پنج مربی بزرگی که هرگز بازیکن بزرگی نبودند

متافوتبال: بازیکنان بزرگ لزوما مربیان خوبی نمی شوند، برای درک این موضوع فقط به پله، دیه گو مارادونا؛ لوئیس فیگو و آلن شیرر نگاهی بیندازید. این افراد همه بازیکنان بزرگی بودند؛ اما هیچ کدام نتوانستند در عرصه مربی گری هم موفق شوند. در مقابل بسیاری از سرمربیان موفق دنیا هرگز در زمین چشم نواز بازی نمی کردند. این مسئله ثابت می کند که شما برای هدایت بازیکنان و تعیین مسئولیت های آن ها لازم نیست حتما مثل مسی بازی کنید! و این نشان می دهد که همه ما به عنوان فوتبال دوستان؛ می توانیم یک روز به عنوان مربی قهرمان جهان شویم!

۵- لوئیس فان خال:

لوئیس فان خال در عرصه مربی گری تبدیل به چهره بزرگی شد؛ اما به عنوان یک بازیکن هرگز موفق نبود.

ممکن است از فان خال به عنوان اسطوره باشگاه آژاکس نام برده شود؛ اما فان خال هیچ وقت برای تیم هلندی به زمین نرفت؛ البته فعالیت حرفه ای او از آژاکس آغاز شد اما سرمربی آن روزهای تیم هلندی هرگز او را به زمین نفرستاد.

فلسفه شناخته شده مربی گری فان خال از روزهای فوتبال او نشات گرفته؛ روزهایی که فان خال به عنوان یک هافبک دفاعی کنترل جریان بازی را به دست می گرفت و توپ را در دست تیمش نگه می داشت، البته در آن زمان او خبر نداشت که این موضوع در آینده اش به عنوان سرمربی هم تاثیر خواهد گذاشت و او را به سمت تاکتیک حفظ مالکیت توپ به وسیله تیم هایش در زمین می برد.

فان خال به عنوان بازیکن در ۳۳۱ مسابقه به میدان رفت و ۳۴ بار هم گلزنی کرد. فان خال بیشتر دوران فعالیت حرفه ایش را در لیگ دسته دوم باشگاه های بلژیک و هلند سپری کرد.

رویال آنتورپ تل استار، اسپارتا روتردام و آلکمار تیم هایی هستند که فان خال در آن ها به عنوان بازیکن بازی می کرد. باشگاه هایی که اصلا با تیم های دوران مربی گری او قابل مقایسه نیستند.

فان خال در ۳۸۲ مسابقه بر روی نیمکت مربی گری نشست و موفق شد باشگاه های آژاکس، منچستر یونایتد و بایرن مونیخ در کشورهایشان به قهرمانی برساند.

۴- آرسن ونگر:

ونگر مدرک اقتصاد دارد اما مغز اقتصادی او هرگز در فعالیتش به عنوان یک فوتبالیست بازتاب نداشت. آرسن ونگر در کل دوران فعالیتش به عنوان یک فوتبالیست ۶۴ بار به میدان رفته و تنها ۴ بار گلزنی کرد.

ونگر به عنوان یک بازیکن قدرت بازیخوانی خوبی داشت؛ اما از توانایی جسمانی خوبی برخوردار نبود و همین ویژگی های جسمی، از موفقیت او در فوتبال جلوگیری می کرد.

قدرت جسمانی پایین و سرعت کم از آرسن ونگر یک بازیکن متوسط ساخت، که البته از فکر خوبی برای اداره و رهبری تیم برخوردار است.

قدرت بازیخوانی و دید دقیق ونگر به فوتبال اصلا قابل انکار نیست و همین موضوع او را تبدیل به تنها سرمربی موفق آرسنال با کسب نوزده عنوان قهرمانی کرد.

۳-ژوزه مورینیو:

مورینیو به عنوان یک بازیکن، در چهار باشگاه پرتغالی بازی کرد، در حالی که تعداد کل مسابقات او به عنوان بازیکن از ۱۰۰ بیشتر نشد. این در حالی است که باشگاه های مورینیو در آن زمان اصلا در دنیای فوتبال شاخص و مطرح نبودند.

