مروری بر فصل فوق‌العاده موناکو
روز بزرگ فرا رسیده. سکوی افتخار بر پا شده. بطری‌هایِ شامپانی در یخچال هستند و جام قهرمانی لیگِ یک انتظار موناکویی‌ها را می‌کشد.
آی‌اسپورت: روز بزرگ فرا رسیده. سکوی افتخار بر پا شده. بطری‌هایِ شامپانی در یخچال هستند و جام قهرمانی لیگِ یک انتظار موناکویی‌ها را می‌کشد. بعد از یک فصل فوق‌العاده، بهترین فصل تاریخ باشگاه، موناکو امشب با گرفتن یک امتیاز از سنت‌اتین می‌تواند قهرمانیِ خودش را رسمی کند.
در حال حاضر موناکو سه امتیاز بیشتر از پاریس سن ژرمن دارد، با یک بازی کمتر. اما تفاضل گل موناکو بسیار بالاتر از پاریسی‌ها است (+۷۳ در مقایسه با +۵۶) و برای اینکه موناکو قهرمانی این فصل را از دست بدهد باید هر دو بازی باقی مانده‌اش را ببازد و پی‌اس‌جی هم با نتیجه‌یِ ۰-۱۵ کان را در آخرین بازی‌اش شکست بدهد.
همچین اتفاقی رخ نخواهد داد و اصلا نباید رخ بدهد، چون موناکو بدون شک شایسته‌یِ قهرمانی این فصل بود و چنین معجزاتی در فوتبال وجود ندارند، البته مگر اینکه بارسلونا مقابل پاریس سن ژرمن بازی کند.
پس حالا وقت آن رسیده تا نگاهی بیندازیم به فصل فوق‌العاده‌ای که موناکو پشت سر گذاشت. موناکو می‌تواند این فصل را با 95 امتیاز به پایان ببرد، یعنی فقط یک امتیاز کمتر از رکوردِ لیگ که توسط پاریسی‌ها فصل پیش ثبت شد. موناکو اما می‌تواند در دو بازی آینده‌اش رکورد بیشترین گل زده در یک فصل از لیگ یک را که باز هم توسط زلاتان ابراهیموویچ و دار و دسته‌اش فصلِ پیش با 102 گل به ثبت رسید بشکند. موناکویی‌ها در حال حاضر دقیقا 102 گل در لیگ زده‌اند و تنها یک گل در دو بازی آینده برای این تاریخ‌سازی کافی خواهد بود. با توجه به اینکه موناکو این فصل به شکلِ میانگین 2.83 گل در هر بازی لیگ زده، بعید است در این راه شکست بخورند.
موناکو در آستانه‌یِ پایان لیگ و جشن قهرمانی‌اش از نظر آماری فصلی با سلطه‌یِ تقریبا کامل را بر فوتبال فرانسه پشت سر گذاشته: بهترین خط حمله (102 گل زده)، دومین خط دفاعی (29 گل خورده در مقایسه با 26 گل خورده‌یِ پاریسی‌ها)، بیشترین پیروزی (28)، کمترین شکست (3)، بیشترین پیروزی خانگی (16) دومین آمار پیروزی‌های خارج از خانه (12 در مقایسه با 14تایِ پی‌اس‌جی). و تمام این موفقیت‌ها در حالی به دست آمد که آن‌ها در اکثر هفته‌هایِ لیگ در صدر جدول بودند.
موناکو البته در ابتدای فصل نیس را تعقیب می‌کرد، اما از زمانی که به صدر جدول رسید تعقیب نیس و پی‌اس‌جی را تحمل کرد و با وجود برنامه‌یِ فشرده‌یِ بازی‌هایش کم نیاورد و نلغزید. بازی امشب موناکو مقابل سبزهایِ سنت‌اتین 62اُمین بازی آن‌ها در این فصل خواهد بود و برعکس مربیِ نیمه‌یِ سرخِ منچستر، موناکویی‌ها هرگز در این باره غرغر نکرده‌اند.
