گریزمان و دیگر قصه‌های بی سرانجام یونایتد
آنتوان گریزمان، حداقل فعلا، به جمع فهرست نام‌های بزرگی پیوسته که تا یک قدمی اولدترافورد آمده‌اند، اما به ناگاه نظرشان را تغییر داده‌اند.
آی‌اسپورت: آنتوان گریزمان، حداقل فعلا، به جمع فهرست نام‌های بزرگی پیوسته که تا یک قدمی اولدترافورد آمده‌اند، اما به ناگاه نظرشان را تغییر داده‌اند. مهم‌ترین نام‌ها در این فهرست عبارتند از: رونالدینیو، وزلی اشنایدر، پاتریک کلایورت، سسک فابرگاس، متس هوملز و آلن شیرر. این‌ها البته تنها نام‌هایی هستند که رسانه‌ای شدند و در این میان بازیکنان بزرگ دیگری بوده‌اند که داستان انتقال احتمالی‌شان به منچستر یونایتد هیچوقت علنی نشد، مثلا ژاوی هرناندز.
گریزمان در ماه‌های اخیر به شکل‌های غیر مستقیم و حتی مستقیم به یونایتد خبر داده بود که علاقه دارد به جمع‌شان ملحق شود. اشاره‌هایی که برادر او و پل پوگبا در شبکه‌های اجتماعی کرده بودند اتفاقی نبود. اما گریزمان به یک باره و بعد از آخرین جلسه‌اش با مسئولین باشگاه اتلتیکو مادرید نظرش را تغییر داد. یونایتد هم بعد از آگاهی از این خبر برای حفظ پرستیژ خودشان اعلام کرد گریزمان هدف چندان جدی‌ای هم نبوده.
تصمیم نهایی گریزمان بر این اساس بوده که او دوست نداشته به قول خودش "حرکتی کثیف" کند و باشگاهش را در شرایطی که به خاطر محرومیت از شرکت در بازار نقل و انتقالات نمی‌تواند بازیکن جدیدی بخرد، ترک کند. شاید اگر محرومیت اتلتیکو مادرید لغو می‌شد، به ادعای یکی از ژورنالیست‌های نزدیک به باشگاه، گریزمانی که دوست داشت خداحافظی‌ای دوستانه با اتلتی بکند در نهایت این تابستان راهی یونایتد می‌شد. به هر سو بازیکنان این روزها بیش از گذشته به فکر تصویر رسانه‌ایِ خودشان هستند و در این مورد خاص هواداران اتلتی هیچ دلیل دیگری غیر از پول بیشتر را برای انتقال ستاره‌یِ فرانسوی‌شان به یونایتد قبول نمی‌کردند، چون حداقل فعلا تیمی بهتر از یونایتد دارند.
اینکه البته یونایتد خواهان بازیکنی باشد همیشه نکته‌یِ مثبتی برای این بازیکن در مذاکرات تمدید قراردادش با باشگاه خودش هم هست، نکته‌ای که سرخیو راموس سالِ ۲۰۱۵ به خوبی ازش استفاده کرد. یونایتد در تمام این سال‌ها دنبال بزرگ‌ترین بازیکنان بوده چون اطمینان داشته بیش از باشگاه‌های دیگر قدرت مالی برای جذب آن‌ها را دارد. اما همانطور که رده‌یِ ششم یونایتد در این فصل لیگ برتر نشان داد در ورزش پول همیشه همه چیز نیست.
ژوزه مورینیو در این تابستان به بازیکنان جدیدی نیاز دارد و نام گزینه‌های مورد نظرش را به اد وودوارد اعلام کرده و حالا وظیفه‌یِ او به عنوان مدیر اجرایی باشگاه است که این بازیکنان را به اولدترافورد بیاورد. یونایتد پول، پرستیژ، حضور در چمپیونز لیگ و مورینیو را دارد و بنابراین دنبال گزینه‌هایی غیر از گریزمان خواهد رفت، گزینه‌هایی که برخی از آن‌ها را شکار خواهد کرد و برخی دیگر را از دست خواهد داد. داستان ترنسفرها همیشه چنین بوده است.
