واکاوی رابطه هواداران پرسپولیس و مهدی طارمی

شهرت و مقبولیت عمومی فوتبالیست‌ها نزد هواداران به سان شمشیری دو دم، گاه آنان را تا عرش خوشبختی و محبوبیت می برد و گاه محکم بر فرش نفرت و کینه می کوبد و در این میان مهاجمین بیش از سایر بازیکنان فوتبال در خطر تقابل با این شمشیر تیز هستند. کافی است یک بازی روزشان نباشد، همه گل‌ها و شادی‌های قبلی به فراموشی سپرده می شود. این طبیعت فوتبال است.

وبسایت نود: شهرت و مقبولیت عمومی فوتبالیست‌ها نزد هواداران به سان شمشیری دو دم، گاه آنان را تا عرش خوشبختی و محبوبیت می برد و گاه محکم بر فرش نفرت و کینه می کوبد و در این میان مهاجمین بیش از سایر بازیکنان فوتبال در خطر تقابل با این شمشیر تیز هستند. کافی است یک بازی روزشان نباشد، همه گل‌ها و شادی‌های قبلی به فراموشی سپرده می شود. این طبیعت فوتبال است.

مهدی طارمی درحالی‌که با ۱۶ گل، آقای گل فصل قبل لیگ برتر و با ۱۴ گل برترین گلزن لیگ شانزدهم است، چنان فشاری را تحمل می کند که انگار ماه هاست گل نزده است! درحالی‌که اگر نگاهی بی طرف به کیفیت فنی طارمی داشته باشیم، کمتر بازیکنی را در ایران می توان یافت که به این خوبی خود را در شرایط گلزنی قراردهد، آن هم درحالی‌که همه می دانند ۹۰ درصد ارسال ها برای اوست، پاس‌های در عمق متعلق به اوست و... اما باز هم نمی توانند طارمی را متوقف کنند و این فوق‌العاده است.

شاید تنها بازیکنی که تا این حد در موقعیت گلزنی قرار می گرفت، آرش برهانی بود که گرچه او هم بابت گل نزدن هایش شماتت می شد، اما کسی نمی تواند آمار برترین گلزن تاریخ استقلال و آقای گل لیگ هشتم با ۲۱ گل را پاک کند! کسی که با هوش بالا، گامهای بلند و فرارهای ویرانگرش به مانند طارمی کابوسی برای هر خط دفاعی بود...

طارمی مقابل الریان همه کار کرد. اگر با دقت به بازی او نگاه کنید، مهدی در چند صحنه با سوییچ‌های عالی در محوطه جریمه، مدافعان نه چندان سطح بالای حریف را گیج و سردرگم کرد و بارها و بارها صاحب موقعیت گل (مخصوصاً روی ارسال ها) شد.

اما دو نکته منفی در بازی طارمی همه چیز را خراب کرد، اولی ضربه پنالتی بود که او روش "چیپ" را برگزید، روشی که تنها بازیکنان بزرگ دنیا با اعتماد به نفس فراوان، از آن استفاده می کنند.

اگر این توپ گل می شد، قطعاً او به مرد اول صفحات مجازی تبدیل و به به و چه چه های هواداران و پیشکسوتان تا روزها قطع نمی شد! اما آن روی سکه برای مهدی پیش آمد تا دوباره جمله معروف عادل فردوسی‌پور در مورد پنالتی چیپ یحیی گل محمدی در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیای ۲۰۰۴ در اذهان تداعی شود که: الان چه وقت چیپ زدن بود، آقای طارمی!

و هواداران در چنین لحظاتی یادشان می رود که طارمی حداقل در دو فصل اخیر چه بازی‌های درخشانی را انجام داده و چند گل حیاتی برایشان زده است! آنها حتی بازی چند هفته پیش با الوحده که اگر گل زیبای طارمی نبود شاید امروز پرسپولیس حذف شده بود را هم فراموش می کنند!

همه فقط به همین لحظه و همین پنالتی فکر میکنند و چه کسی بهتر از طارمی که سیبل شود. دیگر هیچ کس به اینکه پرسپولیس روی نیمکت بازیکنی ندارد که حتی کیفیتی نصف طارمی داشته باشد، اینکه چرا اوکراینی ها آمدند، چرا رفتند و چرا اصلا در نیم فصل پرسپولیس مهاجمی جذب نکرد تا کمک حال طارمی باشد و... فکر نمی کند و همه او را مقصر می دانند و فحاشی ها شروع می شود.

چیزی که حال با گذشت چند روز از بازی و آرامش پس از تساوی بد موقع، رنگ می بازد و این طبیعت هوادار است (متأسفانه) که عصبانیتش را با توهین به مقصر اصلی تساوی (به زعم خودشان و نه در حقیقت) خالی کند.

اما نکته منفی دوم، حرکت پایان بازی طارمی بود، نشان دادن هیس به هوادارانی که او را بی غیرت می خواندند!

در اینکه او بی غیرت نیست، تردیدی وجود ندارد، اما بازیکن مخصوصاً برای تیم‌های بزرگ مثل یک کارگر است که برای کارفرمایش (که هواداران هستند) زحمت می کشد و عرق می ریزد. بازیکن حق ندارد در برابر هجمه ای که می داند موقتی است و گل بعدی، او را از بی غیرت به سلطان قلب‌ها تبدیل می کند حرکتی را انجام دهد که هیچ توجیهی ندارد، جز اینکه او هنوز بزرگ نشده و بزرگی پرسپولیس و هوادارانی که در سرما و گرما برای تشویق او و یارانش به ورزشگاه می روند را درک نکرده است.