خداحافظی یک سایپایی دیگر از فوتبال

خبرگزاری فارس: کاظم برجلو مدافع سابق تیم های سایپا، استیل‌آذین، پیکان و خونه به خونه رسما از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

وی بعد از این تصمیم پیامی را در خصوص خداحافظی‌اش در اختیار خبرگزاری فارس قرار داد که در زیر می‌خوانید:

خداحافظى همیشه تلخ و ناگوار است،جدایى از عشقى که تارو پود وجودت را در تصرف دارد کار اسانى نیست.نمی‌دانم چطور شروع کنم که پایانی رو خبر بدم.خیلی سالها قبل زمانی که عصر آدمهای پشت مویی و سیبیل کلفت بود من و رفقام دل می‌زدیم به زمین خاکی و یه دل سیر گل کوچیک بازی می‌کردیم، انگار از همون موقع فوتبال با من عجین شده بود.موقع تماشای جام جهانی خیره می‌شدم به تلویزیون و کلی لذت می‌بردم،اون موقع ها اینترنت نبود و کلی اطلاعات ما محدود بود.

گهگاه یکی از روزنامه‌ها یه ضمیمه ورزشی می‌داد و ما و عاشقان فوتبال رو به رویا می‌برد و با ورق زدن هر برگ از این ویژه نامه ها دنیایی از افتخار تو ذهنم مجسم می‌شد. بوسه زدن برجام و موفقیت شده بود رویای من.

شب‌ها با همین رویا می‌خوابیدم و صبح تا سرحد مرگ می‌دویدم و یه توپ پلاستیکی رو وارد یه گل کوچیک می‌کردم و با کلی کوفتگی و درد خونه می‌رفتم و این پوسترهای قهرمانی بود که دردمو تسکین می‌داد.بعدها با این حجم از رویای خودم، حرفه ای وارد فوتبال شدم.عرق کردم،زمین خوردم و پابه پای این عشق بچگی دویدم.

همیشه دفاع کردم و این فوتبال بود که باعث می‌شد خارج از میدون نبرد تمرین مردونگی،غرور و قدرت کنم تا یه دوست خوب یه فرزند خوب و یه همسر و پدر خوب باشم.به همین دلیل فوتبال معروفترین آیین یه مرد است ک توش زندگی در جریانه.

زندگی که مارادونا، مالدینی، ببتو، دل پیرو، بکام، و چند صدتا اسم دیگه ارکان استواری اون هستن.حالا طبق رسم این آیین بزرگ باید کل راهی که با دل اومدم رو با عقل برگردم و چهارگوش مستطیل سبز رو با عشق ببوسم و تشکر کنم از همه بزرگا و رفقایی ک تمام این مدت کنارم بودند.

رفقای تو دلی و تو رگی که بوی ناب رفاقت میدن، و تمام قد زانو بزنم جلوی خانواده ای ک همیشه با دعاهاشون خیر و برکت به زندگیم آوردن.من از همین تریبون برای تمام ملت و رفقام دست تکون میدم و ضمن اعلام خداحافظی میگم که برای کاظم برجلو زندگی بدون فوتبال یه ملودی ناشیانه است،یه سمفونی مرده!

فوتبال برای من سمبل جنگیدن همون بچه های کوچه پس کوچه است.اشک های تمام مردم اشک من هم هست، اشک هایی ک مرثیه ای است برای پس کوچه های خالی این روزها ک اصلا صدای هیچ بچه ای به گوش نمیرسه.بدون فوتبال نمی‌شود که نمی‌شود!فوتبال برای من یه عشقه.و من این عشقو با خودم به عرصه ی مربیگری می‌برم چون قرعه برای خدمت در سنگری دیگر برام فراهم شده.

مثل همیشه دعام کنید.پروردگارا به درگاه تو پناه می‌برم و تو نیز پناهم بخش تا موجودی آزمند و خویشتن دوست نباشم.آری هر آمدی رفتی در پیش دارد.پس خوبی ها را مشق و بدی ها را درس می‌کنم.

یا علی.

کاظم برجلو- اردیبهشت ماه 1396