برای منصوریان و رحمتی؛ در ستایش سکوت

آی اسپورت: کلاس درس دنیا، لعنتی انگار پای تخته ایستاده و سختگیرانه هر روز و هر لحظه چیزهای تازه به ما می‌آموزد. به ما که می‌توانیم جواب آدم‌های سفیه را بدهیم یا نه اینکه بگذریم و بگذاریم "زمان" چون قاضی زبردست روزگار حکم زبان سرخ آدم‌ها را بدهد.

نه این همه چیزی نیست که آموختیم، یاد گرفتیم. می‌شود یک عمر سمت چپ زمین‌های فوتبال را تسخیر کنی و کارنامه بسازی و یک روز، با یک جمله نادرست هرچه رشته بودی پنبه کنی؛ حیف. میناوند از خودش پرسیده آیا چیزی از گذشته فوتبالی درخشانش باقی مانده؟ برای یک پیشکسوت فوتبال آیا لازم نیست هر از گاهی روبروی آینه بماند و واقعیت امروزش را ببیند؟

در ستایش‌ منصوریان و رحمتی، که با سکوت معنی‌دار و تلخ‌شان برای هتاکی میناوند پیام عقلانیت و انسانیت فرستادند چه بگوییم؟ هر دو آنها در گذشته شاید هنجارها را زیر پا گذاشته باشند اما امروز ما را امیدوار کردند که دنیا آنقدرها هم نمی‌تواند سیاه باشد؛ که روی صندلی یک استودیو بنشینی و با دست خودت به فروپاشی آنچه نبودی کمک کنی. امیدوارمان کردند که جامعه شاید قوه مجریه قوانین نانوشته دنیا باشد و با زبان‌های گزنده همانطور که باید، برخورد کند.

گوته می‌گفت: "شگفتا که امید، هرگز انسان بینوا را بدرود نمی‌گوید"