ترکی: من سیاست این فوتبال را نمی‌فهمم
۷ بار قضاوت در دربی پایتخت، محسن ترکی را به یکی از خاص ترین داورهای ایران تبدیل کرد. داوری که از این حیث رکورددار است.
ورزش سه: محسن ترکی حدود یک ماه پیش، یکباره تصمیم به خداحافظی از دنیای داوری گرفت و در مراسمی رسمی پیش از شروع دربی ۸۴ با بوسیدن ۴ گوشه زمین چمن ورزشگاه آزادی تصمیمش را عملی کرد. گفت وگوی «ایران» با این داور بین المللی تازه بازنشسته را بخوانید.
*شما رکورددار قضاوت در دربی هستید. در دربی هم رسماً از دنیای داوری خداحافظی کردید. از احساس‌تان زمانی که چهارگوشه چمن ورزشگاه آزادی را بوسیدید، بگویید.
در کلاس‌های نیم فصل بود که تصمیم گرفتم از داوری خداحافظی کنم. کامرانی‌فر و مهندس ثابت اصرار کردند از این تصمیم منصرف شوم اما من قبول نکردم. پس از اینکه دیدند تصمیم من قطعی است، گفتند می‌خواهند برای من مراسم تجلیل بگیرند که من راضی به این کار نبودم اما شنبه کامرانی‌فر که خاطرات خوبی با هم داریم، تماس گرفت و گفت به دلیل اینکه رکورددار قضاوت در دربی هستی، برای شما در روز دربی مراسم خداحافظی می‌خواهیم برگزار کنیم. ضمن اینکه در این مراسم از همراهی بازیکنان، کاپیتان‌ها و هواداران دو تیم سورپرایز شدم. واقعاً برای اولین بار بود که هواداران دو تیم یکصدا داوری را تشویق می‌کردند و این لحظه برایم ویژه بود.
*در هنگامی که مشغول بوسیدن چهار گوشه زمین بودید، چه خاطراتی از ذهن شما گذر کرد؟
در این ۲۸ سال سختی‌ها، ناملایمات و بالا و پایین زیادی داشتم. بیرون از جامعه داوری فشار زیادی به من وارد شد. تمام این مشکلات مثل فیلم در ذهنم گذشت البته بیشتر خوبی‌ها بود تا بدی‌ها. خیلی سختی کشیدم. از سال ۶۸ تا الان ماکسیمم سالی ۵۰ تا ۶۰ قضاوت داشتم که لیگ‌های مختلف کشور و در ابتدا در استان‌ها و شهرستان‌ها بود. ۱۸-۱۷ سال در سطح اول کشور سالی ۲۰ تا ۳۰ قضاوت انجام دادم. بیش از ۱۲۰ قضاوت بین‌المللی هم داشتم. خاطرات تلخ و شیرین زیادی از این زمان‌ها داشتم که از ذهنم سپری شد.
*پس از خداحافظی برنامه‌تان چیست و آیا دوست دارید در بخش مدیریتی داوری که هم راستا با تحصیلات عالیه شماست، وارد شوید؟
بحث مدیریتی با روحیات من سازگار نیست. در این فضای حاکم و سیستم کشور که فوتبال با سیاست عجین شده و بسته به صلاحدید مدیران، مقطعی است و چون کار «صلاح بودن» را نمی‌فهمم، نمی‌توانم کار کنم. چون آدم سیاستمداری نیستم. شاید بحث استعدادیابی داوری را ادامه دهم. دوست دارم در بخش استعدادیابی نوجوانان و جوانان که ۴-۳ سال است کار می‌کنم، ادامه بدهم. چون وقتی اینها وارد زمین می‌شوند، انسان احساس می‌کند که خودش داخل زمین است.
طبق قانون قدیم تا دو سال دیگر می‌توانستم قضاوت کنم اما در حال حاضر فیفا شرط سن را برداشته است و هر داوری تا زمانی که بتواند تست‌های بدنی و ورزشی فیفا را پاس کند، می‌تواند قضاوت کند و محدودیتی در این زمینه وجود ندارد.
