پرواز کشتی یوگی و دوستان به سوی روسیه ۲۰۱۸

وبسایت نود: فوتبال آلمان در قرن بیست و یکم پوست اندازی کرده و به موفقیت های کم نظیری دست یافته است. هیچ یک از کشورهای صاحب فوتبال حتی برزیل و اسپانیا نیز چنین موفقیت های مستمری را در تورنمنت های بزرگ تجربه نکرده اند. یواخیم لوو و اشتفان کونتس سرمربیان تیم های ملی بزرگسال و زیر ۲۱ ساله های آلمان توانستند در تابستان ۲۰۱۷، نسل جدیدی از فوتبال این کشور را رونمایی کنند. نگاهی تحلیلی خواهیم داشت به وضعیت کنونی تیم ملی آلمان و گزینه های یواخیم لوو در گام به سوی قهرمانی در جام های جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲

یکی از بزرگ ترین انتقادهای همیشگی پیرامون فوتبال آلمان، عدم موفقیت در رده های سنی پایه بود. اگر نگاهی به تاریخچه جام جهانی نوجوانان و جوانان و همچنین رقابت های زیر ۲۱ ساله های اروپا کنیم، تا پیش از سال ۲۰۰۹ فقط یک عنوان قهرمانی توسط آلمانی ها به دست آمده است. تیم آلمان غربی در جام جهانی جوانان ۱۹۸۱ به قهرمانی رسید ولی پس از آن، علی رغم قدرت نمایی تیم بزرگسالان آلمان، هیچ گاه شاهد دستاورد عمده ای در رده های پایه طی سه دهه بعد نبودیم. (توضیح: از چند عنوان قهرمانی تیم های ملی آلمان (شرقی یا غربی) در تورنمنت های اروپایی در رده های سنی پایین تر صرف نظر شده است)

از سال ۲۰۰۷ به بعد، تحولات با شتاب بیشتری به پیش رفت و تیم زیر ۱۷ ساله های آلمان دو بار در سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱ به مقام سوم جام جهانی دست یافت. هورست هروبش یکی از اسطوره های تاریخ فوتبال آلمان توانست تیم چغری را با تکیه بر برادران دوقلوی لارس و اسون بندر ساخته و قهرمانی زیر ۱۹ ساله های اروپا را در سال ۲۰۰۸ جشن بگیرد. همچنین یک سال بعد، تیم زیر ۲۱ ساله های آلمان نیز برای نخستین بار، قهرمان اروپا شد. قهرمانی آن تیم در سال ۲۰۰۹ با حضور جوانان کم نام و نشانی همچون مانوئل نویر، جروم بواتنگ، متس هوملس، مسوت اوزیل، کاپیتان سامی خدیرا، گونزالو کاسترو، آندریاس بک و مارکو مارین رقم خورد. بین این بازیکن ها، سامی خدیرا شهرت بیشتری داشت زیرا دو سال پیش به همراه اشتوتگارت فاتح بوندس لیگا شده و مسوت اوزیل نیز گل قهرمانی وردر برمن در فینال جام حذفی را به ثمر رسانده بود.

شاگردان جوان و جویای نام هورست هروبش در گروه بسیار دشواری قرار گرفته و هیچ کس برای قهرمانی آلمان در این تورنمنت حساب باز نکرده بود. آلمان در بازی نخست مقابل تیم قدرتمند اسپانیا به تساوی ارزشمند بدون گل دست یافت اما در بازی دوم به لطف گل های بندیکت هوودس و اشکان دژاگه از سد فنلاند گذشت. سومین بازی مانشافت جوان یک تقابل دشوار با انگلیس مدعی بود که پاس جروم بواتنگ با ضربه تمام کننده گونزالو کاسترو، گل نخست بازی را برای آلمان به ارمغان آورد اما شاگردان استیوارت پیرس بازی را به تساوی کشانده تا انگلیس به عنوان تیم اول و آلمان به عنوان تیم دوم از این گروه صعود کنند. هورست هروبش از نتیجه تساوی و نحوه بازی تیمش مقابل انگلیس رضایت نداشت و این عصبانیت را پنهان نکرد. تک گل آندریاس بک باعث پیروزی دشوار یاران هروبش مقابل تیم قدرتمند ایتالیا شد که ماریو بالوتلی را در اختیار داشت. فینال تورنمنت مسابقه تکراری بین آلمان و انگلیس بود که متس هوملس به عنوان هافبک دفاعی مسئول مهار تئو وولکات شد. یک گل و یک پاس گل از مسوت اوزیل و سپس دو گل از ساندرو واگنر در دقایق پایانی بازی، پیروزی عجیب ۴-۰ آلمان را مقابل انگلیس رقم زد.

