به من بگویید برانکو بلاژویچ!

خبر ورزشی: برویم به سال ۲۰۰۱... به همان روزهایی که فدراسیون وقت فوتبال تصمیم گرفت پس از ناکامی تیم ملی در راه صعود به جام جهانی‌ ۲۰۰۲، بلاژویچ را کنار بگذارد. تیم ملی در آن دوره کاندیدای خاصی برای جانشینی چیرو نداشت که ناگهان خبر رسید برانکو جای او را گرفته است.

برانکو از لحظه‌ای که سرمربی تیم ملی شد شباهتی به یک مربی اقتدارگرا نداشت. بر عکس او، بلاژویچ با اینکه مردی شوخ و شنگ بود اما در کارش بسیار جدی به نظر می‌رسید. برانکو در نخستین تجربه سرمربیگری‌‌اش در تیم ملی ایران مشغول به کار شده بود‌؛ شاید به همین دلیل مقابل علی دایی، علی کریمی، کریم باقری و مهدی مهدوی‌کیا نمی‌توانست قد علم کند.

علی دایی در تیم ملی همه‌کاره بود. او در تیمی که برانکو سرمربی‌‌اش بود نیز برای خودش برو و بیایی داشت اما نظم و انضباط دایی حرف نداشت. به او از نظر فنی نمی‌شد ایراد گرفت. به لحاظ انضباطی نمی‌شد از دایی خرده گرفت اما برانکو هم اجازه نداشت وارد حریم دایی شود. متقابلاً علی کریمی هم همین شرایط را داشت. کریمی در جام جهانی‌ ۲۰۰۶ که عملاً اقتدار برانکو و وجاهت او به عنوان سرمربی تیم زیر سؤال رفته بود به ساک پزشک تیم ملی لگد زد و برانکو برابر این حرکت عکس‌العملی نشان نداد!

سال‌ها گذشت تا اینکه برانکو دوباره به فوتبال ایران برگشت. او این بار چهره‌ای متفاوت بود. پس از سال‌ها برانکو را در تحریریه روزنامه خبرورزشی دیدیم. آن روز چندان با گذشته فرقی نکرده بود، منهای اینکه روابط عمومی‌‌اش بهتر شده بود. برانکو در زمان چیرو گوشت‌تلخ و گوشه‌گیر بود اما حالا با فریاد و حرارت صحبت می‌کرد، شوخی می‌کرد و می‌خندید. هنوز نشان نداده بود یک مربی اقتدارگراست اما در اولین برخورد با رامین رضاییان حس کردیم این برانکو دیگر اهل مماشات نیست!

روزی که همه گفتند رامین رضاییان برای مذاکره با ریزاسپور به استانبول رفته است برانکو شانه‌هایش را بالا انداخت، چانه‌هایش را چروک داد و خیلی راحت گفت «مهم نیست، من از رامین بهتر را در پرسپولیس دارم.» از همان اول تمایلی به ادامه همکاری با رضاییان نداشت. حتی وقتی این بازیکن از ترکیه برگشت، هفته‌ها نیمکت‌نشین پرسپولیس بود.

در اردوی امارات اما ویدئویی از رامین رضاییان در فضای مجازی منتشر شد؛ ویدئویی که البته مقدمه‌ای با حضور سروش رفیعی و سیدجلال حسینی داشت. این بازیکنان با هواداران پرسپولیس در امارات عکس می‌گرفتند و به آنها روی خوش نشان می‌دادند اما رامین رضاییان با بی‌میلی و بی‌محلی از کنارشان رد شد. انگار رضاییان از بدو ورود به دبی، حواس خودش را جمع نکرده بود. وقتی برانکو، علیپور و رضاییان را از پرسپولیس اخراج کرد علیپور با اولین پرواز برگشت اما رامین رضاییان نه تنها سر میز شام حاضر جوابی کرد که دیرتر از موعد مقرر به تهران برگشت. اینجا بود که برانکو خواست از آن برانکوی بی‌خیال فاصله بگیرد و مقابل رامین رضاییان خودی نشان بدهد. علیپور بخشیده شد اما رامین رضاییان از دیدگاه برانکو فعلاً در اختیار باشگاه است. از داستان رامین رضاییان و برانکو ایوانکوویچ گفتیم اما بخوانید از ماجرای خودمان و آقای برانکو.

سرمربی پرسپولیس در تیم ملی ایران مرد محبوبی نبود. او هیچ وقت این میزان محبوبیتی که در پرسپولیس چشیده را در تیم ملی مزه نکرد. ایوانکوویچ همه ما را به اسم می‌شناخت. در تحریریه روزنامه هم می‌دانست سراغ چه کسی برود اما چندی قبل که برانکو را در هتل استقلال دیدیم موجی از غرور را در چشمانش مشاهده کردیم و با غرور به اطرافش نگاه می‌کرد. حق هم داشت. موج تازه‌ای از عکس و امضای یادگاری و حضور پرشور پرسپولیسی‌ها از برانکو یک مربی مقتدر ساخته است‌؛ او در بازگشت دوباره‌‌اش به ایران دیگر آن برانکوی محتاط و گوشه‌گیر نیست!