به اسم باشگاه هایی که مورینیو برای آن ها بازی کرد؛ نگاه کنید: ریو آوه؛ بلنِسِنس؛ سسیمبرا و کامرشیو اینداستریا بازی کرد. نگران نباشید، ما هم اسم هیچ کدام از آن ها را نشنیده ایم. اما این که مورینیو به هر حال دنبال باشگاهی بود که در آن مشغول به فعالیت شود و علاقه زیادی به حضور در زمین داشت. ژوزه زمانی که نوجوان بود به عنوان یک استعدادیاب در پرتغال برای پدرش کار می کرد و همین علاقه به فوتبال بود که باعث شد خود او هم مورد استعدادیابی قرار بگیرد.

دوران کوتاه مدت حضور مورینیو در زمین فوتبال، با دستاورد و نتیجه خاصی همراه نبود، اما این آغاز فعالیت کسی بود که بعدها تبدیل به یکی از بزرگ ترین مربیان جهان شد.

مورینیو در ۶۶۴ مسابقه بر روی نیمکت مربی گری نشست و در طول مدت فعالیتش به عنوان سرمربی، به ۲۰ عنوان قهرمانی رسید.

۲- سرالکس فرگوسن:

پرافتخارترین سرمربی تاریخ لیگ برتر، در دوران فوتبال خود هرگز به اندازه مربی گری موفق نبود. فرگوسن ۳۱۷ بار به عنوان بازیکن به میدان رفت. اما در هیچ کدام از این مسابقات نشانی از یک بازیکن حرفه ای سطح بالا را نداشت.

ذهنیت و فکر سرالکس فرگوسن به عنوان مربی و بازیکن نزدیک به دو دهه بر فوتبال انگلستان حکومت کرد.

فرگوسن در سال ۱۹۵۷ در حالی که تنها ۱۶ سال داشت به عنوان یک بازیکن آماتور به باشگاه کوئینز پارک رنجرز پیوسته و در سال ۱۹۶۰ به شکل پاره وقت پیراهن تیم سنت جانسون را بر تن کرد و در سال ۱۹۶۴ فعالیت حرفه ای خود را رسما در تیم دانفرملین آغاز کرد.

چند فصل بازی در لیگ اسکاتلند، افتخارِ بازی در کوئینز پارک رنجرز را نصیب فرگوسن کرد، اما به وجود آمدن یک اختلاف بین فرگوسن و سرمربی وقت کوئینزپارک رنجرز بر سر اتاقِ اسکان سرالکس در جریان یکی از اردوها، باعث شد نام پر آوازه سال های بعد فوتبال انگلستان؛ از پارک رنجرز جدا شده و به باشگاه های کوچکی مثل فالکرک و آیر یونایتد بپیوندد. فرگوسن به عنوان یک مهاجم نه چندان کارامد و قدرتمند در طول دوران فوتبال خود ۱۷۱ بار گلزنی کرد.

فرگوسن بعد از پایان دوران نه چندان پر فروغش به عنوان بازیکن؛ تصمیم گرفت شانس خود را در عرصه مربی گری بیازماید و در سن سی و دو سالگی سرمربی باشگاه آبردین انگلستان شد. چند سال به سرعت گذشت و فرگوسن سرمربی منچستر یونایتد شد.

فرگوسن در پایان دوران مربی گری اش در ۲۰۶۲ مسابقه تیم هایش را هدایت کرده و از این نظر آماری فوق العاده ای را از خود به جا گذاشت.

۱- آریگو ساکی

امروزه بسیاری می گویند پپ گواردیولا بهترین مربی دنیاست. اما نظر خود پپ این است که اصول مربی گری و افکار خود را از آریگو ساکی سرمربی موفق ایتالیایی گرفته است.

در ابتدا شما شکست می خورید؛ اما بعد با چند بار تلاش موفق می شوید. اما در مورد آریگو ساکی او بارها تلاش هم کرد و موفق نشد. ساکی قبل از این که به طور حرفه ای وارد عرصه مربی گری شود؛ شانس خود را به عنوان فروشنده برنامه های تلوزیونی امتحان کرد. آریگو ساکی حتی آن قدر خوب نبود که در دسته های پایین تر فوتبال ایتالیا و یا به عنوان بازیکن آماتور بازی کند.

اما سرنوشت مردی را که حتی برای تیم های آماتور ایتالیایی هم بازی نکرده بود؛ در نهایت به جایی رساند که در اروپا به عناوین متعدد قهرمانی رسید.

ساکی یک فوتبالیست زیر متوسط و اما یک مربی فوق العاده بزرگ بود، که به عنوان سرمربی در ۲۸۴ مسابقه بر روی نیمکت نشست.