بدین ترتیب، آلمان به یک قهرمانی غیر منتظره در خاک سوئد دست یافت و نسل جدید ستاره های فوتبال این کشور ظهور کردند. بسیاری از کارشناس های فوتبال آلمان، قهرمانی این تیم در رقابت های زیر ۲۱ سال های اروپا در سال ۲۰۰۹ را یک نقطه عطف عمده در تاریخ فوتبال این کشور می دانند زیرا اغلب همین بازیکن ها پس از چند سال، شالوده تیمی را تشکیل داده که فاتح جام جهانی ۲۰۱۴ شد. ۶ بازیکن از این تیم ملی جوانان به عضویت مانشافت در جام جهانی ۲۰۱۴ در آمدند و هورست هروبش در مأموریت بعدی، تیم المپیک آلمان را به مدال نقره المپیک ۲۰۱۶ ریو رسانید. در واقع جوانان نوظهور فوتبال آلمان در سال ۲۰۰۹ [معروف به کلاس ۲۰۰۹] ظرف ۵ سال به اوج بلوغ و پختگی رسیده که حاصل آن، قهرمانی مقتدرانه تیم بزرگسالان در جام جهانی ۲۰۱۴ بود. گر چه در این بین، یک جام جهانی [۲۰۱۰] از دست رفت، اما سرانجام زحمات یواخیم لوو پاداش زحمات خودش را با قهرمانی خاطره انگیز در خاک برزیل گرفت.

تیم ملی زیر ۲۱ ساله های آلمان این بار در سال ۲۰۱۷ تحت هدایت یک مربی جوان تر یعنی اشتفان کونتس، مجدداً به قهرمانی اروپا دست یافت. چهره هایی مانند کاپیتان ماکسیمیلیان آرنولد، ماکسیملیان فیلیپ، مارک اولیور کمپف، میشل وایزر، داوی زلکه، مکس مایر و سرژ نابری برای تیم زیر ۲۱ ساله های آلمان در این تورنمنت به میدان رفتند. شاگردان اشتفان کونتس با توجه به دو پیروزی مقتدرانه طی دو بازی نخست و علی رغم باخت مصلحتی مقابل ایتالیا، از گروه خود صعود کردند ولی اوج هنر جوانان مانشافت از مرحله نیمه نهایی بود.

آلمان در دو بازی نیمه نهایی و فینال به مصاف دو تیم پُر ستاره انگلیس و اسپانیا رفت که حقیقتاً هر دو حریف را باید منتخبی از لیگ برتر و لالیگا دانست. پیروزی مقابل انگلیس در ضربات پنالتی به لطف درخشش یولیان پولرزبک پدیده جدید دروازه بانی فوتبال آلمان رقم خورد اما یاران کونتس در بازی فینال، کاری کردند کارستان! هیچ کس نمی توانست این جام در چنگ تیمی به جز اسپانیا تصور کند. جوانان اسپانیا با ستاره های بزرگ و نامبر وان همچون سائول نیگز، مارکو آسنسیو، هکتور بیرین، دنی سبایوس، جرارد دلوفئو و ساندرو رامیرز مقابل آلمان شکست خوردند و میشل وایزر محصول آکادمی بایرن مونیخ گل قهرمانی آلمان را به ثمر رساند.

حالا که زیر ۲۱ ساله های آلمان توانستند قهرمانی سال ۲۰۰۹ را تکرار کنند، این پرسش مطرح می شود که آیا تیم بزرگسالان نیز طی چند سال آینده با تکیه بر همین تیم تحت هدایت اشتفان کونتس، قادر به تکرار قهرمانی در جام جهانی خواهد بود؟ شاید کمی خوش بینانه باشد که انتظار حضور این نسل را در جام جهانی ۲۰۱۸ داشته باشیم و شاید کمی غیر منصفانه باشد که از این نسل نوپا انتظار فتح جام جهانی ۲۰۱۸ را داشته باشیم. با توجه به پروسه تحول تدریجی در دنیای فوتبال، نوبت شکوفایی این نسل در جام جهانی ۲۰۲۲ خواهد بود.

