آیا فریادهای کی‌روش را می شنوید؟

ایران ورزشی: «مرض رضایت»؛ این عین تعبیر کی‌روش از وضعیت فعلی تیم ملی است. کی‌روش یک دلهره بزرگ و نگرانی شدید دارد. تیم ملی دو بازی مانده به پایان صعود خود را قطعی کرده و در رده‌بندی تیم‌های آسیایی صدرنشین است. این دو موضوع خوشایند برای ما، به یک دغدغه بزرگ برای سرمربی تیم ملی تبدیل شده و از حرف‌هایی که این روزها می شنود هراس دارد. حرف‌هایی نظیر این جملات که «ما بهترین تیم آسیاییم»، «ما بدون گل خورده به جام جهانی رفتیم» یا «ما بهترین نمایش را در مقایسه با کره، ژاپن و استرالیا داریم»، «چه چیزی از این بهتر!» اینکه می‌گوییم: «مگر بهتر از این هم می‌شود»، بد جوری سرمربی تیم ملی را به هم می ریزد تا از این جمله با عنوان «مرض رضایت» نام ‌ببرد.

کی‌روش در جمع خبرنگاران به دو نکته اشاره می‌کند؛ نخست اینکه تکلیف خود را روشن کنیم که در جام جهانی روسیه چه می‌خواهیم. آیا صرف حضور و 3 بازی و حذف برای ما کافی است؟ اینکه مثل جام جهانی 2014 برزیل 3 بازی آبرومندانه، هواداران ایران را خرسند و راضی نگه می‌دارد؟ کی‌روش می‌گوید که این ساده‌ترین کار ممکن است و اگر به همین روال پیش برویم، هیچ رشدی رخ نمی‌دهد و ما 3 بازی انجام می‌دهیم و به خانه برمی‌گردیم اما اگر هدف دیگری مثل صعود به مرحله حذفی را در ذهن می‌پرورانیم، باید جور دیگری کار کرد. کی‌روش از همه می‌خواهد که به صعود فکر کنند و از وضعیت موجود راضی و قانع نباشند. اما برای انجام پروژه صعود، امکانات، اردو و چیزهای بیشتری لازم داریم. کی‌روش تلنگری به ما می‌زند که کار را تمام شده ندانیم.

او از حالا به جام جهانی قطر فکر می‌کند و می‌گوید که آماده‌سازی ما برای جام جهانی قطر - نه فقط حضور که صعود از گروه در سال ۲۰۲۲ - باید از همین امروز شروع شود.

پس کی‌روش می‌خواهد بماند و برای این ماموریت‌های بزرگ، نقشه کشیده و این ماییم که باید تکلیفمان را روشن کنیم که در مسیر سخت و پردردسر صعود، همراه و همپای کی‌روش هستیم یا خیلی زود پا پس می‌کشیم و به «مرض رضایت» مبتلا می‌شویم.

موضوع دومی که کی‌روش می‌گوید، به اندازه بحث اصلی اهمیت دارد. آیا حضورهای متوالی در جام جهانی منجر به رشد فوتبال ایران می‌شود؟ما از حضور در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل چه دستاوردهایی داشتیم و حضور در برزیل، چه اتفاق بزرگی را برای ما رقم زد. کی‌روش به شدت نگران این نگاه است که مسوولان تنها رسیدن به جمع ۳۲ تیم جام جهانی را هدف قرار داده‌اند. هدفی که با این سرمربی در دسترس و سهل‌الوصول است. اما سرمربی تیم ملی ‌می‌خواهد ما سطح توقع خود را بالاتر ببریم.

او می‌خواهد ایران را به تیم‌هایی نظیر، انگلیس، فرانسه، آلمان و آرژانتین نزدیک کند. آن وقت از نظر او، اتفاق ویژه‌ای در فوتبال ایران رخ داده. زمانی که سرعت بازی ایران به تیم‌های درجه یک دنیا نزدیک شود. اما برای این پروژه و عملیات تنها یک مربی بزرگ و مشتی ستاره کافی نیست. او دیگر نمی‌تواند در زمینی به طول 60 متر که برای تمرین‌های سطح بالا هموار نیست تیمش را تمرین بدهد. کی‌روش مثال می‌زند: «برای بالا بردن سرعت تیم و دقت در زدن ضربات، تمرین‌های خاصی وجود دارد اما در زمین‌های فعلی، سرعت تیم از این بالاتر نمی‌رود و توپ از روی پای بازیکنان می‌پرد و بازیکن هر چقدر هم با استعداد و خوب باشد، در این زمین‌ها بیشتر از این رشد نمی‌کند.»

این حرف‌های کی‌روش را وقتی کنار انتقادهایش از بلاتکلیفی مدیریتی ۵ باشگاه و یا نداشتن زمین تمرین ۲ باشگاه لیگ برتری قرار می‌دهیم، به این نتیجه می‌رسیم که برداشتن قدم‌های بزرگتر، فقط با دادن امکانات به تیم ملی میسر نمی‌شود. آنچه کی‌روش می‌خواهد و رویای همه ما نیز هست، به عزم و اراده همه‌گیر نیاز دارد. از باشگاه‌ها گرفته تا فدراسیون؛ از شهرداری‌ها و استانداری‌ها گرفته تا وزارتخانه‌ها که هر کسی به اندازه سهمی که دارد، نقش خود را به درستی ایفا کند تا باشگاه‌ها در شهرستان‌های مختلف صاحب زمین و امکانات بهتری ‌شوند و بازیکنان باکیفیت‌تری بسازند.

همه حرف‌های کی‌روش، در امکانات خلاصه می‌شود و اما یک جمله مهم از سرمربی تیم ملی: «من سرانجام می‌روم و بعد از من تیم ملی به مربی دیگری می‌رسد اما چیزی که به یادگار از من می‌ماند، همین زمین و امکانات است. پس من برای آینده فوتبال ایران می‌جنگم و قرار نیست زمین و امکانات را با خودم ببرم. من متخصص فوتبالم. وقتی یک متخصص ساختمان به شما می‌گوید این دیوار کج است و دو سال دیگر روی سرتان خراب می‌شود، باید به حرفش گوش کنیم. من به عنوان متخصص به شما می‌گویم این فوتبال با این امکانات روی سرتان آوار می‌شود.»

آیا واقعا حرف‌های روز چهارشنبه کی‌روش را همه شنیدیم؟ آیا باور نداریم که این متخصص از خراب شدن فوتبال روی سرمان می‌گوید؟ آیا نمی‌خواهیم وضعیت مالکیت باشگاه‌ها، امکانات، زمین و تجهیزات را یک بار برای همیشه حل کنیم؟ آیا بعد از این همه سال، به کی‌روش باور داریم؟ اگر پاسخ مثبت است، پس پا پس نکشیم و به «مرض رضایت» مبتلا نشویم.