سالِ ۲۰۰۳ رونالدینیو به همبازی‌اش در تیم ملی برزیل گفت او باید همراهش به یونایتد برود. کلبرسون راهی یونایتد شد، اما رونالدینیو در آخرین ساعات به بارسلونا جواب مثبت داد، باشگاهی که یونایتد مطمئن بود پول کافی برای خرید او را ندارد. یازده سال بعد فابرگاس با اینکه قصد ترک بارسا را نداشت، اما علاقه‌یِ نیمی از تصمیم‌گیران اصلی باشگاه برای فروشش باعث شد تا او با دیوید مویز مکالمه‌ای تلفنی درباره‌یِ انتقال احتمالی‌اش به یونایتد داشته باشد.
یونایتد پیش از این هم بارها با شرایطی مشابه روبرو شده بود. مثلا سال ۱۹۹۶ سر الکس فرگوسن به قدری از پیوستن کلایورت به جمع شیاطین سرخ مطمئن بود که هواداران یونایتد در بازی پیش فصلشان در میلان نام او را می‌خواندند. سر الکس بعدا اعلام کرد که کلایورت اصلا حاضر نشد برای مذاکره‌یِ نهایی با باشگاه حرف بزند. مانوئل نویر هم سالِ ۲۰۱۱ برای جانشینی ادوین ون در سار اولین گزینه بود اما غرور بیش از حدش باعث شد تا این انتقال انجام نشود. به جای نویر داوید دخئا به یونایتد پیوست که در این شش فصل نمایشی عالی داشته، ستاره‌ای که البته حالا دوباره صحبت پیوستنش به رئال مادرید به گوش می‌رسد.
در جهان عجیب و غریب و پر هیاهویِ نقل و انتقالات معمولا همیشه چند نسخه و روایت از "حقیقت" وجود دارد. یکی از دلایلی که یونایتد مورینیو را به عنوان جانشین لویی ون گال انتخاب کرد استفاده از نام معتبر او برای جذب بازیکنان بزرگ بود. این رویکرد فصل پیش موفق بود، اما حتی بزرگ‌ترین مربیان هم گاهی جواب نه می‌شنوند. سر الکس در این باره می‌گوید: «وقتی من برای یونایتد وارد مذاکره می‌شدم با تمام وجودم این کار را انجام می‌دادم. اما اگر بازیکنی بهم نه می‌گفت قلبم نمی‌شکست چون مطمئن بودم رابطه و گزینه‌یِ بهتری جایی دیگر منتظرم است.»
تصمیم پل گاسکوین برای پیوستن به تاتنهام در سالِ ۱۹۸۸ باعث شد تا یونایتد سراغِ پل اینس برود. یک سال بعد چنین تصمیمی از سوی گلن هیسن، مدافع سوئدی، باعث ورودِ گری پالیستر به اولدترافورد شد. و شاید مهمتر از همه صورت نگرفتن انتقال دیوید هرست در سالِ ۱۹۹۲ باعث پیوستن اریک کانتونا به یونایتد شد، یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان و شخصیت‌هایی که در تاریخ این باشگاه پیراهن قرمزش را به تن کرده.
پیدا کردن جانشینی برای بازیکنی که از دست می‌رود کار ساده‌ای نیست، چون عوامل زیادی در حل این معادله وجود دارد. برای مثال وقتی سالِ ۲۰۱۱ در نهایت اشنایدر راهی منچستر نشد، سر الکس در جواب این سوال که چرا تلاش بیشتری برای به خدمت گرفتن او نکرده گفت: «این پسر جوونمون پل پوگبا استعداد زیادی داره. پس اگه ما بهش فرصت بازی ندیم چه اتفاقی میوفته؟ بعد از دو سال که قراردادش تموم شد ازمون جدا میشه. ما باید بهش فرصت بازی در تیم اول را بدیم. ما این گزینه را داریم و پوگبا استعداد بدل شدن به بازیکن اصلی تیم را دارد.» که البته این داستان هم طبق برنامه‌یِ در نظر گرفته شده پیش نرفت.
ارسال نظر