باید گفت که اشتفان کونتس به وظیفه اصلی خود در پرورش این نسل از فوتبال آلمان به نحو احسن عمل کرد و از این پس نوبت یواخیم (یوگی) لوو است. سرمربی ۵۷ ساله مانشافت شایستگی خود را بارها اثبات کرده و طی ۱۵۲ حضور روی نیمکت آلمان، دارای آمار فوق العاده ۱۰۲ برد، ۲۷ مساوی و تنها ۲۳ باخت می باشد. او به موازات برگزاری مسابقات زیر ۲۱ سال های اروپا، یک تیم دیگر را از جوانان مستعد آلمانی تشکیل داده و ظرف مدت یک ماه از تشکیل این تیم نوپا، قهرمانی در جام کنفدراسیون ها را به دست آورد.

وقتی که یواخیم لوو فهرست تیم ملی آلمان را برای حضور در جام کنفدراسیون ها اعلام و تنها ۳ بازیکن از جام جهانی ۲۰۱۴ در این فهرست قرار گرفتند، بسیاری از کارشناس های فوتبال از این جوان گرایی مفرط لوو انتقاد کردند. اغلب این کارشناس ها معتقد بودند که لوو این جام را دست کم گرفته که با عده ای جوان پا به تورنمنت گذاشته و احتمالاً شانس چندانی برای قهرمانی نخواهد داشت اما همه این پیش بینی ها نادرست از آب در آمد و تیم دوم آلمان نیز راحت تر از حد تصور، فاتح جام کنفدراسیون ها شد.

یواخیم لوو از ۹ تیم مختلف بوندس لیگایی، بازیکن هایی را برای جام کنفدراسیون ها دعوت کرد که اغلب آن ها بسیار جوان هستند. او همچون سنوات گذشته، باز هم ثمره اعتماد به جوان ها را دید و از این به بعد با دردسرهای شیرینی برای انتخاب ترکیب اصلی مانشافت رو به رو خواهد شد. حالا تیم ملی آلمان در هر پُست، دو یا چند گزینه آماده و بالقوه در اختیار دارد. به قول یواخیم لوو، جام کنفدراسیون ها یک نعمت و فرصت بزرگ برای تیم ملی آلمان بود تا یک پوست اندازی دیگر را در چارچوب یک تورنمنت تجربه کند. البته یواخیم لوو در جام کنفدراسیون ها، فقط به تغییر بازیکن ها اقدام نکرد بلکه تغییر سیستم و آزمون خط دفاعی سه نفره نیز در دستور کار یوگی و دوستان قرار داشت.

پس از خداحافظی میروسلاو کلوزه و لوکاس پودولسکی، خلأ بزرگی در خط حمله احساس می شد و شاید ماریو گومز پا به سن گذاشته نیز یک گزینه قابل اتکاء برای بلند مدت نبود اما به لطف درایت لوو، اکنون ساندرو واگنر، لارس اشتیندل و تیمو ورنر نیز به خط حمله مانشافت اضافه شدند. البته واگنر و اشتیندل چندان هم جوان نیستند اما طی دو فصل اخیر نمایش خوبی در بوندس لیگا داشتند به ویژه واگنر که گل های زیادی را برای دارمشتات و هوفنهایم به ثمر رساند و فوتبال خود را احیاء کرد. لارس اشتیندل زننده گل قهرمانی آلمان در فینال جام کنفدراسیون ها، پس از درخشش در گلادباخ به تیم ملی راه یافت. اشتیندل قابلیت بازی در خطوط هافبک و حمله را دارد.

به جز مهاجم های فوق الذکر، باید به دو مهاجم تیم زیر ۲۱ ساله ها یعنی سرژ نابری و داوی زلکه نیز اشاره شود. نابری در برمن احیاء شد و حالا برای تحقق آرزوهای بزرگ تر به بایرن مونیخ پیوسته است. زلکه نیز روزگاری پدیده بزرگ فوتبال آلمان بود اما با یک انتخاب اشتباه و حضور در دسته دوم بوندس لیگا به همراه لایپزیگ، از نظرها محو شد. زلکه نیز پس از نیمکت نشینی محض در لایپزیگ، مجبور به جدایی و حضور در هرتا برلین گردید. هم نابری و هم زلکه نمایش قابل قبولی در مسابقات زیر ۲۱ سال ارائه دادند.

