تراکتورسازی؛ مدرسه پیرمردها

خبرگزاری مهر: امیر قلعه نویی در درددل هایش با هواداران تراکتورسازی حرف هایی می زند که بخشی از آن کاملا درست است، بحث فلج شدن تراکتورسازی در زمستان کاملا درست است، بحث ضربه خوردن از مدیریت باشگاه و حتی بدون در نظر گرفتن اینکه مسئولیت مستقیم پرداخت بدهی به بازیکن خارجی فقط با باشگاه بوده باید اشاره کرد که فدراسیون فوتبال هم در این زمینه خوب عمل نکرده است.

این بخش از حرف های امیر قلعه نویی کاملا درست است، حتی آن بخش اتحاد پرشورها از تراکتورسازی هم کاملا درست است اما همه بحث ها به اشتباهات آجورلوها، اعضای هیات مدیره تراکتور سازان و فدراسیون فوتبال ختم نمی شود و امیر قلعه نویی مطابق معمول این چهار سال گذشته اشتباهات خود را نمی بیند و زمین و زمان را تنها مقصر شکست ها و تساوی های اخیر می داند و خودش را از جمع حلقه زنجیر باشگاه سوا می کند.

این کاری بود که او در استقلال هم انجام داد، در سپاهان نیز ایضا. امیر قلعه نویی معمولا از نظر اسم و رسم و قیمت برترین بازیکنان لیگ را به خدمت می گرفت و چه در سپاهان، چه در تراکتورسازی و چه در استقلال هرگاه تنها یک بازیکن از جمع میلیاردی ها جذب نمی شد یا دفع می شد توپ را به زمین مدیران می انداخت و خودش را کنار می کشید. او در مورد جباری و استقلال چنین کرد، با حسینی رئیس هیات مدیره سپاهان هم وارد جنگی شبیه به این شد اما او هرگز اشاره نکرد که تقریبا همه خواسته هایش در سپاهان و تراکتورسازی و استقلال برآورده شد و حداقل در پنج سال اخیر هرگز استفاده درستی از گنج موجود در استقلال و تراکتور نکرد.

به تراکتورسازی برمی گردیم و به شب پس از شکست؛ آنجا که امیر قلعه نویی با بنگر بحث لفظی کرد و توپ شکست را به زمین او انداخت می رویم. بنگر کند و مسن است، در بازی با پرسپولیس هم بارها در کورس ها عقب ماند اما پرسش این است که چرا او برای تراکتورسازی جذب شد در حالی که در پرسپولیس هم این مشکلات را داشت و زوج بنگر و سوشا پرسپولیس را بیچاره کرده بودند. بنگر مدت ها مصدوم بود و حالا هم نمی تواند آن طور بازی کند که یک جوان ۲۵ ساله بازی می کند ، نه او می تواند، نه محمد نوری، نه ادینیو، کرار و خیلی های دیگر.

امیر قلعه نویی در حالی که همه لیگ دنباله رو کی روش بودند و جوان گرایی را در راس کار قرار دادند، درحالی که پرسپولیس و ذوب آهن و حتی بالاجبار استقلال این مسیر را رفتند، مدرسه پیرمردها برای پرشورها باز کرد و هر چه سن و سال دار بود اما نامدار به تبریز برد و به علقه درونی آنها هم توجه نکرد.

این همان کاری بود که قلعه نویی در استقلال انجام داد و نیکبخت، پژمان نوری، مرحوم اولادی و خیلی های دیگر را به استقلال آورد و حاشیه های زیادی داشت و در روزهای پایانی فوتبال آنها بدون توجه به علقه پرسپولیسی استقلال را تبدیل به مدرسه پیرمردها کرد و نتیجه هم نگرفت.

امیر قلعه نویی هزینه زیادی به باشگاه خود تحمیل می کند و نامدارترین ها را به خدمت می گیرد و البته سال هاست که دیگر لیگ را نبرده که این ربطی به تراکتورسازی و موضوع نقل و انتقالات زمستانی ندارد. امیر قلعه نویی را عودت می دهیم به تعداد مصدومان و محرومان تراکتورسازی. این موضوع که این همه مصدوم در تراکتورسازی هست اتفاقی نیست، به سن و سال و شاید حتی به تمرینات هم می تواند مرتبط باشد وگرنه چرا پرسپولیس اینهمه مصدوم ندارد؟ چرا استقال اینهمه محروم ندارد؟

در شکست کنونی تراکتور سازی در این مقطع، قطعا اتفاقات اخیر هم دخیل بوده اند اما قبل از این هم تراکتور سازی شش امتیاز از پرسپولیس عقب بود و از منظر کیفی پیش‌بینی این نتیجه یا چیزی شبیه به این اصلا دور از انتظار نبود. در واقع آنچه در تراکتور سازی رقم می خورد تمامی آن بر گرده مدیران نبود شاید اگر تراکتور سازی اندکی ارزان تر و جوان تر بود آجورلو هم می توانست پول همزه یونس را پرداخت کند و کار به اینجا نمی رسید.

امیر قلعه نویی در واقع چند سالی هست که خوب بازیکن انتخاب نمی کند، آن روزها که همه برای این قهرمان پیشین مربیگری هلهله می کشیدند او طالب لو ها و قربانی ها و صادقی ها و سید عباشی ها و فراز فاطمی ها و ... را از تیم امید استقلال به کار می گرفت اما همین او سال هاست که فقط نامداران تمام شده را به خدمت می گیرد و در تیمش تمرینات ترکیبی جدید و کار گروهی بی نظیر دیده نمی شود.

در آنچه در تراکتور سازی رقم خورده خود اممیر قلعه نویی هم تاثیر مستقیم دارد، حتی اگر یکی مثل بنگر می آید، ماه ها مصدوم است و بعد در میدان سه بار شکست می خورد هم این انتخاب خود امیر قلعه نویی بوده است.