موناکو عمق اسکواد پی‌اس‌جی را نداشت، اما استفاده‌یِ هوشمندانه‌یِ لئوناردو ژاردیم از سیستم چرخشی بین بازیکنانش باعث شد تا آن‌ها در تمام رقابت‌هایی که حضور داشتند تا قدم آخر بجنگند. موناکو این فصل غیر از قهرمانیِ لیگ، به نیمه نهاییِ چمپیونز لیگ و کوپ دو فرانس (جام حذفی) و فینالِ کوپ دو لا لیگ (جام اتحادیه) هم رسید. تنها جدولی که موناکویی‌ها این فصل در انتهایش قرار داشتند تعداد تماشاگرانشان بود که البته اتفاق جدید و عجیبی هم نبود. میانگین تماشاگرانِ حاضر در استادیوم لویی دوم این فصل در هر بازی ۹۳۲۴ نفر بود، یعنی حتی کمتر از دیژون و باستیا و لوریان. اما این مسئله اهمیتی برای ژاردیم و پسرانش ندارد، چون آن‌ها بدون شک جذاب‌ترین قهرمان تاریخ لیگ یک بودند.
تماشای بازی‌هایِ موناکو این فصل لذتی محض بود و بدین خاطر ژاردیم بسیار لایق تقدیر است. ژاردیم این تیم را ظرف سه سال ساخت و با وجود تمام بازیکنان بزرگی که در این دوران از دست داد (خامس رودریگز، یانیک کاراسکو، آنتونی مارسیال...) موناکو را به شمایل این فصلش درآورد. ژاردیم با بازیکنان جدیدی که به خدمت گرفت و با فلسفه‌یِ فوتبال هجومی‌ای که در تیمش بنا کرد، با فول‌بک‌هایی هجومی، دو مهاجم مرکزی و دو بال تکنیکی، این موناکو را ساخت.
در این راه همچنین شاهد احیای رادامل فالکائو بودیم، ستاره‌یِ کلمبیایی که دو فصل کابوس‌وار را به صورت قرضی در منچستر یونایتد و چلسی سپری کرد و وقتی به موناکو بازگشت مردی شکسته و شکست خورده بود. اما ژاردیم و تیمش باور را به فالکائو بازگرداندند و باعث شدند او با بازوبند کاپیتانی در ۲۸ بازی لیگ (۲۱ بار در ترکیب اصلی) ۲۱ گل بزند تا در ۳۱ سالگی لبخند به لبش بازگردد.
دیگر چهره‌یِ درخشان این فصل موناکو برناردو سیلوا بود، استاد خلاقیت با پای چپی هنرمندانه. ژاردیم در رشد برناردو هم نقش بسیار مهمی داشت. در واقع باید گفت لحظه‌یِ کلیدیِ کورس قهرمانی این فصل وقتی بود که برناردو در ژانویه در حالی که تیمش با پنالتی ادینسون کاوانی 0-1 از پاریس سن ژرمن عقب افتاده بود، در دقایق پایانی با شوت از راه دورش دروازه‌یِ شاگردانِ اونای امری را باز کرد تا فاصله‌یِ دو تیم در صدر جدول همان سه امتیاز باقی بماند.
و دست آخر البته کیلین امباپه را داریم. فکر می‌کنم تمام واژه‌ها و صفات ممکن برای توصیف او به کار رفته باشد. امباپه واقعا از سیاره‌ای دیگر آمده. او دسامبر 2016 تازه 18 ساله شد، اما انگار هر وقت که بازی می‌کند اینترنت را منفجر می‌کند. اگر پاس گلی که امباپه در همین بازی آخرشان مقابل لیل به برناردو داد را ندیده‌اید، حتما به سراغش بروید و ببینید چطور او با تکنیک و سرعتِ خودش فرانک بریا را نابود می‌کند. امباپه همه چیز دارد و همه کار می‌کند و باز هم در این راه باید ژاردیم را تقدیر کنیم که با دقت و قدم به قدم او را به ترکیب اصلی اضافه کرد و از همه‌یِ جهات حواسش بهش بود.
ژاردیم، فالکائو، برناردو و امباپه چهار ستون اصلی موفقیت موناکو در این فصل بودند، ستون‌هایی که البته از حمایت فوق‌العاده‌یِ تیمو باکایوکو، فابینیو، جبرئیل سیدیبه، بنجامین مندی، کامیل گلیک و توما لومار هم برخوردار بودند. این نسل طلایی موناکو است، تیمی که بعد از 17 سال و آن موناکویی که فابین بارتز، مارسلو گایاردو و داوید ترزگه را داشت، یک بار دیگر در فرانسه تاج‌گذاری می‌کند.
ارسال نظر