تیمو ورنر و کرم دمیربای از ستاره های جوان فصل گذشته بوندس لیگا بودند که درخششی فرای حد تصور داشتند. ورنر ۲۱ گل برای لایپزیگ و دمیربای نیز ۶ گل (و ۱۰ پاس گل) را برای هوفنهایم به ثبت رسانده و شایستگی های خود را اثبات کردند. البته دمیربای یک هافبک هجومی بوده که هر گاه در جام کنفدراسیون ها به میدان رفت، عملکرد قابل قبولی داشت و نخستین گل ملی خود را نیز به ثمر رساند. از این پس باید منتظر حضور پُر رنگ تر دمیربای در ترکیب آلمان باشیم. یکی دیگر از سورپرایزهای یواخیم لوو، کسی نیست جز ماروین پلاتنهارت مدافع و هافبک چپ هرتا برلین که متخصص ضربات ایستگاهی است. آلمان در کناره های زمین از وجود بنجامین هنریکس، میشل وایزر و یوناس هکتور نیز بهره مند می باشد.

یاسوا کیمیش جانشین خلف فیلیپ لام در تیم ملی آلمان و بایرن مونیخ را باید مهم ترین گزینه یواخیم لوو دانست. کیمیش تنها بازیکنی بوده که لوو طی چند ماه اخیر و به طور مرتب از او استفاده کرد در حالی که کیمیش در اغلب بازی های بایرن مونیخ، نیمکت نشین بود. لوو با سپردن بازوبند کاپیتانی به کیمیش ۲۲ ساله، یک بار دیگر از میزان اعتماد خود به این پدیده جوان فوتبال آلمان پرده برداشت. البته کیمیش در تیم ملی در جناح راست بازی کرده اما در بایرن مونیخ، پُست های دیگر از جمله دفاع وسط و هافبک را نیز تجربه نمود. اوج ترافیک بازیکن های بالقوه تیم ملی آلمان، در قلب خط دفاع و همچنین پُست هافبک وسط است.

جوانان دیگری از جمله یولیان برانت، لئون گورتسکا، ماتیاس گینتر، ماکس مایر، ندیم امیری، جرمی تولیان و نیکلاس اشتارک نیز جایگاه ویژه ای در برنامه های آینده یواخیم لوو خواهند داشت. وبسایت رسمی بوندس لیگا، اثبات کرده که یواخیم لوو بر اساس سیستم ۱-۳-۲-۴ می تواند ۴ تیم متفاوت (آپشن) را برای جام جهانی ۲۰۱۸ به میدان بفرستد که حاکی از پتانسیل فوق العاده فوتبال آلمان است. آپشن اول آلمان به اندازه پُر ستاره بوده که حتی ستاره هایی مانند یولیان دراکسلر، شکودران موستافی، لئون گورتسکا، یولیان برانت، آنتونیو رودیگر، نیکلاس زوله و مکس مایر نیز چاره ای جز نیمکت نشینی ندارند. چگونه می توان از ستاره هایی مانند هوملس، بواتنگ، کروس، خدیرا، اوزیل، مولر و کیمیش صرف نظر کرد؟

عجیب این که به جز ۴ تیم فرضی، این وبسایت یک تیم ۲۳ نفره دیگر نیز از بازیکن های واجد شرایط برای پوشیدن پیراهن تیم ملی آلمان را ارائه کرده است. به عبارت دیگر، می توان ۶۷ بازیکن آلمانی در قالب حداقل ۶ تیم کاملاً متفاوت را به عنوان تیم ملی آلمان تشکیل داد.

جالب تر این که وبسایت بوندس لیگا یک پیش بینی نیز از ترکیب احتمالی و بالقوه تیم ملی آلمان در جام جهانی ۲۰۲۲ را ارائه کرده که این تیم فرضی، بر اساس بازیکن های کنونی تیم زیر ۲۱ ساله ها (به عنوان قهرمان ۲۰۱۷ اروپا) چیده شده است.