذشته از مستعمرات پادشاهی هلند بود. این کشور در گذشته با نیویورک تبادلات تجاری داشت. امروزه در حالی که نیویورک به یکی از مهم ترین مقاصد جهان تبدیل شده، سورینام با وجود رو به رو شدن با تجارت برده و مواد خام، توانسته میراث خود را در فرهنگ عامیانه هلند برجای بگذارد. 40 سال از استقلال سورینام می گذرد اما، هنوز هم این کشور هنوز هم برای اروپایی ها مفید است.

پس از استقلال، بومیان سورینام این حق را داشتند که شهروند هلند شوند. بیش از نیمی از جمعیت این کشور، شهروند هلند شدند و از آن زمان، استعداد در فوتبال هلند، چندین برابر شد. بسیاری از استعداد های بزرگ لاله های نارنجی، اصالتی سورینامی داشتند. کسانی مثل: رود گولیت، ریکارد، سیدورف، کلایورت و ادگار داویدز.

داویدز، بخشی از آژاکس تاریخی بود که همراه با فن خال، اروپا را فتح کردند. «پیتبول» هلند، به خاطر سبک بازی معروفش در وسط زمین و درخشش خاصی که به تیم می داد، شهرت یافته بود. از لحاظ ظاهری، داویدز برای فوتبال دوستان بازیکنی جالب بود. موهای بلند و بافته شده و عینکی که می زد-به خاطر محافظت و مقاله با بیماری گلوکوما- او را از بقیه متمایز کرده بود. با این حال، مشکل چشم او، هرگز مانعی بر سر راه دید عالی داویدز در زمین نبود، درست همانطور که در هلند 98 درخشید.

در ۱۶ تیم پایانی در تولوز، هلند بازهم مقابل یوگوسلاوی شانس نخست پیروزی بود. در نیمه اول به لطف کنترل توپ باور نکردنی برکمپ و ضربه چیپ او، هلند پیش افتاد اما نیمه دوم با بازگشت یوگوسلاوی همراه شد. دراگان استویکوویچ، با شوتی پرقدرت از روی ضربه آزاد، به اسلوبودان کوملینوویچ رسید تا ادوین فن در سار، خیلی زود مغلوب شود. در حالی که به نظر می رسید بازی به وقت های اضافه خواهد رفت، داویدز سرنوشت ساز شد. از روی ضربه کرنر، او توپ را کنترل کرد و مقابل پای چپ خود قرار داد تا شوت او با کمی انحراف از مسیر، به تور دروازه یوگوسلاوی بچسبد. آن شب داویدز قهرمان ملی شده بود. در مرحله بعد، یک رقیب قدیمی منتشر لاله های نارنجی بود.

هلند و آرژانتین از لحاظ تاریخی در فوتبال، چندان صمیمی نبودند. سبک خشن و مبارز آرژانتین مغایر فوتبال زیبای هلندی ها بود. گرچه خصومت آن ها به 20 سال پیش در بوینس آیرس و فینال جام جهانی بر می گشت. آن شب در ورزشگاه ولودروم، همه چیز متعلق به فرانک دی بوئر بود. کاپیتان و یکی از ارکان اصلی خط دفاعی تیم، در حالی که بازی 1-1 بود، با پاسی زیبا به برکمپ او را صاحب توپ کرد تا وی با مهار زیبا، روبرتو آیالا را پشت سر گذاشته و کارلوس روخا را مغلوب کند. دی بوئر زمینه ساز گل پیروزی تیم شد تا آلی سلسته، طعم انتقام را بچشد. هلند تنها دو پیروزی تا تحقق رویایش فاصله داشت.

برزیل در فرم فوق العاده ای بود. رونالدو، ریوالدو و ببتو که در پشت سرشان دونگا ولئوناردو حضور داشتند، از پس نروژ، دانمارک و شیلی برآمده بودند اما مطمئنا سخت ترین چالش آن ها هنوز منتظرشان بود. نیمه اول دیدار برزیل-هلند موقعیت های گل کمی داشت اما با شروع نیمه دوم، مریخی با پاس ریوالدو چهارمین گل خود در این رقابت ها را به ثمر رساند. حالا هلند به پیروزی نیاز داشت. رونالد دی بوئر در گوشه زمین منتظر توپ بود. او توپ را دریافت کرد و آن را بر روی سر کلایورت فرستاد تا ضربه سر قدرتمند وی، کلودیو تافارل را پشت سر هم بگذارد.

رونالدو نازاریو که در آن زمان بهترین بازیکن جهان بود، با ضربه ای قیچی در آستانه بازکردن دروازه فن در سار بود اما فرانک دی بوئر به خوبی توپ را از روی خط دروازه بیرون کشید. حالا نوبت ضیافت پنالتی بود تا تکلیف تیم فینالیست، مشخص شود. رونالدو، امرسون، ریوالدو و دونگا همگی پنالتی هایشان را تبدیل به گل کردند اما شانس با بازیکنان هلند یار نبود. دی بوئر و برکمپ که بهترین بازیکنان تیمشان بودند، ضربات را به گل تبدیل کردند اما کوکو و رونالد دی بوئر، باعث شدند لاله های نارنجی بازهم به رویای خود پایان دهند.

در بازی رده بندی، با نتیجه ۲-۱ مغلوب کرواسی شدند تا همه چیز به یک باره برای آن ها تمام شود. هلندی که می توانست به راحتی قهرمان شود، به چهارمی بسنده کرد. گل ها، تکل ها و پاس ها همگی جزوی از زیبایی فوتبال هلند بودند. گل داویدز، مهارت های برکمپ و دفع توپ های فن در سار یا بی باکی دی بوئر همگی نشانه هایی از پتانسیل بالای لاله های نارنجی برای قهرمانی بود. هلند قطعا بسیار سرگرم کننده بود و همین، گواه این مطلب است که هراتفاقی که بیفتد، آن ها هیچوقت نباید سبک فوتبالشان را تغییر دهند.

به قلم Karan Tejwani از وبسایت Thesefootballtime