اتفاقاً چون این حاشیه‌ها را به وجود آوردند، باعث دلزدگی من شدند و ما این ناملایمات را از خودمان دیدیم که در جامعه داوری به وجود آمد. من به هیچ کس بدی نکردم و هیچ وقت هم بد کسی را نخواستم. همیشه هر حرفی هم زدم، برای کمک و پیشرفت جامعه داوری بوده است و هیچ وقت برای خودم چیزی نخواستم. همین ناملایمتی‌ها دل من را شکست و همان موقع تصمیم گرفتم که کار را ادامه ندهم.
بله بی تأثیر نبود. واقعاً متأسف شدم که جامعه داوری به جای اینکه متحد شود، خودزنی می‌کند. به هر حال چون آن حاشیه‌ها به وجود آمده بود، به این نتیجه رسیدم که تست‌ها را انجام و آمادگی بدنی‌ام را نشان بدهم و در چند سال اخیر بدنم هیچ وقت به این حد از آمادگی نبوده است و بخوبی به شایعات جواب دادم و پس از آن تصمیم گرفتم خداحافظی کنم.
*شما ۷ دربی را قضاوت کردید که یک رکورد است؛ دوست داریم تلخ‌ترین و شیرین‌ترین خاطره خود را برایمان بگویید؟
دوست داشتم خداحافظی‌ام را با دو رکعت نماز شکر و زمینی که بارها در آن سوت زده بودم، تمام کنم که شرایط مساعد نبود و در رختکن این کار را کردم. به لطف خدا ۷ قضاوت دربی‌ام با کمترین حاشیه انجام شد. خاطره تلخ ندارم اما شاید بهترین خاطره شیرینم در این دربی‌ها این بود که پس از سال‌ها که از داوران خارجی استفاده می‌شد، به عنوان نخستین داور ایرانی قضاوت کردم که با موفقیت و رضایت تماشاگران همراه بود. خاطره دوم هم این بود که دربی بعد از فوت هادی نوروزی را من قضاوت کردم و خیلی برایم عجیب بود که تماشاگرانی که حاضر نیستند همدیگر را ببینند و به ظاهر با هم خیلی مشکل دارند، دقیقه ۲۴ بازی همگی از جا بلند شدند و به احترام این بازیکن همه یکصدا یاد و خاطره این بازیکن را زنده کردند و این برای من خیلی جالب و ماندگار بود. در همین زمان من برخلاف قواعد بین المللی بازی را قطع کردم و به اتفاق بازیکنان منتظر ماندیم تا این اتفاق قشنگ رقم بخورد چون اگر در آن لحظه یکی از دو تیم حمله می‌کرد، جو به هم می‌ریخت و حلاوت این حرکت زیبا از بین می‌رفت.
اشتباهات داوری اجتناب ناپذیر است. داوری که در کشور ما حرفه‌ای نیست که بخواهیم در آن دیدگاه حرفه‌ای داشته باشیم. یک داوری آماتورگونه است که خود بچه‌ها برای رشد خودشان زحمت می‌کشند و سازمان ذیربط‌شان کمترین نقش را در موفقیت‌هایشان دارد. با این حال اگر لیگ‌های حرفه‌ای را که دارای داوران حرفه‌ای هم هستند درصدی از اشتباهات می‌بینید، چون خطای انسانی همیشه وجود دارد. مهم این است که درصد اشتباهات را پایین بیاوریم تا مسابقات کمتر به حاشیه کشیده شود. امسال کمیته داوران یک درصد گیری از اشتباهات انجام می‌دهد تا ببینیم در پایان نسبت به سال‌های قبل چه تفاوتی کرده است.
خاطرات زیادی دارم و بازی‌های حساسی را قضاوت کرده‌ام اما چیزی که در ذهن من بوده است، حضور در لیگ‌های خارجی و مقایسه آن با لیگ‌های خودمان است. من یک ماه در چین و هفته‌ای دو قضاوت داشتم. سطح برگزاری‌شان خیلی بالاتر از ما است. وقتی که اتفاقی که در بازی می‌افتاد، قاطعانه عمل می‌کردند اما تصمیمات ما غیر فوتبالی است.
ارسال نظر